Hallo,hier schrijft een absolute neofiet.

Laten we maar eens hebben over het nu uit de kop van mijn blog.

Dat speelt zich af in een woonzorgcentrum in Alsemberg. Jullie zullen wel bekend zijn met de racages die covid heeft aangericht in de gelederen van de rolator-en rolstoelbrigades.

Maar we leven nog en ik zal in deze blog regelmatig berichten over het leven in een rusthuis. Niet dat ik jullie wil opzadelen met de k,aaltjes van mijzelf of anderen,maar er is,in tegenselling met wat wel eens gedacht wordt,wel degelijk leven in een wzc.

Verleden maandagavond stekden wij vast dat het niet mogelijk was het licht in inze kamer te doven.

Uiteraard zijn wij niet meer piep genoeg om in die onverwachte situatie gebruik te maken om een nachtelijk bacchanaal aan te richten,de voorkeur gaat uit naar slapen natuurlijk.

De paar aanwezige personeelsleden hadden geen oplossing,een externe electricien erbij halenlag buiten hun bevoegdheid,we moesten maar zien in slaap te geraken. Mijn voorstel om de naam van de instelling te veranderen in Guantamo Bay,waar ze o9k aan slaapdeprivatie doen,werd niet echt geapprecieerd. Dat zal waarschijnlijk ook niet het geval zijn voor deze blog,als onze directrice daarover hoort. Dat valt buiten het verwachtingspatroon over wzc-bewoners.

Maar verwachtingspatronen zijn er om doorbro ken te worden. Bij deze,dus.

Hier ga ik het voor een eerste proeve bij laten.

Tot de volgende!