Foto
Inhoud blog
  • Eindelijk vrij!
  • Wat gebeurde deze week?
  • Een brief van Xarlo!
  • Wie wordt de volgende?
  • Een ander voorbeeld van onrecht!
    Zoeken in blog

    Foto
    Xarlo en de democratie...
    Udalbiltza
    Basken uit Noord Baskenland worden berecht in Madrid. Een internationaal aanhoudingsbevel werd uitgevaardigd tegen Xarlo Etxezaharreta... De tijden zijn onzeker:( De Vlaamse media lijken weer de andere kant uit te kijken! Geen kat die het erover heeft!
    07-09-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Gesprek met Xarlo Etxezaharreta

    Het proces Udalbiltza (zie op dit Blog 21-07-2010) komt er weer aan! In afwachting stelde ik enkele vragen aan Xarlo Etxezaharretaxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

     

     

    Xarlo, het proces « Udalbiltza » komt er weer aan. Jij koos je niet te aan te bieden met een internationaal aanhoudingsbevel ten gevolge… Heb je vertrouwen in een goede afloop?

     

    Nee!

    Wij, linkse patriottische militanten (ezker abertzaleak) weten al heel lang dat de zogenaamde “democratische omschakeling” na het Franco-tijdperk niet veel te betekenen had. Baskenland blijft het slachtoffer van de hatelijke repressie. En de meeste Europese landen en staten blijven de ogen sluiten voor de soms willekeurige arrestaties, de vele gevallen van dagenlange voorlopige hechtenis op secreet, de folteringen die ongestraft blijven, gevangenisstraffen met of zonder veroordelingen soms zelfs zonder misdrijf of bewijzen, en de hoge borgsommen die de personen en hun familie in financiële problemen brengen. Gevangenisstraffen worden na het helemaal uitzitten van de straf verlengd (doctrine Parot), kranten en radiozenders worden gesloten, politieke partijen worden regelmatig illegaal verklaard, er is een verbod op nieuwe partijen, duizenden personen mogen zich niet verkiesbaar stellen, verboden te betogen, foto’s van onze politieke gevangen mee te dragen, onwettelijk verklaring van Udalbiltza, ontvoeringen en verdwijningen van militanten… De lijst van inbreuken tegen de Mensenrechten is lang en onvolledig…

    Hoe kun je vertrouwen hebben in Justitie als deze het theorema van Garzon: “ Alles is ETA” aanhangt?

    Ben je “links” en voor de Baskische onafhankelijkheid? Dan ben je lid van ETA! Zo simpel is de redenering…

     

    Ik ben het boek « Iparretarrak, geschiedenis van een gewapende beweging » van Eneko Bidegain aan het lezen. Er staan heel wat getuigenissen in van personen die het tijdens hun jeugd moeilijk hadden Bask te zijn, met het feit wel of niet in hun moedertaal te zijn opgevoed… Hoe verliep dat voor jou?

     

    Dat verliep eerst goed, dan slecht, dan weer goed…

    Ik had het geluk geboren te worden in een familie die het Frans niet helemaal machtig was. Dat was toen nog zo voor de meeste families. Toen ik op 7-jarige leeftijd naar school ging sprak ik het Euskara, perfect. Ik heb later dan ook weinig moeite gehad om het weer te spreken.

    Op school werd het spreken van onze taal bestraft met de “anti”. De “anti” was een symbool (soms een stok) dat werd doorgeven aan de laatste leerling die op het praten van het Euskara betrapt werd, verraden door een medeleerling. De leerling die op het einde van de schooldag de “anti” in het bezit had kreeg straf. In ons dorp, met zijn leder- en schoenindustrie, bestond de “anti” uit een ronde schijf leder, zo groot als een ijshockeypuck.

    Om me te helpen gingen zelfs mijn ouders moeite doen om Frans te spreken! Op het lyceum van Bayona verloren mijn vrienden en ik de gewoonte onze taal te spreken en werden beetje bij beetje de “gelijken” van de Fransen… Hoe dikwijls kregen we te horen: “Ben jij onnozel of Bask?”  Bij heel wat mensen van mijn generatie heeft dat sporen nagelaten, onder andere een minderwaardigheidscomplex dat moeilijk uit te roeien is. Velen hebben nooit nog hun taal gesproken of zijn ze vergeten. Het  verschijnen van de televisie met, natuurlijk, zijn Franse programma’s heeft de verminking van onze taal nog bevorderd.

