Op camping Waldfrieden in Saarburg lopen nogal wat paarden rond, uiteraard samen met hun begeleiders. Schoolkinderen uit de streek maken kennis met het paard en alles wat er mee te maken heeft. De camping is bijna leeg, we spreken dus van twee man en een paardenkop. Aangezien Diarmuid niet ver meer kan stappen, ben ik alleen het woud ingedrongen, helaas zonder stafkaart maar wel met elektronisch kompas. En zo komen we aan het einde van ons verhaal. Morgen komen we aan op ons vertrekpunt. Ik dank de lezer die trouw mee gereisd heeft naar Rheinhessen, Bayern, Schwarzwald, Vogezen en Saarland. De tijd is aangebroken om de batterijen op te laden voor een volgende trip. Ik heb al ideeën, en verklap ze uiteraard niet. De wielen van de caravan Fendt Tendenza zullen niet lang stil blijven staan.
Zoals elke rechtgeaarde toerist, zijn we vandaag naar Luxemburg gereden. We zitten er trouwens niet ver vandaan. In Grevenmacher zijn we de Moezel overgestoken en zo zijn we naar Echternach en Diekirch getrokken. In Echternach ging de wandeling heel traag: één uur voor honderd meter: twee stappen vooruit en één achteruit, de processie van Echternach. Morgen wordt het een ander soort dag. Het wordt de laatste dag Duitsland. Donderdag zetten we koers naar Vlaanderen. Een camping hoeven we niet te zoeken, want na 300 kilometer zijn we op onze stek.
De Porta Nigra, de ellenlange winkelstraten en de vele paleizen maken dat Trier een aangename stad is om in te kuieren. Ondanks de slechte voorspellingen, konden we genieten van een aangename herfstzon.
Vandaag kon je in Saarburg op de koppen lopen. Het was koopzondag. De geur van gestoofde ajuin met Bitburger bier blijft in je neus hangen. Af en toe valt er een druppel uit de lucht, maar dat deert de toerist niet. Morgen trekken we wellicht naar Trier om te zien of de Porta Negra er nog staat.
We zitten in Saarburg, tussen Saarbrücken en Trier. Camping Waldfrieden zal ons de nodige rust en comfort geven. Saarburg is een leuk stadje, dat wemelt van het toerisme. Een grote waterval midden in de stad overheerst de animatie. En natuurlijk konden we de Duitse appeltaart met ijs niet laten staan.
Af en toe werpen de regenwolken hun vruchten af. Daardoor is het moeilijk om de bergpaden te bewandelen. Het valt op dat vele jonge vrouwen aan het kanovaren zijn op het meer. De kano blijkt immers het beste voorbehoedsmiddel te zijn. Het is super smal zitten en veel beweegruimte is er niet voor de benen. We ruimen wat op en maken ons klaar voor de trip morgen naar het Saarland, 300 kilometer noordwaarts.
Heimwee komt ons te overvallen. We zijn nog maar een week in Frankrijk en willen terug naar Duitsland. Dus zetten we overmorgen koers naar het Saarland, het land tussen Saarbrücken en Trier. We hebben afspraak op de camping in Saarburg. "Komm bald wieder nach der Heimat!" hoorde ik vannacht in mijn dromen. Maar vandaag zijn Bea en ik naar Linvosges geweest, het obligate adres voor bedlinnen, handdoeken en andere vodden.
Diarmuid kan geen straffe tochten meer doen. Hij heeft zijn leeftijd tegen. Hij is dan thuis gebleven samen met Bea, die ijverig aan het breien is gegaan. Luiheid is immers het oorkussen des duivels! In alle vroegte ben ik op stap gegaan met kompas en stafkaart. Af en toe moest ik door de mist lopen bij het ochtendgloren. Ik ben twee cols overgestoken met 400 meter hoogteverschil en 15 kilometer verder kon ik tevreden uitrusten aan de caravan. Je ziet duidelijk dat de herfst in het land is. De bomen krijgen echt een roestbruin kleurtje.
We zitten in de Vogezen en het ziet er hier redelijk groen uit. Dat komt omdat er soms al eens een druppel water uit de lucht komt te vallen. Vannacht vielen er meerdere druppels. Momenteel is het onmogelijk om de bospaden te bewandelen wegens te glad en te nat. De grond is hier beenhard en al het water moet zijn weg zoeken langs beekjes en watervalletjes. Dus moeten we onze toevlucht zoeken in autotoerisme. Zo reden we vandaag naar Colmar. We kuierden door de mooie stad met de vele toeristen. Onderweg waren we getuige van een aantal adembenemende vergezichten op de col de la Schlucht.
Vandaag valt er weinig nieuws te rapen. Het is een dag geworden van voorraad indoen en wat rondstruinen. Het kan niet elke dag een dag van verwondering en avontuur zijn. Hier plaats ik wat beelden van de Gérardmer en de wouden rond het meer.
