In de steeltjes van deze vruchten zitten de cashewnoten die wij hier heerlijk vinden

Rondreis Zuid   Natal – Recife – Olinda   15 juli – 30 juli 2005

Vrijdag 15 juli 2005

Om 8u10 uur rijden we naar de luchthaven Schiphol. Mike brengt ons weg.  We komen om 10u10 aan en kunnen meteen inchecken.  Om 12.45 mogen we inschepen en even over 13;30 uur gaan we de lucht in. We vliegen rechtstreeks van Amsterdam over Frankrijk – Portugal – De Canarische eilanden naar Natal.  We zullen  9uur en 20 minuten vliegen. Om 22u35 plaatselijke tijd landen we in Natal Brazilïe. (5 uur terug in de tijd) 

Hier is het nu winter. We zitten op 4 ° van de evenaar dus is het er lekker warm. 28 ° C in de dag – ongeveer 24 ° C ’s nachts.  Dit wil ook zeggen dat het om 17u30 begint te schemeren en dat het om 18 uur donker is.

We wisselen meteen geld op de luchthaven.  1 Euro = 2,70 real.

Mensen die gaan deelnemen aan de Zuid-toer moeten naar bus nr 3.

Een half uur later zijn we aan ons eerste hotel “Praya Center Hotel” in Natal.  Het hotel is heel gehorig. We stappen nog even bij de Italiaan tegenover het hotel binnen om een klein hapje en een drankje en gaan naar bed want het is intussen 0.30 uur plaatselijke tijd.

Zaterdag 16 juli

We worden om half 5 wakker, nemen op ons gemak een douche en gaan om 6 uur buiten op het terras ontbijten.  De zon prikt al. In tegenstelling tot het strikte minimum aan comfort in de kamers is het ontbijtbuffet heel uitgebreid.

We worden verzocht om even af te rekenen voor de tourbegeleiding; 85 euro per persoon.

Om 8 uur afspraak aan de receptie voor onze eerste trip “een buggytoer op het strand”.

Omdat het volle maan is en het water veel te hoog staat kunnen we niet de gebruikelijke strandtoer doen met de buggy’s.  I.p.v. op een vlot de rivier over te steken moeten we met de buggy’s nu over de vaste weg naar de bezienswaardigheden zoals de fruitmarkt in Pium en de grootste cashewboom ter wereld.  Op weg naar Barra de Cunhau rijden we nog een stukje over het strand.  We komen er vast te zitten en moeten helpen duwen om weer verder te kunnen.  Vervolgens rijden we naar het volgende hotel “Pousada do Forte” waar we van een heerlijke lunch kunnen genieten. De kamer is klein, heel muf en er is veel te weinig licht.  Gelukkig is het maar voor 1 nacht dus zagen we niet.

De vrije namiddag gebruiken we om een uurtje op het bed te gaan liggen dutten. Naderhand kuieren we naar het strand. De zee is wild, het zand zandstraalt onze benen en er is geen mens te zien. Terug aan het hotel trekken we naar het zwembad waar we gaan genieten van een caipirinha aan de bar in het water.

Om half 6 wordt het donker en trekken we naar onze kamer om ons toilet te maken voor het diner dat om half 8 zal zijn.

Frank, onze begeleider gaat ons kennis leren maken met de typische Braziliaanse muziek van de streek en ons op die muziek leren dansen, zegt ie.

Er is een band die optreed. In onze ogen niet goed, wel hard want de plaatselijk “Forró” vinden we maar niks. We kunnen geen woord tegen elkaar zeggen en daarom besluiten we om samen met een nog een paar koppels beneden aan het zwembad te gaan zitten.  Er volgen ons hoe langer hoe meer mensen en na een poosje zitten alle toeristen beneden en alle locals bij hun muziek en dansen ze.   

Zondag 17 juli

Na het ontbijt rijden we met de bus naar Pipa.  

Een treintje achter een tractor brengt ons naar het strand van waaruit we met een vlot naar de karakteristieke schoener gevaren worden om dolfijnen te gaan spotten.  Eerst wel een zwemvest aan.

