Wij huldigen inzake het dossier van de Oosterweelverbinding en de dagelijkse soap hieromtrent in de Antwerpse media een eigen standpunt. Eenmaal is geen gewoonte.
De politiek heeft met al haar onkunde, besluiteloosheid en schandelijke centenverspilling, het dossier in handen gespeeld van enkelingen, die in den beginne niet veel meer dan zichzelf en hun beperkte aanhang vertegenwoordigen. Met veel heisa en gesteund door de media die altijd gewonnen zijn voor sensatie, werd een wettelijk referendum afgedwongen. Dat principe respecteren wij. Iedereen roept nu dat de burgerdemocratie het hoogste goed is. Daar lachen wij mee : de burgerdemocratie is een slabberdoekje voor de falende politiek en de belabberde politici die enkel goed zijn in het smijten met centen.
De burgers worden plots gebombardeerd tot specialisten inzake burgerlijke bouwkunde, planologie, milieu, verkeer en daarnaast zijn ze met hun allen doctors in administratieve vertragende staatsmechanismen en foefelende begrotingsspecialisten. Vorige vrijdag zat Filip Dewinter op de redactie van de Gazet van Antwerpen te chatten met de lezers over zijn consequente NEEN in het referendum. Ettelijke keren heeft hij moeten uitleggen dat de Lange Wapper geen brug over de Schelde is ... Ook deze vragenstellende specialisten en experten zullen zich op 18 oktober uitspreken. Jawel, dat is burgerdemocratie.
Vlaams Belang heeft in dit dossier van in den beginne een duidelijk standpunt ingenomen : geen Lange Wapper. Zowel de Spa- als Groen hebben hun aanvankelijk enthousiaste JA tegen de Lange Wapper gewijzigd in een nadrukkelijk NEEN en staan nu schouder-aan-schouder met Vlaams Belang. Ik hoop dat ze niet ziek zullen worden.
In een stad die al jaren bestuurd wordt met handhaving van een misselijk cordon sanitaire, gaan wij de knoeiers en valsspelers uit de meerderheid van de Grote Markt niet bijspringen. Maar wij roepen niemand op om ons voorbeeld te volgen. Als er inderdaad een uitspraak van de burgers verwacht wordt, dan komt het ons, noch de falende meerderheidspartijen toe daarover stemadviezen te verstrekken.
Om even duidelijk te maken hoe de zogenaamde grote kanonnen uit de stedelijke politiek zich nu reeds opstellen tegenover de uitslag van de volksraadpleging, deze recente uitspraken :
Janssens (een NEEN-aanhanger) : "Als een meerderheid JA zegt, gaan wij dat niet per se volgen".
Van Peel (havenschepen CD&V - een JA-man) : "Als de burgers NEEN zeggen, zijn wij niet verplicht dit te volgen."
De Gazet van Antwerpen hult zich vandaag in een onwaardig dommige scheidsrechterhouding : "Antwerpen kan zich geen politici permitteren die al vechtend over de Grote Markt rollen". Grapjassen, zijn het soms bij de Frut.
Wij geven graag de gelegenheid aan de échte slimste mens uit de Kamer van Volksvertegenwoordigers en tevens gemeenteraadslid te Antwerpen, Gerolf Annemans, om zijn standpunt uiteen te zetten. En uiteraard is iedere Antwerpenaar vrij te doen en laten wat zij/hij wil op 18 oktober.
De Redactie van Angeltjes
De Wever und kein Ende door Gerolf Annemans
Zie ook het stuk van de Redactie Angeltjes (hierboven) :
De intrieste BAM-soap in de stad van Allah
Maandag 28 september 2009
Dit weekend alweer al De Wever wat de klok sloeg in de media. Eerst in de Keien van de Wetstraat, waar hij - eindelijk - eens wat weerwerk ondervond van een ervaren Johan Vande Lanotte. Daarna in ATV, waar een constructie was opgezet waar de Antwerpse coalitie breed zijn Lange Wapper kon verdedigen, terwijl het Vlaams Belang was weggelaten en het weerwerk enkel kwam van Freya Piryns.
