Di. 2/8 Rit 2 : Monte Velo – Passo del Ballino (764m) – Passo Durone (1039m) – Monte Velo (85km)

De Passo del Ballino is met zijn 764 meter een ideale opwarmer ten noorden van het Gardameer, op weg naar de zwaardere Passo Durone (1039m). Toch mag de col niet onderschat want het blijft wel 14 km klimmen. In 1999 rondde de Colombiaan Buenaohora als eerste de top, de enige keer dat hij meetelde voor het bergklassement in de Giro. Daarna op de Passo Durone bedwong Paolo Bettini als eerste deze niet al te zware col in de twintigste rit naar Madonna del Campiglio.

Na een goede nachtrust staan vandaag twee bergpassen op het programma bij schitterend weer. Het ontbijt is een ontgoocheling en niet in verhouding tot het diner van gisteravond. Twee droge harde broodjes, boter, confituur, wat toastjes en yoghurt, het is wat ons wordt voorgeschoteld bij een minuscuul espresso’tje. We hebben ook geen borden. We doen ons beklag bij de waard die onmiddellijk zorgt voor aanpassing. Twee cappuccinos met veel suiker, salami en ham maken het wat aanvaardbaar.

We dalen af in de wagen naar Arco waar ik in Varone op de fiets stap. De Passo del Ballino is 764m hoog, 14km lang, 678m aan hoogteverschil, gem. stijging 4,6%.

Ik fiets fel klimmend het dorp uit met zicht op het Gardameer en het lager liggende Lago. Opmerkelijk zijn de vele picknickplaatsjes langs de weg. Het draait naar rechts de achterliggende bergen in en ik rij naast het middeleeuwse kasteel van Tenno. Buiten het dorp brengt een nieuwe reeks haarspeldbochten mij in Ville del Monte. Na dit dorpje komt er een vlak stuk waar de toegang ligt tot het Lago di Tenno. Het stijgt even wat steiler langs het sprookjesachtig gelegen meer waar het de moeite is om even halt te houden. Het is een foto waard. Eens het meer uit het zicht, neemt de berg af. Ik passeer twee riviertjes zoals de Rio Secco, welke echt droog staat. De klim die gestaag 6 a 7% stijgt wordt naar het einde toe af en toe onderbroken door een vlak stuk of een daling. In het dorp Ballino gaat het met een knik omhoog om buiten het dorp weer te dalen. Verkeerdelijk denk ik de top te hebben bereikt maar die ligt met een laatste opwippertje nog een km verder waar het bord 750m aanwijst.

Voorbij Torbiera nemen we links op de SP5 de afrit naar het dorp Fiave, fietsend door een groene lichtoplopende vallei. In het volgende dorp Marcé zie ik voor het eerst de bruine aanduiding naar de Passo Durone. Normaal wordt de klim vanuit Ponte Arche aangevat. Hij verloopt over 10,2km met een hoogteverschil van 634m bij 6,2%. Ook vanuit Fiave blijft de afstand 10km. In Bivideo loopt het wat stroever. Ik ben reeds op 5km van de top. Even verder maak ik een grote lus en de brede weg loopt één km rechtdoor. Met een grote haarspeldbocht gaat hij het bos in. Het helt hier aan 7%. Na een iets steiler stukje zie ik links een ruime picknickplaats. Ik kan groter schakelen en kom fluitend over de top van de Passo Durone (1039m). Op de schaduwrijke picknickplaats worden op de middag de laatste meegebrachte broodjes bovengehaald. Er staat een bord met het profiel van de klim en het is het vertrekpunt voor wandelingen. Het is nu 6km heerlijk dalen tot Zuclo en verder tot Bolbeno waar het uitkijken is naar de grote weg naar Ponte Arche. Wegens een wegvergissing wacht ik even na Saone geruime tijd op Bart alvorens een lange tunnel in te rijden. Bij het buitenrijden van Ponte Arche gaat het bergop tot Sarche. Om het stadje te bereiken moet ik om een tunnel te vermijden de mooie fietsroute nemen die klimmend en dalend doorheen het bos loopt. Terug op de weg daal ik via een vijftal haarspeldbochten tot in Sarche waar Bart mij opwacht. Het gaat nu rechtsaf en aan een rond punt links tot Ponte Oliveti. In Pergolese voert een smalle bochtige weg die langs het water loopt naar het Lago di Cavedine. Het is een zalige plaats en de moeite om even te verpozen bij het zonnige meer. Het is 2,5km lang en 600m breed en toegankelijk voor alle watersporten. De profielen van de Paganella en de Monte Casale zorgen voor een prachtig decor. De uitgestrekte lage vallei van de Sarca werd typisch glaciaal gevormd. Door een aardverschuiving biedt de ruige opeenstapeling van gevallen rotsen afkomstig van de Monte Brento en de Casale een uniek en waardevol landschap. De rust van de omgeving wordt echter niet verstoord door massatoerisme en ligt ver weg van het stadsverkeer.

Ik vervolg rustig mijn weg door dit natuurpark en daal naar het dieper gelegen dorp Dro. We  zoeken in het centrum een terrasje op aan een ijsbar Alla Piazza. Een cappuccino en 3 bollen ‘gelati’ zorgen voor de nodige afkoeling. Bart wil absuluut naar Riva del Garda om aan het meer te komen, iets wat ik hem niet kan afraden. Ik fiets langs de drukke weg tot in het stadje maar vind aanvankelijk de weg niet naar het meer. Ook Bart slaagt er met de wagen niet in. We rijden in Torboli dan toch langs het meer maar kunnen in de chaos van het overdrukke verkeer geen stopplaats bekomen. Gefrustreerd besluiten we de fiets in de wagen te laden en terug tot Arco te rijden. We willen naar het kasteel maar een parkeerplaats zoeken is moeilijk. We fotograferen het vanop een afstand. Het is kwart over vijf als we het verblijf bereiken op de Monte Velo. Op mijn teller staan 85 fietskilometers in 4 uren en een kwart aan 20km/h. Na de douche brengt de waard ons koel Weissbier op het terras.

Voor het avondmaal kiezen we een voorgerecht van tagliatelli bolognese en brood. Hierna volgt een hoofdschotel met kip, konijn, zuurkool, fritata, rundslapjes in witte saus, paprika’s en boontjes. Voortdurend komt de waard ons bord vullen en vraagt naar onze wens. Het smaakt prima bij de wijn. De mozarella en kaas laten we aan ons voorbijgaan maar roomijs kan nog wel.

Na het uitzonderlijke diner genieten we nog wat van de frisse avondlucht en maak ik een kort wandelingetje in het bos. Op een redelijk uur worden de kamers opgezocht. Morgen is het een nieuwe dag !