Sommigen van ons springen in het water om te zwemmen, anderen blijven op het dek om te zonnen en naar de dolfijnen te kijken.

Lunchen doen we in een restaurant in Praya de Pipa.  Een uitzonderlijk buffet staat er voor ons klaar en kost slechts 25 Real. 

Om half 3 stappen we weer in de bus voor een 2,5 u durende busreis naar Jao Pessoa.  De busreis is erg saai.  Frank, onze gids, gaat voorin bij de chauffeur zitten om te kunnen roken en trakteert ons ondertussen op een DVD met keiharde Forró muziek. Iedereen is een beetje pissed-off.

We gaan naar het strand van Jacare waar we kunnen genieten van een hele mooie zonsondergang onder het genot van “Bolero van Ravel” die live gespeeld wordt door muzikanten in bootjes.

Het is al helemaal donker als we in “Hotel Litoral” aankomen. We hebben een kamer naast de keuken en aan het lawaai te horen  is de kok al druk doende met voorbereidingen voor het ontbijt.  We vragen en krijgen een andere kamer.

Om half 8 gaan we op zijn Braziliaans dineren op het strand.  Wij zijn duidelijk niet de enige die deze keuze maakten want meerdere mensen van de groep komen aangewandeld en de tafeltjes worden bij elkaar geschoven. Het begint zachtjes te regenen. We eten gegrilde vis op de BBQ met aardappelen en verse groentjes.  Het is super lekker en de prijs is een lachertje.  29 real voor 2 personen.  Om 11 uur rekenen we af en gaan lekker slapen.

Maandag 18 juli

We worden om half 6 wakker van de gietende regen. Als we aan het ontbijt zitten regent het nog steeds flink maar de Brazilianen laten zich niet kennen en fietsen en joggen evenzeer verder.

Om half 9 stopt de regen en is het enorm klef – vochtig en warm.

Vooraleer we vertrekken krijgen we van Frank een nummer op onze koffers geplakt die er voor de verdere reis op moet blijven zitten.  Hij legt ons uit dat het i.v.m. drugscontrole is.

Met de bus maken we een stadstour door het oude stadsgedeelte.  Om het bezoek aan  de cachaça stokerij te kunnen brengen moeten we van bus wisselen want de weg (alleen rode aarde) is erg slecht.  Om de tijd te vullen die we verliezen door op de lijnbus te wachten trekken we wat  rond op het dorpsplein en gaan een kijkje nemen in de kerk.  Hebben een gesprek met een Duitse missionaris en een oud vrouwtje klampt me aan voor geld. 

De bus waar we in moeten is ongelooflijk gammel en vies maar omdat de sfeer in de groep zo goed is wordt er heel veel getolereerd.

In de Cachaça stokerij geeft Frank de  rondleiding.  Het heeft erg weinig om ’t lijf en binnen de kortste tijd staan we te proeven van de drank in al zijn variëteiten.  Zelf diegenen die eerst weinig van zeggen waren in de groep krijgen het nu erg druk en de sfeer wordt een beetje uitgelaten.  Dan gaan we dezelfde weg terug.

Eénmaal terug in onze bus volgt er een rit van vier uur naar Nova Jerusalem.  Frank gooit weer een DVD-tje met Forró muziek in de speler en gaat weer lekker voorin bij de chauffeur zitten.

Om 16.oo uur wordt er even gestopt voor een snelle lunch en om 17.15 uur vervolgen we onze weg naar Nova Jeruzalem.

De rit is saai – het regent – het is donker en er heel slecht licht in de bus zodat lezen onmogelijk wordt.  Onze gids is werkelijk een amateur. Hij weet niks – vergeet veel en is heel dikwijls contradictorisch.

Door de regen valt ons “laatste avondmaal” in het water hetgeen een hele bijzondere maaltijd had moeten worden.

Dinsdag 19 juli

Vroeg uit de veren want om 6u45 begint de rondleiding in het theater van Nova Jeruzalem.  Schitterende decors onder een stralend blauwe hemel.