Specifiek in dat dossier zal ooit de geschiedenis nog eens moeten geschreven worden over de redenen waarom De Wever zo’n hevige verdediger is van Noriant en van hun monsterbrug. Ook zal ooit wel eens moeten nagegaan worden of er een verband bestaat met de benoeming door de N-VA van de belangrijkste en best gedocumenteerde opposant van de Lange Wapper, de N-VA’er Jan Peumans tot voorzitter van het Vlaams Parlement…
Wat die Peumans betreft. Ik sta iedere keer weer versteld hoe de media klakkeloos verder verspreiden dat Jan Peumans verbaasd was over zijn hoge wedde als voorzitter van het Vlaams parlement. Diezelfde media hadden al eens – Peumans was toen fractievoorzitter in het Vlaams parlement – breed met cijfers tot achter de komma uitgesmeerd dat parlementsvoorzitter Marleen Vanderpoorten de hoogste wedde van de hele Wetstraat had (342.270,80 euro), iets wat overigens haar neefje Patrick Dewael inspireerde om zijn ministerschap in te ruilen voor het voorzitterschap in de Kamer. Het is gewoonweg uitgesloten dat Peumans niet wist hoeveel het was, want alle Vlamingen weten sinds die dag hoeveel het is, wat de parlementsvoorzitter verdient.
De media spelen ook in de Oosterweel-zaak een belangrijke rol, niet alleen door De Wever steeds bijna zonder kritiek of moeilijke vragen aan het woord te laten, maar ook door mogelijke opponenten van De Wever systematisch buiten beeld te laten. Zo stuurde ik vorige week bijvoorbeeld volgende vrije tribune naar de Standaard die weigerde ze te publiceren:
Mist spuien tegen fijn stof
Naar aanleiding van de laatste “stadhuisrel” binnen de Antwerpse meerderheid over de informatiefolder waarmee Patrick Janssens aan de Antwerpse burgers het gemeentelijk referendum over de Lange Wapper wil uitleggen, lijkt het mij nuttig en noodzakelijk dat wij als grote politieke speler in de stad nog eens de puntjes op de ‘i‘ zetten.
Er wordt weliswaar nog geen fijn stof, maar voorlopig wel al heel veel mist gespuid over de arme hoofden van de Antwerpenaars. Er wordt - in voorbereiding van de volgende gemeenteraadsverkiezingen - t' allen kant hard gewerkt aan het ontwikkelen van imago’s. Janssens (met vertraging) tegen de Lange Wapper. De Wever consequent voor.
Ik ben het meestal (niet altijd) wel ongeveer eens met wat Bart Brinckman schrijft, maar op 8 september was ik het grondig oneens met hem. De pirouettes van Bart De Wever om tegelijk het referendum niet af te vallen maar zich wel te “schamen” over het feit dat de bevolking moet gaan beslissen in een voor die bevolking “onwaarschijnlijk ingewikkeld” dossier zijn geen staatsmanschap, maar vooral voor De Wever zèlf beschamend. Als ik ooit zulke redeneringen had voorgehouden zouden journalisten terecht gewezen hebben op mijn gebrek aan respect voor democratie en de mening van het volk, een verderfelijke vorm van elitarisme.
Dat de tunnel slechts een denkspoor is, “niet meer” dan een discussieargument tegen het BAM-tracé en dat De Wever zelfs – nog voor het referendum - “niet gelooft” dat de tunnel er ooit komt, zijn allemaal vooringenomen stellingen die met feiten kunnen weerlegd worden en in het geval van Bart De Wever zelfs een uitschuiver kunnen genoemd worden. Ook dat een tunnel niet kan klaar zijn voor 2025 is een bewering uit de BAM-batterij. Een credo als het ware. Letterlijk : een geloofsargument.
