De tekening en de diagnose

Al meer dan tien jaar wist ik dat de kern van mijn rugprobleem in de Sacro-Iliacale gewrichten (SI-gewrichten) lag. Maar de specialisten veegden keer op keer mijn argumenten van tafel. 'Onmogelijk' zeiden de professoren.

Intussen ging het jaar na jaar slechter met mij. De pijn werd steeds erger, en op het einde was ik gedwongen bijna full-time neer te liggen, op mijn zijde dan nog. Het leven was volkomen onleefbaar geworden en eerlijk gezegd gaf ik er geen eurocent meer voor.

Mijn boodschap over de ernst van de pijn en over de oorzaak kwam niet over bij de specialisten. Daarom had ik begin dit jaar besloten een tekening te maken. Een beeld zegt meer dan duizend woorden. Ik zocht de eenvoudigst mogelijke beweging waarmee ik de pijn kon reproduceren. De beweging was: trekken aan een been. Die trekkracht kantelt het bekken en veroorzaakt een grote druk op de SI-gewrichten. Ik schat dat een trekkracht van 20 kg een druk in de SI-gewrichten veroorzaakt die aanzienlijk groter is: wellicht tot 100 kg, vijf keer groter.

In April kwam mijn huisarts met een naam: orthopedisch chirurg Verschuere. 'Hij werkt in een kliniek in Wetteren en durft iets meer aan dan de anderen'. Ik aarzelde geen moment en maakte een afspraak. Ik had mijn tekening van de SI gewrichten in mijn dossier gestoken, maar sprak er verder niet over. Ik had namelijk al herhaaldelijk meegemaakt dat dokters het helemaal niet appreciëren als je zelf afkomt met een diagnose. Dan word je meestal direct gecatalogeerd als een ingebeelde zieke, een neuroticus die geobsedeerd is door zijn probleem.

De chirurg nam mijn klachten ernstig en besprak mijn dossier met verschillende collega's. Of de tekening hierbij enige invloed heeft gehad weet ik niet. Hij stelde voor het SI gewricht aan de rechterkant vast te zetten (een zogenaamde arthrodese). Meestal is het vastzetten van één kant voldoende zei hij. Hij gaf het voorbeeld van een ring: een ring die op één plaats gebroken is, hangt nog aaneen. Een ring die op 2 plaatsen gebroken is, valt uit elkaar.

Ik word verwittigd: het wordt een zware operatie met een lange revalidatie. Op 15 Mei vindt de operatie plaats.

De spanning stijgt. Wat als ik weer wakker kom uit verdoving met helse pijn zoals in Nijmegen? Wat als het toch niet helpt? Dan stort mijn hypothese als een kaartenhuis ineen. Hoewel ik onmogelijk een andere oorzaak kan bedenken. De idee dat de operatie gewoon slaagt, lijkt me zo ondenkbaar. De idee dat ik weer zou kunnen leven zonder pijn is surrealistisch. Na al die jaren lijkt het volkomen onmogelijk. De angst is groter dan de hoop.