(De volgende dag) Ik word wakker uit de verdoving; de chirurg heeft uitstekend nieuws voor mij: de operatie is perfect geslaagd. Wat een enorme opluchting. Maar toch... een drietal dagen na de operatie bekruipt me een gevoel van onrust. Ik heb nog altijd pijn. Dat zal wel de nasleep van de operatie zijn, probeer ik mezelf te overtuigen. Maar het schreien staat me nader dan het lachen. Alsof mijn onderbewustzijn al meer weet dan ikzelf.

Enkele dagen later mag ik naar huis. Maar ook daar gaat het niet goed. Het wordt hoe langer hoe duidelijker dat de pijn van vroeger er nog altijd is. Een week of zo later moet ik op controle. Er is nog geen reden tot paniek, de operatie is nog recent, en alles moet nog een beetje helen. Na enkele weken moet ik nog eens terugkomen.

(Weken later) Als ik binnenkom in de spreekkamer zeg ik tegen de chirurg dat ik nog altijd juist de zelfde pijn heb. Hij antwoordt: 'meneer Notredame, u kúnt geen pijn meer hebben'. In zijn verslag voor de huisdokter noemt hij me een neuroticus, een ingebeelde zieke. Mijn huisarts toont me de brief. Ik ben aan de grond genageld. Eerst was ik het slachtoffer van een pijnlijke hernia, nu ben ik ineens een fantast bij wie de pijn tussen de oren zit.

Hoe moet dat nu verder met de pijn, met mijn werk? Ik kan toch zo niet terug gaan werken, met constante pijn als ik sta of zit? Wie zal ons huis afbetalen?

Ik ga opnieuw naar de dokter. Die verwijst me naar een specialist orthopedie. Ik krijg kinesitherapie voorgeschreven, met ultrasoon, en andere apparaten die ik nog nooit gezien heb. Ik kan moeilijk precies beschrijven waar de pijn zit, want ik heb er geen idee van hoe een rug in mekaar zit. Ik had er nog nooit last van gehad. De kine helpt niet. Ik maak me nog niet te veel zorgen: in de winter is er tijd genoeg om alles te laten rusten.

Vrienden en kennissen geven me tips over behandelaars en behandelingen -klassiek of alternatief. Nog een kinesitherapeut en nog een... geen enkele verbetering. Ik beland bij specialisten, er worden rontgenfoto's gemaakt... maar er is niets abnormaals op te zien. Er wordt wat medicatie voorgeschreven, kalmeermiddelen, spierontspanners... maar die dingen helpen niet.

Van de klassieke geneeskunde raak ik verzeild in de alternatieve. Een paar die ik me nog herinner:

Homeopathie: 'U zult het voelen werken in elke vezel van uw lichaam'. Maar ik voel niets, in geen enkele vezel, en ben weer twee maanden kwijt.

Acupunctuur: na een hele reeks behandelingen besluiten we ermee te stoppen wegens geen resultaat. Een vriend van mij, die last heeft van een hernia, wordt nochtans goed geholpen met acupunctuur. Na elke behandeling is hij goed voor drie weken. Maar bij mij geen enkele verbetering, niet na 5 minuten, niet na een dag, helemaal niet.

Ik beland bij een bekende chiropractor, dr. Koentges. Hij bestudeert aandachtig de röntgenfoto's die ik meegebracht heb. Op mijn vraag of hij afwijkingen ziet, antwoordt hij 'een foto is slechts een bladzijde van het boek'. Pas later zal duidelijk worden hoe juist deze woorden waren. Ook zijn behandeling levert helaas geen enkel resultaat op. Hij raadt me aan om een neurochirurg te consulteren. Mijn huisdokter is het ermee eens en schrijft een verwijsbrief.

Zondag 13 Juni 1982

Het is prachtig zeilweer, met een lekker zonnetje en een stevige wind. Ik kom aan bij de steiger van de Spuikom in Oostende, een van mijn vaste stekken. Er staat een harde wind en ik twijfel even of ik wel zou optuigen. Ik heb mijn stormzeil niet bij want zo veel wind had ik niet verwacht. Maar er is veel volk op het water en de vaart zit er goed in. Dat mag ik niet missen.

Eerst het zeil optrekken... maar dat valt tegen. Ik weet hoe men moet tillen, niet vanuit de rug maar vanuit de benen. Maar in die ruwe omstandigheden vergeet je de theorie en overheerst één gedachte: uit het water sleuren dat ding!

Dan gebeurt het: ik voel iets in mijn rug. Niet eens zo pijnlijk maar het voelt vreemd aan, alsof iets onderaan mijn rug is gesprongen, een soort elastiek. Uiteindelijk raakt het zeil uit het water. De wind wordt geleidelijk minder hevig en ik vaar nog wat door. Op de terugweg naar huis voel ik pijn maar ik maak me weinig zorgen. Een spiertje gescheurd, dat komt wel vanzelf goed. Ik ga voor alle zekerheid langs bij de huisdokter en krijg een ontstekingswerend middel, Voltaren of zo. Na enkele weken onderbreking sta ik nog regelmatig op de plank. Tot de zomer eindigt.

De gebeurtenissen zijn geordend volgens een tijdlijn, verdeeld in episodes; deze variëren van enkele dagen tot meerdere jaren.

Naast de pure feiten vindt u ook nuttige informatie en persoonlijke opinies. Is een MRI scan gevaarlijk? Wat doet een osteopaat? Wat is mijn mening over een mislukte behandeling? Ik ben geen medicus, maar na 26 jaar heb ik toch al een en ander bijgeleerd. Kennis waar u misschien ook wat aan heeft.

Aan de titel van elk artikel kunt u zien waarover het gaat. Zo kunt u snel naar de artikels gaan die u interesseren.

• De feiten: titel zonder speciaal merkteken.
• Informatie: titel begint met een vraagteken  ? .
• Opinies: titel begint met een uitroepteken  ! .

Belangrijk: De informatie op deze blog berust uitsluitend op eigen ervaring en persoonlijke opinie, en is niet gebonden aan enige morele, politieke, medische of religieuze strekking. Raadpleeg bij gezondheidsklachten steeds een arts.

Ik heb lang getwijfeld om dit verhaal neer te schrijven. Ik wou wachten tot er een happy end was. Maar dat is er niet, en dat komt er wellicht ook niet. Toch heb ik de knoop doorgehakt. In de hoop dat mijn SOS oproep ergens gehoord wordt.

Met dit blog probeer ik ook een antwoord te vinden op een vraag die me al lang bezig houdt: ben ik werkelijk de enige met de symptomen die ik heb, en die wanhopig verloren loopt in de medische jungle? Indien mijn symptomen bij u een belletje doen rinkelen, stuur mij een berichtje.

Pijn is niet levensbedreigend maar het is dodelijk voor de levenskwaliteit. Je voelt je opgesloten in een gevangenis met onzichtbare muren. De pijn beperkt je in alle activiteiten, in al je sociale contacten. Pijn is een rood lampje, een alarm, een loeiende sirene. Maar je bent de enige die ze hoort. Pijn is een sluipend gif, onmeetbaar en daardoor geminimaliseerd en genegeerd. En zo verlies je gaandeweg het enige dat je nog in leven houdt: de hoop.

Geen enkel feit in dit verhaal is verzonnen, het is de brutale realiteit. En die is soms sterker dan de beste fictie.