Neem het me niet kwalijk dat ik een weekje gewacht heb om het laatste ( en beloofde ) berichtje met een paar foto's op deze blog te toveren. Gepensioneerden hebben het druk, maar dat is allom geweten.
Ik ben hopeloos op zoek gegaan naar een paar geweldige foto's maar na de professionele opnames van den Brat zijn mijn resultaten met dat goedkoop bakske van den Aldi eigenlijk niet echt toonbaar. Toch een poging.
Een van de foto's is representatief voor de trekking. Die dag hebben we ook alles gehad wat de natuur op deze hoogte te bieden heeft. Hagel, sneeuw en wind. Regen komt hier god zij dank in dit seizoen minder voor.
De andere foto is het dorpje Quetana, waar we op dag 16 een refuge vonden aan de voet van de Uturunco vulkaan, de berg die we 's anderdaags gingen veroveren. Ligt hij er niet mooi bij?
Over de terugreis is weinig te zeggen. Nog altijd een lange reis, maar alles verliep vlotjes. En het eerste Duvelke op de luchthaven wrong een beetje, maar bij het tweede ging het al veel beter.
Blijft me nu nog om jullie te danken voor de interesse en de vele berichtjes die ik via het gastenboek of per mail onderweg mocht ontvangen. Natuurljk dank ik ook mijn vrouwtje die thuis braaf de wacht heeft gehouden en mij dit nieuwe avontuur heeft gegund. Ge moet ze maar vinden...
Blijf allen gezond, keep smiling en tot een volgende gelegenheid.
Willy
NB: Oh ja, ik vergat het bijna. Er volgt op niet al te lange termijn nog een foto-reportageavond, ergens in de buurt. We zoeken een leuke gelegenheid en laten jullie snel iets weten.
Aan alles komt en eind. Ook aan dit geweldig avontuur. Ik zit momenteel in een vliegmachien tussen Bolivia en Peru en ben jullie toch nog een verhaaltje schuldig. Ik een vorig verslag heb ik gemeld dat we vrijdagavond de bloemekes zouden buitenzetten in La Paz. Het was goed begonnen met een lekker dineetje in La Comédie, een frans/biliviaan restaurant waar we onze lokale gids Edwin hebben bedankt en voorzien hebben van de traditionele fooi.
Nadien ging het richting Olivers Travel, een kroegje dat we tijdens een vorig verblijf in La Paz hadden ontdekt. Het was dus vrijdagavond en omdat het zondag verkiezingen waren, was de verkoop van alcoholische dranken verboden. Dikke pech dus maar we haalden ons geheim wapen naar boven. De charmes van den Brat!. Hij heeft de uitbaatster zover gekregen dat we uiteindelijk toch coctails mochten bestellen, want dat zou minder opvallen bij een eventuele controle.
De drankjes stonden nog maar net vor onze neus toen welgeteld 7 zwaarbewapende politiemannen/militairen het pandje binnenvielen en de zaak begonnen te controleren. En dat gaat vrij eenvoudig. Eén van die macho's kwam op me af, grabbelde mijn gin en tonic vast en duwde zijn goed ontwikkelde en getrainde neus in mijn glas, deed hetzelfde met de coca/rhum van Bratje en de poppen gingen aan het dansen. Grote discussies waarvan wij gespaard bleven dank zij: no habla Espagnol...
We kregen exact drie minuten om de zaak te verlaten en de kroeg werd ook meteen gesloten. Op de terugweg naar het hotel kwamen we een soort nachtwinkel tegen en de uitbater zag er geen graten in oms ons elk een flesje bier te verlappen. Op de gastvrije kamer van Philippe en Luc hebben we dan maar rustig het flesje uitgejabberd en moe maar onvoldaan naar bed gegaan.
Potosi heeft me gecharmeerd. Veel moderne jeugd, een stad bruisend van activiteiten, prachtige gebouwen uit de Spaanse periode en een zeer rijke geschiedenis.
