De gewijzigde opstelling stimuleerde aandacht en nauwkeurigheid, een stilte die past bij het reverentieële werk ter herinnering aan en het bewaren van de namen van de voorouders....
Vrijwilligers die er altijd bij zijn en dankbare cursisten zij aan zij. We hebben er toch weer wat zin in de Vrienden van het Poperings Archief bestaan nog en zijn er als ze de zaak kunnen dienen...
De boom van de geschiedenis in Poperinge ontbladert nog niet. De lang geconserveerde Huizinga-herfsttij wordt stilaan door de historie-besmette zoekers onthuld. Terwijl Poperinge in zijn abdij-kerklijk verleden politiek dreigt te wankelen, wordt zijn geschiedenis gretig doorwoeld. Frans Jonckhiere mocht dit jaar als 1000ste bezoeker geestrijk vocht in ontvangst nemen.
Het is druk in het stadsarchief. Hier wordt niet enkel gevierd. Op de derde dinsdagavond, dat was dan de dag voordien, werden weer honderden dozen door een half elftal vrijwilligers verplaatst. Het dynamisch archief komt zo, na jaren, waar het conform de moderne eisen wordt bewaard. This day is history.
Het onverdroter heir dat onder het jaar de veldslagen levert omringen de fiere DUIZENDSTE bezoeker: een duizelingwekkend discours.De HH. Milleville, Vandermarliere, de STADSarchivaris Tijs GOETHALS, Jonkhiere, Destailleur, Moeyaert en Doise.
Wie we over de vloer krijgen, wil opklimmen, liefst zo hoog en zo ver mogelijk. De meeste zijn daar zo breed mogelijk in geïnteresseerd. Zo ondervinden we dat 80% van de bezoekers wel op een of andere manier familie is van elkaar. En je hoeft daar helemaal niet voor terug te keren tot Adam en Eva.
Back to the roots.
Jan-met-de-pet - Henk en Ingrid - zijn er al heel vroeg van afgestapt om de strikte schrijfwijze van hun eigen familienaam aan te houden.
En dat de ene vroeg en de andere later uitkomt in de zeventiende eeuw bij dé figuur - de mascotte - van de VPA: Jerome LABAERE.
Voor we het vergeten willen we de troetelbron van het moment signaleren. Sluwerds hebben de boeken met bidprentjes ontdekt: de wonderbare visvangst is gestart. Misschien een idee om er een prijskamp rond te organiseren. Onlangs nog hoorden we een vertrekkende bezoeker zeggen : Goeie middag, smakelijk en hoeveel heb je er vandaag gevangen? Het is contradictorisch verheugend het doodsprentje van een groottante te vinden en er zo familie op familie bij te ontdekken.
Dat's ook zo wanneer we iemand terugzien die heel goed weet hoe rijk ons archief is en weet wat er te vinden is.
Het blijkt dat terug naar de roots ook kan betekenen dat het aangenaam is naar dé wieg terug te keren, daar waar men in zijn jeugd de edele hobby van het vorsen naar de oorsprong ontdekte.
We weten uiteraard niet wat de eminentie zal gedacht hebben, wanneer hij het decorum en de splendid candidness van onze hedendaagse omgeving zal hebben gezien...
Alles in een nieuwe constellatie maar met de voor hem oude en vertrouwde archiefstukken.
Een erg goede dag. Drukte alom in de voorbereidingstijd......br> < Twee opvallende megamoderne organisatorische TROEVEN Primo: In het stadsarchief de kindvriendelijke pamflettaire flying messages... geel omrande ook door volwassenen geapprecieerde notes Secundo de medewerking van omzeggens de totaliteit van de serieuze heemfanatici: de vertellers, de VPA (wij dus), het stadsarchief, westhoekverbeeldt, het hopmuseum en Talbot.
En niet te vergeten de speler die al de acht + één keer meespeelt: Onzen Heertje erfgoedvereniging. Die hadden toch zeker wel alle tentoonstellingsbakken (4+1, die zonder slot) besteld bij de stedelijke raad voor cultuurbeleid......
