Tielt is in de ban van de verkleedpartijen. Op 19 februari gaven de laatstejaars van de secundaire scholen het startschot. Uit de confetti-spuwende stoet kon je de pracht van de groepen niet afleiden. Daarvoor moet je eens naar de facebookpagina's of sites van de scholen surfen. Rollebollen op het Hulstplein, fuiven op de Markt, geen probleem, maar kunnen de klasgroepen zichzelf echt niet eens showen aan het - almaar talrijker - publiek. Het zou de 100 dagenviering bovendien in een gunstiger daglicht stellen dan nu vaak het geval is. Ooit pleitte ik bij de zesdejaars om een deel van de kostuumkosten terug te winnen door een week later deel te nemen aan de carnavalsstoet maar dat lukte nooit. In Batavia ging men intussen op zoek naar jong bloed in het narrenwereldje. En volgend weekend is het helemaal prijs met de pronkzitting op zaterdagavond - inclusief aanstelling van Sleutelfee en Stadsprins - en de stoet op zondag als kers op de zotskappentaart. Veel mensen halen hun neus op als een verkleedpartij zich aandient maar vaak vergeten zij dat talloze activiteiten met kostumering gepaard gaan, zowel in de vrijetijds- als in de beroepssector. Van verplegers tot chirurgen, van kelners tot verkoopsters, van priesters tot kloosterzusters, van piloten tot postbodes, ... iedereen steekt in een herkenbaar plunje. Wielrenners en voetbalspelers zetten tot vestimentaire navolging aan. Wie lid wordt van een muziekvereniging, weet dat uniformplicht geldt. Kiest men voor operette of toneel, dan zijn kostuums onvermijdelijk. Ballet dans je klassiek in tutu en op het gemaskerd bal meld je je aan in chique Venetiaanse outfit. Kortom, het wordt al vlug duidelijk dat mensen meer dan ze misschien zelf vermoeden hun doordeweekse kledij ruilen voor een gelegenheidspak. En kinderen gaan daar dolgraag in mee. In pretparken, op schoolfeesten en jeugdkampen ontsnapt niemand aan de schminckstand en horen K3-kleedjes tot de vaste merchandise. Het is toch fijn om eens in de huid van een ander te kruipen, om eens van je eigen karakter af te stappen, om je idool of favoriete groep na te bootsen of de draak te steken met de saaie alledaagsheid. Toch blijft dit voor velen een brug te ver. Wie bij ons naar carnaval gaat kijken, geeft duidelijk te kennen dat hij afstand neemt van het feestgedruis op de scène of in de stoet. In Nederland en Duitsland zijn alle toeschouwers - de een al explicieter dan de ander - carnavalesk uitgedost. Zo slaat de vonk van de 'acteurs' makkelijker over en krijg je één bruisend geheel. Toch eens proberen? Doen!