Om 8u15 stappen we in de bus voor een rit van 1 uur naar het kunstenaarsdorpje Alto do Mauro, volgens de Unesco het grootste centrum van figuratieve kunst en handwerk ter wereld maar dat is wat overroepen.  We kopen hier hele leuke souveniertjes als aandenken van deze reis voor thuis en bezoeken het mini museum van Mr. Vitalino, de stichter van al dit moois.

Dan wordt de rit verder gezet naar Bonito waar we een plaatselijke markt bezoeken. Hier is veel handwerk in leer zoals hoeden en teen slippers. 

De lunch gebruiken we onder de muziek van een Forró live bandje.  Lekker eten en goede muziek, we beginnen hem te waarderen.

13u45. Terug in de bus voor een rit van anderhalf uur naar de boerderij die ons volgende hotel word. Tijdens de rit trekken we weer kaarten en gaan debatteren over de getrokken teksten.  Er volgen diepzinnige gesprekken.

Even over 3 komen we aan op de boerderij en kunnen inschrijven voor deelname aan paardrijden of te vissen;  We besluiten om het gewoon af te kijken en zetten ons een tijdje late samen met anderen aan het zwembad om wat te kletsen en een drankje te nuttigen.

Na het diner drinken we nog even een caipirinha en om half 12 gaan we naar bed.

Woensdag 20 juli

Om half 7 moeten we eruit.  Het regent dat het giet.

Na het ontbijt gaan we met een 4 X 4 jeep de bergen in om de mooie watervallen te ontdekken.  Gelukkig regent het nu een heel stuk minder en eer we boven zijn is het droog. Onderweg hebben we de mooiste vergezichten en er worden ook heel wat foto’s gemaakt.

We stoppen op het eerste niveau waar kleine waterniveauverschillen zijn, het lijkt wel of we in de Ardennen zitten, en krijgen daar een picknick aangeboden.  Lekkere broodjes met hesp en kaas en gefrituurde hapjes. Er is bier en frisdrank. Edwin komt 10 real per persoon ophalen voor de geschilderde kaarten die gezamenlijk werden aangekocht en getekend voor het 25 jarige huwelijksjubileum van Alice en René.

We krijgen de gelegenheid om een wandeling te maken en foto’s te schieten.

De hogerop gelegen watervallen kunnen we niet bezoeken omwillen van de slechten toestand van de wegen na de overvloedige regen.

De terugweg levert wederom immense vergezichten op.

Om 14u30 verlaten we het hotel in Bonito richting Recife. Het is even wachten want de gids is te laat.

Twee minuten na vertrek valt de bus stil en moeten we er weer uit.  De chauffeur heeft het gelukkig vlug opgelost zodat we onze rit verder kunnen zetten naar het museum van de kunstenaar Brennand die beroemd is in Brazilië vanwege zijn “erotische” manier van beeldhouwen. Het is een prachtig openluchtmuseum te midden van de prachtige bossen van Recife. We krijgen 1 uur de tijd om alles te bezichtigen.

Om 19.00 uur komen we aan bij  het restaurant.  Tiny blijft in de bus slapen want die is inmiddels heel erg ziek.  Het restaurant is werkelijk TOP. Van Sushi tot vlees, te veel om op te noemen plus een verrukkelijke Portugese rode wijn.  Het kan niet op.

Om half tien komen we aan bij ons hotel Olinda del Mar.  De kamer is wederom heel erg klein maar voor de rest wel O.K.

Nog een caipirinha drinken en dan naar bed.