We houden eraan de collegae die met ons meededen om het erfgoed te honoreren en geen cavelier seul wilden zijn in die periode te danken voor het samenspel.
<
Armoe troef. De verborgen camera constateerde dat ook in het archief armoe meespeelt. Wouter en Tijs wilden het woord ARMOE spellen in magneetconstructie en ze strandden......br>
We kunnen ons afvragen waar al onze medewerkers de kracht putten om alles zo snel klaar te stomen. De explosieve groei van onze website. Geen Jean Foutre, maar een Jean BoisDIN, een bos DIN-dinges, geen vluggere realisaties mogelijk. Je hebt het pas bedacht en floep, kabouter flop heeft het gerealiseerd.
Beste genealogici. Je moet het zien. In de marge zie je de link.
Maar waar halen onze mensen die snelheid. Onlangs ontdekt. Onze Tijs behaalde in de canicross van Vilvoorde de snelheid van 16,39 km. per uur. Zo iets kan niet zonder vruchten zijn. We delen allen in de vitesse van de stuurman! Hoog bezoek
Het hoeft niet speciaal vermeld. Het hele jaar door kreeg het stadsarchief van onderscheiden verenigingen en private personen vaak unieke dingen. Het stadsbeleid is enkele jaren terug van koers veranderd. Het erfgoed kreeg heel wat meer aandacht. Er kwam een modern archiefdepot. Het zou de onmogelijke perfectie hebben benaderd had men de basis wat meer inspraak gegund. Op het laatste moment moest nog ruimte voorzien worden voor de bekende meters aangroeiende doodsbrieven collectie met het droevige gevolg dat een deel van rolrekken niet konden geplaatst worden....
Dé opgekropte schenkers-gulheid is én de luis in de pels én de nachtmerrie van de archivofielen die het antwoord van de stads beleid kunnen voorspellen. We hebben al grensoverschrijdend voorzien voor het archief..... ben je nu nog niet tevreden.
We brengen U de eerste foto van 2011. De Heer Franz Denys, Brussel, bracht als eerste dit jaar zijn pak. Op de foto fam. Denys, stadsarchivaris Tijs Goethals en de voorzitter van de VPA.
Ondertussen wordt een catalogus gemaakt van de 9 rekken VPAdepot.
Onze webmaster Jean heeft niet alleen de klappers online gebracht. Hij heeft er ook veel zelf van gedigitaliseerd. We zijn er fier op! Het applaus was gemeend. Proficiat!
En we vernamen dat de master alle aanbevelingen ter harte neemt. De suggestie van meer openingsuren kwam nu al uit het publiek, maar de gebruiker mag uiteraard ook zijn positieve inbreng doen.
Zoals alle grote bedrijven zouden de vrienden prachtige statistieken kunnen construeren om de groei van onderneming te illustreren. Ze zouden het kunnen hebben over de meer dan 30.000 mm. doodsbrieven die met voetbalploeg van vrijwilligers zijn nagezien en geplaatst zijn tussen kerstdag en nieuwjaar 2010.
In een bergbeklimmers grafiek zouden de sympathisanten en de bezoekers van het archief uit het verslagboek van de stadsarchivaris schieten: een pijlsnelle opgang van het vorserscollectief scheurt over het rooster. In het verleden al was het getallenfetichisme fabelachtig. Wie herinnert zich niet de vergelijking met het stadsarchief van Ieper. Nu wordt het werkelijk wetenschappelijk significant.
We nodigen u uit het jaarverslag na te lezen. De stads website kan aan de prestatie-explosie niet voorbij...
En het kan niet op.
Wie de klappers (indices) van de burgerlijke stand en de parochieregisters van groot-poperinge wil raadplegen, luitser, het kan nu vanuit de luie stoel. Dewebmaster Jean Boidin heeft geruggesteund door het locale UBUNTU-kantoor (cum reverentia) de kroon van het SAP ontbloot. Leve de VPA! http://arch-poperinge.be
We prijzen deze cursus aan - omdat die helemaal op ONS archief is geleest. - omdat onze stadsarchivaris de familiekunde blijkbaar niet veracht noch versmaad - omdat we willen dat je t'ijs opgaat deze vroege winter en je vergewist van de capaciteiten van deze enminence professionnelle
Deze maand december om 20u00 in het stadsarchief op do 9, 16 en 23 december 2010 verslag zie http://www.westhoek.be
Spijts de al te nederige persfotografen schuwe inspirator hebben we toch de gangmakers van het funerair project kunnen vastleggen op de gevoelige plaat. Het evenement kan als geslaagd doorgaan.
