.

.


Op de dag dat we sterven
daalt de wind neer
en neemt
onze voetsporen mee.

De wind maakt stof
om de afdrukken te vullen
die wij
wandelend achterlieten.

Want anders
zou het de indruk wekken
dat wij
nog leven.

Daarom is de wind
hij die komt
om onze voetsporen
uit te blazen.

..

.



BEWONDERING

Hij keek,

in zijn ogen

schitterende bewondering,

Zijn lach

streelde zacht

de mijne.

.

.



HET VIOOLTJE

'n Viooltje op de weide stond
Onmerkbaar, in zichzelf gekromd;
Het was een lief viooltje.
Daar kwam een jonge herderin
Met lichte tred en blij van zin
Erheen, erheen,
De weide door, en zong.

Ach ! denkt 't viooltje, was ik maar
Al was het dan heel even maar,
Van de natuur de mooiste,
Totdat het lieve kind me plukt
En aan haar boezem heeft gedrukt !
Ach maar, ach maar
Een klein kwartiertje lang !

Ach ! nogmaals ach ! Het meisje dat
Geen oog voor het viooltje had,
Vertrapt het arm viooltje.
Het zonk en stierf en lachte nog:
En sterf ik nu, dan sterf ik toch
Door haar, door haar,
En aan haar voeten toch.

.

KWISPEL EN ZIJN NIEUWE KENNIS.

Ja is al een hele tijd dat, Kwispel onze hond
een nieuw vriendje of vriendinnetje heeft.
Eigenlijk een eigenaardig zicht, enkel voor
ons te bewonderen door het straatlicht.
Neen we mogen er niet bij komen...
dan loopt zijn lieveling weg.
En ja het geslacht kennen we dus ook niet,
maar we zijn er gerust in, dat het bij vriendschap zal blijven.

Waarom !!!
Het beestje is wel wat te klein voor Kwispel
maar ,en ik herhaal het is oprechte vriendschap
het kleine ding heft zelf zijn of haar hoofdje
naar omhoog kijkend wat ze te vertellen hebben.
Want dat is zeker praten, doen die twee onderling.
Is echt goed te zien aan het gedrag van beiden.
Een naam...Ja dat houdt Kwispel voor hem.
Het lieve beestje!!!
wel het is een egel.

WirWar

..

..


Nee, Liefde is niet blind. Ik zie ook met één oog
Je lelijkheid en andermans verfijnde charme.
Ik ken zelfs alle sproeten op je armen
en hoe je ogen veel te ver uiteenstaan, en je wenkbrauwen te hoog

om mooi te zijn. Nee, liefde is niet doof,
ik hoor ook met één oor je domme conversatie
en voel met handen, huid en haar je povere bibberatie
die grote passie moet verbeelden, hier in mijn alkoof.

En toch hou ik van jou veel meer dan omgekeerd.
En dat dit liefde zijn zou, heb ik nooit beweerd.
Dit is veeleer een soort eenrichtingsverkeer

waarin steeds ik het wijf ben, jij de heer.
En dat de wereld daarmee lacht, kan mij niet raken.
En als ik al te lijden heb, zijn dat mijn eigen zaken.

..

.



VERRADEN LIEFDE

De nacht toen wij kusten, o meisje,
Heeft niemand ons aanschouwd;
De sterren versierden de hemel
Wij hebben de sterren vertrouwd.

Er is een ster gevallen
Die heeft het aan de zee gemeld.
Dan heeft de zee het aan het roer,
Het roer aan de schipper verteld.

Dan zong diezelfde schipper
Het aan zijn liefste voor,
Nu zingen het op markten en pleinen
De meisjes en jongens in koor.

.

.

DE KREKEL EN DE MIER

De krekel sjirpte dag en nacht, zo lang het zomer was,
Wijl buurvrouw mier bedrijvig op en neer kroop door 't gras.
'Ik vrolijk je wat op,' zei hij. 'Kom luister naar mijn lied.'
Zij schudde nijdig met haar kop: ' Een mier die luiert niet!'
Toen na een tijd de vrieswind kwam, hield onze krekel op.
Geen larfje of geen sprietje meer; droef schudde hij zijn kop.
Doorkoud en hongerig kroop hij naar 't warme mierennest.
'Ach, juffrouw mier, geef alsjeblieft wat eten voor de rest
Van de barre winter. Ik betaal met rente terug,
Nog voor augustus, krekelwoord, en zweren doe 'k niet vlug!'
' Je weet dat ik aan niemand leen,'
Zei buurvrouw mier toen heel gemeen.
'Wat deed je toen de zon nog straalde
En ik mijn voorraad binnenhaalde ?'
' Ik zong voor jou, ' zei zacht de krekel.
'daaraan heb ik als mier een hekel!
Toen zong je en nu ben je arm.
Dus dans nu maar, dan krijg je 't warm!'

Wie leeft van kunst gaat door voor gek.
Vaak lijdt hij honger en gebrek.

..

Soms komt de droefheid.

Soms komt

vanuit de aarde zelf de droefheid,

zij komt vanuit de liefde,

vanuit de afwezigheid van de liefde,

vanuit het gesteente of de planten tot de mens.

Soms is zij vaag aanwezig of wordt uitgestraald

door een onschuldig gemoed.

Soms komt de droefheid uit een plek of uit de lucht,

uit de gevallen vriendschap of uit een holle naam,

uit de droom of uit de kindertijd,

uit een woord dat we niet hebben uitgesproken,

uit wat we geloofden en niet meer geloven,

uit de hoop en uit de wanhoop,

uit de harde schors van de liefde.

Soms komt de droefheid.

Soms is er in de droefheid haat,

afwezigheid en haat,

as en vergeten aangezichten,

oude foto’s en stilte

en een langdurige onthechting.

Soms komt zij, breekt naar binnen

als een omgekeerde gave,

als een gave die gegeven wordt en niet ontvangen,

als wat nooit is gegeven aan de hoop

of wat, tenslotte, aanvaard wordt en gegeven, maar niet kan leven.

Soms komt zij.

Zij komt of is er.

Soms is er in de droefheid haat

en wroeging en liefde.

.

.


Zwarte handel

Je ziet in Zuid-Europa op elk strand
Met sieraden omhangen negers lopen
die bezig zijn de kustlijn af te stropen
Op jacht naar een geïnt'resserde klant.

Dan klappen zij hun uitstalkoffers open,
Ze vissen bonte lappen uit een mand
En spreiden trots hun boeltje op het zand
Alsof zij ziel en zaligheid verkopen.

Ooit togen Witte paters naar hun land
Met kralen, spiegeltjes en benen knopen
In ruil waarvoor men zich wat graag liet dopen,

Maar nu komen de zwartjes van hun kant
Met al die snuiterijen uit de tropen
En doen ze hier aan ons weer van de hand.

.

.