Daarom moet ik als Vlaams Belang-gemeenteraadslid dus alweer Patrick Janssens bijspringen over het feit dat hij, in de toelichting bij het referendum, heeft willen aangeven dat het tunnel-alternatief wel degelijk een serieus alternatief is. Ik verwijs hiervoor naar de gemeenteraadscommissie van 8 juli waar ARUP/SUM een indrukwekkende presentatie van dat tunnel-alternatief ten beste gaf en op nagenoeg alle vragen terdege antwoordde. Janssens had gelijk: dit is wel degelijk een onderbouwd dossier. Wie op die commissie aanwezig was en heeft gevolgd, beseft natuurlijk dat die tunnel niet zomaar kan weggewuifd worden met de geloofsperikelen van Bart De Wever.
Wat mij dus stoort in de discussie is dat vanuit de BAM-hoek met gezagsargumenten en zelfs “geloofsargumenten” wordt gewerkt. En - érger nog - met “alles-of-niets”-dreigementen. Zoals bijvoorbeeld de bewering dat als BAM wordt afgewezen “een van de grootste investeringsdossiers voor Vlaanderen de mist ingaat”. Over mist spuien gesproken.
Men kan Janssens zijn bochtenwerk verwijten, maar het pleit niet tegen hem dat hij zijn (oorspronkelijke) vergissing heeft ingezien naarmate de campagne tegen de Lange Wapper op gang kwam. Wat ik hem verwijt, is dàt niet, maar wèl dat hij de kans op een duidelijke keuze tussen brug of tunnel heeft laten schieten omdat hij angst had voor het “cordon sanitaire” .
De Wever is niet de grote staatsman die durft zeggen wat de andere politici uit de stadsmeerderheid alleen maar denken. Wat De Wever doet is weinig meer dan zijn hachje proberen te redden in dit dossier. Hij verdedigt (subtiel, maar duidelijk zichtbaar) het BAM-dossier omdat hij in de Vlaamse regering zat die er destijds toe besliste en omdat hij nog altijd in een Vlaamse regering zit die met BAM desnoods de afgrond in rijdt. Hij zit in die positie genageld en probeert dat nu te verdedigen met enkele argumenten en een heleboel drogargumenten.
Laat het ons niet te ingewikkeld maken. Het is een propagandaslag van betonboeren die nu woedt, lieden die niet flexibel genoeg (willen) zijn om de plannen te herzien die ze – samen met politici van de oude politieke cultuur - wild hebben gesmeed zonder het maatschappelijk weefsel van Antwerpen daar in te kennen. Niemand heeft hen tot rede kunnen brengen. Alleen de burgers van Antwerpen kunnen hen nog verplichten dat te doen, op 18 oktober. Het volk beslist. En dat is niet “beschamend” zoals De Wever beweert, maar een zegen.
Gerolf Annemans
Vlaams Belang gemeenteraadslid
Antwerpen
***
Conclusie: het zal nog wachten zijn – misschien wachten op Godot – tot wanneer de pers uit haar De Wever-roes ontwaakt. Maar ere wie ere toekomt: Gazet van Antwerpen publiceerde wel een lezersbrief(je) van mijzelf over een ander dossier waarin de N-VA niet vrijuit gaat:
Regularisatiegolf
Bij het commentaarstuk van Lex Moolenaar over de effecten van de regularisatiegolf (GvA, 24/09/2009) wil ik één nuancering aanbrengen, namelijk waar hij schrijft dat de enige partij in de Antwerpse monstercoalitie die in deze kwestie haar maagdelijkheid nog heeft de N-VA van Bart De Wever is.
Ook de N-VA heeft immers boter op het hoofd. Of is men vergeten dat ook de N-VA het federale regeerakkoord van 18 maart 2008 - het regeerakkoord dat Leterme I uiteindelijk op de been bracht - mee heeft gesteund? In dat regeerakkoord stonden de principes van een nieuwe regularisatie reeds duidelijk vervat. Ik herhaal, met de steun dus van de N-VA.
De een leeft als in een Stationsroman. De ander gooit stenen.
Zaterdagmiddag is in Borgerocco een manifestatie uit de hand gelopen. Zeker vijf jongeren werden opgepakt. Het ging evenwel niet om een betoging tegen het hoofddoekenverbod, maar om een protestactie tegen uitspraken van Filip Dewinter, die Nordine Taouil de pooier van Allah had genoemd. En die laatste had laten weten, dat dit niet waar is : "Ik ben geen poeier".