De sobere paarsomrande sjabloon products nodigen tot gewijde stilte en enea sfeer.
Een halve voetbalploeg vrijwilligers, een paar VPA'ers, de totale stadsarchief bezetting en de vzw epitaaf die de opdracht kreeg hadden er de handen en de vingers aan vol om in een jaar de oude begraafplaats te digitaliseren, inventariseren en registreren. De databank is embryonaal a point?
Cherf's hommelhof zal eerlang - is toch de bedoeling van het project - on line te consulteren zijn. Nogmaals een verwezenlijking van erfgoed minded Poperinge. CO7 staat, aldus de geruchten, te popelen om passieve en actieve erfgoedwatchers te dienen.
We willen op deze site de inspanningen van ons archief lauweren. We vergeten geenszins de gastvrije dode zusters die hun zerkentapijt opnieuw hebben gespreid om deze tentoonstelling te laten doorgaan.
Hij was eens in Poperinge te gast. Voor het ogenblik zijn een paar mensen op zoek naar de sporen. Wij willen niet achter blijven, vandaar deze nota's. Wie de nota wil lezen kan die hier (bijlage) opvragen.
Enkele mensen hebben samen met cultureel Poperinge en epitaaf het plan op gevat om iets te doen aan de oude begraafplaats. Rond allerzielen plannen ze zich te outen.
Een handvol mensen bezetten een paar uur het stadsarchief. Het is vrijdag. Voor het boek van Franz Denys "bezetting, plundering en bevrijding" was een feestelijk moment gepland. De auteur zelf stelde het oorspronkelijk op prijs om de het lezerspubliek ook wat toelichting te bezorgen. De VPA, gul als ze zijn, stemden toe in een "kroonmoment" voor dit croonestuck.
Door samenloop van omstandigheden: de onzekere gezondheidstoestand en ermee samenhangende agendaproblemen werd de receptie een gezellige babbel met de vooziene door de chefkok gekozen culinaire hapjes en bijbehorende drank, maar auteur Franz Denys daagde niet op..
Na de nodige telefoontjes kon de inviduele subsidiaire info-bagage door co-auteur P.J. Desegher gepresenteerd worden.
En wat hebben we nu bijgeleerd? We houden het in het vervolg zoals het gebruikelijk was. Bij de volgende uitgave geen receptie meer. Met Nieuwjaar? Ja, dat blijft. UITERAARD.
Op vrijdag 10 september werd het stadarchief van Poperinge voor de
1000ste maal dit jaar bezocht. Jean-Remi Schryve, uit het Noord-Franse
Coudekerque-Branche, was dit jaar de gelukkige en ontving uit handen van
schepen Marleen Baelde een fles goudkleurig streekbier. Jean-Remi zoekt
al sinds 2008 naar sporen van zijn voorouders die in en rond
Roesbrugge-Haringe geleefd hebben.
De gemeenteraad besliste in
augustus overigens dat de archieven gratis ingekeken kunnen worden. Dat
zal de drempel voor het uitvoeren van historische studies gevoelig
verlagen. Ook de in november 2009 gelanceerde website
www.historischekranten.be kreeg al heel wat online bezoekers.
Maandelijks surfen ongeveer 600 mensen door de oude weekbladen van Ieper
en Poperinge.
Op
de foto staan (van links naar rechts): Annick Schryve, Johan Dierynck,
archiefmedewerker Wouter Moyaert, Domien Doise, schepen Marleen Baelde,
1000ste bezoeker Jean-Remi Schryve en archivaris Tijs Goethals.
