Rit 5: Aiguilles – Col d’Izoard (2361m) - Col de l’Iseran (2764m) – Tignes (201km) / 2072 hm

Vanaf de zuidkant is de Izoard een van de lastigste cols maar zeker een van de allermooiste, waar zo vele heroische gevechten werden geleverd. Vooraleer het monument van Bobet en Coppi wordt bereikt gaat het door de Casse Déserte waar het extreem heet kan zijn en het op de tanden bijten is voor de laatste kilometers. Als hoogste, langste, en mooiste Alpenpas met een weg erover verdient de Col de l’Iseran terecht zijn status van ‘col buiten categorie’. Vanuit Lanslebourg loopt het 32km lange traject in de eerste zeven km geleidelijk op. Na 12km onvervalst plat worden de laatste zware 13 kilometers aangevat met stukken boven de 10%. De Col de l’Iseran is geen bijzonder steile berg maar hij is lang en hoog. Op weg naar zijn kruin is eeuwige sneeuw bijna een constante met het voordeel dat het nooit snikheet is.

Vrijdagmorgen, ontbijtbuffet om half acht. Zonder te zeggen dat we verwend worden, is alles aanwezig om een sportieve dag aan te vatten. Croissantjes, twee soorten brood, kaas, hesp, confituur, zachte broodjes, yoghurt, fruitsap, muesli, geen gebrek !

Met een goed gevoel kunnen we vroeg vertrekken voor een lange dagrit om twee uitzonderlijke alpencols te bedwingen. Met het zonnige weer zijn de verwachtingen hoog gespannen.

Na negen km, voorbij het Château Queyras, begint op de D902 de moeilijke klim naar de Col d’Izoard (2361m). Vanaf hier is de Col de l'Izoard 15,9 km lang, overbrugt men 1095 hoogtemeters en is de gemiddelde stijging 6,9 % (max. 12%).

De zuidkant is waarschijnlijk uniek in de Alpen. Rotspiramides en rotsnaalden raakten in puin en betoveren alles tot een bizar maanlandschap, de Casse Déserte. Op warme dagen heeft het asfalt aan de zuidzijde de neiging om te verzachten, waardoor een groot potentieel gevaar ontstaat - langzamer hier is vooral veiliger. De zuidelijke helling van de Izoard is ook een essentieel onderdeel van het fietsparcours Embrunman. Deze elk jaar op 15 augustus betwiste wedstrijd geldt met 3600 hm fietsen en 400 hm lopen als een van de zwaarste lange afstandtriatlons.

Aanvankelijk bedraagt de stijging 5-8%, maar om Arvieux - gelegen op 4 km achter de afslag op 1544 m - herhaaldelijk onderbroken door korte vlakke stukken. Vanaf hier tot de Casse Déserte vergroot de stijging over 8 km met constant 8-10%.

Het moeilijkste stuk gaat tot aan het begin van de haarspeldbochten kort na Brunissard (1760 m). Van Arvieux tot hier loopt de weg pal rechtdoor, zonder enige terugval van de verworven hoogte. Blij dat ik aan het begin van de haarspeldbochten gekomen ben, maar de stijging neemt zeker niet af. Het gevoel verbetert en ook de uitzichten worden beter, daardoor al wordt het wat lichter. Vanwege de vrij constante stijging, ondanks de hoge stijgingsgraad, kan ik een relatief goed ritme aan houden.  Aan het Casse Déserte wordt de stijging door een lange lichte helling van ongeveer 500m onderbroken. Hier zet ik me even aan de kant om dit unieke natuurverschijnsel in aanschouw te nemen: het onherbergzame landschap van keien op 2220 meter van meer dan 2 km en 140 hoogtemeters voor de top. Even verder aan het monument van Coppi en Bobet kan ik me laten vereeuwigen met deze beroemde tourhelden. Met vergelijkbare stijging als daarvoor kan ik 2 km verder de pashoogte bereiken. Redelijk wat belangstelling boven waaronder twee atleten die de berg opgelopen zijn. Na een foto aan de hoge zuil vinden we in het winkeltje de gepaste souveniers. Hierna stap ik in de wagen want er wacht ons een verplaatsing van 120 km over Italie om in Lanslebourg te geraken aan de voet van de Iseran. Vanuit Briançon rijden we over de Col de Montgenèvre en steken via talloze tunnels de Italiaanse grens over waar we tanken en langs de weg een middagpauze houden. Terug in Frankrijk na de Col du Mont Cenis op weg naar Lanslebourg is de temperatuur tot 32° opgelopen.  

De beklimming van de Col de l’Iseran (2770m) begint met een lange aanloop van 19 km tot Bonneval sur Arc en is op 4 km na nagenoeg stijgingsvrij te noemen, daar slechts ongeveer 400 hm dienen overwonnen te worden. Iets verder begint de werkelijke klim, en op goed 13km dienen de resterende 977 hm beklommen te worden tegen gemiddeld 7,3 %. Om geen tijd te verliezen rijden we de Col de l’Iseran op tot in Bonneval sur Arc op 1835m, waar ik de beklimming aanvat. Hier oversteekt de route met een 180 gradenbocht naar links de rivier en bereikt enkele honderd meter verder de berghelling. Terwijl op sommige 1000m lange vlakke stukken nauwelijks hoogte gewonnen wordt, bedraagt op de resterende route de stijging bijna overal minstens 8%. Eerst voert de route ongeveer anderhalve kilometer uit het dal de helling op voordat ze nog steeds sterk stijgend terug en boven Bonneval links in een zijdal voert.  Na 4 km, de vorige piek was meestal 8-10%, bereik ik hier het eerste vlakke stuk van ongeveer een kilometer. Met voor het eerst langere secties van boven de 10% volgt de volgende stijging aan de rechter kant van de vallei. Na 9 kilometer bereik ik op ongeveer 2500 m hoogte de volgende vlakke plek van meer dan 1000 meter. De 2,5 km lange slotklim voltrekt zich bij 8-11% vooreerst bochtenloos de vallei volgend. Enkel in de laatste 1000m liggen nog een paar bochten.

Op de brede top met het typische kerkje is het zalig genieten van het uitzicht over de besneeuwde bergtoppen en gletsjers. Voor het eerst doe ik deze prachtige klim vanuit Bonneval, wat het ondanks de lange omweg meer dan de moeite waard maakt. Het is kwart over vijf als we in de wagen de bochtenrijke afdaling aanvatten met schitterende uitzichten.  Boven langs het stuwmeer volgt door een reeks van tunnels en galerijen, een 7 km lange bijna vlakke passage naar de dam. De verdere afdaling zonder bochten volgt het dal op de rechter kant. De afslag in Tignes naar Les Brevières brengt ons naar ons laatste verblijf, het Chalet Colettine. We zijn aangenaam verrast door de typische authentieke sfeer en inrichting van dit voortreffelijk B & B en de vriendelijke ontvangst. Voor het avonddiner kunnen we terecht in het naburige restaurant in het dorp. Met een grote gevarieerde salade, een pizza enduro of spaghetti carbonara en twee dubbele pressions worden de verbruikte calorieën op peil gebracht. Een kleine wandeling in de avondlucht in het dorp met zicht op de dam zorgt voor een zalige nachtrust.