De betoging lokte tientallen allochtone jongelieden naar de Kerkstraat, die eerlang in de Moskeestraat zal omgedoopt worden, hopen wij, want de oude naam is kwetsend. De samenscholing was verboden, en dus greep de politie in. Daarbij kwam het tot een schermutseling.
Aan de Turnhoutsebaan, ietsje verder, raakte bij een ander incident een bus van De Lijn beschadigd. Een jongeman had een steen gegooid naar het voertuig. Hij werd samen met vijf andere kattenkwaadjongeren naar het politiekantoor gebracht. Vermoedelijk had de jongere de Heer Dewinter menen te ontwaren in de autobus en wilde hij naar hem zwaaien. Toevallig had hij echter een steen in de hand die bij de enthoesiaste begroeting uit zijn hand gevlogen is. Vandaar.
Enkele honderden meters verwijderd van het allochtonen-jolijt, werden ruim 40.000 bezoekers geteld die een kijkje kwamen nemen ter gelegenheid van de officiële opening van het Centraal Station. Velen stonden in de rij voor een exemplaar van de speciaal voor deze gelegenheid geschreven Stationsroman door een kwintet van auteurs die los van mekaar ieder een hoofdstuk voor hun rekening hadden genomen. Het is een leuk werkje geworden van Brusselmans, Joke van Leeuwen, Tom Naegels, Anne Provoost en Oscar van den Boogaard. Het was géén wedstrijd, maar als lezer maak je dat er automatisch van. Voor ons is de Ieperse Anne Provoost (die in Borgerocco woont) de onbetwistbare winnaar. Met gevoelige finesse, het terug opnemen van details die door vorige schrijvers terloops werden aangestipt, een perfecte taalbeheersing en humor, staat zij nadrukkelijk boven de anderen. De rode lantaarn van dienst is Tom Naegels, zeer tot mijn ontgoocheling. Misschien had hij liever mee met stenen gegooid in plaats van in de hall van het grote station onder het oog van de passerende reizigers een stukje te plegen.
En zo kabbelt het leven voort op een zonnige zaterdag in een stad waar de een jankt, tiert en stenen gooit en de ander geniet van een gezellig sociaal en cultureel samenzijn. Thuisgekomen leest de een zijn Stationsroman en de ander berijdt zijn strijdkoran.
Ray
PSTT : Om vlugge lezers voor te zijn, Anne Provoost was bij de verkiezingen kandidate op de lijst van Groen! maar dat verhindert niet, ook al zijn wij maatschappelijk en politiek anders georiënteerd, dat zij de waardering krijgt die ze verdient voor haar literaire talenten. Ik noem haar een Grote Dame van onze Nederlandstalige literatuur.
LDD roept belangenconflict in tegen regularisatie
Lijst Dedecker heeft in het Vlaams parlement een resolutie ingediend om de Vlaamse regering te bewegen een belangenconflict in te roepen tegen de regularisatie, "zodat aan deze ondoordachte immigratiegolf meteen een einde wordt gemaakt", stelt fractieleider Lode Vereeck.
Volgens LDD komt de regularisatie die de federale regering deze zomer heeft beslist neer op "een generaal pardon" voor uitgeprocedeerden, afgewezen asielzoekers en andere illegalen.
De uitvoering van de maatregel van federale regering, die niet over een Vlaamse meerderheid beschikt, is in handen van uitsluitend Franstalige ministers en staatssecretarissen, terwijl de lasten grotendeels op Vlaanderen vallen, merkt Vereeck nog op.
Volgens hem heeft de regularisatie niets te maken met oprecht vragen en toekennen van politiek asiel. "Daarom is er in Vlaanderen helemaal geen draagvlak voor deze ongebreidelde immigratie van nieuwe Belgen" voegt hij er aan toe.
