Voor een paar dagen hoorde ik op VTM, in het nieuws, dat een dokter in vraag stelde of het nog wel redelijk was een persoon van 80 jaar nog te reanimeren als hij een hartstilstand doet.
Ik, als tachtigjarige, bedank hem voor het begrip en medeleven dat hij betoont tegenover ons senioren. Ik hoop dat men mij in elk geval tracht te helpen mocht er zich iets ernstig voordoen.
En mocht de levenskwaliteit dermate slecht worden dan hoop ik dat men mij gunt om op een waardige wijze zelf te kiezen om het te beëindigen.
Maar voor sommigen heeft het blijkbaar volstaan dat wij jarenlang belastingen betaalden, dat wij afdroegen voor ziekte en invaliditeit, dat wij op alles wat wij kochten BTW afdroegen ( ook op eventueel noodzakelijke medicatie). en dat sommigen onder ons hun dorkters hielpen om een royaal inkomen te verwerven.
Wij, de generatie waar maar moeten de stelregel was, zijn nu onze laatste tijd aan het uitrijden en blijkbaar is ook dat voor sommigen te veel.
Toch wil ik er even aan herinneren dat onze generatie niet de klagers en de vragers waren. Integendeel. Onze generatie heeft, na de tweede wereldoorlog, de aanzet gegeven tot de welvaart van vandaag.
Na onze schooltijd dachten wij niet aan een jaartje rust of een lange reis op kosten van ... !
Nee wij gingen zo vlug mogelijk aan het werk want we wilden op eigen benen te staan. Een eigen gezin stichten was voor het merendeel dedroom. We begonnen met heel weinig en elke kleinigheid die we konden verwerven gaf ons oprecht veel plezier.
En nu wordt ook dat ons duidelijk niet gegund. We zijn blijkbaar te kostelijk geworden voor de Mij. Pensioen, mutualiteit of zelfs OCMW moeten sommigen onder ons ondersteunen. Belastigen, op ons pensioentje, zijn blijkbaar onvoldoende en dus worden wij "economische lastposten". We zijn op de negatieve zijde van de balans terechtgekomen.
En dan ook nog moeten horen dat een geneesheer ( professor?) zich afvraagt of het nog wel zinnig is om ons bij een ernstig probleem nog een kans te geven.
Laat ons minstens de geruststelling te wetendat we er kunnen op rekenen dat men moeite zal doen om ons te helpen als er zich een ernstig probleem stelt. ( Zelf heb ik - voorlopig - nog in een goede gezondheid maar ik ben er mij heel goed van bewust dat zoiets vlug kan keren want ik verloor mijn eerste vrouw aan kanker. )
Ik wilde dit niet op mijn lever laten liggen en dus moest mij even van het hart.
12-02-2020, 11:44
Geschreven door Disteltje Reageren (0)
Voor enkele jaren, sinds het overlijden van m'n vrouw, had ik mijn activiteit op mijn blog volledig stilgelegd. Toen ik voor een paar dagen in een notaboek nog eens bladerde vond ik mijn gegevens terug. Vandaar naar het heropenen van mijn blog was maar een kleine stap en dus ben ik hier terug om eens bij te lezen en om eventueel ook zelf nog eens aan de slag te gaan.
We zien wel want de goede voornemens zijn in elk geval gemaakt.
27-11-2018, 16:01
Geschreven door Disteltje Reageren (0)
Naar aanleiding van de tentoonstelling van foto's van de bevrijdingsstoet dook ik in mijn klein archiefje en vond er volgende herinngeringsfoto's die ik jullie niet wil onthouden. Een kleine aanvulling van de grote tentoonstelling.
Vlak na de oorlog werd door de Sleidingenaren de bevrijding uitbundig gevierd.
Het einde van Duitse repressie bracht de mensen in een feestelijke stemming nadat ook Sleidinge eerst had kennis gemaakt met de zuivering die ten koste ging van diegenen die de voorbije jaren hadden meegeheuld met " den duits".
En toen kwam " den grooten bevrijdingsstoet ". Iedere wijk nam deel en de wagens moesten om ter schoonst worden opgetuigd. Iedereen zette zijn beste beentje voor en 't was schoone".
Zelf stond ik als klein baasje bovenin de tank - type Sherman - met twee grotere jongens.
09-02-2016, 11:25
Geschreven door Disteltje Reageren (0)
De voorbije 13 maanden hadden "mijn" maatje en ik heel wat aan het hoofd.
Die hele periode heeft zij gevochten tegen een kanker die haar lichamelijk volledig uitputte.
Lichamelijk heeft zij, het weekend na moederdag, de strijd moeten opgeven. Mentaal echter is zij tot het allerlaatste ogenblik die sterke vrouw gebleven die ze altijd was geweest.
Hoewel het verdriet om haar heengaan erg schrijnend is blijft zij bij ons als de goede moeder, de sterke vrouw; kortom ze blijft bij ons zoals ze was en om wie ze was.
07-07-2015, 16:05
Geschreven door Disteltje Reageren (1)
Aan allen die op mijn blog langskomen wil ik mijn beste wensen aanbieden voor ieder van U en voor allen die U dierbaar zijn. Ik wens U voor 2014 in de eerste plaats een opperbeste gezondheid toe en verder hoop ik, samen met U, dat het een sprankelend jaar wordt.
