Als u nog nooit in het theater van de Hemel geweest bent, krijgt u nu de unieke kans.  U wordt verwelkomd met Hemelse zang, wat dacht u anders ? Het is een voorstelling van de Canadese regisseur Robert Carsen die zijn visie geeft op de  fenomenale proloog uit "Mefistofele" van Arrigo Boito : het traditioneel gegeven van Faust, de man die terug jong wil worden, wie niet,  en zijn ziel verlapt aan de duivel.  De regisseur maakt van de hemel een theater en de hemelbewoners zijn de toeschouwers die kijken naar het spektakel dat wij op aarde elke dag bieden. Het echte publiek in het theater kijkt naar een stuk op de scène dat zelf een schouwburg is.  Een ingewikkelde uitleg voor iets dat zichzelf verklaart. Maar wie van indrukwekkend, melodieus koorwerk houdt en nieuwsgierig is naar de Hemel (ja, met een Hoofdletter want het is die van ons, ook al mag er getwijfeld worden) zit goed bij Angeltjes, de blog met weinig surprises maar toch enkele verrassingen.

 Boito is vooral gekend geworden als librettist (tekstschrijver) voor de Shakespeare-opera's  van Giuseppe Verdi, want zijn eigen eerste operacompositie, deze Mefistofele, werd bijzonder slecht ontvangen bij de première en Boito trok zich volledig terug van de compositie. Hij heeft zich nog eens gewaagd aan een Julius Caesar thema, maar daar is het bij gebleven. Boito zal vooral overeind blijven als de magistrale Italiaan die Gounod's Faust overvleugelt.  Alhoewel dit natuurlijk een persoonlijke mening is.

Bij ons Bijhuis kan u naar een concertante uitvoering van deze zelfde proloog luisteren (en kijken) in een openluchtvoorstelling te Napels met onze gewezen Munt-dirigent, Antonio Pappano. Ook de moeite maar dan moet u de Hemel er zelf bij fantaseren.

Uw nederige Platenruiter.

Op de achtste verjaardag van de terroristische aanslagen van 11 september 2001, verschijnt in Frankrijk een stripboek over Osama bin Laden. Of dat getuigt van veel goede smaak zullen we eens aan Bart de Wever vragen, hij is een expert in goede smaak en we hebben hem vandaag nog niet gehoord of gezien.

De controversiële strip heeft als titel Bin Laden Dévoilé (Bin Laden ontmaskerd).    

De auteur en zijn familie zijn al met de dood bedreigd op allerlei fora door fundamentalistische moslims, die vinden dat het niet kan dat er met hun held gelachen wordt. Maar ook vanuit het politiek-correcte is er gemor : "Is het wel gepast om de draak te steken met terrorisme ?" Neen natuurlijk niet, beschermheren van de islam, want onrechtstreeks ist es verboten te lachen met jullie verraderspolitiek.

Het stripboek begint in 2016. Op 6 mei van dat jaar wordt in een klein Afghaans dorp aan de grens met Pakistan de meest gezochte en beroemdste terrorist ter wereld door het Amerikaans leger opgepakt. "Yes I speak English", zijn de eerste woorden van Osama bin Laden wanneer hij in de boeien wordt geslagen en de inlichtingendienst hem aan de tand voelt.      

Auteur van de strip is de Fransman Mohamed Sifaoui. Samen met tekenaar Philippe Bercovici brengt hij het honderd pagina's tellende stripboek op de markt.

Ze kregen het idee na de commotie rond de Deense Mohamed-cartoons. Beiden wilden een lans breken voor een betere integratie van moslims en een sterk signaal geven tegen het terrorisme zeggen ze, want "de grootste slachtoffers van het moslimterrorisme zijn de moslims zelf."  Dat laatste is niet alleen  een controversiële maar vooral een dommige vaststelling. Vraag het even na bij familie en kennissen van de slachtoffers in New-York, Londen, Madrid, en zovele andere plaatsen op de wereld.

