Met een berg als de Monte Velo, fietsen over de majestueuze bergketen van de Monte Baldo langs het zonovergoten Gardameer, klimmen op de legendarische Monte Bondone, en rijden over beruchte Dolomietenpassen als de Manghen, het Wurtsjoch en de Plose in het wiel van de Girorenners, wordt deze bergfietsvakantie onvergetelijk.

Ma. 1/8 Heenreis : Lier – Loppio (1040km)

Het is een zomerse zondagavond als we om 22h 15 in de wagen stappen voor een lange nachtrit over de Duitse autostrades. Voor we Oostenrijk binnenrijden is het nochtans fel aan het regenen gegaan, maar het kan het gemoed niet drukken. De stelregel ‘regen in Oostenrijk, zon in Italië’ blijkt alweer toepasselijk te zijn. Na een derde stop en tankbeurt in Rovereto staan we om 10h 35 in een zonnig Loppio aan de start van onze fietstoer.

Ma. 1/8 Rit 1 : Loppio – Passo Santa Barbara (1169m) – Arco – Monte Velo (1020m)-- (38km)

De Monte Velo, een obsessie voor elke wielertoerist, is een niet te onderschatten klim van 12 km ten noorden van het Gardameer. Met gemiddeld 8% stijging doet hij hem aan beide zijden gedurende 2km in het rood gaan tot boven 15%. De Passo Santa Barbara zat twee maal in het Giroparcours (2001 1ste Unai Osa en 2002 1ste Pérez Cuapio). Op de top van de Passo Santa Barbara (1169m) blijkt dat de Monte Velo een wandelgebied is dat slechts bereikbaar is met de mountain bike.

Op de drukke verkeersweg naar Riva del Garda is het goed uitkijken om te maneuvreren. In een snackbar ‘Al Lago’ willen we iets nuttigen. Het enige eetbaars aan de toog is een minuscuul broodje dat zo achter de tanden verdwenen is. De waard die niets anders dan Italiaans verstaat brengt ons vooreerst twee glaasjes wijn en cappuccino. Terwijl ik me in het toilet ga omkleden is Bart erin geslaagd om een fris Weissbier te bestellen. Buiten aan de wagen zoek ik dan maar iets dat mij de nodige energie moet bezorgen om de eerste berg te verteren. Het doet me denken aan Cadel Evans die in de Giro 2002 zijn rose trui verspeelde op deze berg als gevolg van een hongerklop. Het fietspad langs de drukke verkeersweg ligt wat afgelegen en alhoewel we maar 200 meter van het ronde punt met oprit naar de Monte Velo verwijderd staan, raak ik niet opgedraaid. Wanneer ik mij realiseer dat er geen oprit is vanop het fietspad en ik onverwijl dien terug te keren op de baan is Bart in de wagen al aan de klim begonnen.

De top van de Monte Velo ligt na 12,9km op 1169m. terwijl het hoogteverschil 944m. bedraagt. De gemiddelde hellingsgraad is 7,3%.

