Ik ben niet meer alleen. Na een tien jaar weduwschap heb ik een jaartje geleden terug de liefde gevonden. Een klein wonder gezien mijn pensioengerechtigde leeftijd. Hij woont nu al een tijdje bij mij. Heel gezellig hoor maar waar ik maar niet aan gewoon geraak zijn de tientallen afstandsbedieningen die nu in mijn huis rondslingeren. Die horen bij evenzoveel video- en geluidsinstallaties. Je zou nu toch zeggen één TV of desnoods één voor elk en dan één goede geluidsinstallatie zou toch moeten volstaan. Niet voor hem want die dingen zijn allemaal voor iets anders belangrijk. Het is mij al enkele keren uitgelegd maar ik kan daar toch het nut niet van inzien.
Ik gun hem zijn speeltjes hoor, want al die rommel weegt niet op tegen de vriendschap en de liefde die ik buiten alle verwachting nog mag ondervinden. Maar soms raak ik toch redelijk gefrustreerd wanneer ik radeloos naar de juiste afstandsbediening loop te zoeken als ik ook eens een toestel wil bedienen. En ja, we hebben ook van die universele afstandsbedieningen, wel twee! Maar toch zijn blijkbaar ook die anderen nog onmisbaar.
Waarom is beginnen toch zo moeilijk? Ik ben echt niet alleen, ik hoor het meer zeggen: Ik zou dit of dat willen of moeten doen maar het komt er niet van en dat is veelal geen gebrek aan tijd. Het is gewoon moeilijk om mezelf zover te krijgen om er aan te beginnen. Voor vervelende klussen is dat uiteraard te verklaren maar het overkomt me ook soms voor dingen die ik graag doe zoals tekenen en gitaar spelen. Als ik er dan toch aan begonnen ben geniet ik ervan en heb ik zelfs moeite om ermee te stoppen. Dat geldt eigenaardig genoeg ook voor vervelende klussen, eens begonnen vind ik het helemaal niet meer zo erg en ik werk door tot alles gedaan is.
Dat wetende en in het kader van de goede voornemens voor het nieuwe jaar heb ik besloten om mezelf een beetje om de tuin te leiden als het gaat over vervelende klussen. Ik houd mezelf voor dat ik zo vlug mogelijk moet beginnen maar dat ik ten allen tijden mag stoppen als het tegen mijn goesting is. En ik moet zeggen het helpt, ik begin makkelijker en werk toch tot het gedaan is.
Dan kun je jezelf weer afvragen hoe is dat mogelijk dat je jezelf zo om de tuin kunt leiden. Tja het is iets raar dat menselijk brein, enfin dat van mij toch.
Vandaag de eerste kerstkaartjes gekregen.Elk jaar minder wensen via de postbode en meer digitale. Die echte kaartjes worden binnenkort een curiositeit. Het is ook zo makkelijk digitaal, geen kaartjes gaan kopen, geen postzegels halen en niet moeten onthouden dat ze op tijd moeten gepost worden.Enkel een originele wens verzinnen en eventueel een mooi prentje en klaar is Kees.Voor mijn gevoel is het toch niet hetzelfde al was het maar omdat ik het zo gezellig vind als ze in de living ophangen.
Alhoewel, een originele wens verzinnen is ook een hele klus.Ik zit er al een hele week op te broeien. Alles lijkt zo banaal en al duizend maal gezegd. Maar ja op hoeveel manieren kun aan iemand vertellen dat je wil dat hij gelukkig is (of blijft)?Bovendien vult iedereen het begrip geluk toch op zijn eigen manier in.
Het zuiverste is dat ik iedereen simpelweg een gelukkig nieuw jaar wens, maar dat meen ik dan ook uit de grond van mijn hart.