@ de Standaard
Peiling kiesintenties van La Libre Belgique
Vandaag verschijnen de resultaten van de driemaandelijkse peiling naar de kiesintenties inLa Libre Belgique. Ziehier de uitslagen voor Vlaanderen :
CD&V blijft de grootste partij, niettegenstaande een geringe achteruitgang van 0,6% met 22.3%
De tweede partj wordt VB met 16,5% (+ 1,2%)
Nummer 3 : sp-a 15.5% (+ 0.2%)
Nummer 4 : NV-A 14.6% (+1.5%)
Nummer 5 : VLD 14.4% (- 0.2%)
Nummer 6 : Groen 6,8% (s.q.)
Last and least : LDD 6,7% (-0.9%)
Iedereen heeft gewonnen of minder verloren dan verwacht. Iedereen lacht. Wij ook. Want wij zijn de simpelen die het feest betalen.
Manten weet van wanten : tot in Libië toe
Bon Anniversaire ! Gelukkige Verjaardag, BB
Vandaag 28 september 2009 wordt ze 75. Ze ziet er nog steeds goed uit, niet ?
27-09-2009
40 x telefoneren ? Voor vrienden is dat normaal.
Da's juist, ik heb zeker 40 keer getelefoneerd met dat kieken Vardermaelen om cijfers door te geven.
40 keer ? Da's veel. Blondeel en ik spelen samen op de Lotto en hij moest de nummers doorgeven, maar hij veranderde telkens. Vandaar. Gewoon, twee vrienden die mekaar wat helpen om een centje te verdienen. Mag het ?
Manten weet van wanten : En wat ebbe we vandage heleerd, ?
.
Van Yab-Yum naar VN : een kleine stap in de carrière van een magistraat
.
Procureur tijdens stresserend onderzoek.
Dirk Merckx, tot in 2006 de chef van de financiële sectie van het Brusselse parket en onder meer verantwoordelijk voor het Beaulieu-dossier, ging in de periode tussen 1996 en 1998 op kosten van Koen Blijweert – een zakenman met een niet onbesproken reputatie – verschillende keren op bordeelbezoek in het Amsterdams luxe-bordeel Yab Yum. Die bezoekjes werden gefinancierd met de kredietkaarten van de bedrijven van de fijne zakenman Blijweert.
Dirk Merckx is sinds november 2006 weg bij het Brusselse parket. Hij werkt nu in Wenen bij de VN. Daar dumpen de lidstaten hun meest representatieve figuren uit politiek, rechtspraak en lokale maffia.
Hilde Crevits, ministerin met pit en zonder smaak.
.
Naast de mededeling dat Hilde Crevits “haar borsten als haar meest vrouwelijke kant beschouwt” poseert Crevits als een professioneel model voor kledingmerken zoals BOSS (vestje € 450), Dolce & Gabbana (satijnen jurkje € 1050) en LIU JO (jurkje € 248) in Nina, de weekend bijlage van Het Laatste Nieuws.
We vernemen dat de laarsjes van de Minister te koop zijn voor €127 bij Exit en de parelmoeren armband voor €25,60 aangeschaft kan worden bij Cos Stores ; de ring van de ministerin is bij Thomas Sabo te koop voor € 165,25 en de lange satijnen handschoenen kunnen bij Christophe Coppens aan het zachte prijsje van € 266 samen met een tasje met strasdetails bij Friis & Company voor € 85,50.
Wij zijn geen fatsoensrakkers, maar dit lijkt nergens op. Mens toch, je ziet er uit als een tuttebel in een uitzuipkroeg die niet eens een cola aangeboden krijgt. En wat is de wulpse boodschap van het muisje op de hand ? ! Doe je job als ministerin, dat is al moeilijk genoeg en je privé-uitspattingen in deze ondankbare tijden zijn misplaatst en intresseren enkel het kleine clubje hielenlikkers om je heen. Wat een uitschuiver, Crevits.
Islamosocialisten door Philip Claeys
Er is een tijd geweest dat de linkerzijde zich inzette voor de emancipatie van het individu. In mei ’68 zijn de stoppen daarin beginnen doorslaan. Het was verboden te verbieden. Alles moest kunnen. Die tijd is echter definitief voorbij. De opgang van de - door links opgedrongen - multiculturele maatschappij heeft een aantal linkse dogma’s door elkaar geschud. Vrije meningsuiting, bijvoorbeeld, is iets dat eigenlijk niet meer kan. Waar gaan we immers naartoe als iedereen zomaar vrijuit zijn mening gaat zeggen over massa-immigratie en islamisering?
