Alhoewel de dag mistig begon met slechts een temperatuur van 18 gr. werd een het dag waar geen enkele overdrijving geldt.
De struisvogelfarm was onze eerste stop.Na een interessante uitleg over het kweken, de voeding en het te niet versmaden vlees,hadden we een heuse meet and Greet met Stoffie de dwergstruisvogel, Betsy een fiere jonge dame en het kranige broedkoppel Adam en Eva beide ver in hun veertiger jaren . Vrijwilligers mochten daarna op een struisvogel rijden.Het rijden zagen we niet zo zitten maar Monique was graag vrijwilliger voor een struisvogelmassage.Geduchte concurrentie voor Tamara.
Volgende stop was aan de Cango caves, prachtige grot (een gat zoals ze da hier noemen)met kalkafzettingen van meer dan 160.000 miljoen jaren oud. Bij het einde van de rondgang was er weer een kippenvelmoment toen de gids alle lichten doofde en begon te zingen.Gewoon prachtig.( goed dat wij zelf niet meezongen)
Na nog n lekkere lunch op een zonnig terras (de temperatuur was ondertussen opgelopen naar 31 gr) was het tijd om Emmie gelukkig te maken.
We reden de Swartbergen over om in de Kleine Karroo de proteas, nationale bloem van ZA, te bewonderen.Er groeien meer dan 100 verschillende soorten.
Dan de berg verder over om in de Grote Karroo te komen.Een zo mogelijk nog prachtiger natuurpark! Rotsformaties, klifspringertjes, bloemen en planten, ravijnen, we wisten gewoon niet waar te kijken.
Dan nog n korte tour door Oudshoorn en weer terug naar Mosselbay onder een hemel die als het ware in brand stond door de ondergaande zon.
De dag is voorbij gevlogen.Moe maar tevreden kunnen we weeral onder de wol kruipen want morgen is het weer tatatataa om 6.00 h
Wat n nacht!Zelfs na de nieuwe kamer, heeft Monique bijna geen oog dichtgedaan. De kamer had daar een verschrikkelijk bromgeluid, de tweede al iets minder maar moe van de lange dag besloten we toch maar om in de tweede kamer te blijven.Een grote vergissing bleek achteraf.En de buiken wilden ook al niet echt mee!
Maar, de zon scheen, het zou een prachtige dag worden.En dat was ook zo.
Eerst een blitzbezoekje aan Port Elisabeth.In de nieuwe stad was er een triathlon aan de gang! Veel succes mannen, wij gaan het iets rustiger aan doen en genieten van de mooie oude stad.Alles heel Engels engoed gerestaureerd.
Endan hop, het busje in, en een beetje knikkebollen om dan te stoppen aan een oerbos.Daar staat een prachtige, oude reus van bijna 1000 jaar, Geelhout boom genaamd.Dit is de nationale boom van ZA, beschermd en mag niet gekapt worden. Gelukkig maar.!
In ZA in de hoogste brug waar men kan bungy springen, 216 m de diepte in. Er waren geen vrijwilligers om te springen en Viczijne rug deed net opdat moment een beetje pijn (goe komedie gespeeld Vicske!).Spijtig want de oerkreten die daarbij vrijkomen zijn de moeite waard!Toch wel indrukwekkend hoog. Monique deed al bijna in haar broek aan de sightseeing kant.
Na een kort ritje, was het lunchtime!De tankstations met zijn driehoek bokes is voorbij!Op een terraske met zicht op de oceaan hebben we lekker geluncht? Vic een slaatje met verse tonijn! Heeeeel lekker, Kreta krijgt concurrentie!En Monique een slaatje met grote garnalen, ook heeeeeel lekker.
Langs de adembenemend mooie tuinroute reden we de Westkaap binnen.Volgens Hugo de mooiste provincie van ZA, maar die is lichtjes bevooroordeeld, hij woont daar.
De prachtige zichten zijn niet op foto vast te leggen, zo mooi.De superlatieven doen het landschap niet genoeg recht aan; .Vic zijn hoofdhaar ( Moukihaar volgen Emmi) kwam ervan nog rechter te staan.
Nog n Japanse tour door het stadje George, de geboorteplaats van Hugo en dan op naar Mosselbay waar we twee nachten zullen blijven in een verbouwd oud postkantoor.
Wij hebben het genoegen om een kamer naast de bar te hebben en s avonds na dat we uitgeteld in ons bed lagen, werden we getrakteerd op een 90 beats per minute muziekstukje.Vic sprong recht in zijn bed en trakteerde de receptie op een telefoontje met de melding: Zet die ploat af !!!!;. De goede man zei ja Bart en 5 minuutjes later was het toch stil; eindelijk rusten oef!
