weten

zo vertrouwd
in één strandstoel
op het plankier
voor de bar aan zee

bedrijvig de wind
hippen mussen
hebberig om ons heen
maar eten doen we niet

nippen aan onze port
terwijl we
over het kristal
elkaar van binnen zien

© Eli Stater

gemis

wildschuivende ravijnen
watermuren rijzen op
tussen mij en
jou die ik moest achterlaten
van onrust vervuld

een visioen dringt zich op
van groene biezen
die jij, mij nagereisd,
op lieflijke golfjes strooit
om zo ons bed te spreiden

maar wakker schudt mij straks
de ontketende zee
uit mijn droom
op die intieme plek, waar
we saam de wereld vergaten

of zal in vroege ochtend
koersend naar 't verre land
een gekalmeerde zee
mij vriendelijk wekken
bevrijd van uitzichtloos gevoel

© Eli Stater

     duintop

                             langzaam
                             wandelen zij, getweê
                             over smalle slingerpaden
                             merels zingen

                             dan bergópwaarts
                             soms verkrampt
                             door stug helmgras
                             en moeizaam zand

                             langs wilde bloemen
                             doornige struiken,
                             vuurgekleurd
                             rakelings langs prikkeldraad

                             vlak onder het zand
                             geniepige wortels
                             van een stervende boom
                             ze struikelen

                             klimmen door..

© Eli Stater

 

 

 

 

na de storm

 

 

 

 

 

 

streng het vierkant

waarin de armen

over haar buik gevouwen

 

borsten verhuld

door het volle haar

schrikt haar blik

hard door me heen

 

 

zilver spiegelt

de gladde zee

zich terug

 

van tongen

uit de gehavende kust

 

 

 

© Eli Stater

 

 

hopeloze hoop

 

 

vanaf het mulle strand

trekken zij mee
met watervlakke eb

mijn trieste woorden

 

geen enkel

zal haar bereiken

een eeuwigheid al

zover overzee

 

of komt, met vloed,

ooit een weerwoord

op aanstormende golven

mij overstromen?

 

 

 

© Eli Stater

 

 

 

 

wachtende stilte

 

 

vanaf de valreep wuivend

je laatste roep, verwaaid,

iets over spoedige berichten

 

rakelings langs de waterlijn

turensmoe m'n ogen

slenter ik door regennacht

 

in een kring van waternevel

flonkert een toplicht naderbij

maar blijft in z'n koers volharden

 

laat havenhoofden liggen

brengt geen bericht

van overzee

 

 

 

© Eli Stater

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

duister verlangen

 

 

 

 

zo weinig aandacht, m’n lief

overleeft voor mij

 

vanuit de branding

van jouw nieuwsgierigheid

dein je mee nu

naar onbekende kusten

 

een zoektocht

naar wijdsere ruimte

in de uitputtende diepte

die je nu van extase kent

 

passie voor jou, m’n lief

vertelt me je te laten gaan

 

 

 

© Eli Stater

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

wervelend

 

 

 

 

 

in een chique hotel

kwam ik jou tegen

je nam me bij de hand

en trok me in je bron

 

trek uit, je broek..

wat ik bijna niet deed

zou je willen zwemmen?

ik sprong in kolkende zee

 

uitgezwommen ging ik liggen

jij plofte naast me neer

lang dat we samen rustten

uitgeput in ’t lome zand

 

liefste, ga voor altijd

opnieuw met mij in zee

en schud ze los

je gouden haren

 

woeste bubbelbaden

bron en zee

maar de draaikolk

waarin ik steeds verdrink

ben jij

 

 

 

© Eli Stater

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

drijfzand

 

 

 

 

bang ben ik voor zuigend zand

voor begerige waterkommen..

laat me nooit alleen

gaan slapen, liefste

verdwalen in die duist're spelonk:

 

eeuwenoud het veenbos

ver onder het moeras

waar beenderen rusten

van hen die verdronken

roestvrij een dolend zwaard

 

 

maar nu heerst de ebstroom

volle maan trekt zee van land..

en als we vannacht de ogen sluiten

laat bodem voetvast zijn, liefste

hard het zand

 

 

 

© Eli Stater

 

 

 

 

© Eli Stater

 

 

 

 

 

wilde vaart

 

 

 

 

twee jaargetijden en zelfs de herfst

onafgebroken in volle vaart

links bleef de thuishaven liggen

 

ogen bijna toegeknepen

tegen de lage ochtendzon

tuurt hij gespannen naar de kade

waar de stuurmansvrouw

verstek laat gaan

 

winter al weer

ook haar hart te koud

na 't eenzaam wachten

 

langzaam ademt hij haar warm

tot druppels vergaat het ijs

eindelijk samen weer versmolten

breekt de lente aan

vaart hij weer uit

 

 

 

© Eli Stater 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

buitengaats 

 

 

 

als was ik dood voor jou..

enkel en alleen gebleven

maar soms ontmoet je mij

bemoedigend, in je dromen

 

verlangende dagen

tot eeuwigheid geregen

zo dikwijls betast

de onbeslapen kant van ’t bed

 

 

als was ik dood voor jou..

maar als ik terug zal keren

door zilt en zon geloogd

 

dan rust ik zacht

in jouw hart en armen

alsof het leven zopas begon

 

© Eli Stater