De aanhangers van de godsdienst van de vrede horen thuis in hun eigen Prachtlanden, waar zij prettig en ongestoord, of gestoord zoals zijzelf verkiezen, met mekaar kunnen omgaan in hun door allah en de profeet geregeerde maatschappij.  En voor de rest kennen wij ze hier in het Westen vooral als gefrustreerde zuurpruimen en boosaardige zeurpieten die waar zij ook verschijnen boel en herrie veroorzaken. Dat komt vooral door de islam, waar wij nota bene niet bang van zijn, maar we moeten hier geen middeleeuwse en vreemde rituelen gedogen, vermomd als religie.  Het is maar even om duidelijk te maken, dat de term islamofobie ons de keel uithangt. Het mooiste bewijs is dit stripboekje : geschreven en getekend door twee naieve bloempotten met de bedoeling de integratie een handje toe te steken en als beloning kunnen zij binnenkort onderduiken.

De enige fobie die wij koesteren zullen wij niet kenbaar maken : het is een schattig, persoonlijk trauma dat ons soms overvalt als we bepaalde programma's op de televisie bekijken. Moeten we meer zeggen ?

Ray

*

Er is goed nieuws voor Willem Elsschot-fanaten : het Antwerpse Letterhuis heeft dinsdagnamiddag het volledige Elsschot-archief overhandigd gekregen.

Elsschots jongste dochter Ida, die afgelopen vrijdag overleed, had altijd geijverd om het archief in zijn geheel te verkopen, zoals nu is gebeurd. Eerder was hierover bij de erven onenigheid gerezen en bestond de vrees dat het opgedeeld en versnipperd zou raken. Tot Ida aan de hand van een door haar vader zelf geschreven brief kon aantonen dat hij er op stond het integraal te bewaren.

Dankzij de gemeenschappelijke aankoop van de stad Antwerpen en de Vlaamse Gemeenschap, die gezamenlijk 500.000 euro's betaalden, wordt het volledige archief nu bewaard in het Letterenhuis.

 Het bevat niet uitsluitend de literaire nalatenschap van de auteur van “Kaas” en “Het dwaallicht”, maar ook zakelijke papieren en persoonlijke prullaria, zoals reisherinneringen.

 Dat is gesneden brood voor onderzoekers, die op basis hiervan zullen trachten het beeld van de schrijver bij te stellen :  2010 is immers het laatste Elsschot-jaar van het luik 2007-2010 en moet de apotheose worden. Dan vieren we een jaar lang Willem Elsschot, als Antwerpse schrijver van verhalen en gedichten die iedereen aanspreken. Op de feestagenda staan een overzichtstentoonstelling van Elsschots leven en werk, lezingen en voordrachten, theater en muziek, en natuurlijk heel veel literatuur.

Maar er is nog ander heuglijk nieuws : tegemoetkomend aan de vraag van verschillende onzer lezers, zitten wij momenteel te broeden op een tweede Elsschot-reeks, als verlengstuk aan de eerste die een drietal maanden geleden werd beëindigd. Zeer binnenkort pakken wij er mee uit en de verwachting is dat ze zal lopen tot einde december. Dit als opwarmertje voor 2010, dat ongetwijfeld een glansjaar wordt.

Tot dan !

                                                                       Raymond

* Brief van 11 december 1934 van Willem Elsschot (Fons de Ridder) aan zijn Nederlandse vriend, de schrijver/dichter Jan Gresshof : "Beste Jan, Zondag wilde ik iemand den Ned. tekst van het door mij vertaalde "Dans l'Impasse" laten lezen. En ik heb dat gedicht in je verz. verzen niet gevonden. Als het er in staat, op welke pagina staat het dan ? En staat het er niet in, hoe komt dat dan ? Hartelijke groeten. Fons".

Eigenlijk begrijpen we de hele heisa rond het ‘Leve België’ van Clouseau niet goed. Wat kinderlijke rijmelarij en karamellenverzen en ook muzikaal stelt het nummer volgens kenners niet veel voor. “Het lijkt me vooral een goede stunt, zeker omdat hun meest recente singles niet echt meer scoorden”, stelt Adriaan Van Landschoot, een begrip in de Vlaamse muziekwereld. “Als trekker van hun nieuwe album is ‘Leve België’ ongeacht of het een hit wordt, door deze gigapromotie uiterst geslaagd.” Daarmee is het voornaamste gezegd.