Wat was het goed slapen in onze mooie kamer, zeker ook omdat we eindelijk met Vinceke hebben kunnen skypen. Zijn kusje gaf ons weer energie.
Tijdens de nacht hoorden we de het ruisen van de oceaan.Het was net of er was een stormwind, enkel het geluid, niet het gevoel.
Helaas, we moeten deze schitterende plek verlaten en weer verder on the road met de traditionele sanitaire stops en de stops om water in te slaan.
Gelukkig kregen we deze keer ook een koffie-pauze op een wel schitterende plek in Port Alfred. Vanaf het terras, hadden we zicht op in vaargeul van de haven.Een klein wandelingetje op de pier waar wilde golven sloegen en we moesten weer verder.
De lunch werd deze keer gelukkig niet in de traditionele tankstations genomen maar wel in een Farm stall waar home-made pies te verkrijgen waren.
En dan op naar Addo Elephant Park, een kleiner nationaal park waar eveneens de big five zouden te vinden zijn.Helaas voor ons, weer geen leeuwen te spotten.Toch kregen we een prachtig schouwspel van een kudde olifanten te zien met verschillende kleintjes.Echt schattig.
En daarmee was de dag weeral voorbij.We overnachten in een pracht van een hotel in Port Elisabeth.Maar helaas, het is alweer laat geworden en we zullen ons moeten haasten om ons eten binnen te spelen om op een deftig uur in ons bedje te liggen, want morgen is het weer vroeg dag.
Ge kunt het niet geloven!We zitten hier op ons terraske, met zicht op de oceaan; we horen het ruisen van het water, aan onze blog te werken.
Maar wij hebben dat wel verdient.Na een zeer vroeg vertrek, bij 8 gr en bewolkte hemel, hadden we 480 km voor de boeg.Dus rijden, rijden en nog maar eens rijden.
Buiten de sanitaire stops, n snelle lunch op een parking, en nog een paar sanitaire stops, was het hoogtepunt van de dag een bezoekje aan een mini museumke van Nelson Mandela.En daar was dan eigenlijk ook niks te zien.
We zijn wel door een prachtig landschap gereden. Helaas de fotos moesten we door de ramen fotograferen.Idem, dito met de echt zwarte stadjes die we doorkruisten.
En nu, even relaxen van het uitzicht, nog een lekker diner en dan weer vroeg het bed in om morgen weer verder te crossen.
En heu,, Jos en Christiane,, nog n gelukkige verjaardag en dikke kussen
Het was van dat hé als we opstonden. In de kamer een pad gevonden die zich niet maar zomaar daar kwam verstoppen. Het regende pijpenstelen buiten met een gure wind en bergzichten die in de mist verdwenen waren.
Na een ietwat rommelig maar lekker ontbijtje stapten wij toch goedgemutst de 4X4 terreinwagen in. De dag zou brengen wat het brengen zal.
Gestaag klommen wij naar een hoogte van 1800 m tot aan de grens van het buurland Lesotho om ons fotoke daar nog eens te laten zien aan de douaneambtenaren die er alles behalve happy bijliepen met dit weer.
Het was nu dat het pas echt begon te dagen waar we voor ingetekend hadden. Op een weg die hier aangeduid wordt met categorie 5 (zéé éér slecht) gingen we door tot op 2840 m. Een cakewalk op de Sinksenfoor was er niks bij. We werden dooreen geschud als de letters in een scrabllezak en moesten daarbij noghet aanzicht van diepe ravijnen naast de auto trotseren. Vic sch .. de lappen uit zijn broek met zijn hoogtevrees,en dan was er nog mist!.
Maar ja aan alles komt gelukkig een eind en zo bereikten we de douanepost van Lesotho waar men door de koude nog minder geïnteresseerd was in wie er zich kwam aanmelden. Hoewel ondertussen het zonnetje zich van zijn schriele kant liet zien was het toch niet zo aangenaam. Op dat moment toch nog enkele prachtige omgevingsbeelden gezien van de stoere Maputo bergketen.
Een speedbezoek aan een locale nederzetting geeft ons inzicht in de leefgewoonte van de mensen daar. Zeer arm volk die onze geschenken in dank aanvaarden. Vooral de verse ananassen waren manna uit de hemel.
Wij dan gauw terug de zelfde weg op naar ZA, maar niet zonder eerst een lunch te nemen in het hoogst gelegen bar van Afrika. Het weer wordt inmiddels berenslecht met regen, hagel, wind, mist en vlaagjes sneeuw. De temperatuur doet het al niet veel beter en daalt tot 1 graad Celsius.
