Rosa "Lavender Blue" heeft zijn tweede adem gevonden. Na een zeer rijke bloei in juni en juli kwam er begin augustus een periode waarin ze het een beetje voor bekeken hield. Ik heb toen een lichte snoei doorgevoerd en voilà, ze zijn er weer. Normaal gaan ze er nu mee door tot het einde van het seizoen, zo ergens in november. Bij zacht weer zonder vorst krijgen we zelfs nog enkele weken extra in december.
De Dahlia is in Europa pas de laatste 400 jaar bekend (zo rond 1600). De zaden ervan werden door de Spanjaarden meegebracht uit Mexico. Er werd weinig mee gedaan, pas rond 1800 kwamen er pogingen om de plant in bloei te krijgen. Dit gebeurde voor het eerst in de Botanische tuinen van Madrid. Later werd de plant ook uitgezaaid en gekweekt in de Botanische tuinen van Berlijn. De plant kreeg werd genoemd naar Andreas Dahl die een leerling was van de toenmalig zeer beroemde botanicus Linnaeus. Sindsdien is het snel gegaan. Momenteel zijn er zo’n 20.000 cultivars, de ene al wat geslaagder dan de andere. De eerste Dahlia soorten zagen er 200 jaar geleden wel enigzins anders uit dan wat we nu gewend zijn. De bloeiwijze van toen komt een beetje overeen met de huidige Mignon Dahlia's. Elke bloem was voorzien van 8 bloembladen en een open hart met veel meeldraden Overigens behoort de Dahlia tot de Compositae waartoe o.a. ook de Zonnebloemen behoren. Het plantengeslacht Dahlia omvat 12 bekende soorten, die alle inheems zijn in Midden-Amerika en dan vooral in Mexico. De Dahlia, die wij tegenwoordig kennen is een kruisingsproduct van verscheidene soorten. Ze wordt Dahlia variabilis (veranderlijk) genoemd en dat duidt op de verscheidenheid van vormen en kleuren rijkdom.
Persoonlijk ben ik niet zo weg van Dahlia’s. Ik heb er wel enkele staan verspreid over de borders. Het zijn dan wel enkelbloemige soorten waardoor het stuifmeel van de bloemen bereikbaar is voor insecten. Voor een bij is een “pompon” type compleet nutteloos, het insect raakt nooit bij het stuifmeel. Doordat ze in een dicht beplante border staan en deze pas in het voorjaar op te ruimen wordt durf ik het ook aan om de knollen in de grond te laten zitten. Dit gaat nu toch al een aantal jaren goed. Er zal ooit nog wel eens een strenge winter komen die ze niet overleven maar het zijn toch maar enkele knollen. Het leuke aan Dahlia’s is dat ze vanaf half augustus doorgaan met hun show tot aan de eerste nachtvorst. Bladluizen en oorwurmen durven soms eens langskomen maar ik heb er weinig last mee.
Lavatera 'Burgundy Wine' bloeit van juni tot september met donker purperrode tot wijnrode bloemen die 3 tot 7 cm groot kunnen zijn. De bloemtakken zijn ook geschikt als snijbloem. De plant is onderaan houtachtig met hogerop kruidachtige stengels tot 150 cm hoog. Hij groeit wat rommelig Deze struiken houden van een zeer licht beschaduwde standplaats (bijna volle zon), op een vruchtbare en doorlatende bodem. Op zandgrond verrijkt met wat compost doen ze het uitstekend. In de winter staan ze niet graag met hun voetjes in het nat. Alle Lavatera vaste planten zijn min of meer vorstgevoelig. De takken kunnen invriezen maar lopen telkens vrolijk terug uit vanuit de stam. Ik snoei in het voorjaar meestal heel de plant terug tot op het hout op ongeveer 10cm hoogte. Een winterbescherming (wat houtsnippers) is aan te bevelen.