Vlamingen in de val

Het Clouseaulied is een goedkope mediastunt die het zingende duo aardig wat gratis publiciteit oplevert. Lachwekkend en oubollig, een beetje zoals het land dat ze uit volle borst bezingen. Veel woorden moet je daar niet aan vuil maken. Dat had minister Geert Bourgeois beter ook niet gedaan, toen de Belgische staatszender hem opbelde voor een reactie. Bourgeois had beter gezegd dat hij zich als politicus niet inlaat met kunst of muziek en dat artiesten wellicht ook beter bij hun leest kunnen blijven, maar hij tuinde er met open ogen in. Bourgeois liet verstaan dat hij het maar niks vond. Een dwaas propagandaliedje voor België en slecht bestuur. Helemaal ongelijk had Bourgeois wellicht niet, maar hij kreeg meteen de verzamelde meute van pers, links en Belgisch-voelend Vlaanderen over zich heen. Het land was maar net ontsnapt aan ‘een aanslag op de vrije meningsuiting’, aan ‘censuur’ en ‘dictatuur’, klonk het schuimbekkend. Zo, nu weet Bourgeois ook hoe het voelt als je dingen in de mond gelegd worden die je niet gezegd hebt.

De laatste Belgische troepen werden gemobiliseerd. Die open doelkans lieten ze natuurlijk niet liggen. In venijnige krantencommentaren en lezersbrieven werden flaminganten en Vlamingen in het algemeen ‘ontmaskerd’ en gebrandmerkt als ‘bekrompen’ of ‘onverdraagzaam’. Nu, over de Belgische ‘verdraagzaamheid’ kunnen we een stevige boom opzetten.

Tricolore verdraagzaamheid?

‘Artistieke vrijheid bedreigd’, zo beweerden boze commentatoren. Waarop kritische lezers zich afvroegen of de Clouseaus evenveel bijval zouden gekregen hebben als ze een lied pro Vlaamse onafhankelijkheid hadden gemaakt, of over de miljardentransfers naar Wallonië? Of zo’n nummer ook grijsgedraaid zou worden op de landelijke radiozenders? Waar zaten de heldhaftige ridders van de ‘artistieke vrijheid’ en de ‘vrije meningsuiting’ toen De Strangers werden uitgeroepen tot publieke vijand omdat ze – o schande – een keertje optraden op een bijeenkomst van het Vlaams Blok en wat volkse nummers schreven over de multiculturele samenleving. De populaire Sinjoren werden het slachtoffer van een jarenlange boycot. Tot zover de ‘artistieke vrijheid’ in België.

In de Verenigde Staten van George Bush kon je zonder enig probleem voor het Witte Huis postvatten met een spandoek “Bush is een varken”. Vlaamse actievoerders die het Belgische koningshuis verbaal op de korrel nemen, worden met politiematrakken uit elkaar geranseld, in de boeien geslagen en urenlang opgesloten in het ‘cachot’. Tot zover de vrije meningsuiting. Over het cordon sanitaire zullen we hier maar zwijgen.

Neen, we zijn de Vlaamse folkzangeres niet vergeten die niet naar het Eurosongfestival mocht omdat ze in haar jeugdjaren wel eens te zien was op een Vlaamse betoging. Maar, de Belgische staatsveiligheid waakt! De zoetgevooisde stem bleef thuis. We zijn niet vergeten hoe mijnheer Morel – een alom gerespecteerde China-kenner en in een rolstoel – geweerd dreigde te worden uit een Belgische handelsmissie met prins Filip naar Peking. Omdat zijn dochter Marie-Rose hem wilde begeleiden en omdat die dochter een van de boegbeelden van het staatsgevaarlijke Vlaams Belang is. Tot zover de Belgische verdraagzaamheid…

Wij zijn de uitwassen van de brutale anti-Vlaamse repressie na de Tweede Wereldoorlog niet vergeten. Een mensonwaardige repressie die niet zozeer de fouten uit de collaboratie wou afstraffen, maar voor eens en altijd wou afrekenen met de Vlaamse beweging. België is het land van de haat. Het enige land in Europa dat er meer dan zestig jaar na de feiten nog altijd niet in slaagt om de spons te vegen over fouten uit het verleden, het enige land dat geen amnestie verleende aan ‘foute’ landgenoten.  En neen, wij zijn Herman De Croo niet vergeten, die Vlaamsnationalisten ooit ‘mentaal gehandicapt’ noemde. Zeg nu zelf, zijn al die belgicisten niet bijzonder slecht geplaatst om ons Vlamingen lessen in verdraagzaamheid te geven?