Het prachtige museum La Moneda - de munt - toont zeer gedetailleerd hoe de munten destijds werden geslagen. Potosi leverde toen munten aan een groot aantal Zuid Amerikaanse landen terwijl op dit moment al hun pecunia elders wordt aangemaakt - Chili, Frankrijk...
Het benodigd zilver voor de muntstukken lag er maar op te rapen. Ook op dit moment, maar andere metalen zoals zink zijn nu meer gevraagd. Geen nood, de nabij gelegen berg Cerro Rico heeft 98 verschillende mineralen en ertsen in zijn buik zitten.
We hebben de nog steeds actieve mijn bezocht. 15 000 mijnwerkers zijn dag en nacht in de weer om de ertsen naar buiten te sleuren. En dit in mensonterende omstandigheden en zonder hulp van enige moderne technieken. Met een dikke kaak vol coca en andere troep verzachten zij hun lot met de hulp van Pacha Mama en El Tio, die ze elke vrijdag eren met coca bladeren, alcohol en tabak. Willen of niet, je staat hier toch even bij stil.
De mijn/berg heeft ondertussen 1000 ingangen en ziet er vanbinnen uit als een gruyere kaas. Wij vragen ons af wanneer hij gaat instorten.
Ook het klooster van Santa Theresia hebben velen van ons bekoord. De jongste non is 21 en de oudste 54. Merkwaardig.
Op het moment dat ik dit schrijf zijn we onderwg naar La Paz, 550 km ver. Als jullie diet lezen zitten we daar al in het hotel. Zoals steeds is het scenario buiten betoverend mooi en afwisselend.
We hebben een laatste maal gelunched in Oruro, de home town van de brouwerij Huari, het pintje waarvan we vaak mochten genieten.
Morgen nog snel wat inkopen doen en rond de middag vertrekken we naar de luchihaven om via Lima/Peru en Madrid om zondagavond in Brussel toe te komen.
Volgende week volgen nog wat fotos en een afsluitend verhaaltje.
Met veel trots willen we jullie eerst en vooral laten weten dat we met zen allen op 11 oktober de top van de 6008 m hoge vulkaan UTURUNCU hebben gehaald.
Om 3 uur in de morgen bed uit en de jeeps brachten ons naar het vertrekpunt van de beklimming. Tijdens de 2 uur durende tocht slaagde een van onze 4 x 4 jeeps erin zich vast te rijden op een enorme rotsblok. 4 wielen in de lucht. Snel de krik eronder en wat rotsblokken aansleuren en we konden weer verder.
De top lag nog in de wolken maar de wind zou wel voor opklaring zorgen. Het collectief enthousiasme was groot. Deze berg heeft een winderige reputatie en we hoopten dat onze aangepaste kledij ons zou beschermen tegen deze vijand.
Het eerste wat langere gedeelte steeg geleidelijk en zorgde voor de nodige opwarming. Snel volgde een eerste steil stuk losse keien, as en ander braaksel dat deze vulkaan 200 000 jaar geleden uitspuwde. Trouwens, op diverse plaatsen verstoof de berg nog zwavelrook rond onze oren.
Op dit gedeelte ging het kronkelend naar boven, op sommige plaatsen ook door hardbevroren sneeuw. Maar plots stonden we oog in oog met HIJ waar we het meeste schrik van hadden. De wind...
Een ijselijk koude en zeer felle wind maakte het verder stijgen haast onmogelijk. De meeste energie hadden we nodig om gewoon recht te blijven staan en om niet van de berg weggemaaid te worden. Hoe lang we over dit gedeelte, ook weer met bevroren sneeuw, gezet hebben weet niemand. Maar dan plots hoor je het gejuich van de eersten die de top bereikt hebben en dan besef je dat het lijden bijna voorbij is. De vreugede is groot ondanks de totaal uitgeputte lijven tegen de rotswand. Sommigen met tranen in de ogen van de koude, anderen snakkend naar zuurstof die hier zo schaars aanwezig is.
Nog snel de gegeerde groepsfoto en de steenprotocol = meer info hierover volgt later = en dan wil iedereen zo snel als mogelijk van de top weg want de wind en de koude speelt nog steeds een kwalijke rol.
