De waarheid is
dat burn-out iets heel persoonlijk is…
het probleem is
dat je emoties en karakter niet zomaar kan veranderen…
want het is
dat je probeert om hoe dan ook ‘gewoon’ te doen…
maar ’t voelt aan
alsof je verdrinkt in de poel van verantwoordelijkheden en verplichtingen…
de vraag is
of je je eigenheid en engagementen zomaar kan negeren?
De waarheid is ook
dat burn-out niet noodzakelijk met je job te maken heeft…
maar het probleem is wel
dat je job een bepalende factor is…
want het is toch zo
dat je het grootste deel van de dag op je werk bent…
maar dat het aanvoelt
alsof je wordt opzijgeschoven; als een stuk oud speelgoed…
de vraag is echter
of je je ambities zomaar moet opgeven?
De waarheid is vooral
dat anderen je burn-out niet begrijpen…
het probleem is zelfs
dat je het nog honderd keer mag uitleggen, maar ’t zal telkens anders klinken…
want het heeft
met ‘zoveel’ dingen te maken, dat het chaotisch lijkt…
en ’t voelt aan
alsof anderen alleen maar zien dat je ouder, minder alert en trager wordt…
misschien is de enige vraag die telt
of het enig belang heeft, dat ‘iedereen’ je burn-out wel begrijpt?
De waarheid ligt bij je persoonlijkheid…
het probleem is dat je er moe van wordt…
want het vraagt teveel energie…
en je voelt je erg eenzaam en onbegrepen …
je vraagt je af of je nog ooit uit deze doolhof raakt.
28-11-2014 om 14:35
geschreven door Trick O' Colin
