Zondag 27 aug 06. Vertrek naar Dah Anu ( 165km ) waar we na 8u rijden aankwamen in ons tentenkamp. Het was eens te meer een mooie rit, eerst lange tijd langsheen de Indus. Hier zie je de samenvloeiïng van de Indus en de Sanskar.
Dit meisje zorgt voor haar zusje. De meeste families hebben max 2 kinderen. Liefst jongens. Het blijkt dat er bij de geboorte nog steeds meisjes ' gedood ' worden; in de steden is er abortus, hoewel dat nergens wordt toegegeven. Men kan zich afvragen wie op termijn het werk zal doen, als men ziet dat vrouwen nu ' misbruikt ' worden voor werk op land, in de bouw , straatwerker......en dan nog het huishouden doen !!
Onderweg even halt en abrikozen proeven. De pitten worden als nootjes opgegeten. Er is een zure variatie, waarvan de pitten gebruikt worden om olie te maken.
Na een afscheidsmaal met Kunchok Dolma en een ontroerend afscheid ( ik heb haar op zijn Vlaams eens goed vastgepakt en 3 zoenen gegeven), verlaten we de Nubra vallei. Langs mooie bergen en dezelfde weg rijden we in 5u terug naar Leh. Onderweg zien we de bus in de ravijn liggen, waarin 5 jaar geleden 22 mensen hun leven lieten. Ook Dolma is voor het leven gedeeltelijk verlamd.. daar sta je even stil bij... en we rijden verder na de tranen in de ogen te hebben weggeveegd.
Bezoek aan een klasje. Er zijn 8 leerjaren en een klasje kleuters. De leerkrachten hebben later geen pensioen; alleen wie bij de overheid werkt, heeft pensioen !!
Men leert eerst talen, Ladakhi, Hindi en dan Engels. Wiskunde wordt in het Engels onderwezen.
Na het 8ste leerjaar moeten de leerlingen naar een school in Leh. Dit is 6 u rijden ( als de Khardung La open is ) en is dus alleen weggelegd voor diegenen die familie hebben in Leh en daar kunnen verblijven. Nadien wacht de universiteit, maar die is dan in Delhi !!
Daar de dorpen soms veraf gelegen zijn , blijven vele kinderen op school slapen. Ze dienen dan wel hun eigen ' matras' mee te brengen. Hier de slaapzaal....
Dolma leerden we kennen, daar we in Deskit een schooltje sponseren. Zo hoorden we van het busongeval 5 jaar geleden intussen. Met 25 personen onderweg van Deskit naar Leh, reed de bus in een ravijn. Er waren 3 overlevenden, waaronder de toen 19-jarige Dolma. Nu 5 jaar later, kan ze met een 'steunplaat ' aan beide benen,rechtop staan met de steun van een looprekje. Intussen doet ze administratief werk in het plaatselijke ziekenhuis en heeft ze daar een leefruimte. Ze zorgt ook voor het nu 10 jarig dochtertje van haar zus, die bij het ongeval omkwam. De vader is opnieuw gehuwd en kijkt naar het kindje niet om. ( het is ook maar een meisje !!!)
We schrijven reeds een tijdje naar haar vanuit België en maakten van de gelegenheid gebruik om haar op te zoeken. De dagen samen gaven onze reis een enorme meerwaarde !!
In dit klooster is de oom van Dolma monnik. We hadden dan ook de gelegenheid de verblijven van de monniken te bezoeken . Men gaf er ons thee en gebak ! Daar Dolma niet kan stappen , draagt haar oom haar op zijn rug.
In Panamic zijn er warmwaterbronnen. Deze worden nu echter gebruikt door de militairen die er hun was doen!!! Het is ook de meest noordelijke plaats waar we mogen komen ( en dan nog met een ' permit '.). Hier woont de moeder van Dolma. We namen Dolma mee in de jeep en bezochten haar moeder, die ze al 9 maanden niet meer gezien heeft.
Wegeniswerken gebeuren nog handmatig. De overtollige steentjes worden er met de blote hand uitgehaald !! Deze 'baanwerkers ' komen hoofdzakelijk uit Nepal en de provincie Bihar, de armste van India.
Dolma leerden we kennen, daar we in Deskit een schooltje sponseren.