We willen bij die gelegenheid ook onderzoeken of er niet individuele bezoekers zijn die al duizend keer het Taj Mahal van de Poperingse geschiedenis bezochten
We celebreerden in de gasthuiskapel om 10u00 26 juni 2010 de openbaringsceremonie met de onthullingen omtrent de opgravingen. Neen, niet van wat er in de graven zit waar we weer zo oneerbideig hebben op rondgetrappeld...
Wat we zagen was aan de ene kant het rijk gevulde altaar met de onschatbare bronnen uit de silo's van de graanschuren "onzer stede ende jurisdictie" voorgeschoteld op de ambachtelijke sjablonen van onze stadsarchivaris en aan de andere kant de aanvulling met een keuze aan eye-openende artefacten gepresenteerd door de officialis van archeo7, Jom KORT te zijn, Jan. Het geheel werd afgerond met een klassieke nuttiging.
Uiteraard zijn we er bij om ook dit evenement in onze bloganalen vast te leggen.
Wie in Poperinge opzoekingen doet rond het stadswapen die heeft een eminente bron. Dirk Hillebrandt is dé kenner. We gaven een even eminente schrijver die met vragen zat de tip Dirk te raadplegen. De oogst was een rijpe brief. We willen die voor de eventuele speurders niet onthouden.
Het wapen van de stad
Poperinge
Dit is het
wapen van de vroegere proosdij. Poperinge is namelijk nooit een
zelfstandige stad geweest, die onafhankelijke beslissingen kon nemen; ze
was een stedelijke heerlijkheid, eigendom van de Sint-Bertijnsabdij van Sint-Omaars.
De abt had hier een gevolmachtigd vertegenwoordiger : de proost; en ook al
had Poperinge eigen schepenen, het was deze proost die de eindbeslissingen
nam. Dat is dan ook de reden waarom de stad pas zeer laat -
omstreeks 1650 - een stedelijk zegel kreeg; voordien werden de
documenten bekrachtigd met het persoonlijk zegel van de proost of deze van
de schepenen. Ter vergelijking : de oudste stadszegels in Vlaanderen
duiken op in 1200 (Brugge, Gent, Ieper, Kortrijk, Broekburg,
Sint-Winoksbergen, Rijsel, Sint-Omaars); 50 jaar later heeft zowat elke
stad van betekenis er een.
Het is de bestuurlijke situatie van
Poperinge die in het wapen wordt uitgebeeld : onder het beheer van de kromstaf
van de abt. De richting van de krul, de handschoen en de ring
worden eigenlijk verondersteld te verwijzen naar de kerkrechtelijke
positie van de abt : mag hij de mijter dragen, dat wil zeggen heeft
hij de bisschoppelijke bevoegdheid ? Is de krul open naar heraldisch rechts,
dan heeft de abt deze bevoegdheid niet, is ze open naar links, dan wel.
Op de oudste bekende afbeelding van het Poperingse wapen - eind 15e eeuw -
is de krul open naar rechts; nochtans was de eerste bevoegde abt,
Guillaume Fillastre (1451-1473), toen reeds gestorven. Pas vanaf het
begin van de 17e eeuw wendde men de staf om. Evenzo verscheen de
bisschoppelijke handschoen pas in 1557. Dit heeft niets met nonchalance
te maken; van belang was het embleem - de hand die de kromstaf houdt - de
betekenis die men achter stafrichtingen en andere dergelijke details
wenste te zoeken, deed pas lang na het ontstaan van het wapen zelf langzaam
zijn intrede, onder invloed van de vele theoretici die vanaf de 16e eeuw in de
wapens een hogere symboliek wensten te ontwaren en daar met terugwerkende
kracht vele boekwerken aan hebben gewijd. Nogal wat wapens werden daarop
volgens die theorieën 'gecorrigeerd'. Men moet dus zeer voorzichtig
zijn met de symboliek. Daarom heeft het open of dicht zijn
van de handschoen feitelijk geen belang; in elk geval heeft men vanaf 1838
bij de opeenvolgende officiële erkenningen van het wapen geen motivatie
hiervoor bijgevoegd.
