De term " Wallonisering " heb ik gelezen in " Knack". Het artikel trof mijn, omdat het voor een deel  ging over wat ik heb zien gebeuren in mijn levensloop.

In de jaren '60 en ook nog '70 van vorige eeuw - ik was toen beginnend werknemer - ging er geen maand ( of liever geen week ) voorbij of in Wallonië werd hevig en hard gestaakt.

Uiteindelijk werden zelfs  vernietigingen aangebracht aan bedrijve. Elke directie werd steevast afgeschilderd als " de harteloze, nietsontziende uitbuiters van de arbeiders".
De eisen van de vakbonden, vooral de linkse,  werden naarmate zij alles en iedereen onder druk kregen, dan ook van langsom verdergaand.

Het kapitaal buitte immers de arbeidende klasse uit. In die strijd om respect en eerlijke behandeling was, zoals in elke oorlog, zowat alles toegelaten.

Men eiste enkel waarop men recht  had; zo tenminste werd elke actie voorgesteld. 

Het resultaat van al dat gestaak was:
           - een snelle vlucht uit Wallonië van elk bedrijd dat het kon
          - een verarmde arbeidersklasse in Wallonië
          - een Wallonië waar de bevolking totaal afhankelijk is van de almachtige linkse structuren
          - een politieke en syndicale bovenlaag die zich baadt in weelde ( in tegenstelling tot de
             van hen afhankelijke arbeiders )
          - een blijvend totaal gebrek aan investeringen die de zo noodzakelijke impuls  zouden
             moeten geven om de streek te laten heropleven.              

En Vlaanderen werkte men ondertussen naarstig voort en men evolueerde er van grote armoede naar een behoorlijke welstand. Dit tot spijt van wie het benijdt.

En nu . . . zien wij Vlaanderen in hetzelfde beddeke ziek. Syndicaten die overal hun klauwen inzetten, stakingen overal en het gevolg zal zijn . . .

Ik hoop dan ook dat syndicale leiders, politici en zeker ook onze arbeiders zelf toch wel even gaan nadenken.

Zelf ben ik wat meestal genoemd wordt " Jan met de Pet ". Volgens mij is het niet 5 voor 12 maar ook voor Vlaanderen nu reeds 5 over 12.

Wij, als kind van textielarbeiders,  hebben  het geluk gehad het véél beter te hebben dan onze grootouders en ouders.
Ik vrees echter, en waarschijnlijk terecht, dat het voor onze kleinkinderen over een tiental jaren een erg trieste zaak wordt..