Een ander voorbeeld is de hoofddoekenkwestie. Vroeger was links voor vrouwenrechten en voor de scheiding van kerk en staat, maar dat gaat vandaag natuurlijk lijnrecht in tegen de islam. Dus zijn de meeste ’progressieven’ voor islamitische sluiers op school en in publieke functies. Dat die sluiers het symbool bij uitstek zijn van de onderdrukking van de vrouw, heeft blijkbaar geen belang. De nieuwe kiezers van de linkse partijen zijn immers moslims. En dat weten de socialisten maar al te goed.
Zo komt het dat de Brusselse minister Pascal Smet, enkele dagen nadat hij zich als homo uitte, beweerde dat het hoofddoekenverbod wellicht onwettelijk is. Of dan krijg je Bert Anciaux, die datzelfde verbod op dezelfde lijn plaatst als de islamitische terreuracties van 11 september 2001. Arme Bert, van Vlaams-nationalist tot islamosocialist.
...als wij in een normaal land mochten leven, waar we ons niet druk hoefden te maken over het onafscheidelijke duo "politiek en verraad", dan zouden wij een blog vullen met muziek, poëzie, schilderkunst, opera, theater, film, ballet en poppenkast (dat laatste onderdeel zou menige parodie bevatten op politici). Helaas, wij leven niet in een normaal land en wij beleven evenmin normale tijden. Daarom die voortdurende glijvluchten over de actualiteit en het prikken met onze angels in de dikke huiden van de hogepriesters van de misleiding en het profitariaat.
Ongetwijfeld is de aangenaamste bezigheid, samen met onze Platenruiter grasduinen door de muziekliteratuur en fragmenten uitkiezen die wijzelf graag horen en waarvan we hopen dat sommigen onder u er genoegen aan beleven.
Vandaag stoppen we bij de Duitse componist Max Bruch (1838 - 1920). Van zijn talrijke composities, heeft quasi enkel het Concert voor viool en orkest opus 26 de tand des tijds getrotseerd. Elke vioolsolist wil dit virtuoze werk op zijn répertoire en u kent ongetwijfeld de meeslepende eerste beweging. Daarom kozen we voor het innige, romantische en gevoelige Adagio (dat wil zeggen : "op uw gemak, comfortabel, vlot, behaaglijk"). De solist is de Amerikaan Joshua Bell (1967). Het is bijna de perfectie hoe zacht de klanken van de viool en het orkest in mekaar vloeien, zoals we graag hopen dat de liefde ook zou zijn . Bell speelt op een Stradivarius van 300 jaar oud die geschat wordt op 5 miljoen dollar. Het is te horen, dat dit geen ordinair jammerhout is.
De Platenruiter
Burgemeester Venray (NL) heeft last van kut-marokkanen
Burgemeester Venray heeft last van 'kut-Marokkanen'
.
De Marokkaanse gemeenschap in Venray is boos op burgemeester Jos Waals vanwege diens uitspraken over "kutmarokkanen" in zijn gemeente meldt de Limburgse omroep L1. Ook wij zijn woedend als we dit horen en xij treden de Marokkaansde gemeenschap bij in haar verdriet. Het moet zijn "lullen" of "lulmarokkanen".
We gaan gezellig in onze tuin werken : tot morgen.
Correctie : 26.09.2009
In onsBijhuis: een reportage over de flop van Islam on Capitol Hill
Dit is ons land
Als er problemen zijn bij Vlaams Belang, dan moeten die uitgepraat en opgelost worden. In de partij en door de mensen die de verantwoordelijkheden dragen.
Dat is in alle politieke partijen zo en dat is bij het VB niet anders : waar mensen met mekaar omgaan, ontstaan misverstanden. De grote sterkte van het Belang is, dat er uitwendig zo veel vijandige en hatelijke tegenstanders zijn, dat de interne samenhang veel groter is dan bij andere partijen.
De kracht en de moed van een gezamenlijke overtuiging is tegen veel bestand.