Op de stadszegels wordt dit wapen af en
toe gecombineerd met dat van de Sint-Bertijnsabdij zelf : in keel (rood) een
geappelde en geleliede karbonkel van goud, de middelste staf in het hoofd
eindigend op een abtsstaf van hetzelfde. Eigenlijk moet daar nog een zoom
geblokt van sabel (zwart) en zilver bij. Een karbonkel is nog zo'n
voorbeeld van een alledaags iets dat tot heraldisch symbool is uitgegroeid : het
is gewoon schildbeslag, in dit geval van koper (vandaar het goud). In het
midden van het schild zat een zware knop (de umbo), van waaruit metalen stroken
(de stralen) vertrokken om het houten schild bijeen te houden; die stralen
werden vaak versierd, en het meest courant was de uitwerking van de uiteinden
in een lelievorm (gelelied); een verdikking halverwege leverde de term
'geappeld' op. Toen dit beslag allang verdwenen was en enkel nog als
heraldische figuur bestond, werd het ook niet meer begrepen. In de umbo
werd een edelsteen (karbonkel) gezien, van waaruit schitterende stralen
vertrokken.
Het zegel van het Zwijnland :
Het is niet zo dat aan een bepaalde
heerlijkheid noodzakelijk een bepaald wapen verbonden was; het gebeurde
natuurlijk wel, maar dan enkel bij de domeinen van de grote geslachten, en daar
was het Zwijnland lang niet belangrijk genoeg voor. Gewoonlijk zette men
op de schepenzegels van de heerlijkheden het wapen van de man die er op dat
moment de heer van was. De Belgische regering heeft vanaf 1830 deze
redenering doorgetrokken en gaf aan de gemeentes die een wapen wilden dat van
hun laatste heer. Dit verklaart waarom bijvoorbeeld de voormalige
gemeente Stavele niet het wapen van de familie Van Stavele voerde, maar wel dat
van het huis van Hoorne (eigenlijk van Horn), die er de laatste dorpsheren
leverden.
In deze verkiezingskoorts is er vaker geklaagd over te laat te zullen NOETEN/mogen op pensioen gaan. Het doorsnee publiek van de archieven is gepensioneerd. Zo denk je. Maar het hoeft echt niet. We merkten dat niet gepensioneerden vaak hele stapels te doorploegen opvragen. Het spreekt voor zich dat de vrienden van het stadsarchief (VPA) hier een foto moesten van nemen..... We vergeten ook de gepensioneerde habitué niet. Joseph le bienvenu.
Als de lente komt dan kan de natuurliefhebber zich extra verheugen in de botten van de magnolia.
De habitué, de stadsarchiefbezoeker van het 'tresoor' van de erfgoedtuinen ter stede, onze schatkamer 'patrimonium der patromnia', mag zich niet alleen verheugen in de geen-stoel-vrijlatende bezetting van de tafels der vorsers, we mogen hem ook melding maken van het uitbotten van de muur van de schande, de 'rollen' en de 'pampieren' van de vierschare. Inderdaad in het 'secreet' van het sacrum', de 'ghebannen', zeldzaam 'geslaakte' hoorn des 'paleografischen'overloeds zijn er tekenen van barensweeën.
We deden beroep op een specialist. En.. de consultatie kon met ieders voldoening doorgaan. Prof. Georges Gentil Gilbert Michel Marcel Martyn van de UGent deskundige in recht en... zangtalent is onze prenatale verzorger. Hij prees met kundige blik en vlotte 'echotherapie' het residu van de 'lites poperinghanae'. Daar komt iets van.
We mogen dus met de gehele meute aan 'paleografische diggers' in het najaar een creatie verwachten dat toegang zal verlenen tot de in alle opzichten 'ghebannen vierschare'. Het opus is verwekt onder auspiciën van het stadsarchief, onder de 'verloskundige leiding' van de in beeld gebrachte prof., 'bovengenoemd' en wordt weer een product 'à la VPA'.
Spijts de al te nederige persfotografen schuwe inspirator hebben we toch de gangmakers van het funerair project kunnen vastleggen op de gevoelige plaat. Het evenement kan als geslaagd doorgaan. 