Gebrek aan argumenten

Wat in het hele verkrampte discours van de belgicisten opvalt – Koen en Kris Wauters incluis – is het schrijnende gebrek aan rationele argumenten. Hun hele pleidooi voor het behoud van België berust louter op angst en emoties. ‘Ons landje is al zo klein’. Alsof dat een argument zou zijn. De Europese Unie telt vandaag 12 landen die kleiner zijn dan Vlaanderen en zelfs 6 die kleiner zijn dan Wallonië. Met zes miljoen inwoners en zijn internationaal georiënteerde economie hoeft Vlaanderen niet onder te doen voor welvarende landen zoals Ierland (4,1 miljoen inwoners), Finland (5,2 miljoen) of de begin jaren negentig onafhankelijk geworden Baltische staten: Estland (1,3 miljoen), Letland (2,2 miljoen) en Litouwen (3,6 miljoen inwoners).

Kris en Koen groeiden op in de Vlaamse rand rond Brussel. In een interview in de krant zeggen ze dat ze al die taal- en communautaire twisten niet goed begrijpen. ‘Toen wij jong waren, speelden we voetbal op straat. Als er drie Walen in de ploeg zaten, schakelden wij allemaal automatisch over naar het Frans. Ik heb dat nooit raar gevonden, eerder vanzelfsprekend”, aldus Koen. Dat éne onschuldige zinnetje legt meteen de hele kern bloot van het communautaire samenlevingsprobleem, niet alleen in de Vlaamse rand maar in heel België. De Vlaamse meerderheid past zich aan en de Franstalige minderheid wil dat graag zo houden. Net zoals ze hun bevoorrechte positie en de miljardenstroom van Vlaanderen naar Wallonië intact willen houden.

België is failliet

“België is virtueel failliet”. Met die onheilspellende boodschap pakte begrotingsminister Guy Vanhengel (VLD) afgelopen weekend uit. De achterliggende boodschap is dat het rijke Vlaanderen straks een stevige duit in het zakje zal moeten doen om de schatkist te redden en het Belgische schip drijvende te houden. Alsof we de voorbije decennia – of zeg maar 175 jaar – ooit wat anders hebben gedaan...

Volgens Vanhengel hebben de opeenvolgende staatshervormingen er voor gezorgd dat België werd uitgekleed. Als het aan Vanhengel en de Belgische VLD-vleugel ligt, mogen de klok en de fiscale autonomie best wat teruggeschroefd worden. Bij deze mogen we er toch op wijzen dat de Vlaamse fiscale autonomie (ongeveer 25 %) slechts een habbekrats is in vergelijking met wat bijvoorbeeld de Catalanen en de Schotten intussen hebben verworven (75 of 80 % van de belastinginkomsten).

Maar er is ook goed nieuws. De Belgische roep om federale ‘solidariteit’ en Vlaamse centen – doorgaans is dat hetzelfde – geeft Vlaanderen een geweldig wapen in handen om alsnog een  ingrijpende staatshervorming en de overheveling van belangrijke bevoegdheden af te dwingen. Alleen moeten de Vlaamse onderhandelaars de politieke moed en het strategisch doorzicht hebben om het te doen. Geen staatshervorming? Geen splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde? Sorry hoor, maar dan kunnen jullie fluiten naar ons geld!

Waarom?

Laat u niks wijsmaken. Ook na de Vlaamse onafhankelijkheid zullen trams en metrostellen echt niet stoppen aan de rand van Brussel. De internationale gemeenschap zal Vlaanderen echt niet uitspuwen. En neen, er wordt geen muur gebouwd rond Vlaanderen – waar halen ze het? En ja, ook in een vrij Vlaanderen zijn Franstaligen welkom aan de Vlaamse kust en mag iedereen nog genieten van Belgische frieten en pralines. Maar als ultiem argument om dit zieke landje in stand te houden, is het toch wat mager. Zo denkt ook Bart Sturtewagen (De Standaard) erover: “Nu het nationale voetbalelftal ons in het buitenland belachelijk maakt, blijven nog slechts Brussel, de koning en Clouseau over om het land bijeen te houden. Maar het vermoeden dat dat wel eens niet zou kunnen volstaan, wint in brede kring veld.”

