Zo. 7/8 Rit 7 : Strigno – Passo del Erbe (1875m) – Plose (2035m) -- Bressanone (220km)

Op de Passo del Erbe stijgt het asfalt na een goede opwarmer en een knik genadeloos in 17 bochten naar de boomgrens met uitschieters tot 16% en overwint 750 meter aan hoogte na 15km. Drie maal kwam de Giro hierlangs, ook toen de Spanjaard Garate hier als eerste doorkwam en de zieke Ivan Basso zijn roze trui verspeelde aan ’Il falco’ Savoldelli in 2005. Na een zalige afdaling wachten op de Plose nog 7 zware kilometers tot aan het skistation op 2035m hoogte.

We worden er stilaan aan gewend om met zon op te staan. Een heerlijk gevoel dat nog wordt versterkt door de bloemenpracht op de fleurige balcons. Na een smakelijk ontbijt met fruitsap, malse broodjes, croissants, cake en yoghurt maken we ons klaar om te vertrekken. In Trento rijden we over de A22 tot Bressanone waar het op de afslag naar het drukke Val Pusteria meer dan twintig minuten aanschuiven is. Ook op weg naar het Val Badia loopt het wat stroef maar we bereiken ons doel San Martino binnen de gestelde tijd. Met opzet laat ik de wagen tot buiten het dorp rijden om de zware percentages van 14 tot 16% te vermijden. Aan het Schloss Thurn met het Ladinisch museum wordt op de middag de fiets uitgehaald. Ik steek nog vlug een kleinigheidje achter de tanden om niet met volle maag aan de zware klim te beginnen en stap op de fiets.

De Passo del Erbe is 1875m hoog, 15km lang, hoogteverschil 748m, gemid. stijging 5%.

Eenmaal op de fiets krijg ik met een aantal korte bochten aanvankelijk aanvaardbare percentages tussen 6 en 8% te verwerken. Als beloning krijg ik een recht vlak stuk onder de wielen geschoven alvorens het bos in te duiken. Ik geniet van het groene uitzicht en de zalige stilte van het landschap. Het eerste deel van de klim eindigt na 6km op 1550m. Met een fikse daling gaat het vervolgens diep de vallei in om er aan de andere kant terug uit te klimmen. Ik rij Antermoia binnen, een gehucht op 1515m en moet in het dorp op de pedalen gaan staan, waarna een rustpauze me wat verpozing brengt. Bij het buitenrijden van het dorp begint het weer in het bos dreigend te stijgen met uitschieters van 14 en 16%. Het tweede en steilste gedeelte van de klim is begonnen. De volgende twee kilometers blijven meedogenloos aan dubbbele percentages bergop gaan. Het is slechts als ik terug in open terrein kom dat de stijging ietwat nalaat. In de laatste drie kilometers wisselt het onregelmatig van 7 tot 12%. Nog één kilometer te gaan met 9,6 gemiddeld. De Passo del Erbe (1875m) is verschrikkelijk zwaar maar nu mag ik hem voor de tweede maal op mijn palmares schrijven. 26 Jaar geleden en zoveel jonger deed ik deze topklim voor het eerst in de Giro Dolomiti vanuit Chiusa en het Val di Funes. Na 12 uiterst lastige kilometers laat ik me uitbollen op de overvolle parkeerplaats. Bart is een eind verder in de graskant de wagen kwijtgeraakt. Het wemelt er van motorrijders, fietsers en wandelaars die hun zondagse uitstap genietbaar willen doorbrengen in de schaduw van de imponerende Sas di Putia (Peitlerkofel). Na de foto’s kunnen we een plaatsje bemachtigen op het ruime houten terras van almgasthof Utia de Börz (2006m). Met een spaghetti bolognese en een macaroni diavolo bij een koele pint bier wordt het op de middag bijna een zonnig feest.

De afdaling van de pas verloopt gematigd en ik kan heerlijk naar beneden free-wheelen tot aan een wegsplitsing. Bij enige twijfel kies ik voor rechts maar wat later de verkeerde beslissing blijkt te zijn. Ook Bart die me gevolgd is beseft dat het onherbergzame en kapot weggetje door het bos en langs een beek niet klopt. We keren om maar verbazen ons over de talrijke tegenliggers die we kruisen. Blijkbaar schrikken heel wat Italianen er niet voor terug hun zondag door te brengen in de rimboe. Teruggekeerd naar de afslag vervolg ik mijn weg nu links waar het na een tijdje terug begint te klimmen. Aan de Edelweisshütte wordt de ambiance verzekerd door een tirolerorkestje vanop een overvol terras. Zin om te stoppen is er door een groene fiets in een boom en ‘durchgehend warme küchen’. We houden het maar op een foto. Na ongeveer 2,5km kom ik in Eores waar rechts de afslag ligt naar de Plose.

De Plose is 2035m hoog en 7km lang met 399m aan hoogteverschil tegen 5,7% stijging.

De bosrijke omgeving maakt het klimmen wat aangenamer bij de zomerse hitte. Tegen 7% stijgt de weg het bos in. Na een paar bochten is er een toename tot 10%. Ik krijg een adembenemend uitzicht op het Afererdal en de Peitlerkofel. Na vier km knikt de weg naar rechts en tussen de bomen door krijg ik een mooi uitzicht op de Sarntaler Alpen. In het laatste deel van de klim zie ik het skistation al liggen. Hier is de stijging nog slechts gering en zowat 350m voor het einde duidt een bord de hoogte aan van 2000m. Slechts 300m voor het asvalt ophoudt kom ik aan een kruispunt. Links gaat het naar de parkeerplaats onder Gasthof Kreuztal dat uitzicht biedt over de Otztaler Alpen. Rechts geraakt men aan het hoogste punt van de asvaltweg bij Gasthof Geisler waar men de Peitlerkofel in zicht heeft en waar de onverharde weg naar de top begint. Geamuseerd kijken we naar de go-cars die op een bochtig zandparcours naar beneden komen. Hier eindigt dan het traject van onze geslaagde fietsreis. Met 39km in 2 uur en 40 min is mijn gemiddelde snelheid 14,5km/h. We dalen de berg af en zetten koers voor onze laatste overnachting in het Summererhof in Mellaun.

Hiervoor dienen we de volledige afdaling van de Plose tot voorbij San Andrea te doen en vinden het hotel mooi gelegen tussen de almen op een berg. De gastvrouw die op de bovenverdieping een tweede kamer in gereedheid brengt kan ons echter geen avonddiner aanbieden. We redden ons best met wat rest aan meegebrachte eetwaar als rijst, banaan, wafels, droge koeken, en cappuccino gemaakt met de reiskoker. Een wandelingetje tussen de koeienalmen maakt het helemaal af. Voor het slapen gaan kijken we nog naar de olympische spelen.