Al jaren prijkt de linde op het plein. De oudjes vinden daar hun keuvelhoek, En zijn voor deze reus een open boek. Ze is hen meer waard dan een gobelijn.
Heel langzaam is de forse boom gegroeid. Op haar robuustheid valt niets aan te merken, Maar door al die geheimen te verwerken, Geraakt de Tilia toch wel vermoeid.
Erg fleurig en ook geurig is haar bloem, En zo ontbreekt in juli geen gezoem: De bijen lijken vreugde mee te delen. De linde dient als toevluchtsoord voor velen: Eenieder kan er zijn problemen kwijt, Haar magisch krachtenspel bevordert vlijt.
weemoed