Gelukkig heeft iedereen nog voldoende energoe over om ook de afdaling tot een goed einde te brengen. De jeeps brengen ons terug naar de refuge waar onze kok ondertussen iets heeft klaargemaakt.
En hop dan weer de jeeps in naar ons volgend doel. Het avontuurlijke van onze reis zit er nu wel op. Nog een dagje Potosi en dan de lange terugweg naar La Paz.
Snel volgt er nog wat nieuws over onze aktiviteiten van de vorige week, gezien geen Internet, geen telefoon en soms ook geen stroom konden we eerder niks doorzenden.
Zoals beloofd hierna nog een verslagje van die dagen dat we van de bewoonde wereld werden afgesloten. De rustdag in La Paz heeft ieder op zijn eigen manier doorgebracht. Sommigen zijn gaan shoppen, anderen het hogere gedeelte van deze merkwaardige stad bezocht en van nog anderen weten we het niet.
In elk geval hebben wij op 6/10 onze muilezels ingeruild voor 2 jeeps 4 x 4 en zijn we naar het zuiden vertrokken. W hebben steeds geflirt met de Chileense grens en de 5000 meter hoogte. We gaan niet in detail treden maar we hebben geslapen aan: de voet van de hoogste Boliviaanse berg Sajama, aan de voet van de Thunupa vulkaan, in San Juan in een pension gemaakt van zoutblokken, aan de oevers van de bloedrode Laguna Colorades met de honderden flamimgos en uiteindelijk in Quetana, aan de voet van de Uturunca vulkaan die we des anderdaags moesten aanvallen.
De rit gaat inderdaad langs de Joyas de los Andes, de juwelen van de Andes. De ene vulkaan na de andere en langs vele gekleurde meren, het ene groen, het andere blauw of rood. En op de meeste meren de sierlijke roze flamimgos.
Slapen deden we in Refugios, niet direct met een aantal sterren te omschrijven. Wel met: basic, very basic of very, very basic. En zo begonnen wij er zelf ook uit te zien na een aantal dagen zonder douche of degelijk sanitair.
De dorpjes kunnen we op dezelfde manier catalogeren. Grauw, stofferig, verlaten, desolaat. Moeilijk te vatten hoe mensen hier kunnen functioneren. Veel contact met Bolivianen hebben we niet gehad want tegen de tijd dat we in een dorpje kwartier hadden gezocht was er geen kat meer op straat te zien.
Laten we het even over heet weer hebben: sinds we La Paz hebben verlaten is de zon wel redelijk actief geweest. Maar oh wee als je het aandurfde om na zonsondergang nog buiten te komen in je T -shirt. Bitsig koud, stevige wind en stof, heel veel stof.
Maar van het ene dorpje naar het ander werden we ontzettend verwend. De zoutvlakten van Coipasa en van Uyuni, honderden km. verblindende witte vlaktes. Een eiland vol cactussen tot 7 meter hoog en indrukwekkende geiserpartijen. We hebben twee maal in warmwaterbronnen kunnen baden. Een keer zelfs op 5 000 meter hoogte. Niet te bevatten. En niet te vergeten: overal wind, wind en nog eens wind.
We hadden onze eigen kok mee die voor de lunches en het avondeten zorgde. Maar daarmee is ook weer alles gezegd. Basic is te zacht uitgedrukt, very basic komt in de buurt maar omdat het een ontzettend fijne en sympathieke kerel was zullen we het hierbij laten. Af en toe vonden we wel een reisgenoot kronkelend achteraan in de jeep of spurtend naar een grote rots of struik om: je weet wel wat te doen. Maar iedereen is nu weer in volle vorm.
