Vanaf de weg tussen NOH en Vilvoorde krijgt men een zicht op het kanaal en op de fabrieken die langs het kanaal staan.
Tijdens de dag is de zicht bijzonder grijs en vuil en zonder kleur, maar toen het donker wordt ontbranden een aantal lichtjes. Het lijkt dan alsof juwelen één per één stralen en het brengt me vijftig jaren geleden. Toen wij de trein in Charleroi namen voor terug naar Verviers te keren. De trein ging langzaam langs de HoogOvens die noch toen in Charleroi bestonden. Het was gelijk een vuurwerk of een halsketting van diamanten op een zwart fluweel. De HoogOvens waren verdwenen, alleen bleef het vuur met zijn poëzie en zijn schitterende kleuren.
Ik heb vandaag hem een bezoek gebracht, gelijk elke dag. Maar hij was bedroefd. Voor de eerste keer sinds twee jaren begint zijn huid opnieuw te vervellen. En al die stukjes huid rond het bed en rond de zetel hebben zijn moreel verlaagd. Afschuwelijk ziekte, wanneer gaat jij ons laten rusten ? Ik moet voor twee moedig zijn: wees niet bedroefd, Bob. Betere tijden gaan vlug terug zijn.
Nu dat ik meer kontakt met de familie van Robert heb leer ik dat zijne moeder geen gezondheid had. En dat zij ook veel moeite had om een kindje te hebben.
Waarom heeft hij nooit iets gezegd ? En zijn vader ook niet ? Hebben ze dat willen verbergen ?
En heeft men recht op een kind te hebben toen men zoveel problemen heeft ?
Wij hebben geen kind gehad maar ik heb geen zware behandeling willen volgen omdat ik bang voor het kindje zelf was. Voor zijn gezondheid bedoel ik.