    Wat zou er van mij geworden zijn als de “Club Med van toen” (het leger!), me niet naar Algerije had gestuurd? De “pacificatie” heeft me de ogen geopend op de buitenlandse kolonisatie. Bij mijn thuiskomst begreep ik dat er ook een binnenlandse kolonisatie bestaat. Uiteindelijk ben ik het Franse en Spaanse chauvinisme en imperialisme “dankbaar”. Ik werd mezelf: Bask (door geboorte), anti-imperialist, antiracist, internationalist… Ik probeer elke dag wat meer revolutionair te worden en dat is in deze wereld, waarin alleen geld van belang is, niet meteen de gemakkelijkste opgave. 

     

    Je verkoos je kinderen op te voeden in het Euskara? En waarom?

     

    Ja. Het leek me evident. Net zoals Franse kinderen, Eskimo’s of Papoea’s in hun moedertaal worden opgevoed…

    Elke taal maakt deel uit van het Humanitair patrimonium en dus ook van mijn patrimonium. Geen enkele taal zou mogen verdwijnen. Geen enkele taal is minderwaardig wat ook het aantal personen moge zijn die ze spreekt. De veroveringen maakten dat sommigen talen zoals het Engels, het Frans en het Spaans “communicatietalen” werden. Moesten wij ons aan het debiele argument van een overwicht door de meest gesproken taal houden, dan zouden die drie talen verdwijnen en spraken wij nu Chinees!  Ondenkbaar toch! Ik vraag de anderen mijn taal, mijn cultuur, mijn land te respecteren zoals ik hen respecteer. Niets meer en niets minder. Wij zijn verschillend en zover ik weet, zijn het de verschillende kleuren die maken dat de regenboog zo mooi is. Wij zijn wel allemaal gelijk wat rechten en verplichtingen betreft.

     

    Je was turnleraar. Minstens één van je leerlingen werd het slachtoffer van deze “vuile oorlog” Hoe voel je je daarbij?

     

    Heel slecht.

    POPO (Larre) verdween meer dan 25 jaar geleden, TXOMIN overleed lang geleden.

    Via individuele en collectieve sporten probeerde ik menselijke waarden aan mijn leerlingen mee te geven (waartoe zou sport anders dienen?) : zelfcontrole, respect voor de anderen met hun fysieke en morele verschillen (daartoe dienen de regels), solidariteit en hulpzaamheid, enz…

    Ik zal me steeds blijven afvragen in welke mate ik verantwoordelijk ben voor hun militantisme en, bijgevolg, van hun verdwijning…

    Het is niet eenvoudig een evenwicht te vinden tussen gevoelens van trots over hun stellingname en de vrees medeverantwoordelijk te zijn voor hun dood.

     

     

     

    Le procès « Udalbiltza » va bientôt recommencer. Vous avez choisi ne pas assister au procès et vous voilà avec un mandat international « sur le dos »… Vous avez confiance?

     

    Non!

    Il y a belle lurette que nous, militants basques de xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />la Gauche patriotique (ezker abertzalea), savons que la fameuse "transition démocratique" post-franquiste n'était que de la poudre aux yeux. La même politique de répression haineuse contre le Pays basque a continué et continue encore avec l'aval des autres Etats européens: arrestations plus ou moins indiscriminées, gardes à vue au secret pendant des jours et des jours, tortures impunies, emprisonnements avec ou sans condamnation préalable, parfois sans délit aucun et même sans preuve, prolongations des détentions après accomplissement intégral des peines (application arbitraire de la "doctrine Parot"), fermetures de journaux, de radios, illégalisations répétées de partis politiques ou  interdictions de création de nouveaux partis, interdiction pour des milliers de personnes de se présenter aux élections, interdiction de manifester, de porter des photos de nos prisonniers politiques, illégalisation d'association d'élus municipaux (Udalbiltza), enlèvements et disparitions de militants... La liste des atteintes aux droits de l'Homme est longue et non exhaustive...

    Comment peut-on avoir confiance dans une Justice qui accepte le théorème de Garzon: "Tout est ETA"?

    De gauche et indépendantiste basque? vous êtes donc membre d'ETA!

     

     

     

     

    Lisant actuellement le livre "Iparretarrak, histoire d'une organisation armée" de Eneko Bidegain, je lis pas mal de témoignages de personnes qui, dans leur jeunesse, ont mal vécu le fait d'être basque, d'avoir été élevé en basque ou de ne pas avoir été élevé dans leur langue maternelle...  Comment ça c'est passé pour vous?

     

    Bien, puis mal, puis bien de nouveau...

    J'ai eu la chance de naître dans une famille qui ne savait que très imparfaitement parler en français. C'était le cas pour la plupart des familles de ce pays à cette époque. L'école commençait à 7 ans et quand j'y suis allé je savais donc parfaitement parler en langue basque, l'euskara. Cela m'aura bien servi par la suite car j'ai pu le récupérer assez facilement.