Jaren is een regimeschrijvertje als Tom Cochez aan de gang om complotten, samenzweringen en vandaag zelfs muiterij te ontdekken en vooral wereldkundig te maken. Wat een triestig bestaan moet zo'n mens doormaken : jaren op de loer liggen om een vette vis binnen te halen en telkens bot vangen.
Wat er ook van zij : wij bij Angeltjes bemoeien ons niet met de interne aangelegenheden van de partij die het dichtst bij onze aspiraties aanleunt. Iedereen is onze vriend en vriendin, dat bewijzen we door regelmatig alle mandatarissen en kopstukken die iets te vertellen hebben, aan het woord te laten. Als er meningsverschillen bestaan, zullen ze niet bij ons uitgevochten worden. Wat de media er mee aanvangen, dat weten we, die zijn enkel uit op vernietiging en beschadiging. Wij hopen dat àlle mandatarissen en kopstukken slim genoeg zijn om zich niet te laten uitnodigen door de VRT. Boycot die fascisten !
En voor de rest, lieve vrienden en zure vijanden : zo lang Vlaams Belang de weg wijst naar een Onafhankelijk Vlaanderen en opkomt voor onze eigen identiteit en de islam zo weinig mogelijk kansen biedt, stappen wij mee op. Ongeacht wie de kar trekt. En als de kar stilstaat, stappen wij toch door, want Vlaanderen is ons land.
De Redactie van Angeltjes
25-09-2009
Wachten op Godot *
Estragon (Bart) en Vladimir (Kris) en maar wachten ...
(Vrije Tribune, verschenen in De Tijd van 25/9/09)
Tijd voor Vlaamse frontvorming
Na de riante verkiezingsoverwinning van juni gooide de N-VA het over een andere strategische boeg. De partij stapte af van het idee van een grote onderhandelingsronde met de Franstaligen. De Wever koos resoluut voor Vlaanderen en probeert vanuit de Vlaamse regering goed en degelijk bestuur na te streven. Dat staat in schril contrast met de federale overheid die in eigen schulden dreigt te verzuipen en de komende jaren budgettaire ‘hongerwinters’ tegemoet gaat. De N-VA speculeerde terecht dat het niet zo lang zal duren vooraleer de federale regering Vlaanderen zal vragen om de schulden te helpen delgen. Vlaanderen betaalt geen eurocent zonder dat het een flink pakket bevoegdheden krijgt toegeschoven, klonk het toen. De N-VA maakte van die zgn. ‘Maddens-doctrine’ haar belangrijkste campagnethema.
Intussen heeft het overlegcomité van regeringen ingestemd met het voorstel van premier Van Rompuy voor de verdeling van de begrotingsinspanningen tot 2012. Vlaams minister Muyters stelt terecht dat Vlaanderen in 2010 meer dan negentig procent van de besparingsdoelstellingen van heel België voor zijn rekening neemt. Andere regeringen doen amper een inspanning. Kris Peeters beweert dat het akkoord voor Vlaanderen geen probleem is, wat diametraal tegen de uitlatingen van de N-VA ingaat.
De Maddens-doctrine faalt, nog voor de Vlaamse regering goed en wel van start is gegaan. Vlaanderen depanneert andermaal de rest van België, dat zich, blijkens de uitlatingen van PS-voozitter Elio Di Rupo, opmaakt voor een nieuw rondje potverteren. Vlaanderen mag andermaal federaal budgettair puin ruimen, maar de communautaire grendels blijven op hun plaats.
Na de verkiezingsoverwinning van 8 juni riep De Wever luid: “De federale uier is leeg en toch blijven de Franstaligen eraan trekken. Wat ons betreft is het genoeg: geen druppel meer… Het is tijd voor een assertief Vlaanderen. Dan zullen we zien wie vragende partij is voor een hervorming van ons land”. Dat is nu wel even anders.