We hebben reeds enkele weken geleden over "Pinky Winky" gesproken, toen zagen de bloemen nog bijna wit met hier en daar een zweem van roze. Nu enkele weken later, zie je hoe deze struik aan zijn naam komt. Bloeit nog weken lang (tot aan de eerste nachtvorst) en is ongevoelig voor wind en stortbuien in tegenstelling met bijvoorbeeld "Annabelle"
Monnikspeper werd reeds in de Oudheid gebruikt bij allerhande rituelen. In het oude Athene, werden de bloemen reeds gebruikt door vrouwen die deelnamen aan de achtdaagse Thesmophoriën, een vruchtbaarheidfeest om de godin Demeter te eren. Zij smukten zichzelf op met bloemen van de plant en legden de bladeren ervan op hun bed om hun kuisheid te bewaren. In de Middeleeuwse kloosters werden de vruchten van de struik als vervanging van peper voor het onderdrukken van de vleselijke lusten (= anaphrodisiacum) gebruikt. In het Duits noemt de plant nog steeds "Mönchspfeffer" (monnikenpeper). De monniken strooiden het kaf van Agnus castus op hun bedden en de gewoonte om voor de novicen de wegen naar de kloosters met Agnus-castus-bloemen te bestrooien, zou in Italië tot de dag van vandaag nog in gebruik zijn. De Latijnse benaming vitex komt van vitilium, dat "vlechtwerk" betekent. Tegenwoordig worden de taaie, harde twijgen nog steeds voor gevlochten afrasteringen gebruikt. Monnikspeper vormt een 3 tot 5 meter hoge struik of boompje. Deze produceert kleine blauwe, rozekleurige of witte bloemen in dichte eindstandige bloeiwijzes. Vervolgens ontwikkelen zich kleine, donkerbruine vruchten. De hele plant heeft een peperachtige geur en smaak. Deze struik bloeit pas in de nazomer, zo vanaf half augustus tot een heel eind in september. Vanwege de late bloei en zijn aangename geur is het verwonderlijk dat je deze struik niet zo dikwijls tegenkomt in onze tuinen. Bij strenge vorst kan de plant invriezen maar zal in het voorjaar steeds terug uitlopen. Staat graag in de zon maar bij mij staat deze struik in de halfschaduw en bloeit ook rijkelijk. Hij staat wel beschermd tegen de koude noorden- en oostenwind In de vrije natuur is de struik te vinden langs het ganse Middellandse Zeegebied en in Azië tot aan Noordwest-India.
We kennen venkel waarschijnlijk wel als groente uit de supermarkt maar deze plant kan met zijn bloemetjes ook een border opfleuren.
Venkel (Foeniculum vulgare) is een plant uit de schermbloemenfamilie (Apiaceae). De plant smaakt naar anijs, de draadvormige vertakkingen van de bladeren worden als keukenkruid en de zaden als specerij gebruikt. Niet te verwarren met knolvenkel (Foeniculum vulgare Azoricum). Deze laatste is een aparte cultivar met verdikte bladscheden die tezamen een bovengrondse bol achtige structuur vormen, de venkelknol, die als groente wordt gebruikt. Bij bladvenkel ontbreekt de knol. De venkelplant kan tot boven manshoogte groeien. Ze komen van origine uit het Middellandse Zee gebied. De plant kan heel goed als weefplant gebruikt worden, zowel het blad als de gele bloemetjes zijn zeer fijn , je kijkt er dwars doorheen. Ze worden ongeveer 1.5 m hoog.
Venkel groeit zowat eender waar, al wordt een beetje zon wel op prijs gesteld. Ze zaaien zich vrolijk uit zonder echt opdringerig te worden en bloeien de hele zomer lang. Een plant waar je weinig of geen zorgen moet aan besteden.
Bloedooievaarsbek (Geranium sanguineum) behoort tot de familie van de Geraniaceae. De bloemkleur is karmijnrood en de bloeitijd loopt van juni tot en met juli met nog wat nabloei in augustus en september. De bladeren zijn groen en ongeveer 20 cm. hoog. De volwassen hoogte van deze vaste plant is ongeveer 25 cm. Volledig winterhard, verdraagt temperaturen tot -25°C. Deze plant staat graag vrij zonnig maar doet het ook nog goed op een plek met enkele uren wat lichte schaduw van bomen. De bodem moet voedselrijk, doorlatend en vochthoudend zijn, al wordt een droge standplaats ook goed verdragen. Kan gebruikt worden als bodembedekker.
