Lachend sta ik meestal op een foto Lachend... om het onderhuidse verdriet niet te tonen Een verdriet dat me zelden verlaat Mijn kind is ziek En dan vraag ik me af, waarom Ik wil het zelf dragen, ik ben oud Waarom treft het een jonge mens Aan het begin van alles Wat doet het pijn, wat knaagt het Als moeder ga je er soms aan kapot Je speelt toneel, je zet je leukste masker op Want droeve mensen schuwt men dikwijls Gelukkig kan ik mijn verdriet Soms in woorden omzetten Dat helpt een beetje En verder steunen, raad geven,proberen helpen Meer kan je niet doen En je wou zo veel méér......
Tederheid, zo noemde ik dit werkje Een zachtheid die afstraalt van het gezichtje Ook de houding werkt eraan mee, Dat mooie hoofdje neigend Een mooie rustige pose We schilderden ze dan ook Heel erg graag ons Marijke Altijd geduldig, zoveel uren na elkaar Wat moeten dat halsje en die schouders Soms verkrampt zijn geweest Eigenlijk mogen we onze modelletjes Wel heel erg dankbaar zijn Voor hun geduld Want zonder hen konden wij niet oefenen De schone ,maar aartsmoeilijke Kunst van het model en portret schilderen !!!!