Waarom zouden wij van België moeten houden? Een land waar de Vlamingen – zeker in de hoofdstad – als tweederangsburgers worden beschouwd. Een land van communautaire wafelijzers, corruptie en vriendjespolitiek, een catastrofaal justitiebeleid. Een land waar álles vierkant draait en dat er niet eens in slaagt om één van zijn meest prioritaire taken, de bescherming van zijn burgers, naar behoren uit te voeren. Een land waar de Vlaamse belastingbetaler schaamteloos wordt uitgemolken en waar de demografische meerderheid werd uitgeschakeld met bijzondere meerderheden, belangenconflicten en alarmbelprocedures. België is slecht bestuur, een mislukte staat, een manke democratie. Dáárom houden wij niet van dit land.

In tegenstelling tot de wanhopige pleidooien voor het behoud van België, is ons pleidooi voor Vlaamse onafhankelijkheid een pleidooi van hoop. Vlaamse onafhankelijkheid is al lang geen sentimentele droom meer, maar een bittere economische noodzaak geworden. De enige manier om weg te geraken uit de politieke impasse en het Belgische moeras. België is het verleden, een eigen Vlaamse staat is de toekomst. We zouden daar zelfs een liedje over kunnen maken. Maar neen, dat laten we graag aan anderen over.

Bruno Valkeniers

/

Wat een grote verrassing toch : nadat de Kamer van Volksvertegenwoordigers al beslist had dat Napoleon De Gucht niet moest vervolgd worden voor de 'vreemde' verkoop van Fortis-aandelen in zijn familie, heeft nu ook de rechtbank in Gent dat bevestigd. Tussen haakjes: dezelfde rechtbank die destijds het Vlaams Blok veroordeelde na een politiek proces.

 
Het is nu dus juridisch niet mogelijk om nog langer te zeggen dat De Gucht met Fortis-aandelen gesjoemeld heeft. Waarvan akte. Maar wij zullen blijven herinneren aan die belangrijke onthulling in de juridische nota van het gerecht, namelijk dat Napoleon aanvankelijk beweerde dat hij de dag voor de Fortis-crash geen enkel telefonisch contact had met zijn bankdirecteur, wat nadien een leugen bleek. Later beweerde de VLD-er dat hij dat 'vergeten' was en dat het gesprek ging over een lening voor zijn zoon. Dat een minister vergeet dat hij de dag voor de grootste bankcrisis ooit belt met zijn bankdirecteur, is natuurlijk totaal ongeloofwaardigen dat er een pakket aandelen verkocht werden op instructie van aanverwanten, is louter toeval.

In het Europees Parlement werd Karel De Gucht geïnterpelleerd door Frank Vanhecke. 

Langs dit bruggetje komt u terecht bij een videoverslag uit het Europarlement

In het kleine Zuidfranse stadje Opio (2000 inwoners) heeft de keuning nog een optrekje gekocht voor gasten en personeel als hij verblijft in zijn domein van Châteauneuf-Grasse.  Het zijn wankele tijden voor de monarchie die zwaar gebukt loopt onder de gevolgen van de economische en financiële crisis. Hopelijk vinden Sire en Madame en hun hardwerkende nakomelingen hier enige rust na de vele ingewikkelde verwikkelingen waarin zij gewikkeld geraken, vaak door toedoen van boosaardige onderdanen die de regels van het protocol niet respecteren.

"Ge muut niet zieng naar Los zand, geniet moar van tschoein weer boite" *

De afdeling drama van het Antwerps Conservatorium heeft een richtlijn klaar voor haar docenten. Daarin wordt gevraagd strenger op te treden op het vlak van taalgebruik.

De richtlijn is geen reactie op de kritiek die fictiereeksen als Los zand en Code 37 krijgen. Die oogsten de jongste dagen veel aanmerkingen over de dialectgekleurde 'tussentaal'.  Niet alleen over de kromtaal wordt kritiek geuit. Een van de hoofdrolspelers uit Los zand, Koen de Bouw, stelde in een vraaggesprek dat het beter is 's avonds op een terras van de buitenlucht te genieten dan naar de serie te kijken. Artiesten zijn vaak niet van de slimsten, behalve als het over politiek gaat, dan zijn het primussen.