Leverkruid (Eupatorium purpureum) heeft zijn bakermat op het Amerikaanse continent. Deze planten houden van een vochtige tot natte grond. Deze moet goed water doorlatend zijn en anderzijds toch ook weer ruimschoots water kunnen vasthouden. Koninginnekruid doet het goed in de zon, halfschaduw wordt ook nog getolereerd. Het koninginnenkruid behoort tot de familie van de asterachtigen (Asteraceae). Er zijn ongeveer een 40 soorten, slechts een beperkt aantal daarvan zijn in onze tuinen terug te vinden. Meestal gaat het dan om cultivars van Eupatorium purpureum. Eupatorium bloeit met roze tot paarsroze (soms witte) bloemschermen. Afhankelijk van de soort kunnen ze meer dan twee meter hoogte halen. Een soort die bij ons ook in het wild voorkomt is Eupatorium cannabinum (zo genoemd vanwege de vorm van het blad). De bloemen hiervan zijn iets lichter van kleur.
Met hoge siergrassen (Miscanthus) op de achtergrond komen ze zeer mooi tot hun recht. De bloemen die verschijnen tussen eind juli tot oktober zijn een echte bijenmagneet. Plant leverkruid samen met Verbena bonariensis en vlinderstruik in de border en je hebt een hele zomer gezoem en gefladder van bijtjes en vlinders. Bij een lange droogteperiode wordt een emmertje water af en toe op prijsgesteld. De planten zijn volledig winterhard, best snoei je de bloemstengels pas in het volgende voorjaar af.
De Amerikaanse kolonisten in de 19de eeuw trokken thee van de bladeren tegen griep en koorts of gebruikten het ook als laxeermiddel. Opgelet, zoals met veel natuurproducten zijn grote hoeveelheden giftig ! (kan leverschade veroorzaken).
Op de foto's (van boven naar onder) : E. purpureum en E. cannabinum
De Chinese vernisboom Koelreuteria paniculata (gele zeepboom, lampionboom of blazenboom) is een kleine boom uit de zeepboomfamilie (Sapindaceae). Het geslacht waartoe deze boom behoort is genoemd naar Josef Gottlieb Kölreuter. De boom komt van nature voor in O-Azië (China en Korea).
We hebben hier enkele weken geleden al eens een artikeltje over geschreven. Toen stond dit boompje in bloei, nu is hij bijna uitgebloeid en verschijnen de eerste zaaddozen. Deze doen wat denken aan de opgeblazen zaaddozen van de lampionplant. Later op het seizoen verkleuren deze naar een kleur ergens tussen geel en roze. In de zaaddozen zitten de zwarte zaden zelf die 5-8 mm groot en geroosterd eetbaar zijn. Of deze lekker zijn heb ik nog niet geprobeerd.
Ik ga wel eens proberen er een aantal te zaaien om te zien of er iets van voortkomt. We houden jullie op de hoogte.
Stokrozen (Alcea rosea) hebben niets met rozen te maken, ze behoren tot de malva familie (kaasjeskruid). Ze komen oorspronkelijk uit Turkije en Palestina.
Gezien de hoogte van de bloemstelen (tot 2 m en meer) staan ze graag wat beschut tegen de wind. Om ze rijkelijk te laten bloeien hebben ze graag enige uren per dag zon. Meestal worden ze beschouwd als tweejarige maar onder goede condities komen ze meerdere jaren na mekaar terug. Bij mij komt deze plant reeds voor het vierde jaar in bloei. De grote, enkelvoudige bloemen hebben een grote aantrekkingskracht op bijen en hommels. Ze bloeien redelijk lang (juli-september).
Ze groeien graag in niet te zware maar wel vruchtbare grond. bij mij groeien ze in Kempense zandgrond die wel is aangerijkt met compost. De grond mag niet te droog worden, daarom staan ze bij mij in de halfschaduw. Elk jaar in het voorjaar wat verse compost rond de plant en je houdt ze perfect gelukkig. Qua kleuren betreft ben je bijna onbeperkt in keuze.
