Mijne man is in het hospitaal. Opnieuw. Opnieuw wachten met de GSM in mijne handen of naast mijn bed. Opnieuw bang zijn dat het gaat bellen. Met de angst een stem te horen zeggen dat hij naar de intensieve zorgen moet gaan. Gelijk verleden keer. De reden? Een "mineure" ziekte die Psoriasis wordt genoemd. Wie heeft me ooit durven zeggen dat die ziekte van het huid niet erg was ? Omdat die ziekte geen dodelijke einde oorzaakt ? Maar welk is de levenskwalitiet van iemand die zo'n ziekte moet lijden ? En welk is de levenskwaliteit van zijn omgeving ? Tijdens dertig jaren heeft Psorisasis ons alles genomen: onze jonge jaren, ons sociale leven, onze hobbies, onze dromen en projecten. We hebben zoveel energie door die ziekte verspild dat er geen meer voor de rest blijft Wie durft zeggen at dit niet erg is ?
