Het Europees kampioenschap voetbal hebben we gehad. Ik heb me zoals elkeen in de loop van de voorbije soccerweken een mening gevormd en talloze columns en reacties gelezen, maar de kers op de taart verscheen eergisteren in De Morgen. De analyse van Hans Vandeweghe verwoordt perfect wat ik over het voorbije kampioenschap denk. 'Boenk' erop in alle facetten. "Het failliet van Euro 2016" is verplicht leesvoer voor elkeen die met voetbal begaan is en met een aan boosheid grenzende teleurstelling terugblikt op 51 matchen van Europa's voetbalelite. Niets van voetbal blijft in de herinnering achter, geen wereldgoals, geen wereldsterren, geen heroïsche veldslagen. Enkele uitzonderingen bevestigen de regel, zoals de kogels van Nainggolan, de doelpuntenrijke partij tussen Portugal en Hongarije, de slopende strafschoppenreeks na de oervervelende match tussen Duitsland en Italië. Wat onthouden we dan wel? De IJslanders en hun Viking Clap, de kniestoot van Payet waarmee hij Ronaldo deskundig uitschakelde, de mot op de neus van Portugals topper (die we het volgende uur niet eens meer misten), ... Maar ergernis des te meer. Niet zozeer over de niet alleen tactisch maar ook in gebetenheid falende Belgen, maar vooral over het gedrag van nogal wat spelers en de lamentabele reactie van de scheidsrechters daarop. Als onze refs straks met dezelfde instructies de wei ingestuurd worden om de aanstormende competitie in goede banen te leiden, dan mogen chirurgen en kinesisten zich klaar houden voor een lange reeks ingrepen en revalidaties. Nooit eerder zag ik de heren veelverdieners zo vaak op elkaar voeten gaan staan, tegen elkaars achterhoofd koppen, elleboog- en kniestoten uitdelen, allemaal goed voor bloedrode kaarten maar wat leert ons dit EK? Er werd slechts één rode kaart getrokken en het was dan nog tweede geel. Dat zegt voldoende over de lakse houding van de scheidsrechters, lijnrechters en hopeloos werkloze doellijnassistenten die zelfs op anderhalve meter afstand de goorste fouten niet waar konden nemen. Wat toegelaten werd bij hoekschoppen, grenst aan het onwezenlijke. Excuseer, alles was toegelaten bij corners ... Alerte refs konden bij elke hoekschop strafschop fluiten en een rode kaart trekken want dit was worstelen 'pur sang'. Blind, dat is het enige woord dat ik hier kan gebruiken.

Dank u dan ook, Hans Vandeweghe, om het allemaal zo sterk te hebben gebundeld en verwoord. Ik voel me in mijn onmacht gesteund. Als ik mijn frustratie uitschreeuw op Facebook of neerpen in deze blog, dan bereik ik enkele honderden mensen. Jij vindt met je analyse de weg naar duizenden lezers. Sta me toe enkele frappante citaten aan te halen.

"In de finale van zondagavond kwam al het slechte van de eerste sport van de planeet naar boven: negatieve ingesteldheid, zwakke arbitrage, geen spektakel en uiteindelijk het team dat het minst wilde voetballen dat won. (...) Als iets duidelijk geworden is op dit EK, dan wel dat de scheidsrechterij volstrekt ontoereikend was. (...) Aanslagen, charges en worstelpartijen werden niet bestraft, maar o wee als een speler toevallig zijn hand niet op de juiste plaats had en er een bal tegen kreeg. (...) Geef iedereen die zijn handen, voeten, ellebogen en knieën niet thuishoudt geel. Bij twee keer: rood. Het zal rap voorbij zijn. (...) Het is niet simpel om aan het eind van een zwaar seizoen vetbetaalde internationals te overhalen om het beste van zichzelf te geven voor het vaderland."

Beste Hans, wat heet vaderland als er van de 23 geselecteerde spelers slechts 3 in de eigen 'vaderlandse' competitie actief zijn. Hoe zou het EK eruitzien, mochten enkel spelers opgesteld mogen worden die in eigen land spelen. Dan zou Engeland wellicht triomferen want die huldigden nu al die regel.

We zetten een punt achter deze jeremiade en bereiden ons voor op de volgende Jupiler League. Afspraak op 29 juli voor de openingsmatch tussen Mechelen en Club Brugge. En nog eens: dank u, Hans Vandeweghe!