Ik ben Rosy
Ik ben een vrouw en woon in het Pajottenland (België) en mijn beroep is schrijven.
Ik ben geboren op 19/06/1966 en ben nu dus 58 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: babbelen, dansen, bakken en bloggen.
Ik heb een lieve man, twee kinderen en al twee kleinkinderen
Vriendelijke gesprekken met sympathieke mensen over alles en nog wat Voor mensen die zichzelf, maar ook anderen, graag zien... Meestal maken die gelukkig en zijn ook gelukkig.
19-06-2024
Verjaren
Lieve mensen,
Vandaag verjaar ik weer eens! Ik kan het haast niet geloven dat ik al "zo oud" ben!
Ik ga vanavond zeker eens uit eten met Frank, mijn lieve man. Ik ga mij zo aantrekkelijk en jong mogelijk maken... Dat moet nog kunnen.
Romantiek moét er vanavond zeker bij zijn. En de hele nacht...!
Gisteren heb ik op mijn blogje een beetje gek gedaan met mijn fotootje van "tante nonneke". Vandaag geef ik je er eentje dat enkele tijd geleden gemaakt werd toen het wat warmer was dan de laatste dagen. Met mijn lieve man Frank een dagje uit. Ik hoop dat er nog vele van dergelijke aangename dagen komen.
Een groetje, een knuffel of een kusje, als je dat verlangt, van
Dat ik een ongewone vrouw ben, wist je misschien al. Ik heb ook zin voor humor en verkleed me af en toe graag. Het moet daarom niet altijd carnaval of een andere gelegenheid zijn. Want ik ben toch een veelzijdige persoon, denk ik toch.
Ik kan ook héél ernstig en vroom lijken. Maar een braaf nonneke ben ik toch niet. O neen!
Een braaf kusje of een innige knuffel, als je dat verlangt, van jouw
Ik ben, denk ik toch, geen slecht mens, ach neen. Maar ik ben niet enggeestig. En zeker niet preuts. Ook niet wispelturig. Ik ben niet beschaamd eens anders te verschijnen, mijn figuur te laten zien: alledaags gekleed, in negligé, in badpak of gewoon naakt. Dat hangt natuurlijk af van jouw smaak en misschien ook van jouw opvoeding.
Vroeger, en dat is wel héél lang geleden, was men "geschandaliseerd" als een vrouw "een zo korte rok" droeg dat men haar enkels kon zien. Wat een hypocrisie! En als vrouwen een lange broek droegen, wat nu normaal is, werd dat ook als afwijkend en schokkend ervaren...
Gelukkig zijn de tijden veranderd.
Ik wil geen gewoon burgerdametje zijn. Maar af en toe mag een frivoliteit(je) je gelukshormonen wel een stootje opwaarts geven. Of is het leven niet serieus genoeg?
Laten we dus af en toe iets doen wat niet "normaal" is. Je zal er je beter bij voelen.
Soms heb ik zin om me eens anders te kleden. Zo vond ik onlangs een foto die ik eens in Oostenrijk, in Tirol, van me liet nemen. Ik, gekleed in een traditionele klederdracht.
Maar ik ben ook al eens als moslimvrouw op stap geweest, bijna helemaal gehuld in het zwart.
Een verpozing is het dan als je dat alles kan afgooien en slechts met een doekje voor de mond je daar sexy, bijna bloot, kan laten bewonderen.
Ik ben een oma. Het is fijn oma te zijn. De oma's die dit lezen zullen (bijna) allemaal met mij akkoord gaan. Dit hier ben ik met mijn kleinzoontje.
Een flink kereltje met guitige oogjes. Ik kan niet genoeg van hem krijgen. Ik verwen hem veel te veel, zegt zijn vader. Maar wat weten mannen daarvan? Ze werden toch ook graag geknuffeld. En zijn mama laat me doen. Want ze is een vrouw. En vrouwen moeten solidair zijn.
Ik heb pech gehad. Mijn gasmaaiertje doet het niet meer. Vorige maandag was er gelukkig een beetje zon, en vermits het gras in mijn tuintje toch al tamelijk hoog stond, besloot ik het een kleine maaibeurt te geven. Maar ik had nauwelijks een meter met mijn maaiertje gereden of het viel stil. Even controleren of alles wel goed aangesloten was? Ja, alles was in orde, behalve dat dat ding niet draaide en maaide. Pech, pech. En juist nu regende het niet.