Donderdag 21 juli

Om 6.00 uur om te douchen maar er is geen warm water.  Na een oproepje aan de receptie blijkt dat de knop van de schakelaar van de waterverwarming achter de deur van de kamer staat.  Om haf 8 ontbijten. Er staat meer gebak dan brood maar dat is wel lekker.  We maken met ons 2 een wandeling langs het strand en om half 9 zijn we terug om met de bus het oude gedeelte van Recife en de stad Olinda te gaan bekijken onderbegeleiding van een plaatselijke gids.  Hij heet Baruque Bernardo de Oliveira, is een man met heel wat kennis in huis maar vooral ééntje met humor.  Hij heeft meer dan 20 jaar ervaring en is één en al liefde voor zijn vak.  Dit wordt dan ook een schitterende dag met prachtige vergezichten want Olinda ligt  op een berg.  Op de top van de berg staan heel wat kraampjes met mooie koopwaar. 

Op de weg terug naar beneden vragen Alix en ik of we bij een oude Mevrouw een kijkje binnen mogen nemen en dat mag; Voor een paar reals mogen we ook foto’s maken van haarzelf en haar interieur.

We lunchen in een sjiek restaurant  en kiezen er voor vis. Daarna gaan we naar het hotel.

Met verschillende mensen van de groep spreken we af om een strandwandeling te maken en belanden tenslotte op een terrasje op het strand waar de muziek luid speelt en diverse locals aan het dansen zijn.  Het duurt dan ook niet lang of we zijn met hen mee aan ’t dansen . De sfeer en de caipirinha doen de rest.  We zien de zon ondergaan en de maan opkomen. De lucht begint te betrekken en er valt af en toe een druppel dus stappen we op en gaan terug naar het hotel.

Om 8 uur moeten we aan de receptie zijn voor ons laatste avondmaal samen en een avondje uit.

Vrijdag 22 juli

Als we wakker worden regent het weer. 

Na het ontbijt vertrekken we naar “Fort Bruin”

De tweede stop is in een Shopping Mall.  We laten er de foto’s van onze rondreis op een CD overzetten zodat daar al niks mee kan gebeuren.

Om 12.30 uur komen we bij het restaurant  waar we kunnen proeven van de cachaça die gemaakt is op basis van honing. Het eten is weerom héél lekker.  We eten voornamelijk kip.

Twee uur later stappen we in de bus voor onze eindbestemming, Natal, waar onze strandvakantie van een week zal plaatshebben en waar de groep uit elkaar zal gaan.  Ludo en ik gaan naar hotel Parque da Costeira, anderen gaan naar andere hotels in Ponta Negra maar de hoofdmoot van de groep gaat naar hotel Marsol; vlak naast het onze, gelegen op de Via Costeira.

’t Is heel de dag erg betrokken geweest en af en toe velen er wat regendruppels.

Hotel “Parque da Costeira” oogt heel mooi. We krijgen kamer 304, een ruime mooie kamer met balkon en zeezicht zoals we besteld hadden.  Helaas ligt er nogal wat afval van de vorige bewoners.  Ik raap alles bij elkaar en breng het naar de receptie, samen met het kaartje van de poetsverantwoordelijke dat ik op het nachtkastje vindt.  De man excuseert zich honderd keer. Na het diner gaan we nog een wandeling maken om de vlonders rond het hotel en dan naar de kamer om de koffers uit te pakken en te douchen.

Ik bel naar Fabi, het meisje uit Natal waar ik sinds een paar jaar in het Spaans mee correspondeer via email. We spreken met elkaar af. Ze komt morgen naar de receptie van het hotel maar laat nog even weten om hoe laat.

Zaterdag 23 juli

We hebben een rustige nacht achter de rug, een heerlijk bed en geen lawaai.  Het ontbijt is héél goed.  Even bij de receptie naar handdoeken vragen want die is de poetsverantwoordelijke ook vergeten.

Om 9u10 worden we met een bus opgepikt voor een voorstelling van de excursies die we eventueel nog kunnen maken.

’s Middags zijn we terug. We gaan naar de ligweiden om te profiteren van de zon.  We ontmoeten er John en Diana. John is de broer van Edwin, schoonbroer van Alix, die samen met ons de rondreis maakte en nu in Marsol verblijven.