04-01-2014, 09:28
Geschreven door Disteltje Reageren (1)
De eerste ochtendkilte deed me even mijmeren over wat was. En automatisch gingen mijn gedachten terug naar die wandelingen die we de voorbije junimaand maakten. We genoten er intens van om in Playa del Duque langs de Atlantische oceaan te wandelen en te kijken naar de golfjes die aanrolden en ruisend stilvielen in de keitjes.
Ja we keken naar alles en in feite naar niets speciaal. Toch was het echt genieten dat we deden. Ik verlang er nu reeds naar om ginder terug te zijn en alles nog eens over te doen.
28-09-2013, 15:43
Geschreven door Disteltje Reageren (0)
Laatst waren we voor een weekendje in Wenen. Een nette en prachtige - redelijk prijzige- stad met unieke paleizen; een bezoek meer dan de moeite waard.
Een paar hoogtepunten voor ons waren de geleide bezoeken aan Schonbrünn en de Stephansdom met de crypte. Onvergetelijk was ook de
voorstelling in de Spaanse Hofreitschule met de lippizaners.
Echt een weekend om nog van na te genieten.
10-05-2013, 14:53
Geschreven door Disteltje Reageren (5)
Een tijdje geleden werd op de hoek van het dorpsplein het oude café afgebroken. Men ging er een appartementsgebouw voor in de plaats zetten. Nu was het zo dat een paar oudere Sleidingenaren, o.a. J. Lehoucq en ikzelf , nog zeer goed wisten dat tijdens de oorlog een bom ( 250kg) was ingeslagen in de kelder van de cafébaas-kapper David die daar vlak naast had gewoond..De twee kleine cafeetjes waren ondertussen wel reeds volledig afgebroken en enkel een onbebouwd terrein was gebleven.
Nu men zich echter klaarmaakte om alles te bebouwen en een grote kelderruimte onder de bouw te maken vonden we het toch wel interessant om de aannemer en de gemeente te verwittigen dat nog steeds een bom aanwezig was op de bouwplaats.
Blijkbaar was dit minder belangrijk en hield men zowel bij de ene als de andere weinig rekening met de gegeven aanwijzingen. J. Lehoucq was zich echter meer dan bewust van het gevaar en nam telkens weer contact op met het gemeentebestuur. Maar zoals wel vaker gebeurt bij ons bestuur, men hield liefst weinig of geen rekeing met wat die fantasten uit hun mouw schudden.
Na veel aandringen van J.Lehoucq die tegenover de bewuste bouwplaats een juwelen- en optiekzaak heeft gebeurde er alsnog iets.Op een bewuste dag zag ik iemand bezig met een toestel dat voorwerpen in de grond kon opsporen. Toen ik hem zei waar volgens mij de bewuste bom vermoedelijk in de kelder was gegaan verklaarde hij dat hij daar niets gevonden had. De man verklaarde ook dat het toestel tot ongeveer anderhalve meter diep kon zien of zich iets in de grond bevond. Een korte berekening liet toe vast te stellen dat de bom vermoedelijk toch wel iets dieper ( min. 3 m) zou zitten. Maar... het werk was gedaan en je kon merken dat men in feite weinig geloof hechtte aan het verhaal over de bom.
Dus, een paar weken later, maar beginnen graven met een forse kraan die plots stootte op, wat raadt je, een kanjer van een bom. en dan ... was er paniek.
Binnen het uur werd het centrum van de gemeente ontruimd, afgesloten voor elke vorm van verkeer, en verscheen er overal politie. Binnen een cirkel van ongeveer 500m werd alle verkeer ver uit het centrum omgeleid, werd iedereen aangemaand in huis te blijven, werden bewoners opgevangen in het gebouw van OCMW en mocht niemand nog naar huis.
Gelukkig was er niets ernstigs gebeurd toen de kraanman de bom raakte. Met dergelijke oude munitie, die na verloop van tijd heel instabiel wordt, weet je immers maar nooit. de minste schok kan, indien het tegen zit, reeds een explosie veroorzaken. Alleen wat het zo dat "Sleidinge toen stil stond " voor een paar uur.
Een tijdje en voor sommige inwoners veel spanning later, had DOVO het tuig onschadelijk gemaakt en was één van de laatste herinneringen aan het bombardement van de firma Calcutta in 1944 definitief naar de nevelen van de tijd verbannen.
Het zicht op de bommen - foto's mij met toelating voor publicatie overgemaakt door Joris Laroy - wil ik je zeker niet onthouden. -
06-02-2013, 00:00
Geschreven door Disteltje Reageren (1)
Ik ben Willy
Ik ben een man en woon in een landelijke gemeente vlakbij Gent () en mijn beroep is gepensioneerd .
Ik ben geboren op 18/05/1940 en ben nu dus 84 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: heel wat lezen , tuinieren en op reis gaan (ook weekendjes).
Ik ben nog uit de tijd dat men na zijn studies naar het leger ging. Mijn legerdienst,van 15 maanden, heb ik, met héél veel plezier, doorgebracht in de pantserschool te Stockem (bij Aarlen).
