Brussels geweld willen we niet

• E-mail bericht
• Bookmarken/Delen

11:43 Vorig jaar is in Antwerpen het aantal criminele feiten met negen procent gestegen. Dat is triest nieuws, want met lichte dalingen in 2007 en 2008 leek het de goede kant op te gaan. Niet dus, want het is niet uitgesloten dat bij het definitief afsluiten van de criminele boekhouding voor 2009 het recordaantal misdrijven - 52.246 in 2002 - zal worden geëvenaard of zelfs overschreden.

De cijfers zijn voortijdig gelekt door VBkopman Filip Dewinter. Hij brengt de stijging weinig verrassend meteen in verband met het toenemend aantal migranten op het grondgebied. Dat is een interpretatie, want de dienst Strategische Misdaadanalyse van de lokale politie maakt de link tussen criminaliteit en afkomst niet publiek. Maar elke Antwerpenaar met enig gezond verstand kan zijn ogen niet sluiten voor de grond van waarheid in de woorden van Dewinter.

Uit de forse toename van het aantal inbraken in woningen en handelszaken blijkt dat in Antwerpen georganiseerde bendes actief zijn. Dat zeggen overigens niet alleen de cijfers, het strookt ook met de ervaringen van de cel Jongerencriminaliteit van de lokale politie. Net toen die club van ervaren politiemensen het gevoel kreeg dat ze vat begon te krijgen op de losgeslagen jongeren van Marokkaanse origine, kwam de golf uit Oost- Europa erbij. En die blijkt nog driester en nog moeilijker te beheersen.

Hoe lossen we dit op en vermijden we toestanden zoals die zich nu in sommige Brusselse gemeenten afspelen? De Antwerpse politie maakte er de jongste jaren een gewoonte van om elk jaar een vijftal soorten misdrijven te bepalen waarop ze zich extra ging concentreren. Die tactiek leek enkele jaren te werken, en daarom zijn de resultaten voor 2009 des te teleurstellender: voor het merendeel van de korpsprioriteiten ligt het aantal misdrijven ruim boven de streefwaarden.

Het stadsbestuur, de politie en het parket zullen zich dus ernstig moeten beraden over de maatregelen die nodig zijn om de Antwerpenaars in een veilige stad te laten leven. Al moet daar meteen aan worden toegevoegd dat de nieuwe cijfers vooral ook een signaal moeten zijn aan de federale regering. Want het is niet de stad die beslist hoe het gerecht met criminelen omgaat, op welke manier jeugddelinquenten worden behandeld en hoeveel gevangenissen en gesloten instellingen er worden gebouwd. Over dus naar de toch al veelgeplaagde minister van Justitie Stefaan De Clerck.

Door Lex Moolenaar

Bron : Gazet Van Antwerpen

Georges Van Tiggelen