Ik begrijp niets meer.
Ik ging naar een PSY en nu wilt hij me niet meer zien.
Het heeft niets met mij te maken, het is puur en gewoon een '"regel van PSY". Het is zo bij de europese PSYs blijkbaar, de klant moet op een bepaald moment onafhankelijk worden. Ik spreek wel van de europse PSYs want in de VS gebeurt het op andere wijze... maar daar hebben ze altijd alles in groot gezien.
Dus was ik op zoek voor iemand voor mee te praten. Ik heb wel een man, maar die luistert nooit; ik heb ook een kat, maar zij (het is een mevrouwtje) antwoordt niet. Ik heb ook vriendinnen maar het gaat met hen in de andere richting: ik moet naar hun problemen (met hun man, hun kinderen, hun gezondheid enz.) luisteren maar zij luisteren heel weinig naar mij.
Zo heb ik aan een blog gedacht.
Een blog zou voor mij een goede vriend kunnen zijn.
U gaat zeggen: er gaan heel weinig antwoorden van hem komen. Juist, maar hij gaat me ook geen probleem van man, kinderen of gezondheid stellen. Dat is al positiever dan met de vriendinnen.
Dus heb ik aan een Blog gedacht.
Jammer voor de lezers dat het geen blog met schone beelden is; ik kan geen photos maken en de photos van anderen stelen wil ik niet. Dus alleen maar tekst, maar tekst van mijn eigen. Het is een beetje gelijk ik schrijver wordt.
Ik ben van plan over alles en niets te praten. Actualiteit, tentoonstellingen die ik graag bezoek, boeken die ik lees, muziekstukken die ik graag luister. Alles en niets, gelijk het gewone leven, positieve en negatieve zaken, gelijk wat het dagelijkse leven ons aanbiedt.
Ja, jammer voor jullie mijn potentiele toekomende lezers maar vergeet nooit dat men niet verplicht is dit allemaal tot zijn einde te lezen.
Tot volgende keer dus. Ondertussen heb ik al een bezoek bij de PSY bespaard.