Jaarlijks in de zomervakantie gingen we op ‘Kamp,. Dit was het hoogtepunt van het ganse jaar. Ik herinner mij dat we naar Lichtaart zijn geweest, eens naar Overijse en nog ergens in de Ardennen, maar ik ben de naam vergeten. Dit waren uitgelezen momenten om de ganse dag buiten te spelen en te ravotten onder elkaar. Onvergetelijke momenten waren dat.

Eén van de hoogtepunten was het kampvuur de laatste avond vóór de terugreis per autobus de dag nadien. Iedere groep diende dan een ‘nummertje’ op te voeren, we zongen uit volle borst allen tesamen ons verwarmend aan het meterhoog kampvuur dat knetterde en zeer intiem, ja kameraadschappelijk aandeed in de volledig duistere nacht. Er hing daar een zeer geheime sfeer, vol blijdschap van de tesamen beleefde avonturen en de vriendschap dat we van elkaar konden ondervinden tijdens de kampperiode.

Ook met de Chiro zijn we eens in de meimaand te voet naar Scherpenheuvel geweest op bedevaart. We waren zeker met een 50-tal. We vertrokken vanuit Eppegem ’s avonds om gans de nacht door te stappen daar het dan frisser was en minder druk op de wegen. Ik herinner mij dat vooraan en achteraan iemand met een ’petroleumlamp’ de groep moest signaleren voor de enkele auto’s die ’s nachts nog op de baan waren.

Eppegem – Scherpenheuvel is zo maar eventjes 43 km. Dit in één trot doen was dus niet zo evident. Maar dit realiseerde ik toen niet. Het ging van Eppegem naar Boortmeerbeek, Haacht, Werchter en Aarschot om zo Scherpenheuvel te bereiken. Dit werd inderdaad een zeer zware tocht. Op het einde van de rit waren mijn benen loodzwaar, maar vooral had ik blaren op mijn voeten. We waren inderdaad niet gewoon zolang en zover te stappen. Wel waren we jong en gewoon om buiten te spelen en aan sport te doen in de Chiro, maar zulk een ‘tocht’ was toch geen klein bier!

Ikzelf was pompaf, moe tot en met als we ’s morgens te Scherpenheuvel aankwamen. Dan zijn we daar naar de mis geweest en, na toch enkele uurtjes uitgerust te hebben, zijn we met de trein terug naar huis gereden.