Ik ben Trick O' Colin
Ik ben een man en woon in een geweldig land (Belgie) en mijn beroep is papa, bompa en echtgenoot.
Ik ben geboren op 02/10/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vooral 'mens' zijn.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
BURN OUT
Dagboek over de persoonlijke strijd tegen Burn out en het gevecht met mezelf
15-07-2017
Aan mijn Lief (nooit verzonder bericht)
Ik voel me enorm schuldig dat ik je pijn doe om mijn invulling van een 'open' relatie, waar we blijkbaar alle twee een ander mening over hebben.
Het spijt mij en ik vind het verschrikkelijk dat ik je daar zo veel pijn mee doe, maar ik ben op het punt gekomen in mijn leven, dat ik mezelf niet zomaar 'alweer' moet, mag of kan verloochenen.
Ik heb nu éénnmaal mijn behoeftes, die ik al heel mijn leven heb opzij gezet om tegemoet te komen om allen die mij dierbaar zijn, alhoewel ik zal dat waarschijnlijk wel meestal blijven doen (de aard van 't beest zeker?)
En om eerlijk en vrank te zijn, mijn drang naar orde en regelmaat, staat zo loodrecht op uw chaos en onzekerheid. En geef toe dat we op bepaalde punten tegenstijdige prioriteiten stellen.
Ik weet dat je het allemaal goed meent, maar ik besef ook dat jij jezelf niet kan veranderen; net zoals ik mijzelf niet kan veranderen.
Ik hou van u ... echt waar ... maar de afstand die we genomen hebben, is echt het beste wat we onszelf hebben aangedaan.
Ik beloof (als God het wil) dat ik je nooit in de steek zal laten en je steunen waar en hoe ik kan.
Ik vind het zeker net zo spijtig als jij, dat het zo gelopen is, maar we mogen niet blijven geloven in een illusie! Er zijn gelukkig nog meer dan voldoende gemeenschappelijke gevoelens om een 'open relatie' te behouden ... en seks heeft daar niets mee te maken.
Geloof mij maar dat de familie(s) u nog altijd zien als mijn vriendin ... mijn lief ... en mijn kleinkinderen noemen je trouwens echt nog altijd de Mimi en dat zal wel altijd zo blijven, net zoals uw kleinkinderen mij (hopelijk) Bompa zullen blijven noemen.
Ik wil je geen valse hoop geven voor de toekomst. Misschien wordt het ooit weer aders, maar voorlopig is het dit wat ik nodig heb en ik besef maar al te goed dat het een beetje egocentrisch overkomt, maar het is dan maar zo.
Na 63 (bijna 64) jaar heeft ieder mens toch recht op zijn/haar midlifecrisis of tijd nodig om te herbronnen ... of niet?
Wie weet, ben ik misschien veel te lang puber gebleven en ben ik nu pas echt volwassen aan 't worden ... sorry!!!!
Alleen op mijn flat Eenzaam, maar het deert mij niet Genietend van de stilte Ik kom tot rust Alleen met mijn gedachten Ik mis haar wel, want ik zie haar graag Denk ik toch.
Alleen in haar huis Eenzaam, maar het deert haar wel Ze houdt niet van die stilte Maar komt wel tot rust Alleen met haar gedachten Ze mist me, want ze ziet mij graag Denk ik maar.
Alleen met onze eigen ik Eenzaam … willen of niet Zelf opgelegde afstand Stilte in eigen rust Tegenstrijdige gedachten We missen elkaar; dat is graag zien Denk ik zo.
Zoveel negativiteit zoveel druk en stress niets is goed alle is fout kritiek alom begrip of steun vergeet het maar.
Ligt het dan aan mij of word ik niet begrepen ben ik ingewikkeld of gestoord verschrikkelijk dom erg naïef wereld vreemd?
Ik bedoel het goed weet wat ik doe wil niemand pijn doen maar ‘k ben alert maar onzeker om wat het volgende weer zal zijn ik ben het beu en zo moe it seems the storry of my life!
