Met veel trots willen we jullie eerst en vooral laten weten dat we met zen allen op 11 oktober de top van de 6008 m hoge vulkaan UTURUNCU hebben gehaald.
Om 3 uur in de morgen bed uit en de jeeps brachten ons naar het vertrekpunt van de beklimming. Tijdens de 2 uur durende tocht slaagde een van onze 4 x 4 jeeps erin zich vast te rijden op een enorme rotsblok. 4 wielen in de lucht. Snel de krik eronder en wat rotsblokken aansleuren en we konden weer verder.
De top lag nog in de wolken maar de wind zou wel voor opklaring zorgen. Het collectief enthousiasme was groot. Deze berg heeft een winderige reputatie en we hoopten dat onze aangepaste kledij ons zou beschermen tegen deze vijand.
Het eerste wat langere gedeelte steeg geleidelijk en zorgde voor de nodige opwarming. Snel volgde een eerste steil stuk losse keien, as en ander braaksel dat deze vulkaan 200 000 jaar geleden uitspuwde. Trouwens, op diverse plaatsen verstoof de berg nog zwavelrook rond onze oren.
Op dit gedeelte ging het kronkelend naar boven, op sommige plaatsen ook door hardbevroren sneeuw. Maar plots stonden we oog in oog met HIJ waar we het meeste schrik van hadden. De wind...
Een ijselijk koude en zeer felle wind maakte het verder stijgen haast onmogelijk. De meeste energie hadden we nodig om gewoon recht te blijven staan en om niet van de berg weggemaaid te worden. Hoe lang we over dit gedeelte, ook weer met bevroren sneeuw, gezet hebben weet niemand. Maar dan plots hoor je het gejuich van de eersten die de top bereikt hebben en dan besef je dat het lijden bijna voorbij is. De vreugede is groot ondanks de totaal uitgeputte lijven tegen de rotswand. Sommigen met tranen in de ogen van de koude, anderen snakkend naar zuurstof die hier zo schaars aanwezig is.
Nog snel de gegeerde groepsfoto en de steenprotocol = meer info hierover volgt later = en dan wil iedereen zo snel als mogelijk van de top weg want de wind en de koude speelt nog steeds een kwalijke rol.
Gelukkig heeft iedereen nog voldoende energoe over om ook de afdaling tot een goed einde te brengen. De jeeps brengen ons terug naar de refuge waar onze kok ondertussen iets heeft klaargemaakt.
En hop dan weer de jeeps in naar ons volgend doel. Het avontuurlijke van onze reis zit er nu wel op. Nog een dagje Potosi en dan de lange terugweg naar La Paz.
Snel volgt er nog wat nieuws over onze aktiviteiten van de vorige week, gezien geen Internet, geen telefoon en soms ook geen stroom konden we eerder niks doorzenden.
Stel het wel en tot later.
Reacties op bericht (2)
16-10-2011
Greetings from Australia
Well done Willy! RESPECT! Groeten uit OZ van Hilde, Tom, Nathan en Levi
16-10-2011 om 02:01
geschreven door Hilde, Tom, Nathan en Levi
13-10-2011
wolf
Dag Allemaal,
met veel bewondering en fascinatie jullie tochten gelezen... Wetende dat de woorden nog niet in de buurt komen hoe je dit echt beleeft moet het een straffe uitstap zijn. En de foto's bekeken. Is er ook een van de wind?
Wind, regen en patatten hebben we hier nu ook wel. Maar de vrouwen met bolhoeden die de was en droog doen buiten zijn al iets zeldzamer. En al helemaal geen condors! Er was wel een wolf, maar die is al weer weg. Ze zijn nog aan het zoeken naar waar. Er zijn verschillende pistes: naar Frankrijk (met al ons geld), in de oppositie...
Jullie kunnen nu wel weer terugkomen trouwens. Er is een regering. Allee bijna toch. Behalve degenen onder jullie met aandelen bij Dexia. Die kunnen beter asiel aanvragen in Bolivië.
Wens jullie nog een paar mooie dagen in La Paz. Vergeet de souvenirs voor mama's en (klein)dochters niet. Ik heb zelf al mutsen genoeg...
tot binnenkort,
kim
ps: Odesa is dan toch aan haar eerste woorden begonnen. Ze heeft voor het gemak een en ander gegroepeerd. Het rollend en vliegend materieel is een 'auto', alles wat vloeibaar is trekt met een beetje interpreteringsvermogen op 'melk'. 'Tutje' dekt gewoon de lading.
En al de rest is een appel.