'We zien de studenten verder afglijden naar verkavelingsvlaams', zegt Marleen Vertongen van het Antwerps Conservatorium. 'Iedereen lijkt dat te aanvaarden. Zowel in het spreken als het schrijven zien we studenten die tot in hun tweede en derde jaar kromtaal gebruiken. De taalgevoeligheid en de taalzuiverheid zijn tot een kritisch minimum gedaald.'

Daarom vraagt het Conservatorium zijn docenten om in alle vakken de teugels aan te halen. Eens de deur van de taaloefeningen achter zich dicht getrokken, spreken de studenten amper nog Algemeen Nederlands.

Docenten denken dat een eenzijdige aandacht voor 'naturel acteren' aan de basis ligt van de dialectinvloed in de taal. 'Het primaat ligt op inhoud', zegt Vertongen, 'de rest is ondergeschikt'.

De makers van de fictiereeksen verbazen zich over de kritiek op hun producten.

Bron : de Standaard 

* Je moet niet kijken naar Los zand, geniet buiten van het mooie weer

Wij hebben geen uitgesproken boon, integendeel,  voor het groene Vlaams Parlementslid,  Luckas Vander Taelen maar we erkennen dat de man intelligent is en over een vlotte pen beschikt.  Voor de rest is hij een typische Vlaamse Brusselaar die een eigen belgische identiteit nastreeft om zich vooral niet te vereenzelvigen met het Vlaamse Vlaanderen.  Bovendien is Vander Taelen een linkse centenjager die de politiek als een carrière beziet en een hater van al wat Vlaams en christelijk is.

In de Standaard heeft hij een merkwaardig stuk mogen schrijven onder de titel "Koninklijke bootvluchtelingen". Vander Taelen heeft het over de boot van 4,6 miljoen euri die Albert heeft aangekocht. Hij betitelt de leden van de koninklijke familie als veredelde steuntrekkers en hij legt uit met welke financiële constructie die van Laken er in gelukken de BTW van bijna 1 miloen euri te omzeilen.  De keuning van dit land is een échte belg : waarom BTW betalen, als het in het zwart goedkoper is...

Het opmerkelijke van dit stuk is, dat Groen ! steeds een loyale, belgicistische houding heeft aangenomen in het verleden.  Als Mieke Vogels op het paleis werd geroepen, poetste ze haar tanden met Pepsodent in plaats van met groene zeep. Ludo Dierckx, voor enkele maanden verscheiden, deed het in zijn broek van ontroering als iemand in zijn zakdoek de brabançonne blies en heel de agalev-en groen-santeboetiek van kamer en senaat staat steeds paraat om het antieke  belgië overeind te houden.

Vander Taelen die het Vlaams-nationalisme enkel beoordeelt vanuit  gevoelens van haat en afkeer, laat een nieuw geluid horen in verband met de monarchie.  Als dat maar goed afloopt.

Ray

Over change gesproken ...

.

Een van de leerlingen van het Athenaeum in Antwerpen is naar de Raad van State gestapt om het hoofddoekenverbod op de school op te heffen.

De auditeur die de Raad van State moet adviseren zegt dat het hoofddoekenverbod volgens hem inderdaad onwettig is. Hij stelt voor om het nieuwe reglement af te voeren. Meestal volgt de Raad van State het advies van de auditeur.

Wij stellen met genoegen vast, dat de Raad van State in deze aangelegenheid met de snelheid van het licht te werk gaat.  Het ingaan tegen eisen van moslims in onze gemeenschap is inderdaad ontoelaatbaar. Wij stellen voor dat de directrices van beide scholen veroordeeld worden tot een flink aantal zweepslagen.  Vooral die blonde met haar parelen ketting en wulpse oogopslag.

Het is hoog tijd dat wij leren inzien wie de baas is in ons land... pardon dit land.