Na een bruggetje over een riviertje draait het meteen rechts omhoog. De ketting gaat achteraan ergens in het midden liggen en genietend van het koelte brengende bos zoek ik een gelijkmatige tred. Het wegdek is uitstekend en er is weinig verkeer. Het stijgt hier tussen 7 a 8 %. Het gaat goed. Ik draai weer links en zie tussen de bomen de drukke weg beneden mij. Dennen en beuken onttrekken stilaan het panorama. Bart staat na 4km langs de weg. Na 8 bochten bereik ik de eerste huizen van Valle San Felice, waar het bij een splitsing links gaat. In een grote boog hijs ik me boven het dorp uit met een paar haarspeldbochten naar het volgende gehucht Pannone. Het blijft draaien en keren. Na Varano gaat het in Ronzo-Chienis links omhoog richting Santa Barbara. Het wordt nu verschrikkelijk zwaar. Met de ketting zo dicht mogelijk bij de naaf doemt een muur voor me op. Het is hier quasi 19% steil. Dansend op de pedalen probeer ik de helling te pareren. Nog één kilometer, volhouden ! Met verzuring in de benen voel ik amper dat de laatste hectometers weer haalbaar geworden zijn en kom ik boven op de Passo Santa Barbara. Hier loopt fris bergwater uit een kraan in een stenen bassin. Er staat een plaat met een profiel van de klim en er vertrekken diverse wandelingen. Een Duits mountainbikekoppel vraagt waar we vandaan komen. De man herinnert zich Kontich bij Antwerpen. Tussen een paar geparkeerde wagens staat een Belg afkomstig uit .. Lier. We dalen af op de smaller wordende weg die zich in talloze bochten door wei en bos slingert en waar twee wagens onmogelijk kunnen wisselen, wat frustatie oproept bij Bart. Na 2km bereik ik in een bocht de afslag naar ons verblijf maar vervolg de afdaling naar Arco. Rechts krijg ik een magnifiek uitzicht op het stadje en wat verder een eerste blik op het Gardameer. In Vignole-Bolognano volg ik Bart die de GPS instelt. In het overdrukke stadje zetten we ons op een zonnig terras en bestellen een grote frisse pint Weissbier, met op de achtergrond het imposante kasteel. In 1972 waren de Belgen hier aan het feest in de Giro. Roger De Vlaemink had s‘middags het eerste deel van de 19^e etappe gewonnen, terwijl Eddy Merckx zijn ‘maglia rosa’ nog wat steviger rond de schouders mocht trekken door in de namiddag ook het tweede deel, een tijdrit over 18km, op zijn naam te schrijven. Tamme mussen laten niet af en komen tot op onze stoel om te dingen naar de nootjes bij ons bier. We genieten van het moment maar dan wordt het tijd voor de tweede klim van de dag. Bijna 11km klimmen naar 1020m aan 7,8% om goed 900 hoogtemeters te overwinnen.

Ik volg Bart in de wagen naar de oprit in Vignole-Bolognano en ben vertrokken voor 22 bochten. Drie haarspeldbochten na elkaar en nog eens drie bochten verder schrik ik van het hoogteverschil dat bereikt is ten opzichte van de vallei van de Sarca. Ik geniet nog even van het panorama op het Gardameer en het charmante stadje Arco want even verder hark ik het bos in. Ter hoogte van Gazzi komt het steilste stuk van de klim : 2km aan méér dan 10 %, gevolgd door 3km aan niet minder dan 9%. Ik tel de kilometers af op de paaltjes in de berm. Uit het bos gekomen is er even een kilometer lang recht stuk. Dan gaat het weer het bos in en het blijft klimmen tot bij enkele huizen. Aan het bordje ‘Monte Velo’zwakt de klim af. Het recuperatiestuk heeft geen 5%, maar wordt gevolgd door een kuitenbijter van meer dan 12 %. Met vereende krachten kom ik eindelijk aan de afslag naar het verblijf links van de weg. Na nog 300m over slechte asvalt met twee bochten en steeds klimmend bereik ik de ‘Agritur Torboli’ midden in het bos waar Bart met een drankje mij zit op te wachten op het terras. Ik heb 44km op de teller staan, bijna 3 uur en half gefietst, tegen gemiddeld 12,5km/h.

Het is kwart voor vijf en we melden ons aan voor vier overnachtingen. De behulpzame hotelbaas helpt ons met het uitladen van de bagage. Mijn fiets kan achteraan in de kelder gestalt worden. Na een deugddoende douche kunnen we onder de bomen rustig genieten van een Weissbier in afwachting van het diner om half acht. Als eersten aan tafel is na een groot bord tagliatelli bolognese met knödel en brood onze honger reeds gestild. Maar hierna volgt een hoofdschotel waaraan geen einde schijnt te komen. Runds- en varkenvlees, het wordt constant geserveert bij puree, courgetten, diverse groenten en daarbij nog omelet. Geen minuut of er wordt iets op ons bord gelegd dat zo nooit leeg geraakt. Met heel wat ‘si’s en nog meer ‘no’s moeten we ons redden indien we straks nog van tafel kunnen opstaan. De rode wijn smaakt er immers heerlijk bij. Het nagerecht met mozarella en kaas ligt ons iets minder maar of dat nog wel zou kunnen ! Van tafel gegaan met een zwaar gevoel kunnen we buiten nog een wijle van de frisse avondlucht genieten om spoedig onze kamer op te zoeken en de verloren slaap in te halen. Het muzikale intermezzo met knappe harmonicadeuntjes beneden op het terras kan onze slaap niet lang verdrijven. Deze eerste dag was er een om niet meer te vergeten !