Ik ben dinsdag mijn grasmaaiertje voor reparatie gaan binnendoen. Hoe lang moet ik het missen? Kan wel drie weken duren. Maar men zal me verwittigen. Daar ben ik vet mee... Hoe hoog zal mijn gras dan wel zijn? Nu in een periode dat alles geweldig snel groeit.
Maar kom. Er zijn ergere dingen. En als alles terug in orde is, dan is het plezier weer wat groter.
Voorbij het lang weekend van Hemelvaart. En we hadden geluk met het weer! Heb je moederdag kunnen vieren? Of ben je er eens op uitgetrokken? Of was je niet bij de gelukkigen?
Ik denk hier aan de mensen die niet van het langere weekend konden te genieten. Je lag toch niet in een ziekenhuisbed? Dan wens ik je van harte snel beterschap. Was je misschien eenzaam? Wel, ik heb een hart voor jou alhoewel ik je niet ken. Schrijf me iets, ik antwoord je.
Ikzelf ben rustig thuis gebleven en we hebben vorige zondag moederdag gevierd. De kinderen waren gekomen met hun partner. Het zijn wel niet mijn eigen biologische kinderen, maar voor hen ben ik hun moeder. Na drie jaar huwelijk verloor mijn lieve man zijn eerste echtgenote. Zij had hem twee kindjes gegeven. Enkele tijd daarna leerden we mekaar kennen. We hielden zielsveel van mekaar en trouwden. En zo werd ik de lieve mama van een meisje en een jongetje. Zij zijn nu volwassen, afgestudeerd, en gaan hun eigen weg. Maar ze houden van me. Dat maakt mij gelukkig.
Voor jou, lieve lezer/es, een knuffel of een zoentje als je dat wenst van
Het regent weer eens. Triestig hé. Gisteren, zondag, was het wel zonnig. In Groot-Bijgaarden ging de processie uit ter ere van de heilige Wivina. Ik heb een zwak voor die vrouw. Zij was iemand die niet met haar voeten liet spelen. Zij leefde hier wel ongeveer 900 jaar geleden, en stichtte een klooster. Dat klooster bestaat niet meer, maar de herinnering aan haar wordt levendig gehouden. Je kan wel haar kapel bezoeken. Ik ga daar af en toe eens met haar praten en vragen dat ik een echte goede vrouw mag zijn en blijven. En dat lukt, als je maar vertrouwen hebt.
Gisteren ben ik haar eventjes gaan groeten, maar ik heb de processie niet zien passeren. Ik was er niet op voorbereid. Schande dat ik een feest van een van mijn lievelingsheiligen uit het oog verloren heb. Sorry, Wivina. Maar je verstaat me wel. Ik ga een dikke kaars voor jou offeren.
Dag, lieve lezer/es. Een lieve knuffel van mij, als je het verlangt..
In een van mijn vorige bijdragen heb ik je beloofd je wat meer over mezelf te vertellen. In de kolom hiernaast zeg ik je al een en ander, en zie je een recente foto van mij. Ja, dat ben ik en zo zie ik eruit. Vind je dat ik een knappe vrouw ben?
Maar zo zag ik er niet altijd uit. Want bij mijn geboorte dacht iedereen dat ik een jongetje was... Maar ik wilde altijd een meisje, een vrouw zijn. En dat verlangen groeide naarmate ik groter werd.
Gelukkig hadden mijn ouders daar begrip voor, en ze zagen dat het niet zo maar iets voorbijgaands was. Daarom consulteerden ze met mij dokters, psychiaters, specialisten enz. enz. Met als resultaat dat ik, toen ik 20 jaar was, de volledige transitie van man naar vrouw had doorgemaakt. Totaal! Compleet! De meeste mensen geloven niet dat ik niet altijd vrouw ben geweest.
En dat heeft van mij een heel gelukkige vrouw gemaakt. Ik was bevrijd van mijn "handicap". Voelde mij normaal. Heb geen complexen en frustraties meer. Ben geworden wie ik eigenlijk ben en altijd was.
Zo veranderde de jongen (Am)broos, Brosy, in het meisje Rosy.