Van de assertieve Vlaamse politiek blijft niet veel over. De indruk ontstaat dat Bart De Wever zich als handpop van Kris Peeters heeft laten gebruiken om de Vlaamse regering op de rails te krijgen. De Wever werd de sterkhouder van de regeringsvorming en de assertieve Vlaamse strategie. Alleen stond daarvan weinig tot niets te lezen in het Vlaams Regeerakkoord (‘Een daadkrachtig Vlaanderen in beslissende tijden’), op wat maatregelen in Brussel en de Vlaamse Rand niet te na gesproken. “Een kwestie van ons niet vast te pinnen op een strakke agenda,” heette het. Blijkbaar is niet iedereen binnen de Vlaamse Regering doordrongen van die assertieve Vlaamse strategie.
Het wordt stilaan duidelijk dat het met de Maddens-doctrine ‘wachten op Godot’ wordt. Dit is gewoon het B-luik van het participationisme dat ons ooit het onzalige Egmontpact opleverde. Kris Peeters is vast niet van plan om het federale niveau – waar zijn eigen partijgenoot de scepter zwaait – zwaar onder druk te zetten. De CD&V is nog minder van plan om de Wetstraat 16 op te geven. Wanneer het op communautaire onderhandelingen aankomt, is de kans klein dat aan Vlaamse kant het spel hard zal worden gespeeld.
Nochtans insinueerde Bart Maddens na de verkiezingen van 8 juni dat er misschien wel nog een ander scenario is: “De Vlaams-nationalistische partijen behalen een monsterscore. Vlaams Belang en N-VA halen samen 28,4 procent. Als we de stemmen voor SLP en LDD meetellen, komen we aan een nooit geziene score van 37,1 procent voor uitgesproken Vlaamse partijen. Nog nooit waren er zoveel Vlaamsgezinde stemmen.” Dat zal wel zijn, maar ondertussen wordt dat Vlaams Belang vrolijk verder gedemoniseerd door de politieke concurrentie, speciaal juist door de N-VA in haar recente electorale retoriek.
Een doorgedreven staatshervorming zal er pas komen als er langs Vlaamse kant een uitgesproken frontvorming is. De N-VA moet haar koudwatervrees overwinnen en resoluut kiezen voor een brede Vlaamse alliantie. Alleen vermag ze niets. In Vlaanderen wordt dit front ‘incontournable’ en is het onmiddellijk aan zet. Vlaanderen kan dan vragen om België onder curatele te plaatsen om zo in het budgetair en staatkundig huishouden orde op zaken te stellen. Lukt dat niet, dan ligt de weg open naar een eigen republikeins project, losgeweekt uit de Belgische chaos, en op zoek naar een eigen plaats in het Europa van de 21ste eeuw. Ongetwijfeld een brug te ver voor de traditionele partijen, maar de starre tradities, het institutioneel conservatisme en de partijlogica’s, daar baalt een ruime meerderheid van de Vlamingen van, zeker weten.
De Maddens-doctrine ligt lekker in de mond, maar winnen doe je met daden nooit met woorden.
Ludo Abicht, Julien Borremans, Frans Crols, Koenraad Elst, Johan Sanctorum, Matthias StormeenJef Turf
(De ondertekenaars zijn kernleden van de Vlaams-republikeinse denkgroep Res Publica)
***
Wachten op Godot is het overbekende toneelstuk van Samuel Becket met volgende figuren. Met onzeVlaamse politici kunnen er prachtige rolverdelingen gemaakt worden.
Vladimir
De intellectueel en estheticus. Hij schijnt meer te weten dan Estragon, is lang en mager maar is enorm gehecht aan Estragon.
Estragon
Hij is zinnelijk, kort en dik, soms wat verwijfd en heeft soms last van capriolen. Dan wil hij Vladimir plots verlaten, maar uiteindelijk bedenkt hij zich altijd weer.
Lucky
Werkt voor Pozzo. Laat zich vernederen, en doet altijd wat hem gevraagd wordt. Hij valt voortdurend in slaap.
Pozzo
Eigenaar van Lucky. Vernedert Lucky constant, en heeft zijn hulp nodig voor de meest onbenullige dingen
De jongen
Hij komt dagelijks melden dat "mijnheer Godot vandaag niet komt, maar morgen zeker zijn afspraak zal nakomen".
