Elk jaar komt Baloe wel 1 of 2 x bij ons logeren. Zij is de dochter van onze Balou en de zus van onze Gaudi en Poef (deze naam hebben wij niet zelf verzonnen). Dat is altijd dikke pret en tijdens één van deze vakanties schreef zij aan haar familie de volgende kaart:

Lieve familie,   Hierbij weer een vakantiegroet uit Langerak. Het weer kon mooier, ik hoop dat jullie het beter getroffen hebben! Ik vond het heel leuk om mijn broer Poef weer te zien, hoor. Dat is zo’n sul, die kan je lekker bijten en die doet niets terug. Mijn zus, Gaudi, nou dat is andere koek, die geeft mij flink partij! En mijn moeder is natuurlijk wel streng, maar toch ook wel heel lief voor mij. Ze is altijd weer blij om mij te zien. Maar ja, dan die mensen ..... die willen dan een uitje voor ons verzinnen en dan takelen ze ons toch toe, dat willen jullie niet weten!   We zouden naar Brandwijk gaan .... daar heeft de baas van mijn moeder een stuk natuurgebied. Daar kan je lekker op eenden en hazen jagen, maar dat is geloof ik niet de bedoeling? De zon scheen eindelijk, dus de baas dacht: laten we alles maar meenemen! Dus moesten we een zonnehoed op en zelfs een zonnebril! Nou ja, dat is toch niets voor een hond! Dus daar kwam niets van in. Maar natuurlijk wel een flesje water voor onderweg, want je kreeg dorst van al dat rennen, hoor. He, he, eindelijk zijn we er klaar voor.       Van links naar rechts zitten Gaudi, ikzelf, Poef en mijn moeder Balou heeft de waterfles bij zich.   Nou, dat was wel afzien, hoor, in Brandwijk. De baas ging op de trekker zitten en wij moesten gewoon lopen. Maar dat was eigenlijk niet zo erg, want ondertussen konden wij heerlijk ravotten. Mijn moeder en Poef hebben zich behoorlijk uitgeleefd, want die springen gewoon de sloot in. Ikzelf ga meer een beetje pootje baden. Toen wij weer thuis kwamen heeft de baas alle modder weer van ons af moeten spuiten.     Veel liefs van Baloe

08-03-2009 om 00:00 geschreven door Anneke Verheij

Passie voor siamezen en OKH    

Hoe gek kan het lopen? Ik wilde al heel lang een siamees, maar het kwam er nooit van.

Wel hebben wij jaren met veel plezier en liefde een aantal Europese kortharen in huis gehad, waarmee wij ook heel wat kittens “gefokt” hebben, vooral “lapjespoezen”. Toen kwam er - onverwachts – toch nog een siamees in ons huis. Een goede vriendin bemiddelde voor een bevriend stel, die twee siamezen hadden waarvoor zij – i.v.m. de komst van een baby – een nieuwe familie zochten.

Wij hadden het helemaal niet over kleuren gehad, want ik wist niet beter dan dat een siamees een roomkleurige kat is met chocoladebruine points, dus toen mijn vriendin met 1 i.p.v. 2 (1 bleef toch thuis wonen) siamees voor de deur stond in de kleur lilac tabby point was dat voor mij eigenlijk een grote teleurstelling. Wat een fletse kat, de points waren maar nauwelijks zichtbaar. En lief …. dat was nog niet te merken want ze was verschrikkelijk schuw en dook de keuken in waar zij achter het fornuis verscholen bleef zitten. Dat was ik na 2 dagen behoorlijk zat, dus toen ben ik na het eten maar in de keuken gebleven en heb daar de hele avond op de grond naast het fornuis gezeten. En maar praten, praten, praten…... Kennelijk wel overtuigend, want aan het eind van de avond kwam Tina te voorschijn en toen was het toch liefde op het tweede gezicht voor mij. Wat een lieverd! Zij paste zich snel aan en mocht – net als onze andere katten – ook naar buiten in de tuin. Maar dat was aan Tina niet erg besteed, zij was duidelijk op een flat opgegroeid en dat licht buiten was zóó fel! Als wij achter in de tuin zaten dan kwam ze met haar ogen dichtgeknepen op het geluid af naar ons toe gelopen. Zij was wel ontzettend waaks! Elke vreemde kat die een poot in onze tuin waagde te zetten werd er door Tina vakkundig uitgemept.   