Sommige mensen kunnen moeilijk of niet begrijpen dat men van gender wenst te veranderen; maar wees dan tevreden en gelukkig dat je dit veranderingsproces om je gelukkig te kunnen voelen niet moet doormaken. Ik zou beter zeggen: aanpassingsproces aan je echte identiteit. Wees blij als je bent zoals je je voelt.
Ik ben later ook getrouwd met een pracht van een man. Maar daar vertel ik je later nog wel wat over.
Voorlopig hou ik op en als je het wil krijg je een lieve knuffel van
Ik heb een hele tijd niets in dit blogje geschreven. Ik had veel te doen en daarna was ik wel wat lui om iets te schrijven. Ik ben gewoonlijk wel een lustige tante en ik babbel graag, ook schriftelijk (tegenwoordig zegt men 'chatten'), maar ik zou toch graag hebben dat meer mensen op mijn tekstjes reageren; een klein antwoordje geeft moed. Maar ik zie ook dat veel mensen meer met foto's en afbeeldingen werken. Is iets schrijven dan toch zo moeilijk?
Ik zal je binnenkort wat meer over mezelf vertellen. Misschien, als je me beter kent, heb ik af en toe een aangename (schriftelijke?) babbel met jou...?
Ik was een tijdje uit de circulatie omdat ik geopereerd ben. Niet zo heel erg hoor, maar toch wel ambetant. Ik ben mijn galblaas kwijt. Dat was de boosdoener. Ik voelde me al een tijd niet meer fit, had geen eetlust, moest overgeven, begon er geel uit te zien, plaste donkergeel...
Ik liet dat onderzoeken. Resultaat: stenen in de galblaas die een afvoerkanaal verstopten. Remedie: galblaas weghalen. Is eigenlijk niet zo erg als het eruitziet.
Nu ben ik fit, fit, fit. En optimistisch. Goed genezen. Slechts oppassen dat ik niet te veel vettige schadelijke dingen eet. En voorlopig ook geen alcolhol! Maar dat glaasje cava af en toe kan ik gerust missen.
De winter lijkt op zijn laatste benen te staan, want vandaag schijnt de zon. En deze week is het carnaval. Ik doe mee, verkleed mij, doe zo zot mogelijk, flirt, vrij, zing en dans!! Zotte Rosy, zullen ze me weer noemen. Maar eigenlijk ben ik toch een serieus meisje. Geloof je het niet? Dan heb je het mis.
Een kusje voor jou en een ferme knuffel als je dat wenst van
Dit weekend vieren we carnaval. Hay no carnaval sin cuaresma, (geen carnaval zonder vasten), zegt een Spaans spreekwoord.
Maar het begin van de vastentijd valt dit jaar samen met Valentijn. En op die dag zullen verliefde paartjes en paren liefst niet de strenge gebruiken van Aswoensdag toepassen. Maar als men van goede wil is en toch de vastentijd in goede zin wil beleven (al was het maar omdat dit meestal goed is voor de gezondheid), kan men wel een en ander aanpassen. Wij leven immers niet voor de wet, de gewoonte, de traditie, of wat dan ook, maar het moet omgekeerd zijn.
Nog een fijne carnaval en eventueel een liefdevolle Valentijn!
Ik hoop dat veel mensen op mijn berichtjes zullen reageren. Mannen, vrouwen, iedereen. Maakt niet uit. Met mij kan je over alles praten. Ik hou van mensen en ik zal je nooit veroordelen als je het maar goed meent. Heb je plezier? Oké. Vertel. Heb je verdriet, stort je hart dan maar uit, als dat je goed doet. Ik heb wel ergens raad voor jou. Ik heb ook al heel wat meegemaakt en ben niet gauw meer verwonderd over wat mensen wel of niet kunnen doen of willen. Ik geef iedereen krediet.
Voor wie een knuffel verlangt... Ja, graag.
En nu kijk ik vol verwachting uit naar wat mijn eerste babbelgezell/inn/en vertellen ...!
De andere berichten komen eronder, de recentste zie je eerst.
Lieve mensen,
Ik zit nogal dikwijls te schrijven op mijn computertje. Zoals je dat hier op deze foto kunt zien. Als je eventueel een antwoordje of een berichtje schrijft zal ik het graag lezen.
Ik ben Rosy
Geloof je het niet? Dan heb je het mis.