Alles bijeen toch een toffe dag die mee werd gekleurd door onze ingehuurdechauffeur van dienst Ian uit Underberg. Een toffe gezellige pee die voortdurend in een mengeltaaltje van Engels en Afrikaans ons enorm weet te vermaken.
Een voorspoedige hobbelige terugreis naar beneden naar ZA, bracht ons weer terug bij onze Lodge waar we direct in een warm bad zijn gestapt om terug op temperatuur te komen. Ja,ja gaat ne mens al eens op reis naar de warme streken. Gelukkig is er een gezellig warm haardvuur in de kamer.
Wat aangekondigd was als een lange dag op de weg is de understatement van de week. 450 kilometerkes afmalen is niet niks.Maar Hugo en An zorgden voor de nodige afleiding
Een eerste stop werd gepland aan een Zulu marktje. Daar kwam de geur van verse ananas ons tegemoet.Er werd ook prachtig houtsnijwerk en de typische kralen verkocht. Enfin terug de bus in en verder richting kust.
Als uitgelaten kinderen liepen we het strand op om even pootje te baden in een toch warme Indische oceaan.De dolfijnen waren echter niet van de partij!
Maar wel een heerlijk stukje verse ananas. Mmmm lekker, het water loopt Monique uit de mond bij de herinnering alleen.
En dan weer verderen route.Tijdens de lange ritten was dit het ideale moment voor een beetje geschiedenisles.Hugo vertelde over de Zulus enzo
Er werd ook gestopt voor een verrassingske, een bezoek in Howick aan het Mandela Capture Monument, het monument ter ere van Nelson Mandela, op de plaats waar hij werd gevangen genomen.
Wat we eraan overgehouden hebben aan deze lange rit is een prachtig masker, natte voeten, een kunstige traktatie en het zicht op adembenemende landschappen.
Enfin, it was a long road to Tipperary, wat in ons geval de lodge in Underberg , gelegen op1800 m in de zuidelijke Drakensbergen is. Wel ongelooflijk prachtig ingericht en een uitzicht om van te kwijlen.
Hoewel we vandaag maar 28 graden hadden gaan we morgen wel een ijskoude dag tegemoet zoals ze hier zeggen. Het wordt dan amper 10 graden (wij krijgen al een thuisgevoel). Bibberrrrrrrrr.
%%%FOTO1%%% Gisterenavond even de kids aan de lijn gehad en dat maakt mama Monique natuurlijk weer heel gelukkig.
En vandaag begon dan ook nog eens prachtig. Onder een lekker zonneke reden we naar het project van Greet, een Belgische dame die hier in Swaziland een Lodge uitbaat.Bij aankomst van haar project, een kleuterschooltje, stormde de 50 kindjes ons tegemoet.Grote glimlacht, kolen als oogjes en armpjes in de lucht!In n wip en n knip had iedereen zon klein bengeltje in de armen.Wat genoten ze van de aandacht en de knuffels.En maar lachen want ze wilden allemaal op de foto.
Als ge dan te horen krijgt dat die knulletjes alleen, te voet, soms zelfs wel een gans uur onderweg, naar het schooltje komen, ja daar wordt ge stil van.In het schooltje krijgen ze ook een maaltijd, voor sommige zelfs de enige van de dag!Dan begint ge toch wel even te denken aan die kleinzoon van ons thuis!Monique haar moederhart bloedde weeral en ook Vic had het even moeilijk.(watje)
Gelukkig zijn er mensen zoals Greet die toch wel hun lot aantrekt.
Het was moeilijk afscheid nemen, maar we werden vrolijk uitgewuifd.
Ondertussen steeg de temperatuur op naar 30 gr. En wij terug richting Zuid Afrika. Aan de grens was het even spannend,de pascontrole verliep vanzelf, maar aan de Zuid Afrikaanse kant kregen we extra Health-controll.Bijna moesten we Jos en Maria achterlaten, die hadden onlangs Peru bezocht en volgens de dames is dat gele koorts gebied.Maar gelukkig kon Superman Hugo het oplossen.En wij verder, terug Zuid-Afrika binnen om in de namiddag weer te genieten van een game-drive.Ondertussen steeg de thermometer door naar 40 gr. We zagen een kudde buffels, een vergadering van 6 neushoorns, wrattenzwijntjes . Maar nog steeds geen leeuwen.Misschien de volgende keer!
Nu even snel een verkwikkend doucheke om de warmte van ons af te spoelen.
En gelukkig, we hebben hier wi-fi!Dus kunnen we jullie weer even bestoken.
