Maar goed.
We hadden het over de tuin als kosmos.
Wat is het verschil tussen onkruid en een plant ? Nou ?
Ik zou het niet weten.
Of eigenlijk weet ik het wel. Wat ik niet in mijn tuin vind passen noem ik onkruid, wat ik wel mooi vind (en of het dan in mijn tuin past telt minder mee) noem ik plant.
En planten laat ik staan en probeer ik het naar de zin te maken en dat wat ik onkruid noem bestrijd ik te vuur en te zwaard.
Op de keper beschouwd, is dat toch op zijn minst raar te noemen. Wie geeft mij het recht om het een te koesteren en het andere te verdelgen.
Ik zelf natuurlijk. In mijn tuin (ergens anders kan het niet) heb ik mijzelf uitgeroepen tot Almachtige. En dat was niet eens zo moeilijk. Het ging eigenlijk vanzelf.
Al bij de eerste stap die ik in mijn volkstuin zette, schoot er door mijn brein: "dit gaat er uit, dat zou ik er graag bij hebben".
Eerlijk gezegd, was het al vóór ik een voet in mijn paradijs zette.
Toen ik stiekem glurend langs de heg van het complex liep, dacht ik al (toen de voorzitter gezegd had: "deze tuin komt vrij, mevrouw. Als u wilt kunt u m hebben"): ïk ga dit helemaal anders doen"".
Nog voor dat ik had kennisgemaakt met mijn nieuwe leefomgeving, had ik de inwoners al veroordeeld tot leven of dood.
En waarom?
Nergens om. Omdat ik het kon.
Omdat er geen boom op mij neerviel, omdat er geen invasie van brandnetels mijn kant op kwam.
Eigenlijk omdat er geen enkele sanctie stond op mijn besluit. Althans geen individuele. Althans geen onmiddellijk meetbare.
Betekent dit dat de flora van de kosmos een andere manier van communiceren heeft dan de fauna?
Betekent dit dat als ik een brandnetel veroordeel tot een kortstondig leven en m met wortel en tak uitroei, zij haar gevoelens van pijn stuurt naar de morfogenetische meren van kennis en energie van Rupert Sheldrake (The presence of the past *) ?
En dat al deze gegevens samen er voor zorgen dat de mens stilaan maar zeker bezig is met zijn eigen uitroeiing?
Want geen brandnetels op de wereld (als elke tuinier zou doen wat ik doe) betekent dat er een hiaat is in de keten van oorzaak en gevolg en dat hiaat heeft desastreuze gevolgen (opwarming van de aarde, smelten van de poolkappen, draaiing van de aardas, etc. etc.).
Hoewel bepaald geen opwekkende gedachte, leert het mij wel de natuur (mijn tuin) met respect, geduld, verstand en compassie te behandelen.
Brandnetels worden weggehaald van de plaatsen waar ik ze niet prettig vind en hergeplant op een plaats waar ze wel mogen staan.
Een compromis. Ik weet het.
Maar bestaat heel de kosmos niet uit compromissen?
*Overigens in 1951 min of meer weerlegt door J. Fisher en R.A. Hinde in het artikel "the opening of milk bottles by birds" in British Medical Journal en The Lancet
|