Ik kan me ook niet laten om iets te vertellen over de wegen in Bolivia. Als we morgenavond in La Paz toekomen zullen we ongeveer 2000 km in de jeep doorgebracht hebben. Het grootste gedeelte hiervan ging over niet bewerkte wegen. Kris kras door de natuur over rotsen, stenen en stof. Heel veel stof. Ik kan niet voor de andere spreken maar ik heb het gevoel dat mijn ingewanden van plaats zijn verwisseld. Schokken en nog een schokken. Van even in te dommelen was geen sprake. En maar goed ook, want de natuur is hier verbluffend afwisselend en bloedstollend mooi.
Momenteel zitten we in Potosi. Een stadje waar de Spanjaarden letterlijk en figuurlijk hun stempel op gedrukt hebben. We bezochten vanmorgen een mijn waar ertsen op een voorhistorische methode nog ontgonnen worden. Indrukwekkend, maar dat vertellen we later nog wel eens.
Morgen een lange rit naar La Paz. God zij dank over een verharde weg. Daar nog eens overnachten en waarschijnlijk een feestje bouwen om afscheid te nemen van de geweldige mensen waarmee we dit fantastich avontuur mochten beleven.
Misschien komt er nog een berichtje vanuit Bolivia, zoniet vanuit het thuisfront volgende week.
Keep smiling, dat doen wij ook.
PS: Geniet ook van de fotos die Bratje zonet op deze blog heeft getoverd.
Gisteren met z'n allen gezond en heelhuids terug in La Paz aangekomen na een bijzonder geslaagde trekking. In de buurt van La Paz ligt een prachtige bergketen, de Cordillera Real, maar de sjaman in onze groep - den Brat - had beslist om een minder toegankelijke bergmassa te bestijgen en zodoende mochten wij 12 uur lang met twee minibusjes van de lokale touroperator Bibber en Beef richting noordoosten naar het Apollobamba gebergte.
Niemand zag het zitten om deze lange reis aan te vatten maar we werden allen aangenaam verrast door de uitzonderlijke schoonheid van de natuur en het doen en laten in de piepkleine afgelegen dorpjes. Ik bespaar jullie de namen van plaatsen en dorpjes want ook op de landkaarten hier zijn ze niet terug te vinden.
Langs de weg kochten we voor 5 dagen brood. Inderdaad, alles wordt te koop aangeboden langs de straat en op drukke kruispunten zodat er al een laagje CO2 aanwezig is om mee te beginnen. Wat verder stopte de verharding op de weg en lieten de chauffeurs wat lucht uit de banden ontsnappen om de schokdempers te sparen. Het zal jullie wel duidelijk zijn over welk soort baantjes we verder schudden.
Na een nachtje in een gite sleurden we onze beste vriend over onze rug, onze rugzak, en samen met 13 muilezels trokken we naar de eerste top. Die lag 4900 meter hoog en daar werden we vergast op een eerste hagelbui. We hadden de welkom anders voorgesteld.
De weergoden waren ons niet gunstig gezind. Tijdens de hele trek konden wij wel op wat zon rekenen in de vroege morgen maar tegen de middag slopen de eerste Amazone wolken ons trekgebied binnen. Twee halve dagen hebben we helemaal niks gezien. Werken in de mist, in hagel en sneeuwbuien. We zochten avontuur en we hebben het gekregen.
Onze tweede kampplaats lag op 4800 m, de hoogte van de Mont Blanc. Die nacht was het nog maar eens koud. Langs de tent was een lopend watertje bevroren. Op die hoogte doet een mens 's nachts geen oog dicht terwijl we de rust nodig hadden om de dag nadien ons hoogste punt van deze trek te bereiken op 5 200 meter. We vierden ' den top ' met een handvol noten, rozijnen en veel water. Onze koks serveerden ons 's middags pasta met .... hagel. Diezelfde dag nog een ander ' toppeke ' gedaan van 4950 meter. Alles wordt routine, nietwaar.
Onze laatste kampplaats was nog minder prettig. We hadden net de tenten opgesteld toen de het Amazone gebied ons nog maar eens een lange regenbui aanbood. Tot middernacht is het beginnen regenen maar de dikke, vette wolken bleven onze tenten omhullen. En omdat deze niet zo waterdicht waren als verwacht dienden wij al onze spullen redelijk nat en vochtig in onze bagage te proppen.
Als groep deden wij het trouwens heel goed. Voor diegenen die met bergsport wat vertrouwd zijn melden wij, niet zonder fierheid, dat wij erin slaagden op in minder dan 2 uur 600 meter te stijgen. Jammer dat we net voor de hoogste klim Eddy moesten inleveren bij de plaatselijke bevolking. Een combinatie van hoogteziekte en moeilijke ademhaling heeft hem verplicht om z'n weg terug te zoeken naar La Paz. Voor alle duidelijkheid, Eddy is er weer helemaal bovenop en zit nu bij de groep in het hotel.
Het Apollobamba gebied heeft wel zijn beloftes nagekomen in verband met fauna en flora. We hebben duizenden lama's en Al Paca's in de ogen gekeken. We hebben de sierlijke Vicuna's begroet, konijnen gezien met korte oren en lange staarten. En tot grote vreugde van Louis een aantal Condors zien ronddraaien en nog vele andere mooie vogels.
De hele periode hebben wij geen andere toerist tegengekomen. Een paar locals en dat was het. Opzet van Bratje gelukt.
Na een laatste lange beklimming van 2 uur - weeral in de wolken - kwam het einddoel in zicht en konden wij in Charapani genieten van een warmwaterbron. Een warme douche uit die bron was natuurlijk zeer welkom al moesten wij om die te bereiken toch weer eerst 165 treden dalen en nadien terug naar omhoog.
Gisteren de iets minder lange weg terug naar La Paz. Langs de vele kleine akkertjes waar men handmatig de grond aan het bewerken is om nu snel patatten te planten en te gaan zaaien. Soms zie je aans een koeiengespan met eenvoudig ploegje. Lang de rivieren doen vrouwen de was en op de oevers ligt de veelkleurige kledij te drogen. Mooie taferelen. De vrouwen zijn hier trouwens gekleed alsof ze aan de noordpool wonen. En dan dat onafscheidelijk halfhoogbolhoedje. Schattig al blijft het voor ons allen een misterie hoe ze het op hun hoofd houden...
Vandaag even op adem komen in La Paz - niet evident op deze hoogte - en morgen weer parti.
Aan iedereen het allerbeste gewenst en meer nieuws volgt ... we zien wel.
Toch even geen rustdag ingelast omdat het nu zeker is dat we de volgende 6 dagen geen Internet zullen tegenkomen. Vandaag een wame zonnige dag gehad ondanks dat we rond drie uur vanmorgen gewekt werden door een hevig omweer met alles erop en eraan, vooral veel water.
Veel en goed gstapt naar het noorden van het eiland en terug naar La Paz met behulp van 3 bootritjes en 1 busride. Met deze is het luik acclimatisatie en cultuur voorlopig afgerond. Ik kan niet in de naam van de groep spreken maar zelf voel ik me goed en klaar om morgen voor 6 dagen het hooggebergte in te trekken. Spelbreker kan het weer worden want sinds we hier ronddwalen hangen er steeds dreigende wolken in de omgeving.
In onze groep zitten een paar jonge veulens die regelmatig de kop trekken maar ik zal mijn eigen ritme aanhouden en me niet laten opjagen door dat jong geweld. Morgenavond logeren we nog bij een Lama herder, daarna de tenten in.
Benieuwd wat onze kok zal klaarmaken omder zijn tentje. Tot op heden hebben we veel vis en patatten gekregen, dus enige variatie is welkom.
Ik heb mijn Duvelke ingeruild voor dagelijkse porties Coca thee en denk dat ik de volgende dagen geen andere keus zal hebben.
Tot snel, met waarschijnlijk een paar kilokes minder.
Groetjes.
Willy
PS... Sommige blogsupporters denken dat er hier rolstoelen gebruikt worden omdat de verslagen volgen via Seniorennet. Zal´´t gaan ja.
We zullen maar beginnen met superlatieven weg te laten uit deze berichtjes want al wat we tegenkomen aan zichten, mensen en dieren zijn subliem.
Een leuke boottocht dobberde ons naar de voet van het Eiland Isla del Sol en kregen daar een eerste serieus klimmetje te verwerken. God zij dank was het eindpunt een supergezellig terrasje en de mevrouw des huizes had de specialiteit van de streek kleergemaakt: Forel uit het heilige meer.
Daarna volgde de eertse serieuze test en toen bleek dat hier en daar nog wat acclimatisatiewerk aan de winkel is. Nochthans kon ik vanmorgen voor het eerst mijn kousen aantrekken zonder uit de adem te zijn en even een pauze in te lassen tussen de twee kousen...
Terwijl ik dit zit te tikken zijn mijn matem weer aan het stijgen om een zonsondergang te gaan bewonderen in het Westen. Nee hoor, dit is geen typfout. De wereld staat hier op zijn kop en de zon gaat onder in het westen.
Ik ga ze na dit berichtje achterna. Ik zal me moeten bedwingen om mijn tempo rustig te houden, zoniet lig ik binnen een paar minuten in de gracht.
Morgen terug in La Paz, waar we onze rugzak gaan herpakken om aan het echte werk te beginnen op vrijdag. Misschien neem ik ook een Blog Rustdag en welke mogelijkheden er na vrijdag qua Internet zullen zijn is me nu nog een raadsel.
Inderdaad, groetjes vanuit Copacabana aan het heilige meer van de Inca·s, het Titicaca meer.
We zijn de dag begonnen met een rit vanuit La Paz naar Tihuanaku waar we kennis hebben gemaakt met de culturen van het gelijknamige volk, dat op missterieuze wijze rond de jaren 1 200 van de aardbol is verdwenen.
De rit terug van dit oord naar Copacabana was een eerste kennismaking met het platteland van Bolivië. Zoals je kan verwachten worden armtierige boerderijtjes voorgeschoteld met een paar magere koeien, misschien een paar schaapjes of lama·s. Troostelowe aanblikken. Tijdens een vroegere reis door Mongolië had ik mij al afgevraagd wat de koeien te grazen kregen, maar dit is nog erger. Stof en stenen. Hoe ze oevereind blijven is een vraagteken.
We zijn richting Copacabana gereden langs de Peruviaaanse grens en kregen zicht op de Cordillera Royal en er is vorige nacht veel sneeuw gevallen en dat zal rond de Apolabamba niet beter zijn. Dat gebied vallen we vrijdag aan.
Copacabana op zichzelf is niet zo geweldig maar de zichten op en rondom het meer zijn feeëriek. Morgen starten we met een eerste korte trek en stappen we op de boot richting Isla del Sol, het heilige eiland van de Inca·s.
De groetjes van ons allen.
NB: Het zijn geen twee Toms die erbij gekomen zijn, maar twee Koens. Sorry: De hoogte, weet je wel...
Het plots aankomen op een hoogte van om en nabij 3 500 meter is een hele ervaring. Bij het verlaten van het vliegtuig had ik het gevoel op een Kakkerwal te lopen op Brussel foor. De echte klap rond ons oren kregen we echter toen we onze zware trekking bagage met de trap 4 hoog moesten dragen. Om de 10 treden sta je stil om naar adem te snakken. Dus de rest van de avond bestond erin om zo weinig en zo traag mogelijk te bewegen en te acclimatiseren.
Deze zondagmorgen hadden een paar maten last van lichte hoofdpijn maar na een aspirientje was iedereen weer snel de oude.
We hebben de stad La Paz bezocht, een aantal musea aangedaan en een tocht gemaakt door de Vallei van de maan: Meer daarover later. Ook de beruchte Heksenmark bezocht waar de Sjamanen hun inkopen komen doen om hun toverkunsten te beoefenen. Wat er daar de koop wordt aangeboden willen we jullie niet vertellen, kwestie van jullie eetlust niet te bederven.
Morgen trekken we voor drie dagen de natuur in richting Titicacameer. We verblijven in Copacobane en komen nadien terug naar La Paz om onze spullen op te halen en aan de echte trekking te beginnen. Of we de volgende dagen Internet tegen komen is niet zeker.
