Flucht wird nur das Leben kosten!

“Federale ministers moeten kritiek voortaan inslikken volgens nieuwe deontologische code”,¹ zo kopte eergisteren de krant en derhalve is de dictatuur niet slechts een feit maar bovendien een werkelijkheid welke nu ook schaamteloos wordt afgekondigd van op de kansel. Na de georganiseerde grootverdienerij van het voltallige parlement werd een nieuwe ethische code aangekondigd en te verwachten was dat die paal en perk zou stellen aan de ongebreidelde zakkenvullerij van degenen die allerlei besparingen verzinnen voor de werkman, de dopper, de zieke en de ouderling maar dat was warempel zonder de waard gerekend want in plaats van in te binden, kent de premier aan zichzelf voortaan de absolute macht toe: “(...) “Er zijn twee mogelijkheden”, staat er in de code. “Ofwel de lijn van de regering volgen en zich onthouden van kritiek op mogelijke beslissingen, ofwel ontslag aanbieden.” Kritiek van eigen ministers op beslissingen van de federale regering wordt dus niet langer geduld.", aldus De Morgen van 17 juni 2023. Tussen haakjes: de architect van de code, minister Verlinden, verdiende haar sporen met muilkorverij ten tijde van de pandemie, zoals men zich misschien herinnert. "Ge moet maar durven", zo klaagt mijn buurman over de VLD: "met amper acht percent van de stemmen in de peiling van de afgelopen week!" Maar de liberalen zijn hiermee niet aan hun proefstuk toe: in de jongste verkiezingen leverden zij met dezelfde losersscore de premier. Uiteraard na anderhalf jaar talmen voor de regeringsvorming maar dat is de geijkte methode voor dergelijk bedrog: in die tijdspanne zijn de kiezers de uitslag helemaal vergeten. In dit geval waren er kennelijk slechts enkele weken nodig om iedereen het gigantische misbruik van vertrouwen door het voltallige parlement te doen vergeten want het schandaal van de persioenbonussen werd bedolven onder het proces over de moord op Sanda Dia, waar tussen haakjes ook al die methode van de lange baan werd toegepast: vijf jaar talmen heeft de feitelijke vrijspraak van de daders (die ruimschoots de tijd hadden om bijna alle sporen uit te wissen) opgeleverd, alsook de onmogelijkheid voor elk verder procederen wegens uitputting bij de slachtoffers.

Volgens hun eigen media wil de liberale premier de regeringsconsensus doen respecteren maar iedereen weet intussen wat een regeringsconcensus is: afgezien van het feit dat de stemming de open debatcultuur ondermijnt omdat zij het kwalitatieve van de argumenten verstopt onder de blinde kwantiteit van een stom stemmenaantal, gaat het hier telkenmale om een opportunistisch handeltje vanjewelste dat zelfs de rechtsstaat verkracht zoals blijkt uit de openlijke vrijkoperij van belastingfraudeurs tot ware gangsterbendes met bloed aan de handen. Waar verbod geldt op kritiek, is de ondergang een gegarandeerd feit. Men herinnere zich dat de meest prominente specialiste ter zake, Hannah Arendt, heeft aantoond hoe de totalitaire terreur (massazuiveringen, deportatie, genocide) wordt ontketend “op het moment dat elke georganiseerde oppositie uitgedoofd is en de totalitaire heerser weet dat hij niets meer te vrezen heeft.”²

Kamp Börgermoor was een van de vijftien concentratie-, straf- en krijgsgevangenenkampen in Emsland (Duitsland) nabij de Nederlandse grens waar nazitegenstanders, homo's en Jehova's getuigen met de spade in het veen (das Moor) kanalen moesten graven en daar ontstond in 1933 het Moorsoldatenlied, dat ook onmiddellijk verboden werd. Uit het vijfde couplet blijkt hoe uitzichtloos de kampgevangenschap was:

Auf und nieder gehen die Posten.

Keiner, keiner kann hindurch.

Flucht wird nur das Leben kosten!

Vierfach ist umzäunt die Burg.

