Een reis van Mexico-stad en omgeving doorheen Midden- en Zuid-Mexico naar Yucatán naar Cancún
06-01-2022
Canon del Sumldero.
Het werd tijd om de musea en de kerken even achter ons te laten en ons te natuur gevoel wat aan te scherpen. Een tourbus reed een eindje terug op het parcours van onze twaalf-uur-durende nachtrit en kijk : een Parque National. Eerst de uitzichten bovenaan, dan het bootje in om de beestjes te zien. Een canyon in Chiapa-gebied met 1000 meter hoogteverschil.
Onze hoogtestage loopt bijna ten einde, we vertoeven nog even op 2200 meter in deze stad met meer dan 200 000 duizend inwoners. Daarna verliest onze reis telkens niveau, in hoogtemeters, hé. Maar over mensen gesproken : twee tendensen. Er kruisen nu meer inwoners met Indiaanse roots ons pad en er duiken ook meer Westerse toeristen op. Geniet mee van de eerste vaststelling.
Nog wat berichten uit de keuken. Alles wordt indien gewenst ook gebracht aan HUIS ( foto 1). Eerst een aperitiefje ( litro Claro, mojito, Michelada obscura) ( foto 2).
Aztekensoep (foto 3). Carné Milanese ( foto 4) en Mezcal als digestif ( foto 5) . FEEST. Maar straks de nachtbus op, van den hond (foto 6). Doch er is iemand die ons beschermt, toch... (foto 7 ). En foto 8 is gratis.
In mondmasker tijd is het fotograferen van mensen niet altijd een pretje, maar de markt van Tlacolula toverde toch wel wat Indiaanse taferelen die we niet links konden laten liggen. En iets verder in Milta ontdekten we weer een leuk stadje voor een zondagmiddag wandeling.
We zagen het reeds dagelijks op een briefje van 20 pesos ( bijna een euro) nu ook in het echt. Een tour bracht ons eerst naar de oude precolumbiaanse ruïnes van Mexico. Gelegen op net geen 2000 meter was deze stad één van de belangrijkste plekken in MESO AMERIKA. Monté Alban werd gesticht 500 jaar voor Christus. En na een heerlijke nieuwjaarsbrunch in Santa Anita tufte het busje verder langs enkele ambachtelijke stulpjes om de toeristen van enige pesos te verlossen.
Aangekomen in deze stad die klinkt als een voetbalploeg uit het katholiek sportverbond zaliger. Vijf uurtjes rijden door een prachtig berglandschap. Ook de eerste vogelsoorten gespot. En een terrasje voor oudjaar, natuurlijk, op de Zocalo ( = grote markt).
Op een Goede vrijdag ochtend verloochende Georges tot driemaal toe zijn aanmeldingscode der GSM, daarom zal zijn mobieltje de rest van de reis niet meer zingen " puk-odie puk-Oda". Eventuele wensen/verwensingen kan U tot half februari kwijt op onze blog of op de twee andere reizende telefoontjes. Kortom, verwacht geen antwoord meer op Uw vele vele berichten aan onze reis-lijder.
Onze laatste dag werd een wandeling naar de mirador en een busrit naar het moderne gedeelte. Ook de tunnels van de 5 de mei hebben onze interesse kunnen veroveren. Mijn huis is waar mijn Stella staat wordt hier vertaald als je tafel staat klaar. Een schuimvol oudjaar en een gezond 22 nu reeds gewenst, wij vieren het 7 uurtjes later dan jullie.
De grootste piramide van het land ( en bij uitbreiding de wereld) vind je hier, al zijn het overblijfselen en staat er nu een kerk op de top. Deze is gewijd aan de Maagd van de Remedies ( waarschijnlijk draaide zij voor ons overuren). Twee oprispende vulkanen maken het mooie plaatje geheel, met de eveneens ronkende namen Popocatepetl en Iztaccihuatl. Een gratis treintje brengt je geheel volgens Indische normen met de vele Mexicanen volgepropt terug. Een lekkere kippensoep later genoten we dan weer van het museum Amparo en het unieke dakterras. En ook nog effe onze boeken gewisseld in de eeuwenoude bib. En het weer, dat blijft maar schitteren, voorspellingsgewijs ook de volgende dagen. Heerlijk.
