Hoe triest het politiek theater kan zijn, kregen we de afgelopen weken op alle niveaus geëtaleerd. Hoe Duitsland het blijkbaar toch niet 'schafft', hoe Crombez het ene moment zijn Nederlandse evenknie Samson bijtreedt inzake 'push backs' van vluchtelingen om zich de volgende dag en na een wellicht ziedend partijbureau in alle mogelijke bochten te moeten wringen om zijn eigen woorden te ontkennen, of hoe cultureel Tielt - geroemd om zijn ongeziene bedrijvigheid - in Het Nieuwsblad van 'de' burger amper 49 procent als score krijgt, wat de indruk wekt dat de rondvraag eerder als afrekening dan als rapport moet beschouwd worden. Sommigen verwijten de huidige Tieltse bestuursmeerderheid een gebrek aan eensgezindheid en visie en in een weekbladcolumn werden de betrokken lokale politici recentelijk als 'windhanen' betiteld. Dat beslissingen opvallend vaak herzien worden, valt niet te ontkennen, maar dit enkel de huidige coalitie verwijten, is de geschiedenis geweld aandoen. Kijk bijvoorbeeld maar naar de bibliotheek en de Europahal. Wat hebben we daarmee niet allemaal beleefd? De 'anciens' herinneren zich beslist hoe een polyvalente zaal op het Vredespark zou neergepoot worden met een nieuwe bib erbovenop. In een tweede fase werden plannen gesmeed om de nieuwe Europahal op de plaats van de oude te bouwen maar uiteindelijk schoof men de hele zaak een beetje op en verrees de hal tussen Maczekplein en sportterreinen. Intussen ging de bib ook op stap. In de Ieperstraat stond het herenhuis Mulle de Terschueren te verkommeren. Een studiebureau toverde met prachtige plannen het historische pand om in een nagelnieuwe bib. Zover kwam het echter niet. De boekerij kwam, deels verbouwd en deels nieuw gebouwd, tussen Lakenmarkt en Alexianenplein terecht. Mulle miste de In-en-Uittrein maar gooide hoge ogen als bezoekerscentrum, inclusief Europazolder, trouw- en vergaderzalen, hotelaccommodatie en dienst voor Toerisme. Maar ook dat hebben we intussen gehad. Mulle loopt leeg en een werkgroep moet dringend aan het werk om een toekomstvisie voor dat mooie pand te ontwikkelen. En dan is er nog het CCG. Aangezien het bijna vergeten Vredespark na alle perikelen onaangeroerd was gebleven, lonkte men in de vorige legislatuur naar die ruimte tussen Tramstraat en Sportlaan. Een studiebureau toverde met prachtige plannen een complex uit zijn hoed dat als het ware uit het groene park op zou stijgen. Zover kwam het echter weerom niet. Het te renoveren CCG blijft straks wegens centengebrek waar het is. Maar eerst wat asbest opruimen. Wie ziet nu nog op tegen een tijdelijke verhuizing naar een pop-upzaal. Verhuizen zijn we toch al decennia gewoon of niet? Over de versplintering van de politieposten, de verhuizingen van de brandweer en locaties voor andere diensten hebben we het later misschien eens ...