In een dergelijke tang worden nu ook alle burgers gehouden en de nieuwe regels worden erdoor gejaagd tijdens een hittegolf en met de vakantie in het vooruitzicht, wanneer niemand nog zin heeft om zich druk te maken over reglementen allerhande, die het leven dat nà de vakantie komt, zonder pardon zullen ketenen.

(J.B., 19 juni 2023)

Moorsoldatenlied

De productie van frontsoldaten

Dictators en hun tradities, religies en ideologieën misbruiken het algemene onvermogen bij het volk tot het aanwenden van de redelijkheid en zij doen dat in functie van de bestendiging van allerlei verdrukkingsmechanismen en vrijheidsbeperkende maatregelen die de ontwikkeling van het persoonlijke vrije denken in de weg staan en derhalve het ontsnappen aan de uniformering van de mens en aan zijn ontmenselijking en dat is het geval inzake allerlei emancipatiebewegingen, incluis die van de LGBT-gemeenschap.

Het algemene onvermogen tot redelijk denken uit zich in meningen welke zich hullen in een mist van angst vermengd met oneerlijkheid, zelfbedrog en onwetendheid en zo bijvoorbeeld gebruiken geïndoctrineerde burgers die geconfronteerd worden met homo-emancipatiebewegingen inzake homoseksualiteit omschrijvingen in de aard van: “het klopt niet” of “het is wansmakelijk”, “het is beschamend” waarbij het hen kennelijk ontgaat dat zij zodoende een referentiepunt hanteren dat niet het hunne is maar waarmee zij opgezadeld zitten in gevolge conditionering tijdens het opvoedingsproces.

In de 'overtuiging' dat het “niet klopt”, wordt immers, listig genoeg, abstractie gemaakt van het referentiepunt waarmee iets dient te kloppen, want de uitdrukking dat het “niet klopt” is het equivalent van de uitdrukking dat het “niet overeenstemt”, waarbij het object waarmee iets dient te concorderen wordt verdonkeremaand: de volledige of de correcte uitdrukking luidt: “het klopt niet met”, of: “het stemt niet overeen met”, waarbij datgene waarmee het niet overeenstemt, niets anders kan zijn dan de onbewuste overtuiging welke men de zijne acht maar die uiteindelijk een aangeleerde houding is die - overigens geheel onterecht - niet wordt in vraag gesteld.

Zo bijvoorbeeld stellen katholiek gevormden niet in vraag dat zij een religie belijden van een jaloerse Jahweh die kinderoffers eiste en wel in elke familie: met name de eerstgeborene (waarmee dan ook nog eens als vanzelfsprekend de oudste zoon werd bedoeld) diende door de vader te worden onthoofd en op een brandstapel tot as te worden herleid ter ere van God, die aldus van de mensen het bewijs wilde dat hun liefde voor Hem groter was dan die voor het eigen nageslacht. Een begrijpelijkerwijze zware opdracht welke men echter moest doorstaan als man zoals men ook een studentendoop moet doorstaan om “erbij te kunnen horen”.

Edoch, dit feitelijke machogedrag verkapt in wezen de (kleinzielige) angst om uit een groep verstoten te worden, de angst om genegeerd en uitgelachen te worden - wat bezwaarlijk als heldhaftig gedrag kan worden bestempeld. Die lafheid is het overigens die maakt dat men onschuldige en weerloze mensen koelbloedig afslacht terwijl zij die zich daartoe lenen, bovendien willen doorgaan voor helden die meedogenloos en hard zijn jegens zichzelf.

Verwijzen wij hier naar de gegevens welke een eeuw na datum aan het licht kwamen in verband met het gedrag van vooraanstaande heren ter gelegenheid van het zinken van de Titanic in 1912: de reddingssloepen telden quasi uitsluitend eerste klasse volwassen mannen; de vrouwen en kinderen over welke zogenaamde mannen altijd met een grote bek de bescherming opeisen, lieten zij prompt verdrinken, alsook de opvarenden van tweede en derde klasse, waarover zij in andere omstandigheden paternalistisch en schijnbaar grootmoedig de verantwoordelijkheid opeisen.

