Daarstraks is Union-Anderlecht gespeeld,maar ik de uitslag nog niet kennen. Ik wil vanavond zelf zien of het wonderjaar van Union verder gaat. Een ding staat vast:behalve de verstokte Anderlechtsupporters staat de natie achter Union. Na 48 jaar is het voetbal terug in het Joseph Mariënstadion,ingebed in het Dudenpark. Die Joseph Mariën was een rijke beursmakelaar en voorzitter van Union. Op zijn initiatief-en met zijn geld-werd in 1926 het huidige stadion gebouwd. Met een monumentale hoofdtribune in art-decostijl en versierd met reliëfsculpturen en brandglasramen. De skuunste stade van de weireld zeggen die van Sint-Gillis,en ze zouden weleens gelijk kunnen hebben. Maar al die pracht speelt de club nu parten,die tribune is beschermd erfgoed geworden,waar niks aan veranderd mag worden. Meneer Mariën stierf in zijn stadion,bij een derby tegen Daring -dei vanMeulebeik-overleefde hij een hartaanval niet. Het is slechts een van de merkwaardigheden van deze echte traditieclub. Ze wonnen 11 landstitels en er was het legendarische Union 60,de ploeg die tussen 1933 en 1935 zestig matchen op rij speelde zonder te verliezen. Naar de kapitein van die ploeg werd de Pappaert-beker (bestaat die nog?) genoemd. Die werd toegekend aan de club uit de hoogste drie klassen,die het meeste wedstrijden zonder nederlaag neerzette. Nadien kwamen nog internationals als Rie Dierix en Paul van den Berg(85) en de nu 75-jarige Jacques Teugels,die later voor RWDM,tegen Atletico Madrid nog een historische strafschop tegen de paal zou trappen. Ik hoop dat ze vandaag allebei in de tribune zaten. Café Nieuw Berchem,bij Frans was een van de belanrijkste vindplaatsen van RWDM-supporters. Aanhangers van Anderlecht hadden het daar hard te verduren;Van Himst heette daar Polle Gazon en als Anderlecht Europabeker 2 won,werd dat de coupe van de place Bara. Daar kwam één Unionsupporter: Jef Van Wichelen. Als hij binnenkwam begonnen alle Daring en Anderlechtmannen eendrachtig de draak te steken met het zwakke Union.De man hoorde het allemaal met een goedmoedige glimlach aan. Jef was een rijke,gepensioneerde marsepeinfabrikant. Als hij met zijn witgrijze haar in zijn rode Mercedes Cabrio door Brussel reed,kregen vrouwen een onbestemde,dromerige blik in hun ogen.
Jef Van Wichelen was een heer van stand. Zoals zijn geliefde Union.
't is altijd 't eigenste,'t is altijd 't zelfde. Het was alweer goed raak gisteren rond het Jubelpark in Brussel. Na elke betoging wordt het geweld driester en gevaarlijker. Met nadarafsluitingen naar in het nauw gedreven politiemensen gooien is niet meer te vergelijken met het kat-en-muisspel in het Terkamerenbos na de eerste betoging.Uiteraard komen er reacties uit de politiek. Premier De Croo is verontwaardigd,minister Verlinden is geschokt en burgemeester Close is ontzet. En alle drie beklemtinen ze dat geweld onaanvaardbaar is.
Natuurlijk is het onaanvaardbaar,maar intussen gebeurt het bij iedere gelegenheid weer. Of het nu bij een betoging,een andere samenkomst of nieuwjaar is,telkens brandt Brussel en telkens wordt verwezen naar 'een kleine groep relschoppers'. Maar gisteren hadden verslaggevers het over zo'n 400 à 500 man. Dat vind ik geen klein groepje meer,dat is een legertje waarmee je vreselijk onheil kan aanrichten. Als je al vier keer hetzelfde patroon gezien hebt zou je toch je voorzorgen kunnen nemen. Door scherp toe te zien bij de start van de betoging. Als je merkt dat kerels zich met hoodies,bivakmutsen en sjaals onherkenbaar maken,dan weet je dat die niet gekomenn zijn om op trompetjes te blazen en kan je die in de gaten houden en hen bij de minste aanleiding van de straat plukken.
Een groot deel van de geweldplegers zijn vaste klanten,ervaren politiemannen kennen zelfs de gezichten achter de sjaals. Het is hetzelfde Noord-Afrikaanse geteisem dat de hulpdiensten belt met nepoproepen om ambulanciers of politiemensen te kunnen aanvallen,of die ,nog erger,bij een echt noodgeval de hulpdiensten te lijf gaan om die mensen het werk te beletten.
Dat kordaat,zelfs hardhandig voorkomen beter is
dan achteraf steeds opnieuw de gewonden en de arrestaties te tellen,weten de politieke overheden wel. Alleen durven ze die gouden regel niet toepassen,want het schorremorrie mocht zich eens geviseerd voelen. Dat treinbegeleiders het consigne kregen mensen zonder mondmasker daar niet op aan te spreken,past in dezelfde wegkijkpolititiek.
De scherpe veroordelingen door burgemeester,minister en premier klinken na iedere rel,holler en futieler.