Ze hebben soms last van roest. Dit geeft bruine vlekken op de bladeren, de plant gaat er niet direct dood van maar mooi is het niet. Dit is een schimmelinfectie. Vermits ik ecologisch tuinier en niet wil spuiten moet de plant zichzelf maar zien te redden, een koperen draad in de grond steken juist naast de plant zou helpen. Je krijgt de schimmel er niet mee weg maar het zaakje blijft er wel mee onder controle.
De naam van mijn cultivar ben ik jammer genoeg kwijt geraakt met de jaren. Ik vermoed dat één of andere vogel het labeltje heeft meegepikt om er zijn nest mee te versieren.
“Becky Towe” is de naam van deze bonte schoonheid.
Bij de grote tuincentra ga je deze waarschijnlijk niet vinden, deze komen uit Nederland van bij de kleine Oase in Weert vlakbij de grens met België. Net als alle andere phloxen is dit een makkelijke plant voor een plaatsje in de zon of halfschaduw. Bloeit redelijk laat (zo vanaf begin augustus). Zelfs voor de bloei is deze toch reeds opvallend vanwege zijn bonte blad. Ze worden ongeveer 70 cm hoog en zijn goed winterhard. Of deze plant meeldauwresistent is kan ik nog niet zeker stellen maar gezien de uiterst droge maand juni en nu vocht in overvloed ziet het er zeer veelbelovend uit (geen vlekje meeldauw te bespeuren). Ze prefereren een neutrale bodem maar bij mij is deze licht zuur en dit schijnt ze niet te deren. Als je de uitgebloeide bloemstelen wegknipt heb je kans op een tweede bloei later in het seizoen (dit geldt voor de meeste phloxen). Een hebbeding !
Officieel heet deze merkwaardige schoonheid Echinacea “Green Jewel”. Zonnehoed is afkomstig van de prairievlaktes van N-Amerika waar het in de winter serieus koud kan zijn. Met andere woorden : bij ons dus perfect winterhard.
Net zoals zijn gele en roodbloemige familie bloeit deze van begin augustus tot een stuk in oktober. De groene bloemen staan op ongeveer 50 cm lange stevige stelen en zullen niet snel omwaaien. Geef ze een zonnig plaatsje op een niet te zware grond en je wordt rijkelijk beloond met bloemen. Zonnehoed is trouwens ook in trek bij bijen en hommels.
Graag gladiolen in de tuin maar geen zin om elk jaar de bollen uit te halen en terug te zetten na de winter? Dan is dit er ééntje voor jou!
Gladiolus papilio "Ruby" komt uit Zuidoost-Afrika maar is mits een beetje afdekking in de winter toch winterhard genoeg om hier in de Kempen te overleven.
Eind juli komen de mooie roodpaarse bloemen te voorschijn. Ze ogen natuurlijker dan de ontelbare cultivars die op de markt zijn. De bloemstengels worden ongeveer 80cm hoog. De bloemen zijn zeer in trek bij insecten. Ze zijn redelijk goed bestand tegen de wind, alleen krijgen ze niet graag een stortbui eens de bloemen open staan, de stengels worden dan topzwaar.
Coreopsis verticillata (meisjesogen) groeide 50 jaar geleden ook al bij "de bomma" in de tuin. Dit is een vrijwel onverwoestbare plant. zet hem in de grond die zandig en vrij droog mag zijn en je wordt beloond met bloemen van juli tot oktober. En de bijtjes zijn er nog dol op ook.
Komt oorspronkelijk uit het midden en oosten van de VS.
Een wat minder lieflijke naam voor de plant is luizenbloem. Hoewel het geslacht behoorlijk wat soorten kent, wordt meestal alleen maar Coreopsis verticillata verkocht. Tegenwoordig zijn er cultivars in bleekgele en roodtinten maar deze blijken veel gevoeliger te zijn in de winter. Meisjesogen houdt niet van blijvend natte voeten. Een goed ontwaterende grond of grond die wat aan de droge kant is, is een ideale uitgangspositie. Ideaal dus voor een zonnig plekje in Kempische zandgrond!