Savat

Dit gebeurt bijna nooit !  De Platenruiter die tijdens zijn weekslaap gewekt wordt voor een verzoeknummer. Dan kan de politiek ons gestolen worden, de sluierdames en de heren in soepjurken zijn figuren uit een nare droom, wij trillen alleen op het ritme van onze emoties en laten ons verglijden naar beter ewerelden. Zelfs  Belangrijke Mededelingen door Bart over  "Hoe win ik de lotto ?"  kunnen ons niet deren. 

Komm mit mir ins Chambre séparée. En laat ons gerust. Opgedragen aan de lezeres die hierom verzocht.

Uw nederige Platenruiter

Zoals te verwachten van iemand die gedurende zijn ganse leven Vlamingen heeft vernederd, is Happart een dierendoder. Jagers ... liggen niet in onze bovenste schuif. Deze zeker niet.

Bij RTL vernamen wij, met de inside-hulp van een onzer aandachtige lezeressen, dat José Happart, gewezen voorzitter van het Waals parlement  zichzelf bedacht heeft met een mooi afscheidscadeau.

Happart, a-sociaal socialist, hater-van-al-wat-Vlaams-is en gerenommeerd zakkenvuller en profiteur, un véritable Wallon quoi, ontvangt de kokette som van 530.000 euri, gespreid over 48 maanden, iets meer dan 11.000 per maand.

De opvolgster van Happart heeft opdracht gegeven een deel van dit bedrag momenteel te blokkeren. Veel zal dit niet uithalen, want deze afscheidspremie heeft te maken met de functie en het aantal jaren dat de sympathieke politicus zijn mandaat bekleed heeft.  Trouwens mocht hij zijn zin niet krijgen van het Waalse parlement, dan zal de partij graag bijpassen, zoals dat ook gebeurd is met de schertsreis die de Waalse politici gemaakt hebben naar de Natuurparken in het Westen van Amerika. Na veel gepalaver en arrogante uitvallen van Happart tegen nieuwsgierige journalisten, hebben uit eerlijke schaamte de deelnemers hun bijdrage in de onkosten terugbetaald aan het Waalse Gewest. De PS heeft zijn leden-mandatarissen terubetaald, zoals stilletjes gefluisterd wordt.

Het zou intressant zijn om te vernemen hoe dat zit in de andere parlementen van ons modelland. Wat heeft bijvoorbeeld Bert Anciaux , die in januari welllicht schepen wordt te Brussel voor de sp-a, binnengehaald na het beëindigen van zijn ministerschap in de Vlaamse regering ?

@ RTL

Vandaag hijs ik snel de vlag want de trein ontspoort tussen zuid en noord.’ Dit is de tweede zin van de veelbesproken nieuwe single van Clouseau, getiteld ‘Leve België’.Het is een liefdesverklaring aan een verdeeld land:

Wij hebben een mooi verleden, ook al spreken we een andere taal
Wij delen het mooiste land en in ons hart klinkt er één verhaal

Refrein:
On est tous les mêmes want we zijn allemaal Belgen
Oui, je vous aime, ons geheim zijn Vlamingen en Walen in hetzelfde land
In dit kleine land, ons Belgenland, staan Vlamingen en Walen aan dezelfde kant
Dat mag toch niet verdwijnen want ik hou van België

Vandaag staan we zij aan zij et les différences nemen wij erbij
Vandaag is de eendracht groot, zijn we eensgezind, da’s niet idioot
Wij delen dezelfde passie, wij leven dezelfde droom
Ik denk dat de Vlaamse Leeuw en de Waalse Haan samen sterker staan.

Bij een aantal Vlaamse nationalisten is deze single in het verkeerd keelgat geschoten. Maar de franstalige krant Le Soir schrijft er positief over op zijn muziekblog. Hoofdredacteur Beatrice Delvaux wijdt er zelfs een commentaar aan.  Zij wijst erop dat ook andere nederlandstalige artiesten het Vlaamse nationalisme achter zich laten, mede uit verzet tegen het Vlaams Belang.

Le Soir zal donderdag speciale aandacht besteden aan een aantal jonge Vlaamse intellectuelen, terwijl De Standaard ruimte biedt aan Waalse opinieleiders. Of het nu Vlaamse stoemp is of franstalige bouillon, schrijft Delvaux, de smaak komt van het mengen.

