Wo. 3/8 Rit 3 : Monte Velo – Bocca di Navene (1425m) – Monte Velo (85km)

De Bocca di Navene (1425m) is de naam van de hoogste pasweg die men in het massief van de Monte Baldo kan nemen. De meer dan 20 km lange, zware beklimming langs de rechterzijde van het Gardameer bleef tot op heden onbekend gebied voor het Giropeloton, De zeer onregelmatige klim staat als Monto Baldo aangegeven. Na het eerste gedeelte waarvan 5 km lang aan 10% heeft men bij de Rifugio Graziani het lastigste gehad. De Bocca di Navene ligt 2 km verder en wel 150m lager.

Opgestaan met een vroege zon die aan de hemel reikt belooft het een mooie fietsdag te worden. Alleen en als eersten aan het ontbijt merken we een verbeterd menu op. Borden, twee (onzachte) broodjes, boter, salami en ham, een kommetje met pruimenconfituur en twee stukken pruimentaart, speculaas en yoghurt. De serveuse brengt ons twee grote cappuccinos met suiker. We kunnen het er wel mee stellen.

Ik vertrek aan het verblijf en klim in twee kilometer naar de top van de Monte Velo. Hier kan er nog een foto bij van het bord met klimprofiel. Vervolgens daal ik de vele bochten af naar Lopio en wacht beneden aan de voet op de wagen. Het gaat links op de grote weg die naar Mori leidt. Ik ben verplicht het fietspad te nemen dat soms tot ver tussen de velden verwijderd ligt van de grote weg. Het brengt mij comfortabel en veilig tot op het kruispunt in Mori, waar een bruine pijl verwijst naar de Monte Baldo. Even verkies ik op Bart te wachten maar weet mij op de juiste weg en begin aan de klim.

De klim naar de top van de Monte Baldo is 1425m hoog, 24 km lang, met een hoogteverschil van 1482m aan gemiddeld 4,9%.

In de tweede bocht haalt Bart me in. Een eerste knauw in de kuiten krijg ik na een goeie kilometer met 8% maar bij het naderen van Besagno gunt de Baldo mij nog even uitstel van marteling en vlakt weer af. Even voor Brentonico staat een tweede mannetje met de hamer klaar, maar nog fris huppel en dartel ik voorbij. In het kleine dorpje daalt het zelfs even maar dan is het uit met de pret: 5 kilometer te gaan aan gemiddeld 10%. Bovendien is de klim onregelmatig. Met de ogen kijk ik bij een steil stuk verlangend uit naar een wat minder hellend vlak. Links van mij kabbelt de Soria die ik stroomopwaarts langs de linkeroever aan het volgen ben. Een dubbele haarspeldbocht onderbreekt het patroon van de klim. Ik bereik San Giacomo en de weg zwaait met een korte afdaling en een brugje naar de rechteroever van het bergstroompje. De afdaling is zo voorbij en met een ferme ruk gaat het weer omhoog tot San Valentino. Op het kruispunt aan een kapelletje ligt het tussenstation ‘Passo di San Valentino’. De Rifugio Graziani ligt 5 km verder. Tot de hut gaat het nog steeds onregelmatig maar er zitten geen ‘killers’ meer tussen. Even wat vals plat om dan weer aan 8% te hellen en wat verder weer in te houden om daarna nog een laatste stuk aan 11% te nemen. De plaat Bocca del Creer vermeldt 1617m. Meer dan anderhalf uur na Mori bereik ik de genoemde Rifugio op de Monte Baldo. Bart vindt moeilijk een parkeerplaats. We besluiten verder af te dalen naar de top van de Bocca di Navene die 2km verder en 150m lager ligt. Halfweg laat ik de wagen stoppen om mijn windvestje aan te trekken. Spoedig sta ik dan bij de beroemde schilderachtige plek, de Bocca di Navene (1425m) geliefd bij motor- en wielrijders. We kunnen er genieten van een adembenemend panorama op het Gardameer terwijl we een koel Weissbier drinken op het terras.

Om terug te keren naar de Rifugio Graziani moet ik de 2 km bergop met een stijging van 9% nemen. Ik stop er even voor een souvenir maar het is vergeefs. Een Duitssprekende fietstoerist op het terras vraagt er me de weg te tonen op een gedetailleerde streekkaart. Omdat het reeds voorbij de middag is besluiten we in de afdaling halfweg op een van de mooie picknickplaatsen halt te houden. Met nog voldoende etensvoorraden kunnen we de dag doorkomen nu de enige berg van de dag achter de rug ligt. De afdaling op het smalle maar degelijk wegdek verloopt prima en brengt me veilig tot op de San Valentino. In San Giacomo vinden we een gepaste plaats voor een picknick waar ook mensen uit de streek voor een uitstapje komen en de rust van de natuur opzoeken. We nemen onze tijd want we willen niet te vroeg in ons verblijf zijn. Met nog 17km tot Loppio denk ik er aan om de klim naar de Monte Velo nog eens op te rijden tot in Ronzo-Chienes en er een terrasje te zoeken. Zo gezegd zo gedaan maar ik moet in Mori weer langs het fietspad en verlies tijd wegens een wegvergissing. Ik besef dat ik misschien aan de klim van een onbekende berg begonnen ben en keer terug. Ik volg een paar collega fietsers en raak zo op het juiste pad van deze morgen.

Aan de voet van de klim in Loppio geraakt besef ik dat het niet makkelijk zal gaan met een temperatuur van 25 graden. Ik zet me aan de kant, doe mijn windvestje uit en rol het in mijn helm die ik aan mijn stuur bevestig. Het gaat moeizaam en ik ben blij om na zes kilometer Bart aan te treffen langs de weg. Hij heeft lang genoeg gewacht en ik verkies om in de auto te stappen. Er staat 78km op mijn tellertje, heb 4 uren en een kwart gereden, gemiddeld 18km/h. Genoeg geklommen voor vandaag dan maar ! In het stille dorpje Ronzo-Chienis vinden we geen terras maar stappen uit aan de kerk en het oorlogsmonument uit WO 14-18. Aan de overkant trekt een leuk volks tafereeltje de aandacht voor een foto. Het is vijf uur als we de parking van ons verblijf oprijden. Na het opfrissen kunnen we onder de boom van het zonnige terras napraten over de dag bij een frisse pint. We bekijken er de gemaakte opnamen van de dag.

In het restaurant zijn een bevriende Nederlandse en Duitse familie aan een grote tafel uitbundig aan het dineren. Als voorgerecht bij het diner houdt Bart zich aan zijn gekende tagliatelli bolognese terwijl ik een voedzame minestrone soep verkies met brood. Er staat weer konijn op het menu met fritata, paprika, zuurkool, courgettes, rosbief, chorizo en rundslapjes. Het komt allemaal op ons bord en het smaakt allemaal best bij een fles streekwijn. Meer dan voldaan komt er een strüdel als nagerecht en dan nog roomijs. Een klein espresso’tje rondt het fantastisch diner op de juiste wijze af.

We mogen van een geslaagde dag spreken !