Mannen offeren hun kinderen aan hun goden om bij deze laatsten in het gevlei te komen - iets waartoe zelfs vrouwen niet in staat zijn over wie nochtans gezegd wordt dat zij, vermeend in tegenstelling tot mannen, gretig de kunst van de vleierij zouden beoefenen. Kinderoffers vormen overigens een algemeen kenmerk van religies die alleen al om die reden barbaars zijn en die slechts het recht van de sterkste dienen, wat gelijkstaat met de volstrekte wetteloosheid. Waar het Christendom met zijn zogenaamde 'Nieuwe Testament' zou breken met die oude tradities, blijft het echter kannibalistisch in de kern van zijn viering, met name de heilige mis met de nuttiging van het lichaam en het bloed van het lam Gods, de redder geofferd voor het heil van de mensheid. De clerus werd intussen vervangen door het medisch korps en de communie wordt nagebootst middels de gezond makende pil voorgeschreven door de medicijnman.

Wanneer derhalve mensen zeggen dat (om bij het voorbeeld te blijven) homoseksualiteit naar hun aanvoelen “niet klopt”, dan beweren zij eigenlijk dat het niet overeenstemt met wat zij vanwege hun religie of ideologie dienen te geloven maar de gruwelijke inhoud van dat geloof stellen zij nimmer in vraag omdat zij niet in staat zijn om redelijk na te denken: zij laten zich leiden door een duister aanvoelen waarvan zij de wrede oorsprong niet blijken te kennen en dat slechts te maken heeft met de neiging om meningen te laten concorderen met de reeds eigen gemaakte opinies opgedrongen door religies en ideologieën... welke instrumenten zijn van autoritaire regimes in functie van de onderwerping van de massa voor eigen doeleinden, met als rampzalige consequentie de ontmenselijking van de mens die dan herleid wordt tot de uniforme, gehoorzame robot of slaaf - in de praktijk: de gewillige frontsoldaat.

(J.B., 14 juni 2023)

Het draaiboek van recessie, honger en oorlog

Dat de totale oorlog ondenkbaar geacht wordt, komt alleen hierdoor dat men zich geen rekenschap geeft van enerzijds de geleidelijkheid waarmee zich de ene toestand transformeert in een andere die daaraan tegengesteld is en anderzijds gaat deze continuïteit tevens gepaard met een discontinuïteit eigen aan de meest fundamentele wetten van de natuur. Water warmt zeer geleidelijk op maar de overgang van water naar waterdamp op het vaste kookpunt voltrekt zich quasi onmiddellijk en hetzelfde gebeurt bij de geleidelijke afkoeling van water en de quasi directe overgang van het vloeibare water naar het vaste ijs. Op een gelijkaardige manier zal, zoals het ijzervijlsel dat zich koppig richt naar het noorden, de toestand van vrede via talloze gebeurtenissen, die zich als het ware allemaal oriënteren in één en dezelfde fatale richting, quasi onopgemerkt overgaan in een toestand van oorlog.

Bijna niemand kan zich in vredestijd inbeelden dat hij op een dag aan het front zal gaan vechten maar de transformaties welke plaatsvinden in de aanloop naar die rampzalige dag, zijn van die aard dat ze de omvorming van de vreedzame burger naar de frontsoldaat zich feilloos doen voltrekken. In de laatste fase van die overgang zijn het de honger en nog ander levensgevaar voor zichzelf en voor zijn onmiddellijke naasten welke het maken van een begin met de effectieve strijd onafwendbaar maken maar aan die fase gaan nog een aantal cruciale stadia vooraf welke hier worden opgesomd omdat het onloochenbare herkenningspunten zijn die zich voordoen telkenmale wanneer de tijd keert.