 Bron : NRC

De Standaard, de krant van de Vlaamse elite, volgeschreven door marketeers vermomd als journalisten, reiken nog maar eens de hand aan de meest Vlaamsvijandige krant uit het land B, Le Soir.  Er rolt geen nummer van de persen van Le Soir, waarin de Vlamingen niet beschimpt of geridiculiseerd worden. Het land B heeft inderdaad de verdedigers die het verdient : een hypocriete keuning die de BTW van zijn eigen land ontduikt (entre autre), twee gitaarkrabbende Onwetenden, de Vlamingenhaters par excellence van Le Soir en de regimeneukers van de Standaard.  Vive la belgique !

Voor het Vlaams Belang zet minister Steven Vanackere met zijn uitspraken de wereld op zijn kop. Toen de Vlaamse regering in 2008 verzocht werd om een half miljard te blokkeren om het federale begrotingsplaatje te laten kloppen, weigerde die dat met de mededeling "dat de federale regering moest ophouden met een aantal regionale bevoegdheden te 'usurperen'".

(belga) - Dat zou de federale begroting 400 miljoen euro besparen, luidde het volgens de partij in oktober.

Vlaams Belangvoorzitter Bruno Valkeniers wijst er nog op dat het toen onder meer over het grootstedenbeleid, vaccinatiecampagnes en kinderopvang ging. De Vlaamse regering was bereid die uitgaven op zich te nemen, maar de federale regering weigerde dat aanbod, volgens de partij "omdat Wallonië daarvoor uiteraard liever het geld uit de federale pot wilde dan het zelf op te hoesten".

Het Vlaams Belang wijst er nog op dat Vanackere in het najaar van 2008 lid was van de Vlaamse regering. "Het is dus bijzonder merkwaardig dat Vanackere Vlaanderen verwijt dat de federale regering nog altijd uitgaven moet verrichten inzake bevoegdheden die de hare niet zijn, terwijl hij als lid van de Vlaamse regering vragende partij was om die federale uitgaven op zich te nemen", aldus nog de mededeling.

Geen nood, over enkel dagen zullen wij vernemen hoe de NVA deze zaak verbaal zal oplossen

.

Bart de Wever in Knack:

Waarom moeten wij Vlamingen altijd weer plooien om het belang van België veilig te stellen? Als de Franstaligen België zo fantastisch vinden, dat ze er dan ook eens een offer voor brengen. Maar nee, wij moeten zomaar slikken dat de grootste gemeenschap een minderheidspositie toebedeeld krijgt, dat we een non-bestuur krijgen, dat B-H-V niet wordt gesplitst.

Want stel je eens voor dat we in een crisis zouden belanden! Waarom zijn het altijd weer de Vlamingen die België moeten redden? Hoe zot kun je eigenlijk zijn?

Het lijkt me beter om maar meteen de confrontatie aan te gaan en duidelijk te maken dat we zo niet meer verder doen. Want wat is het alternatief? Verder wandelen op hetzelfde pad en bij elke deadline zeggen: we zullen maar plooien, want anders knallen we tegen de muur. Wel, misschien is het ondertussen wel tijd voor zo'n knal.

Na gisteren het referendum in Antwerpen over de Oosterweelverbinding opgeheven te hebben, de Lange Wapper te hebben afgebroken en de tunnelwerken stilgelegd te hebben, treedt Bart de Wever vandaag in het strijdperk met Maingain van het FDF, premier Herman van Rompuy en de voltallige CD&V. Hij splitst BHV zonder tegenprestatie en ruimt het begrotingstekort van 26 miljard euri op.   Volgende week volgt zijn bekroning tot Beste Sprekerd uit 3 universums en 2000 lichtjaar in het rondte.

Van een aandachtige lezer kregen wij volgende aanvullingen en correcties binnen op ons stukje over de bevrijding van Antwerpen. Veel dank, Bob.

 

.

 

De eerste Britse tanks komen Antwerpen binnen op 4 september 1944. Zij dwarsen de leien

naast de Nationale Bank.  Op deze plaats ongeveer stonden mijn ouders met mij te kijken, toen even later een  kleine Duitse legerwagen verscheen, een mitrailleurssalvo loste en ijlings verdween. In mijn herinnering was de massa toeschouwers veel groter maar wellicht  waren wij later dan dit vastgelegde moment.  (Ray)

.