Mei 2009 - Maart 2012: Ik heb sinds 2009 niets meer van mij laten horen, waarvoor mijn excuses. De reden: ik wachtte tot ik een duidelijke vooruitgang kon rapporteren. Helaas kwam die er niet.
Een paar dagen na de ingreep werd ik opgenomen in het revalidatiecentrum BZIO in Oostende-Mariakerke. Ik werd er naartoe vervoerd met een ziekenwagen, liggend. Bij aankomst werd ik in een rolstoel gezet, wachtend op de dokter en wat administratie. Het zitten was -zoals voordien- uitermate pijnlijk. Was de ingreep totaal mislukt?
In het BZIO is er dagelijks een schema van oefeningen die een groot deel van de dag in beslag nemen. Ik mocht 2 maal per dag in het zwembad omdat het water me goed deed. Het water van het zwembad is zeewater, verwarmd tot 34 graden als ik me goed herinner. Ik elk geval een heerlijke temperatuur. Ik liet me graag op mijn rug drijven, gewichtloos en met minimale pijn.
Dat drijven deed me realiseren dat er iets veranderd was: ik kon mijn lichaam volledig strekken, wat voordien onmogelijk was. Voor de ingreep liep ik enigszins in elkaar gedoken omdat mooi gestrekt rechtstaan uiterst pijnlijk was. Ik kon ook maar een 50-tal meter meer lopen vanwege de pijn.
Nu, 4 jaar na de ingreep, kan ik mijn toestand zo beschrijven:
Ik kan terug mijn lichaam strekken en terug zwemmen (schoolslag)
Mijn loopafstand is aanzienlijk verbeterd, ongeveer 2-3km.
De pijn bij het zitten is onveranderd.
Helaas is die zitpijn de meest hinderlijke pijn. Je moet het hebben voordat je beseft hoeveel je op een dag zit. Eten, TV kijken, reizen, autorijden, de fotoclub... alles gebeurt zittend. Ik kan niet meer naar concerten of bioscoop, kan maar 'onder de kerktoren' rijden, moet bezoek aan vrienden -voor zover ik die nog heb- beperken tot max. 2 uren. Uitgebreide etentjes zijn er niet meer bij.
Ik kan me niet meer voorstellen hoe ik vroeger leefde, ik bedoel in de periode voor mijn sportblessure. Ik was actief, mijn dag was goed gevuld en ik deed vanalles op een dag. Over de middag gingen we met een groepje collega's wandelen. Sinds de dag van het ongeval was dat gedaan. Geen wandeling meer maar direct naar huis, iets eten en dan een uur gaan liggen. 's Avonds liggend TV kijken. En dat liggen is tot vandaag niet veranderd.