    A l'école, nous étions punis si nous parlions en euskara et la délation était de mise entre bascophones car celui qui avait "l'anti" en sa possession en fin de journée était puni d'une façon ou d'une autre. "L'anti" consistait en un bout de bois ou un objet particulier que l'on se dépêchait de passer au copain que l'on surprenait en flagrant délit "d'infraction" et ainsi de suite. Dans notre village spécialisé dans le cuir et la fabrication de chaussures, nous avions un rond de cuir, comme un palet de hockey.

    Pour m'aider, même mes parents s'efforçaient ensuite de me parler en français...!! Au lycée, à Bayonne, j'ai peu à peu perdu l'habitude parler en basque, mes copains en ont fait autant et, sans nous en rendre compte, nous sommes devenus peu à peu, des petits Français assimilés... Combien de fois avons-nous entendu la question "T'es con ou t'es basque?". Cela a laissé des traces chez beaucoup de gens de ma génération, en particulier un complexe d'infériorité très difficile à éliminer. Beaucoup n'ont plus parlé basque ou même l'ont totalement oublié. L'intrusion de la TV, française bien entendu, n'a fait qu'accélérer et aggraver le processus de mutilation linguistique.

    Que serais-je devenu si le "club Méditerranée de l'époque" (l'Armée) ne m'avait pas envoyé en Algérie dont la "pacification" m'a un peu ouvert les yeux sur la colonisation extérieure. Au retour, j'ai compris qu'il existait aussi une colonisation interne à la métropole. De fil en aiguille, j'en remercie le chauvinisme aveugle et l'impérialisme de la France et de l'Espagne, je suis devenu ce que je suis, basque (le hasard de la naissance), anti-impéraliste, anti-raciste, internationaliste... j'essaie aussi chaque jour de devenir plus révolutionnaire et ce n'est pas le plus facile dans ce monde où ne compte que le fric!

     

     

    Avez-vous choisi d'élever vos enfants en Euskara plutôt qu'en Français? Et pourquoi?

     

    Oui.

    Parce que ça me paraît aussi limpide que d'élever les enfants français dans leur langue, les esquimaux dans la leur, ou les Papous dans la leur...

    Chaque langue du monde fait partie du patrimoine de l'Humanité et donc de mon patrimoine; aucune ne devrait se perdre; aucune n'est inférieure aux autres, quel que soit le nombre des personnes qui la parlent. L'Histoire des conquêtes a fait que certaines langues sont devenues des langues de communication plus répandues, l'anglais, le français et le castillan. Si l'on s'en tenait à l'argument débile de la langue majoritairement parlée, il faudrait abandonner ces 3 langues au profit du chinois... Suprême stupidité, bien évidemment. Je demande aux autres de respecter ma langue, ma culture, mon pays, autant que je respecte les leurs. Ni plus, ni moins. Nous sommes différents et c'est la diversité des couleurs qui fait la beauté de l'arc-en-ciel, autant que je sache. Mais nous sommes tous égaux en droits et en devoirs.

     

     

    Vous étiez professeur de gym. Au moins un de vos anciens élèves, a été victime de cette "sale guerre". Qu'est ce que ça vous fait?

     

    Très mal.

    POPO a disparu il y a plus de 25 ans, TXOMIN est mort il y a longtemps aussi.

    A travers les sports individuels et les sports collectifs, j'ai essayé de faire passer certaines valeurs humaines (sinon, à quoi servirait le sport?) : Le contrôle et la maîtrise de soi, le respect des autres et des différences physiques et morales (les règles sont faites pour ça), la solidarité et l'esprit d'entr'aide, etc...

    Je me demanderai toujours dans quelle mesure je suis responsable de leur engagement comme militant et, par conséquent, dans quelle mesure je suis coupable de leur disparition... Pas facile de balancer entre les sentiments de fierté pour leur engagement et de responsabilité dans leur mort.

     



    Geef hier uw reactie door
    Uw naam *
    Uw e-mail *
    URL
    Titel *
    Reactie *
      Persoonlijke gegevens onthouden?
    (* = verplicht!)
    Reacties op bericht (0)



    Archief per week
  • 17/01-23/01 2011
  • 03/01-09/01 2011
  • 20/12-26/12 2010
  • 25/10-31/10 2010
  • 18/10-24/10 2010
  • 27/09-03/10 2010
  • 20/09-26/09 2010
  • 13/09-19/09 2010
  • 06/09-12/09 2010
  • 02/08-08/08 2010
  • 26/07-01/08 2010
  • 19/07-25/07 2010

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !

    Klik hier
    om dit blog bij uw favorieten te plaatsen!


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!