Af en toe werpen de regenwolken hun vruchten af. Daardoor is het moeilijk om de bergpaden te bewandelen. Het valt op dat vele jonge vrouwen aan het kanovaren zijn op het meer. De kano blijkt immers het beste voorbehoedsmiddel te zijn. Het is super smal zitten en veel beweegruimte is er niet voor de benen. We ruimen wat op en maken ons klaar voor de trip morgen naar het Saarland, 300 kilometer noordwaarts.
Heimwee komt ons te overvallen. We zijn nog maar een week in Frankrijk en willen terug naar Duitsland. Dus zetten we overmorgen koers naar het Saarland, het land tussen Saarbrücken en Trier. We hebben afspraak op de camping in Saarburg. "Komm bald wieder nach der Heimat!" hoorde ik vannacht in mijn dromen. Maar vandaag zijn Bea en ik naar Linvosges geweest, het obligate adres voor bedlinnen, handdoeken en andere vodden.
Diarmuid kan geen straffe tochten meer doen. Hij heeft zijn leeftijd tegen. Hij is dan thuis gebleven samen met Bea, die ijverig aan het breien is gegaan. Luiheid is immers het oorkussen des duivels! In alle vroegte ben ik op stap gegaan met kompas en stafkaart. Af en toe moest ik door de mist lopen bij het ochtendgloren. Ik ben twee cols overgestoken met 400 meter hoogteverschil en 15 kilometer verder kon ik tevreden uitrusten aan de caravan. Je ziet duidelijk dat de herfst in het land is. De bomen krijgen echt een roestbruin kleurtje.
We zitten in de Vogezen en het ziet er hier redelijk groen uit. Dat komt omdat er soms al eens een druppel water uit de lucht komt te vallen. Vannacht vielen er meerdere druppels. Momenteel is het onmogelijk om de bospaden te bewandelen wegens te glad en te nat. De grond is hier beenhard en al het water moet zijn weg zoeken langs beekjes en watervalletjes. Dus moeten we onze toevlucht zoeken in autotoerisme. Zo reden we vandaag naar Colmar. We kuierden door de mooie stad met de vele toeristen. Onderweg waren we getuige van een aantal adembenemende vergezichten op de col de la Schlucht.
Vandaag valt er weinig nieuws te rapen. Het is een dag geworden van voorraad indoen en wat rondstruinen. Het kan niet elke dag een dag van verwondering en avontuur zijn. Hier plaats ik wat beelden van de Gérardmer en de wouden rond het meer.
De Club Alpin Français, CAF, organiseert voettochten. Er zijn zware trips in het hooggebergte met via ferrata en veiligheidskoorden en er zijn middelzware tochten in het middelgebergte zoals hier in de Vogezen. Vandaag heb ik aan zo'n tocht meegedaan. We verzamelen in Rochesson. Dan trekken we over de Col de Sapois met bergschoenen en rugzak. De tocht is 15 kilometer lang, maar we moeten de col over en dat is een beetje lastig. Al bij al valt het nogal mee zolang je maar volhoudt en het stapritme op peil houdt. Ik ben met een groepje militairen op stap en af en toe is de tocht pittig. "Allons enfants de la Patrie, le jour de gloire est arrivé"!"
Münsterkaas, kruiden tegen de hoest en fijne vleeswaren vind je in voldoende voorraad op de markt in Gérardmer. De wandeling van de camping naar het centrum is anderhalve kilometer, net genoeg dus om de benen los te lopen. Vissers vangen een kanjer in het meer. En ik sta op om zes uur om bij het ochtendlicht foto's te nemen van het nog stille meer.
We zitten in Frankrijk, in de Vogezen, in Gérardmer. Het zomert geweldig en ik zit in T-shirt te luisteren naar de vogels. Het was een beetje thuiskomen op de camping, want de beheerder kende ons nog goed van vroeger. De stafkaarten liggen klaar en de wandelwegen liggen voor ons open. Het grote meer ligt te glimmen. We hebben ons geïnstalleerd en blijven een reeks dagen.
We staan meer dan een week in Wolfach-Halbmeil en we hebben nog geen druppel regen gezien. Ik begin het zachte getik van regendruppels op het dak van mijn caravan te missen. Vandaag is het de laatste dag Schwarzwald en meteen de rit naar Triberg en Hornberg. In Triberg vind je de grootste waterval van Duitsland. Het is een ode aan de mannen met prostaatproblemen. En we denken er nog niet aan om naar huis te gaan. We trekken morgen naar de Vogezen. Ver is het niet, want met 170 kilometertjes komen we er al. We verlaten het gastvrije Duitsland via Offenburg en zo komen we via Straatsburg in Frankrijk. Gérardmer kennen we goed, en we zijn terug welkom op camping des Sapois, waar we al een paar keer gestaan hebben. De camping ligt op 200 meter van het grote meer.
In Hausach staat de mooiste modelspoorbaan, mooier dan het bekende Wunderland uit Hamburg. Hausach geeft de Schwarzwaldbahn modelgetrouw weer: een perfect spoortraject in een perfect landschap. Er zijn ook leuke toevoegsels, zoals de twee klimspiralen aan de ingang en het verlichte schaduwstation. Modelbouwers kunnen op aanvraag meerdere foto's van mij krijgen.