De fase waarin Europa momenteel beland is, is die van de recessie. Economen hebben voor leken onbegrijpelijke definities en bepalingen van het fenomeen maar deze achteruitgang kan in eenvoudige bewoordingen beschreven en uitgelegd worden. Voorafgaand aan een recessie is de stijging van de levensduurte ingevolge de verborgen versassing van de staatskapitalen naar de middelen welke worden ingezet voor oorlogsdoeleinden. Iedereen ondervindt dan dat eerst luxeproducten en vervolgens ook levensnoodzakelijke middelen schaars en daarom ook duur worden: de burgers kunnen niet langer leven van hun vast inkomen, zij moeten aan hun spaarcenten gaan zitten en vervolgens worden zij verplicht om hun eventuele eigendommen te verkopen, meestal aan banken, welke groeperingen zijn van kapitaalkrachtige burgers, die van de gelegenheid gebruik maken om daar zeer goede zaken mee te doen omdat de nood aan financiële middelen eigenaars dwingt om bezittingen onder hun waarde af te staan aan hen die wél nog over kapitaal beschikken.

Het tekort aan geld bij de burgers zorgt ervoor dat minder voedsel en andere levensmiddelen worden verspild en als men weet dat ongeveer de helft van het voedsel wordt weggegooid, betekent dit alleen reeds een daling van de afzet met de helft.

Uiteraard moet de productie deze trend volgen en ofschoon in de beginfase nog gehoopt wordt dat het tij zal keren, zodat men op hetzelfde tempo als voorheen blijft produceren terwijl men de overschotten naar de voedselbedeling voor de armlastigen versast, zal na verloop van tijd, als de hoop op beterschap alsook de reservekrachten het laten afweten, ook de productie worden beperkt.

Op dit punt gekomen start dan eigenlijk wat men 'recessie' noemt en dit proces kan makkelijk onomkeerbaar worden omdat het zoals elke vicieuze cirkel de eigen ondergang bewerkt: verminderde productie betekent minder producenten en dus minder werkenden, meer werklozen en hogere staatsuitgaven aan uitkeringen, wat dan weer de koopkracht flink doet dalen en opnieuw gevolgen heeft voor de productie.

Eenmaal de productie van heel wat middelen sputtert of zelfs stopt, zal die uiteraard nog bijzonder moeilijk weer op gang kunnen worden gebracht omdat ook de infrastructuur wegkwijnt, een proces dat gelijkenis vertoont met de wet van de traagheid.

Maar gedurende al die tijd is er nog steeds geen sprake van dat burgers gaan vechten aan het front om de eenvoudige reden dat er nog geen honger is of ander levensgevaar. Want honger en sociale onvrede zijn tweelingbroers en het is van het grootste belang om in te zien dat in het westen de honger momenteel een grote onbekende is, wat hem des te gevaarlijker maakt: men spreekt wel over voedsel, over voedselproductie, over levensduurte en over dergelijke zaken meer en men spreekt zelfs over honger maar wat honger is, weet men hier in het westen op de keper beschouwd helemaal niet meer.

Honger is een fysieke toestand die wij niet kennen totdat die zich voordoet en bijgevolg beseffen wij ook niet goed welke de invloed is van deze toestand op onze psyche, op ons gemoed, op onze wil en op onze bereidheid om bijvoorbeeld te gaan vechten aan het front. Honger is een ingrijpende fysieke conditie die ons wezenlijk verandert en die ons willens nillens met de neus drukt op feiten die wij in andere tijden liever niet zien: dat wij moeten doden om in leven te kunnen blijven, dat wij zwak en bijzonder kwetsbaar zijn, dat ons bestaan zoals we het in vredestijd kennen ons de luxe verschaft om als het ware in een droom te leven of eerder nog in de waan van een eeuwig paradijs.

Zolang er geen tekorten zijn, hoeft er niet gevochten te worden, kunnen er ook makkelijk compromissen gesloten worden met iedereen en is de dood veraf; doen zich tekorten voor en ervaren wij die aan de lijve in de gedaante van de honger (die ook nog eens vele gezichten heeft), dan keren de kaarten volledig en komen wij in een heel andere werkelijkheid terecht.

Terwijl wij nu niet begrijpen dat er ooit een dag komt dat wij naar het front ten strijde zullen trekken, zo ook zullen we op die dag niet begrijpen dat er een tijd geweest is dat wij dit geheel onmogelijk achtten.

(J.B., 11 juni 2023)

Uit het nieuws: