We zullen maar beginnen met superlatieven weg te laten uit deze berichtjes want al wat we tegenkomen aan zichten, mensen en dieren zijn subliem.
Een leuke boottocht dobberde ons naar de voet van het Eiland Isla del Sol en kregen daar een eerste serieus klimmetje te verwerken. God zij dank was het eindpunt een supergezellig terrasje en de mevrouw des huizes had de specialiteit van de streek kleergemaakt: Forel uit het heilige meer.
Daarna volgde de eertse serieuze test en toen bleek dat hier en daar nog wat acclimatisatiewerk aan de winkel is. Nochthans kon ik vanmorgen voor het eerst mijn kousen aantrekken zonder uit de adem te zijn en even een pauze in te lassen tussen de twee kousen...
Terwijl ik dit zit te tikken zijn mijn matem weer aan het stijgen om een zonsondergang te gaan bewonderen in het Westen. Nee hoor, dit is geen typfout. De wereld staat hier op zijn kop en de zon gaat onder in het westen.
Ik ga ze na dit berichtje achterna. Ik zal me moeten bedwingen om mijn tempo rustig te houden, zoniet lig ik binnen een paar minuten in de gracht.
Morgen terug in La Paz, waar we onze rugzak gaan herpakken om aan het echte werk te beginnen op vrijdag. Misschien neem ik ook een Blog Rustdag en welke mogelijkheden er na vrijdag qua Internet zullen zijn is me nu nog een raadsel.
Inderdaad, groetjes vanuit Copacabana aan het heilige meer van de Inca·s, het Titicaca meer.
We zijn de dag begonnen met een rit vanuit La Paz naar Tihuanaku waar we kennis hebben gemaakt met de culturen van het gelijknamige volk, dat op missterieuze wijze rond de jaren 1 200 van de aardbol is verdwenen.
De rit terug van dit oord naar Copacabana was een eerste kennismaking met het platteland van Bolivië. Zoals je kan verwachten worden armtierige boerderijtjes voorgeschoteld met een paar magere koeien, misschien een paar schaapjes of lama·s. Troostelowe aanblikken. Tijdens een vroegere reis door Mongolië had ik mij al afgevraagd wat de koeien te grazen kregen, maar dit is nog erger. Stof en stenen. Hoe ze oevereind blijven is een vraagteken.
We zijn richting Copacabana gereden langs de Peruviaaanse grens en kregen zicht op de Cordillera Royal en er is vorige nacht veel sneeuw gevallen en dat zal rond de Apolabamba niet beter zijn. Dat gebied vallen we vrijdag aan.
Copacabana op zichzelf is niet zo geweldig maar de zichten op en rondom het meer zijn feeëriek. Morgen starten we met een eerste korte trek en stappen we op de boot richting Isla del Sol, het heilige eiland van de Inca·s.
De groetjes van ons allen.
NB: Het zijn geen twee Toms die erbij gekomen zijn, maar twee Koens. Sorry: De hoogte, weet je wel...
Het plots aankomen op een hoogte van om en nabij 3 500 meter is een hele ervaring. Bij het verlaten van het vliegtuig had ik het gevoel op een Kakkerwal te lopen op Brussel foor. De echte klap rond ons oren kregen we echter toen we onze zware trekking bagage met de trap 4 hoog moesten dragen. Om de 10 treden sta je stil om naar adem te snakken. Dus de rest van de avond bestond erin om zo weinig en zo traag mogelijk te bewegen en te acclimatiseren.
Deze zondagmorgen hadden een paar maten last van lichte hoofdpijn maar na een aspirientje was iedereen weer snel de oude.
We hebben de stad La Paz bezocht, een aantal musea aangedaan en een tocht gemaakt door de Vallei van de maan: Meer daarover later. Ook de beruchte Heksenmark bezocht waar de Sjamanen hun inkopen komen doen om hun toverkunsten te beoefenen. Wat er daar de koop wordt aangeboden willen we jullie niet vertellen, kwestie van jullie eetlust niet te bederven.
Morgen trekken we voor drie dagen de natuur in richting Titicacameer. We verblijven in Copacobane en komen nadien terug naar La Paz om onze spullen op te halen en aan de echte trekking te beginnen. Of we de volgende dagen Internet tegen komen is niet zeker.
Iedereen dus in volle vorm en wij hopen van jullie hetzelde.
Na een reis van ruim 30 uur waarvan 18 uur in een vliegtuig was de hele groep blij om eindelijk La Paz binnen te duiken. Onze groep van 5 werd veredeld met 4 medereizigers, namelijk An en Karolien en twee Toms. De lange reis zorgde voor een snelle en uiterst aangename integratie.
In plaats van 3 vluchten werden het er 4 want we werden extra verwend met een ommetje naar Santa Cruz alvorens richting La Paz te gaan. Toen we naar bed gingen waren we ongeveer 48 uur onderweg geweest. Het verliep allemaal vlotjes.
Maar bij het inschepen in Zaventem zijn we toch nog even getuige geweest van een typische belgische situatie. Een mevrouw had een Camenbert in haar handbagage. Ze werd prompt tegengehouden door security en de kaas verdween in de prullenmand. Ze bleef maar protesteren dat het hier niet om een ' liquide ' ging. De ambtenaar wuifde dit argument weg met de statement dat een Camenbert na twee uur in een vliegtuig zichzelf in ' liquide' verandert!
Behalve de 5 deelnemers die in het eerste bericht werden voorgesteld, maken nog 4 extra personen deel uit van onze " expeditie". Daniël uit Meerbeek, die normaliter ook steeds deel uitmaakt van onze groep, zal nu niet deelnemen als gevolg van persoonlijke redenen. Jammer!
Maar wij zijn er toch in geslaagd om onze vertrouwde, nooit voldoende geprezen reisleider, Eddy Ansloos ( uit het Antwaaarpse ) te strikken om ons veilig terug weer thuis te brengen.
Het zal een lange reis worden. We zullen een kleine dertig uur onderweg zijn. Met een kaartspel in de binnenzak, wat dobbelstenen in de broekzak en met wat muziek in de oren zal dat ook weer gauw voorbij zijn.
" ALTIPLANO " is een bewust gekozen naam voor ons nieuw avontuur dat aanstaande vrijdag 23 september begint in Zaventem. Luc ( den Brat ), Philippe, Louis, Eddy en ikzelf trekken voor een kleine 4 weken door de Altiplano van Bolivië, de spaanse benaming voor de hooglanden van de Andes in Bolivië.
Via Madrid en Lima ( Peru ) bereiken we La Paz, de hoogst gelegen hoofdstad ter wereld ( 3 600 meter ). Om ons aan te passen aan deze hoogte en de ijle, zuurstofarme lucht blijven we daar een dagje hangen en gaan we meteen Coca kauwen, een oude Inca remedie, die tevens het uithoudingsvermogen zou moeten opkrikken. Aardig meegenomen, want we maken ons daar op om 3 weken lang op grote hoogte te stappen en te klauteren.
We beginnen rustig met een tocht naar Copacabana, aan het Titicacameer en het Eiland van de Zon. Daarna vallen we de Cordillera Apolabamba aan via de Paso Sunchilli ( 5 100 meter ).
Na een dagje rust trekken we richting Vulkanen ( langs de grens van Chili ). Via de flanken van de Thunupa vulkaan naar de zoutvlakten Salar de Coipase en Salar de Uyuni. De " Joyas de los Andes " ( de juwelen van de Andes ) leiden ons verder naar de Siloli woestijn en de Laguna Colorado.
Het letterlijk hoogtepunt bereiken we op dag 19, de top van de Uturunca vulkaan op 6 008 m.
De grootste spelbreker in dit seizoen zouden wel eens de weersomstandigheden kunnen zijn. We verwachten in elk geval regen, hagel, sneeuw en 's nachts een temperatuur van -20°C.
Uiteraard werd deze blog in het leven geroepen om jullie regelmatig ( hopelijk ) een verslagje te kunnen sturen van onze belevenissen. Als alles volgens plan verloopt zijn we op 16 oktober terug thuis.