Hibiscus zijn er in veel soorten, maar slechts één ervan kan bij ons het ganse jaar buiten overleven : Hibiscus syriacus. Hibiscus is één van de oudste cultuurplanten. Ze komen van nature voor in grote delen van Azië. In Zuid-Korea is het de nationale bloem. Als tuinplant vind je ze over de hele wereld, zowel in de (sub)tropen als in gematigde klimaten. Er zijn veel kruisingen bekend met als bedoeling andere bloemkleuren te verkrijgen.
Als tuinplant heb je er eigenlijk weinig of geen omzien naar. Hibiscus groeit eigenlijk overal behalve op zware kleigrond die in de winter vaak te nat blijft. Wat extra compost of humus en de plant is tevreden. Deze struik heeft graag redelijk wat zon om rijk te kunnen bloeien maar staat liefst niet de ganse dag in de volle zon. Wat ochtendzon en de rest van de dag wat halfschaduw en beschutting tegen noorden of oostenwind is prima. Hibiscusstruiken worden tot ongeveer 3 meter hoog. De struik groeit van nature in een mooie vorm. waardoor snoeien overbodig is tenzij de struik wat te groot wordt. Snoei dan in het late voorjaar voor de plant in blad komt. Hibiscus is bladverliezend. Ze komen vrij laat terug in blad (half mei tot begin juni).
De meeste variëteiten bloeien van juli tot oktober. Elke bloem bloeit meestal slechts één dag maar er zijn er zo veel dat dit weken lang doorgaat (soms tot in oktober). Regen wordt slecht verdragen, de bloemen sluiten zichzelf soms als voorzorg! Ze komen in verschillende kleuren voor, in pasteltinten gaande van wit over blauwviolet en roze. Er zijn ook cultivars met gevlamde bloemen (wit met bordeaux-rood hart). Vermeerderen kan door stekken maar soms vind je onder de moederplant ook zaailingen terug.
Hydrangea quercifolia (eikenbladhortensia) is afkomstig uit Amerika. Sommige cultivars kunnen tot 2,5 meter hoog en breed worden en met behulp van uitlopers tot 3 meter. Door die uitlopers weg te halen kun je de plant in toom houden. Het zijn bladverliezende struiken met opvallende diep ingesneden donkergroene bladeren. In de nazomer beginnen ze al snel te verkleuren naar allerlei oranjerode en paarse herfsttinten. Ze verkiezen een plekje in de halfschaduw of op een standplaats met gefilterd zonlicht. Naast het prachtig gevormde blad verschijnen er ook vanaf half juli langwerpige bloempluimen met witte bloemblaadjes. De bloempluimen bestaan hierbij uit kleine fertiele bloempjes die worden omgeven door prachtige grote witte steriele bloemen om insecten aan te trekken. Deze laatste verkleuren na verloop van tijd naar roze en blijven aan de struik hangen waardoor de bloei zeer lang aanhoudt. Al bij al een mooie aanwinst voor de tuin waar je lang plezier van hebt. Deze heesters zijn perfect winterhard, enkel de eerste winter zijn ze iets meer vorstgevoelig (een vliesdoek erover bij strenge vorst doet wonderen). Door ze in de halfschaduw onder grotere bomen te zetten zijn ze sowieso al iets beschermd tegen de strengste vorst door het microklimaat daar.
Perovskia 'Little Spire‘ of blauwspirea is een bladverliezende heester met prachtige kleine lavendelkleurige bloemen. De bladeren zijn grijsgroen, grof getand en geuren ook naar lavendel indien ze gekneusd worden. Perovskia houdt van een zonnige standplaats in een pH neutrale tot kalkrijke goed doorlatende grond. Dat wil zeggen dat ik op mijn zure zandgrond elk jaar een handvol kalk rond elke plant strooi. Komt van origine uit de bergstreken van Afghanistan, vandaar goed bestand tegen droogte.