Na het diner gaan we over het strand wandelen richting marsol. Vincent ziet ons lopen en wuift. Hij nodigt ons uit om een kijkje te komen nemen en even later zitten we allemaal samen rond de tafel aan de caipirinha. Om 5u30 komen we, een beetje aangeschoten, terug in ons hotel waar ik een nota onder de deur vind dat Fabi om half 7 aan de receptie zal zijn.

Dat wordt even haasten.  Ludo besteld aan de bar een sandwich en veel water om een beetje terug bij onze positieven te komen.  Een uurtje later staan we netjes gedoucht en gekapt klaar om mijn pen-pal te verwelkomen. Zoals de Braziliaanse traditie het wil is ze een half uur te laat maar als ze binnenkomt herkennen we elkaar onmiddellijk.

We laten haar de avond organiseren en nemen een taxi. Eerst naar Praya shopping, maar dat is niet echt een succes, daarna naar een goed rustig visrestaurant waar we gezellig kunnen eten en bijbabbelen. En zo gebeurt het ook.  Het eten is heel lekker en de babbel gezellig. Om 10 uur gaan wij terug naar het hotel want zij gaat nog uit met een vriendin.

We nemen nog een drankje aan de bar en gaan dan naar bed.

Zondag 24 juli

In de oormiddag aan ’t zwembad wat luieren en lezen en kletsen met John en Diana. Alix en Edwin komen op bezoek.

Na de lunch zijn we bij Marsol uitgenodigd om in de jacuzzi te komen zitten. We trekken met ons 6 de zee in om in de golven te springen.  Het zoute water prikt enorm in mijnogen maar het is wel fun.

Na het avondeten gaan we met Elma en Tiny per taxi naar de Midway Mall, een gigantisch winkelcentrum op zijn Amerikaans. Wie zei er dat we naar een ontwikkelingsland gingen ?

Maandag 25 juli

Om half 10 gaan we met elma en Tiny te voet over het strand naar Ponta Negra.  Aan de receptie raden ze ons aan om voorzichtig te zijn en alle waardevolle spullen thuis te laten.

Het wordt een heerlijke wandeling van 3 uur.  Alles lijkt zo rustig en vredig.  Onderweg koop ik een bikini. De Braziliaanse vrouw naait er de bloemetjes en de lovertjes met de hand op. Als we op de promenade van het dorpje aankomen ontmoeten we een Nederlander, Patrick, die in Natal woont en met een Braziliaanse getrouwd is. Samen hebben ze een dochter. Hij biedt aan om excursies met ons te maken naar dorpjes in het binnenland dus maken we meteen een afspraak voor de volgende dag om 9u30.

Om 16u nemen we een taxi terug naar ’t hotel waar we een aperitief drinken en een leuke babbel hebben met Luciano, de sportanimator van het hotel en met een Portugees stel waarvan de vrouw in het Frans een gesprek aanknoopt met Ludo.  Ze is blij dat ze het nog eens kan bovenhalen want ze heeft 5 jaar in Parijs gewoont.

Na douchen – lunchen en nog even met John en Diana de bar induiken – naar bed. Om 11 uur gaat het licht uit.

Het motregent.

Dinsdag 26 juli

6.00 uur, het regent dat het giet.  Dammed.

Als ontbijt, kokospannenkoekjes met kaas gegeten.  Héél lekker.

Als we om 9 uur naar Ponta Negra vertrekken is het nog zwaar bewolkt en af en toe droog.

Bij aankomt in Ponta Negra nog even geld wisselen want het wisselkantoor zou om 9 uur open gaan.  Helaas is het om 9u30 nog niet open en moeten we een ander kantoor zoeken want de afspraak was om 9u30 te vertrekken met de groep.

We zijn met 10 en nemen de bus van 9u45 naar Pium.  De bus komt uiteindelijk om 10u15.

In het dorpje wandelen we rond onder de leiding van Patrick. Hij vraagt aan de bewoners of we binnen ook een kijkje mogen nemen. Bij de ene mag het wel, bij de ander niet. Maar ee beetje geld doet wonderen. We krijgen ook een rondleiding in het plaatselijke schooltje  van de directrice zelf.  Ik deel het pak pennen uit die ik meegenomen had maar echt enthousiast zijn de kinderen niet.  Ze lijken een beetje bang van ons, alsof wij een attractie zijn.