Ooit had ik een roeping 'k was 13 of zoiets overtuigd en zeker van m'n stuk Priester, Pater of toch Broeder Zuid America; naar de missies. Werken voor en met de armen sloppenwijken ... Che Guevara als priester-revolutionair en die roep was erg luid maar 't heeft niet mogen zijn. Vandaag de dag vraag ik mij af
als de roep zo waarlijk klonk zou ik een goede missionaris zijn of gewoon een dorpspastoor misschien was 't wel gewoon een droom? Zijn engagementen als het ware het medeleven met de mensen de bescheiden inzet door de jaren een immer aanwezige opstandigheid de ware roeping die ik hoor? Het materiele interesseert me matig ik loop te piekeren en te zeuren bij 's werelds ellende en verdriet en 't ontgaat me soms daarbij
Samen kan het heerlijk zijn maar soms ook heel verwarrend veel water bij de wijn geduldig veel verdragen Samen de juiste woorden vinden soms horen zien en zwijgen aanvaarden wat gebeurt het onverwachte toch voorzien Samen door de moeilijke momenten de ergernis verbijtend reageren of juist niet of afzonderen misschien Samen houden van elkaar met vallen en met opstaan elkaar ook wel eens pijn doen het hoort er blijkbaar bij Samen met de mensen om je heen gewoon bevriend of familiaal collegiaal of als koppel strevend naar berusting en begrip. Samen kan het heerlijk zijn Samen de juiste woorden vinden Samen door de moeilijke momenten Samen houden van elkaar Samen met de mensen om je heen
Ik versta die chaos niet, 't geeft mij stress, ik word onzeker, 'k raak verloren in die rommel. Orde, regelmaat heb ik nodig, voor de rust en mijn gemoed, 'k voel mij kalmer
maar vooral op mijn gemak. Maar hoe zeg je tegen iemand: "ruim eens op alstublieft!" als die de chaos is gewend door depressieve overmacht.
Ik versta die chaos niet, 't geeft mij stress, ik word onzeker, 'k raak verloren in die rommel. Orde, regelmaat heb ik nodig, voor de rust en mijn gemoed, 'k voel mij kalmer
maar vooral op mijn gemak. Maar hoe zeg je tegen iemand: "ruim eens op alstublieft!" als die de chaos is gewend door depressieve overmacht.
Liefde is alles samen delen, altijd... lief én leed. Liefde is 'houden van', in voor- en tegenspoed. 'Houden van' is elkaars pijn voelen en mee lijden zonder twijfels. Ik blijf altijd van je houden, ook al ben ik soms zo machteloos. Want als liefde samen oud worden is, kan dat samen (on)gelukkig zijn.
Hoe leg je het aan iemand uit dat je je kinderen niet kan missen dat je je kleinkinderen niet wil missen ook al ben je fysiek te moe maar geniet je toch zo veel van hen ... allemaal ... je wil ze koesteren en genieten van 't samen zijn ook al blijft dan al het werk staan. Hoe leg je het aan iemand uit dat met ouder worden de liefde niet vervaagd maar de band steeds sterker wordt de behoefte aan contact belangrijk wordt met de klein(e) en de grote kinderen ... met hen allemaal ... hoe dan ook wil je ze blijven koesteren want al dat werk gaat toch niet lopen. Hoe leg je het aan iemand uit dat al het werk zal blijven staan ook al heerst er chaos hier in huis want al je kinderen krijgen voorrang ook al komt het niet goed uit, je wil ze zien ... allemaal ... om te spelen, koesteren en te knuffelen want houden van is héél speciaal.
Wat is het toch vermoeiend om steeds goed te willen doen om altijd klaar te staan om proberen te begrijpen om zich zo veel mogelijk in te leven Wat is het toch vermoeiend om alleen maar te horen wat je fout hebt gedaan om het gevoel te hebben dat het nooit genoeg is om te ondervinden dat je afwezig lijkt om het verwijt te krijgen dat je het niet snapt Wat is het toch vermoeiend om nooit eens een merci te krijgen om vast te stellen dat niemand eens voor jou klaar staat omdat niemand eens spontaan iets voor jou doet omdat niemand je schijnt te begrijpen Wat is het toch vermoeiend om te leven met dat eenrichtingsverkeer om nooit eens ook gewoon mens te kunnen zijn om steeds je eigen mening te verzwijgen om je gevoelens voor jezelf te moeten houden
Het is zo moeilijk uit te leggen om gevoelens in woorden om te zetten het blijft allemaal zo vaag en niet voor woorden vatbaar voorbeelden worden verkeerd begrepen interpretaties niet bedoeld het doet de mensen pijn schuldig gevoel is het gevolg.