Door het feit dat deze plant in zijn thuisland hogerop in de bergen groeit kan deze toch vrij goed onze winters doorkomen. Liefst staat hij niet te vochtig in de winter, op de goed doorlatende zandgrond van de Kempen is dit geen probleem maar ik vermoed dat de plant op leemgrond moeite kan hebben om onze meestal nogal natte winters te overleven. Wat grind of keien onder de wortelkluit kan hier helpen.
Enige nadeel van deze plant is dat deze na een forse regenbui kan gaan overhangen (wat je op de foto ook kan zien).
Verlangt iedere herfst een stevige snoeibeurt tot op 30cm van de grond. Eventueel een winterbeschermlaag van bladeren wordt aangeraden maar ikzelf doe dit niet omdat je hiermee ook de vochtigheid verhoogt.Ik vermoed dat er meer planten sneuvelen door vocht dan door koude.
Op zoek naar een kleine elegante boom die weinig problemen geeft en bovendien in juli-augustus getooid is met gele bloemen?
Koelreuteria paniculata (lampionboom, blaasjesboom of vernisboom genoemd) is een kleine bladverliezende boom met een losse ronde kroon. De stam splitst zich dikwijls spontaan waardoor het mogelijk is meerstammige exemplaren te kweken. Deze boom heeft grote dubbelgeveerde bladeren die groenrood uitlopen, later dofgroen worden en in de herfst weerom een schitterende oranjegele kleur aannemen. Koelreuteria bloeit in juli en augustus rijkelijk met gele bloemen in grote eindstandige bloempluimen, later in de herfst gevolgd door merkwaardige, roosbruine, wat opgeblazen, lampionachtige peulvruchten met zwarte zaden. Koelreuteria paniculata houdt van een beschutte standplaats in volle zon, gesitueerd op het zuiden of westen. De vernisboom stelt verder weinig eisen aan de bodem. Koelreuteria is goed winterhard, droogtetolerant en verdraagt luchtverontreiniging.
Dit voorjaar (eind april) was het nieuwe blad net uitgelopen toen een late strenge nachtvorst (tot -6°C) al het nieuwe loof deed verdorren. Het boompje zag er 2 weken redelijk triestig uit maar toen kwam er nieuw fris blad op zo rond half mei.
Ondergronds maakt dit boompje vrij makkelijk uitlopers. Door deze te scheiden van de moederboom kan je makkelijk nieuwe exemplaren opkweken die je dan bvb. kan cadeau doen aan andere tuinliefhebbers.
Dat je dit boompje niet meer ziet in onze tuinen is me een mysterie want het is een echt hebbeding.
Reeds jaren probeer ik rozen te houden op mijn arme zandgrond in de Kempen. Van origine is dit zure bosgrond wegens de dennebomen die hier talrijk zijn. Met compost kan je de grond verbeteren maar na 2 of 3 jaar houden de meeste rozen het voor bekeken. Niet zo voor deze soort. Rosa "Lavender Blue" is een kleinbloemige doorbloeiende heesterroos met halfgevulde lila roze bloemen, wordt niet zeer hoog (60-70 cm), geschikt voor informele beplanting in de plantenborder. Zo rond deze tijd van het jaar (eind juli) doet ze het even kalm aan. Wegsnoeien van de uitgebloeide takken doet wonderen, na een 2 tal weken komen er nieuwe bloemknoppen en kan het feestje herbeginnen tot de eerste nachtvorst er een einde aan maakt. Enkele jaren geleden had ik nog bloemen tot Kerstmis!
Als onderhoud is enkel een snoei nodig in het voorjaar, een beetje kalk (vanwege de van nature zure grond) en wat rozenmest.
Strooi die rozenmest wel pas enkele weken na de kalkgift. Als de grond te zuur is kunnen rozen de meststoffen niet opnemen, je kan dan meststof strooien zoveel je wil, de plant heeft er niets aan!
Ik ben Roger
Ik ben een man en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is jong gepensioneerde.
Ik ben geboren op 29/05/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuinieren, fotografie, zeewateraquarium, modelbouw, ....
Bernerhof