Dan lopen we naar de rivier waarlangs een deel eettentjes staan.  Patrick heeft aan een echtpaar gevraagd om voor ons te koken voor de prijs van 10 real p.p. (3.5 euro). 

Het eten is geweldig. Grote schotels mets garnalen, verse vis, spaghetti, rijst, zoete aardappels en verse rauwe groenten .  Er wordt ook heel wat gedronken en sommigen nemen nog een plons in de rivier.

We wandelen terug naar de bushalte en om 16u15 zijn we terug aan het hotel. Het was een hele mooie dag.

Om 19 u worden we bij Marsol verwacht voor een reünie met al de mensen van de zuid rondreis.  ‘tis een drukte van belang en stappen als eerste op om terug naar ons hotel te gaan. Alix en Edwin lopen met ons me want die willen nog even met broer John kletsen.  Omdat die al slapen blijven we samen nog wat plakken aan de bar in ons hotel.

Woensdag 27 juli

Dit wordt een snipperdag.  Niks doen dat genieten van de zon, een kokosnoot, luieren, lezen, eten en drinken.

Donderdag 28 juli

Onze laatste excursiedag komt eraan

We komen om 9 u samen bij Marsol om onder leiding van Patrick eerst naar de plaatselijke markt te gaan in Alligrim en daarna door het oude Natal te trekken.

Hier vindt ik mijn zo gedroomde hangmat. Een limoengroene . 

Hier vinden we ook prachtige juweeltjes die we kunnen meenemen als cadeautje voor de thuisblijvers.

We lunchen in een restaurant waar we zoveel op ons bord leggen als we zelf graag willen.  Achteraf wordt het gewogen en je betaald per kilo.  522 gram voor 8.32 real en 1.20 real voor een blikje cola light  dus hebben we lekker gegeten en gedronken voor 3.5 euro.

Na de lunch lopen we naar het oude Natal.  Het is er druk en vuil maar vooral heel lawaaierig.  We bezoeken de kerk, een oase van rust in deze drukte.

Patrick laat ons kennis maken met een heilzaam drankje “Guarana das amazones”. Een poeder, gemakt uit de guaranaplant wordt gemengd met gemalen cashewnoten – kastanjes – melk en ijs.  De meesten vinden het erg lekker.

Om 16u15 nemen we de bus terug naar hotel Marsol waar we nog een caipirinha drinken en teruggaan naar ons hotel.

Op de kamer vinden we een nota van Fabi dat ze morgen om 9u30 naar het hotel komt om afscheid te nemen.

Om 21 uur gaan we met Elma en Tiny naar het Centro du Turismo waar Forró muziek gespeeld wordt en gedanst.

Dit valt enorm tegen, vooral omdat het flink regent .

Vrijdag 29 juli

Ontbijten – koffers pakken en genieten van de laatste Braziliaanse zonnestralen.

Fabi komt om 9u30 naar het hotel en gaat met ons mee naar de ligweide waar we kunnen zonnen en kletsen tot 12u30 .  het is een hele gezellige babbel over de verschillen in culturen, over haar toekomst, haar dromen en verwachtingen.

Om 3 uur gaan we douchen en ons klaarmaken voor de terugreis naar België want om 15u40 zal de bus ons oppekken om naar de luchthaven te rijden.

Op weg naar de luchthaven wordt ons nog 39 euro per persoon gevraagd als luchthavenbelasting.

Normaal is de terugvlucht naar Schiphol om 19u30 maar wegens enige vertraging voor het vervangen van wielen en het wachten op de nodige documenten gaan we om 21u15 de lucht in.  De wind is ons gunstig gezind zodat de terugvlucht maar 8,5 u zal duren. Om half 6 ’s morgens (het is dan onze tijd half 11) landen we op schiphol.

Waar Roel en Kitty al op ons staan te wachten om ons naar huis te rijden.