Tina is 13 jaar oud geworden en na haar dood wilden wij erg graag opnieuw een siamees. Nu toch wel een chocolate point. Deze keer was de voorbereiding beter: wij zijn naar de kattenshow geweest en hebben daar informatie verzameld over fokkers. Na een aantal telefoontjes kwam ik in contact met Suzanne Ruthsatz en bij haar heb ik onze Heavenly Nessy Quick (Heavy) uitgezocht. Dit was liefde op het eerste gezicht: ze kwam meteen op schoot zitten en ik wilde haar het liefst onmiddellijk meenemen. Helaas mocht dat niet .. ze moest eerst 13 weken oud zijn. Gelukkig kon ik Suzanne later overtuigen dat 12 weken oud genoeg was, ze woog tenslotte al 1 kilo en ik had een week vakantie opgenomen, dus mocht ik haar wat eerder ophalen.

Maar … het was begin augustus en heel erg heet: Heavy wilde niet eten en amper drinken, ze werd zo slap als een vaatdoek. Telefonisch overleg met Suzanne leerde dat de andere kittens bij haar thuis ook slecht aten, maar goede raad was duur. Toch maar naar de dierenarts, die haar een (wonder)spuitje heeft gegeven. Ik weet nog niet wat het was, maar wij kwamen thuis en Heavy begon onmiddellijk te eten en drinken. Gelukkig maar, want ons andere kitten – een huis tuin en keuken kat – mepte haar de hele kamer door als ze de kans kreeg. Dat was nu snel voorbij, Heavy stelde orde op zaken en zij werden uiteindelijk de beste maatjes.

Al snel droomde ik van een nestje siameesjes. Het is heel gek, maar als wij dieren hebben, dan willen wij ze ook vermeerderen. Dat was al eerder met onze vissen gebeurd, onze agapornissen en kippen en natuurlijk onze lapjespoezen. Logisch dus dat ik mij al snel ging oriënteren. Via Neocat was de dekkater al snel gevonden en toen Heavy er klaar voor was waren wij dat ook. Gespannen wachtten wij de bevalling af. Ik werkte nog full time in die tijd, maar de dochters waren standby. Maar … geen zorgen … Heavy wachtte keurig netjes tot ik thuis was (en deed dat ook de volgende nesten) en toen ging zij in haar kraammand liggen voor de bevalling.

Anders dan met onze lapjespoezen werd er veel van mij verwacht. Heavy was onervaren en verwachtte van mij duidelijk hand- en spandiensten. Nu had ik gelukkig wel veel kattenbevallingen meegemaakt en ik had er al veel over gelezen, dus wist ik wel wat er moest gebeuren. Maar Heavy liet wel heel veel aan mij over: ze perstte het kitten er uit en dat was het dan. Er werden drie kittens geboren, waarvan er 1 kort na de bevalling overleed. De andere twee zijn opgegroeid tot schitterende katers: Sylvester, een seal point siamees en Pitt (mijn dochter is fan van Brad!), een chocolate point siamees. Zij wonen nu bij mijn dochters.

Ja, en toen waren wij helemaal aangestoken door het fokkersvirus: ik heb een catterynaam aangevraagd en ben mij meer gaan verdiepen in de foklijnen. Een lief karakter vind ik heel erg belangrijk. De kattenshows zijn heel informatief om te horen wat belangrijk is qua uiterlijke kenmerken. Ik heb een paar keer als steward meegewerkt en dat is bijzonder leerzaam. Heavy en Sirikit vonden het showen niet leuk, maar Tara wel en zij heeft ook haar kampioenstitel binnengehaald.

Heavy heeft nog drie nesten van zorgvuldig uitgekozen dekkaters gekregen en uit elk nest heb ik zelf een mooie poes uitgezocht: Sirikit, seal point – Tara, OKH havana – Misty, lilac point (een kleur die ik nu dus wel heel erg mooi vind).
 

Inmiddels zijn wij een aantal jaren verder: Heavy is met pensioen en met haar dochters heb ik  een aantal mooie nesten met lieve kittens gefokt in mijn favoriete kleuren: siamees seal, chocolate, lilac en cinnamon point en oosters korthaar in de kleuren havana en cinnamon.

Bijlagen:
Herschaalde kopie van backup 1047.jpg (122.6 KB)