Wat is het toch vermoeiend
om steeds goed te willen doen
om altijd klaar te staan
om proberen te begrijpen
om zich zo veel mogelijk in te leven
 
Wat is het toch vermoeiend
om alleen maar te horen wat je fout hebt gedaan
om het gevoel te hebben dat het nooit genoeg is
om te ondervinden dat je afwezig lijkt
om het verwijt te krijgen dat je het niet snapt
 
Wat is het toch vermoeiend
om nooit eens een merci te krijgen
om vast te stellen dat niemand eens voor jou klaar staat
omdat niemand eens spontaan iets voor jou doet
omdat niemand je schijnt te begrijpen
 
Wat is het toch vermoeiend
om te leven met dat eenrichtingsverkeer
om nooit eens ook gewoon mens te kunnen zijn
om steeds je eigen mening te verzwijgen
om je gevoelens voor jezelf te moeten houden