Vandaag was het een dagje Freudenstadt. De stad bruist door haar commercieel en toeristisch leven. Waarom verplaatsen wij ons met de trein? Daar zijn meerdere redenen voor. De verplaatsing is gratis. We moeten geen (dure) parkeerplaats zoeken met onze camionette van 6 meter lang en 2 meter hoog. We staan niet in de file en ik hoef me niet te concentreren op het drukke verkeer. En daar zijn de Russen! Vijf tentjes staan naast ons. Een 15-tal Russische jongeren maakt een toer door West-Europa, per trein en te voet. Het zijn vriendelijke lui, die vlot Engels praten. Mijn vooroordelen over de wrede russen met Iwan de Verschrikkelijke zijn meteen van de baan. Enkelen van hen hadden schrik van onze vreselijke waakhond Diarmuid. Met pretoogjes luisterden ze naar mijn verhaal toen ik als milicien in Lüdenscheid het ijzeren gordijn mee moest bewaken om de russen op afstand te houden. Enfin, met de zegen van Poetin trekken ze door het westen.
Zoals aangekondigd, is Bea vandaag met Diarmuid thuis gebleven. Ik heb zowat 350 kilometer trein gedaan door het ganse Schwarzwald, gratis met mijn Konuskarte, en zes keer overstappen. Het was de laatste week, waarbij de verbinding tussen Neustadt(Schwarzwald) en Donaueschingen kon gereden worden, want vanaf oktober wordt de lijn voor minstens een jaar buiten gebruik gesteld, omdat er elektificatiewerken zullen plaatsvinden. Later zullen er elektrische treinen kunnen rijden van Freiburg tot Donaueschingen en verder met de Schwarzwaldbahn. In Donaueschingen heb ik even pauze gehouden om terug te kijken naar de bron van de Donau. En jawel, de Donau ontspringt er nog steeds in een vijvertje om later uit te groeien tot een van de langste rivieren van Europa. Het laatste stuk voor mij was de Schwarzwaldbahn, met zijn 12 lange tunnels en keerlussen.
Op algemene aanvraag plaats ik drie impressies van een zondag bij ons in Halbmeil-Kinzigtal. Je ziet een vlot, waarmee vroeger boomstammen getransporteerd werden naar de Rijn. Je weet nu ook dat de brandweer vandaag een feest organiseerde, waarbij kinderen mochten meerijden met de brandweerauto mét sirene. En dan krijg je een mooie impressie van het dorp Halbmeil.
Merkel of geen Merkel, het is zondag in Schwarzwald
Zondag, rustdag. Daarom plaats ik vandaag geen foto's. De Duitsers begeven zich naar de stembus om Merkeltje al dan niet een vierde ambtstermijn te geven. Ik heb mijn voortent opgebroken en ze droog in de zak opgeborgen. Wellicht was het de laatste kans daartoe. Er staat nu een luifeltje, dat we eenvoudig kunnen afhalen en terug opzetten. Morgen blijven Bea en Diarmuid rustig op de camping, terwijl ik voor 100% gebruik maak van mijn Konuskarte. Ik vertrek in alle vroegte uit Halbmeil en neem de trein naar Hausach en Offenburg. Dan zet ik koers op de Rheintalbahn van Offenburg naar Freiburg. Daar neem ik de Höllentalbahn naar Neustadt, stap over naar Donaueschingen en zet me schrap voor de Schwarzwaldbahn naar Hausach. Het wordt een dagje sporen, perrons zoeken en lustig afwachten van wat komen gaat.
We rijden gratis met de trein door het Schwarzwald dank zij de Konuskarte, de toeristenpas. Zo reden we deze morgen naar Offenburg met de regiotrein. Offenburg is een stad van formaat met heel wat winkels. We gaan het weekend in en maken morgen een rustdag.
We zijn te voet naar Schiltach gestapt langs de Kinzig. Het werd een zonovergoten wandeling van zes kilometer. De leeftijd van Diarmuid begint parten te spelen. Het beestje is 13 jaar oud. Hij wil nog wel flink meestappen, maar zijn conditie is niet meer zoals vroeger. We moeten er rekening mee houden. In Schiltach deden we ons tegoed aan een stuk warme Apfelstrüdel mit Eis und Sahne.
Schwarzwald is een en al bos. De bomen staan er zo dik, dat ze het zonlicht op vele plaatsen afschermen, zodat het licht er matig door komt. Daarom ziet het er "zwart" uit. Ik heb een beetje mijn beer uitgelaten en een stevige wandeltocht op mijn eentje gemaakt van 9 kilometer door het woud met sterk stijgen en dalen. Stafkaart en hand-GPS hebben me geleid. Na twee uurtjes was ik al terug. Goed voor mijn conditie!
Ik heb een stafkaart gekocht en er staan pittige voettochten in de steigers. Maar eerst hebben we de streek wat verkend en een uitstapje gedaan naar de stad Wolfach, naar Hausach, naar het pittoreske Schiltach en naar het klooster van Alpirsbach. Het weer ziet er nog steeds perfect uit. De stapschoenen staan klaar voor morgen.
We staan nu in Wolfach-Halbmeil in het Zwarte Woud, Baden-Württenberg, in het Kinzigtal. Na een rit van iets meer dan 300 kilometer langs de Bodensee zijn we op Trendcamping Wolfach aangekomen. De voortent staat te drogen en het belooft een mooie tijd te worden. We blijven hier alvast een tiental dagen.
Het is onze laatste dag in Oberammergau en ook meteen de laatste dag in Bayern. Morgen trekken we naar Baden-Württenberg, naar het Schwarzwald. We worden verwacht in Wolfach. Het wordt een trip van 320 kilometer langs de Bodensee, de grens met Oostenrijk en Zwitserland. Alhoewel we geen enkele dag zonder regen hadden, was het een leuke tijd in Oberammergau. We konden blijven kijken naar de mooi geschilderde huizen en de beelden uit houtsnijwerk.