Iedereen dus in volle vorm en wij hopen van jullie hetzelde.
Na een reis van ruim 30 uur waarvan 18 uur in een vliegtuig was de hele groep blij om eindelijk La Paz binnen te duiken. Onze groep van 5 werd veredeld met 4 medereizigers, namelijk An en Karolien en twee Toms. De lange reis zorgde voor een snelle en uiterst aangename integratie.
In plaats van 3 vluchten werden het er 4 want we werden extra verwend met een ommetje naar Santa Cruz alvorens richting La Paz te gaan. Toen we naar bed gingen waren we ongeveer 48 uur onderweg geweest. Het verliep allemaal vlotjes.
Maar bij het inschepen in Zaventem zijn we toch nog even getuige geweest van een typische belgische situatie. Een mevrouw had een Camenbert in haar handbagage. Ze werd prompt tegengehouden door security en de kaas verdween in de prullenmand. Ze bleef maar protesteren dat het hier niet om een ' liquide ' ging. De ambtenaar wuifde dit argument weg met de statement dat een Camenbert na twee uur in een vliegtuig zichzelf in ' liquide' verandert!
Behalve de 5 deelnemers die in het eerste bericht werden voorgesteld, maken nog 4 extra personen deel uit van onze " expeditie". Daniël uit Meerbeek, die normaliter ook steeds deel uitmaakt van onze groep, zal nu niet deelnemen als gevolg van persoonlijke redenen. Jammer!
Maar wij zijn er toch in geslaagd om onze vertrouwde, nooit voldoende geprezen reisleider, Eddy Ansloos ( uit het Antwaaarpse ) te strikken om ons veilig terug weer thuis te brengen.
Het zal een lange reis worden. We zullen een kleine dertig uur onderweg zijn. Met een kaartspel in de binnenzak, wat dobbelstenen in de broekzak en met wat muziek in de oren zal dat ook weer gauw voorbij zijn.
" ALTIPLANO " is een bewust gekozen naam voor ons nieuw avontuur dat aanstaande vrijdag 23 september begint in Zaventem. Luc ( den Brat ), Philippe, Louis, Eddy en ikzelf trekken voor een kleine 4 weken door de Altiplano van Bolivië, de spaanse benaming voor de hooglanden van de Andes in Bolivië.
Via Madrid en Lima ( Peru ) bereiken we La Paz, de hoogst gelegen hoofdstad ter wereld ( 3 600 meter ). Om ons aan te passen aan deze hoogte en de ijle, zuurstofarme lucht blijven we daar een dagje hangen en gaan we meteen Coca kauwen, een oude Inca remedie, die tevens het uithoudingsvermogen zou moeten opkrikken. Aardig meegenomen, want we maken ons daar op om 3 weken lang op grote hoogte te stappen en te klauteren.
We beginnen rustig met een tocht naar Copacabana, aan het Titicacameer en het Eiland van de Zon. Daarna vallen we de Cordillera Apolabamba aan via de Paso Sunchilli ( 5 100 meter ).
Na een dagje rust trekken we richting Vulkanen ( langs de grens van Chili ). Via de flanken van de Thunupa vulkaan naar de zoutvlakten Salar de Coipase en Salar de Uyuni. De " Joyas de los Andes " ( de juwelen van de Andes ) leiden ons verder naar de Siloli woestijn en de Laguna Colorado.
Het letterlijk hoogtepunt bereiken we op dag 19, de top van de Uturunca vulkaan op 6 008 m.
De grootste spelbreker in dit seizoen zouden wel eens de weersomstandigheden kunnen zijn. We verwachten in elk geval regen, hagel, sneeuw en 's nachts een temperatuur van -20°C.
Uiteraard werd deze blog in het leven geroepen om jullie regelmatig ( hopelijk ) een verslagje te kunnen sturen van onze belevenissen. Als alles volgens plan verloopt zijn we op 16 oktober terug thuis.