Na een busrit van 2,5 uur aangekomen in Peubla. Onze tocht in het noorden zit erop, we zijn aan de zuidelijke kant begonnen. Een eerste verkennende wandeling vandaag met bezoek aan de tweede grootste kathedraal van Mejico. Hier vertoeven we nog twee dagen om alle hoekjes en pleintjes te verkennen.
We zijn hier veel in " vervoering". Daarom wat meer uitleg over de busritten. De snelwegen zijn hier uitstekend. Buschauffeurs, piekfijn in het pak, houden zich aan de regels ( 90 km per uur). De bussen zijn luxueus, soms met alles erop en eraan. Er is een betaalsysteem voor snelweggebruikers zoals in Frankrijk. En bij wegenwerken brengen straatverkopers enige pret en verzet. En het landschap heeft wel wat te bieden. Een stad in rijden is wel gelijk aan verkeerschaos en drukte. Of bijvoorbeeld CDMX ( Ciudad Mexico, Mexico-Stad) uitrijden duurt precies 1 uur en dan verdwijnen de huisjes en zie je natuur.
Als wegens situationele omstandigheden plan A, B en C in het water vallen dan brengt een bedevaartsoord nog steeds een oplossing. Onze verschijning aldaar was dus plan D, Mexico stad laten we vandaag definitief achter ons, Peubla wordt het nieuwe doel.
Magdalena Carmen Frida Kahlo y Caldaron ( 1907 1954). Kunstenares. Haar blauwe ouderlijke huis is nu het museum van deze feministe. Getekend door ziekte en tegenspoed ( polio - busongeval). Duitse vader, mestiza-moeder. Magisch réalisme. En herontdekt door politieke activisten. Tot hier onze voormiddag. En daarna mocht het iets luchtiger in Xochimilco. Samen met vele Mexicanen het bootje in. Feestend varen, met muziek, eten, drank. En de steeds aanwezige zon, natuurlijk. Het leven was alweer draaglijk...
Aangekomen in Coyoacan, vroeger een dorpje, nu eigenlijk een onderdeel van Mexico City. Ja, dus terug op ons beginpunt, maar een heel andere kant van deze mega grootstad. Na een tocht van 4 uur in een super de luxe autocar en een vliegende taxirit ( enkel mogelijk op kerstdag) zijn we nu precies op de Dageraadplaats van Mexico-Stad. We huren een appartementje voor drie nachten. Levendig pleintje, muziek, verkleedpartijen, optredens, Mercado's, en eetkraampjes bij de vleet. Gezelligheid troef. En lekkere soep van de Azteken.
Nu U aan de kersttafel zit, hebben we het even over... het eten. Op reis gaan is steeds een eetfestijn, hier is het niet anders. Een fotoshoot uit onze vele keuzes. Ontbijt of lunch 3 a 4 euro. Avondmaal 6 a 10 euro.
Een groepsfoto mocht niet uitblijven, natuurlijk. Zeker niet bij een standbeeld van de man die zich verdiept in de muzieknoten van Cecilia Rosa. En ook deze stad heeft na onze bezoeken aan musea en kerken geen geheimen meer. Zelfs de Mercado de dulces stond op onze lijst, mogelijk voor de één of de andere oude snoeper... 26 graden vandaag, al kan de ochtend fris zijn. Leve de zon. Que viva Mexico.
De stad heeft duidelijk Spaanse allures. Onze busrit verliep via Leon en Irapuato, bijna zes uur tuffen. Bemerk in kerk de zwarte Christus. Weer veel pleintjes met gezellige plekjes. En de steeds overheersende kerstsfeer.
De tweede dag in deze stad verkenden we musea, kerken, markten, een oude hacienda en we namen de funicular naar de mirador. Sinds we in Mexico aankwamen telt onze stappenteller gemiddeld 19000 eenheden per dag. Je kan dus stellen dat onze dagen zinnig gevuld zijn, ten bewijze de volgende foto's.
