Ik las vandaag op de site van "De Standaard" hetgeen volgt: 

‘Hoezo, de Vlaamse aanvullende kindertoeslag niet prioritair? Het ACW vergist zich en wel heel sterk’, zegt Roger Pauly, de Gezinsbondvoorzitter.

 Hij reageert daarmee op Jan Renders, de voorzitter van de christelijke werknemersbeweging ACW die gisteren in deze krant zei dat er weliswaar niets tégen is dat er extra geld gaat naar de Vlaamse gezinnen, maar dat het ACW liever heeft dat de kinderbijslag federaal verhoogd wordt.

Het vindt ook dat deelstaat Vlaanderen zijn geld best eerst inzet voor zijn eigen bevoegdheden, zeker zolang er wachtlijsten bestaan in de kinderopvang, in de gehandicaptensector, in de jeugdzorg en in de sociale woningbouw en zeker zolang er geen geld genoeg is voor de armoedebestrijding.

Roger Pauly: ‘Vóór de federale verkiezingen van 2007 hebben wij om een federale verhoging van de kinderbijslag gevraagd. Alle partijen – bij wijze van spreken – zegden dat toe. Maar er is niets van gekomen. En wij geloven ook niet meer dat er iets van zal komen. Het federale geld is op. Voorgoed. Zo simpel is dat. Er is afgelopen jaren enkel geld geweest voor kleine verhogingetjes: een iets hogere kinderbijslag voor het eerste kind van zelfstandigen (4 procent van de gevallen), een toeslag voor alleenstaande ouders met een laag inkomen (3,4 procent van de kinderen).’

‘De kinderbijslagen hebben een achterstand van twintig jaar opgelopen; twee decennia zijn ze niet aangepast aan de evolutie van de welvaart. Dat werk je niet weg op die manier. Het is beter een realistisch spoor te kiezen. De Vlaamse overheid heeft meer geld dan de federale.’

‘Bovendien is het gezinsbeleid al volledig een deelstaatbevoegdheid. Alleen de kinderbijslag is nog federaal. Die zou naar de deelstaten moeten. Dat zal niet morgen gebeuren. Maar het is verstandig dan met een Vlaamse aanvullende toeslag te beginnen.’

‘Overigens is er geen tegenstelling tussen het verhogen van de kinderbijslag en het wegwerken van de wachtlijsten in de kinderopvang, de gehandicaptenzorg en zelfs in jeugdzorg. De overheid moet op alle vlakken meer doen voor de gezinnen. Rechtstreeks via de kinderbijslag en -toeslag, onrechtstreeks door te investeren in de voorzieningen die de gezinnen ondersteunen. Hoe sterker onze gezinnen zijn, hoe minder van die opvangproblemen je zal hebben, ook in de bijzondere jeugdzorg’.

Mijn commentaar:

De Voorzitter van de Gezinsbond moet natuurlijk zijn gelijk krijgen door de bond te verdedigen, maar zeggen dat op Federaal Vlak er niets meer te 'rapen' valt en dat het dan O.K. is dat Vlaanderen, die nog centen hebben, maar centen laat komen, vind ik persoonlijk een zeer opportunistisch en materialistisch standpunt!

Het ACW heeft gelijk dat, tot op heden, de sector van de 'Kinderbijslag' een federale materie is en dat dit, als ik het goed begrepen heb, zo moet blijven. Ook, en daarmee ga ik akkoord, dat dit geen prioriteit is nu in tijden van economische kommer en kwel.

Uiteindelijk denk ik dat de sector van de 'Kinderbijslag' zelfs niet meer zou dienen thuis te horen in de 'Federale Sociale Zekerheid'. Het hebben van kinderen en de opvoeding ervan is een zaak die grotendeels in de private sfeer ligt. Een gezin, een koppel dat beslist om kinderen te hebben en die op te voeden, nemen, dat kan verondersteld worden, een beslissing, waarvoor zij gezamelijk verantwoordelijk voor zijn. 

De uitdagingen waarvoor de 'Sociale Zekerheid' staat in de komende jaren is van die aard dat men terug dient te gaan naar de 'essentie' van het verhaal. Enkel de 'risico's' verbonden aan de 'arbeid' dienen gedekt te worden door het principe van de 'solidariteit'.

De 'Welvaartstaat' heeft veel wildgroei veroorzaakt: er waren financiële middelen te over om tal van particuliere wensen van diverse belangengroepen te behartigen én te bevredigen. Dit is niet meer mogelijk in de toekomst.

De essentie: ziek worden, zonder werk vallen, oud worden en op pensioen gaan en een arbeidsongeval hebben, dat zijn dé situaties waaraan verholpen dient te worden. De rest dient afgebouwd te worden om de 'essentie' van ons zo geprezen stelsel van 'Sociale Bescherming' definitief te vrijwaren.