Recentelijk wandelden we door Duisburg en in een van de hoofdstraten zagen we plots hoe alle auto's tegen een slakkengangetje voortbewogen. We dachten dat er iets aan de hand was maar het bleek uiteindelijk gewoon een zone-30 te zijn waar iedereen zich rigoureus aan de voorgeschreven snelheid hield. Voor Duitsers, topproducenten van vierwielers, geldt nog steeds het devies: een goede wagen is een snelle wagen. In de moederfabrieken van Mercedes, Audi, Volkswagen, Opel en Porsche rollen voertuigen van de band die tegen waanzinnige snelheden over de 'Autobahn' moeten scheuren. Of zeg ik beter 'moesten' want ze kwamen massaal in 'Baustellen' en daaraan gekoppelde files terecht. Het aantal wegstroken waar je in Duitsland tegen (veel) meer dan 130 per uur kan racen, is op vandaag tot een minimum herleid. Frustratie alom. Maar wat dan gezegd als ze tegen 30 per uur door de centrumstraten van een stad moeten defileren? Is een auto daarvoor gemaakt? Neen. Moet je de verkeersregels naleven? Ja. Bij ons is het intussen niet anders: 90 wordt teruggeschroefd naar 70, 70 naar 50 en 50 naar 30. In de binnenstad van Brugge, Gent en Antwerpen rij je 30. Punt. Natuurlijk is het niet plezant om op een bijna lege weg van Deinze naar Aarsele te bollen tegen 70 per uur, maar het moet, zo leren ons de borden langs de weg. Natuurlijk doet het vreemd aan om van het Gildhof tot aan het OCMW 30 per uur te rijden, maar het moet. Als er op het einde van de Kortrijkstraat een stopbord staat, dan moet je stoppen, en datzelfde geldt op het einde van de Luchtbalstraat en van de Steenovenstraat. Niet mekkeren, dat is de regel. Zijn dit 'goedkope oplossingen om een schijn van verkeersveiligheid op te houden', zoals ik kort geleden in een KW-commentaarstuk las? Nee, elke ingreep heeft haar doel. En of we het nu fijn vinden of niet, de regels zijn er om na te leven. 'Het lukt nooit om zo traag te blijven rijden', aldus nog het commentaarstuk. Kijk eens naar de E17 in Gentbrugge: daar rijden ALLE voertuigen kilometers lang netjes 90 per uur. Waarom? Omdat men weet dat het traject constant gecontroleerd wordt. Dan kan het plots wel. Mocht iedereen zich spontaan aan de regels houden, dan zouden al die controles niet nodig zijn en zouden we pakken geld aan nuttiger zaken kunnen spenderen. Maar ja, iedereen kent het gezegde van de uil, de kaars en bril ...
Quo vadis Mulle? Ooit pronkend herenhuis, later roemloos verkommerd tot warempel een heuse rouwstoet langskwam. RIP erfgoed ... Maar toen ging 'de Stad' op zoek naar een locatie voor de Openbare Bibliotheek en kijk, het herenhuis aan de Ieperstraat leek in aanmerking te komen. Een studiebureau werkte adembenemende plannen uit. We zagen de boeken al in rijen aanrukken, maar toen vielen andere voorstellen uit de lucht. Weet je nog: een polyvalente zaal op het Vredespark met daarbovenop de bib? Echt waar. De boekerij kwam uiteindelijk tussen Alexianenplein en Lakenmarkt. Mulle wachtte op een nieuwe bestemming en die kwam er. Tielt pakte naast een In-en-Uit maar sprong wel op de trein van de streekbezoekerscentra.
Mulle rees als een feniks uit zijn as: de dienst voor Toerisme waaide over naar de Ieperstraat en een Europazolder opende perspectieven voor bussen leergierigen uit de onderwijs- en cultuursector. Een trouwzaal, hotelaccommodatie met conciërgerie, een heerlijke vergader- en concertzaal en verschillende receptie- en expositieruimten oogden magnetisch en leken met het achterliggende stadspark voor eeuwige roem bestemd. Tot een nieuwe hype de kop opstak: het vrijetijdsloket. Mulle liep leeg: de dienst Toerisme moest terug naar het stadhuis, de Europazolder werd niet geüpdatet en deemsterde weg, de conciërge verliet het gebouw, ...
Mulle moet op zoek naar een nieuwe toekomst. Het herenhuis zelf kan zijn huidige functies bewaren. Alleen de zolder moet een nieuwe bestemming krijgen en de bruik- en bereikbaarheid dient door een lift verzekerd. Creëer in het koetshuis een hotel-restaurant-tearoom met uitstraling waar het 's zondags lekker toeven is voor koffie en pannenkoeken of gebak, inclusief terras met zicht op het park. Een unieke troef, ook wanneer de Collegesite ooit ingevuld raakt. Het etablissement zorgt dan voor de perfecte link tussen Kortrijkstraat en Ieperstraat waar commerciële troeven verder uitgebouwd kunnen worden. Mag ik dromen?
Toen ik in 2014 een punt zette achter mijn engagement bij De Weekbode, ging ik bloggend nog even door met mijn column 'Rudimentair'. Na enkele weken sputterde de motor al tegen en viel kort daarop helemaal stil. Intussen zijn de vaste lijnen van het leven als senior uitgezet en heb ik eerst de draad van het lezen weer opgepikt en nu ook die van het schrijven. Veel leesgenot met mijn columns, commentaren en cursiefjes waarin ik alledaagse gebeurtenissen en toestanden in Tielt (WVL) en daarbuiten anders ga bekijken. Anderszins dus ...
Anderszins
