De eerste knoppen van de Camelia staan klaar om open te ploppen. Zoek je een wintergroene plant die in februari-maart uitbundig bloeit en die je nooit moet snoeien dan zit je bij Camelia japonica goed. Om goed te bloeien zijn er enkele aandachtspunten. Als je daar rekening mee houdt is zo'n Camelia heel makkelijk.
Camelia"s houden net zoals Rododendron van een lichtjes zure bodem. Ze hebben graag wat zon maar niet de hele dag! Halfschaduw is eigenlijk ideaal.
Sommige mensen klagen dat de bloemknoppen bruin worden nog voor ze openen. Dat is meestal te wijten aan vorstschade. Omdat ze zo vroeg in het seizoen in bloei komen is er vooral 's morgens kans op vorst. Staat de plant op dat moment in de schaduw is er niks aan de hand ! Als de plant echter ochtendzon heeft loopt het mis. Doordat de sapstroom naar de bloem tijdelijk onderbroken is en er door de zon veel water verdampt wordt drogen de bloemen vlug uit en worden bruin. De bladeren hebben daar veel minder last van want die zijn bekleed met een laagje dat verdamping tegengaat, vandaar de glans op het blad.
Zet je Camelia op een plekje uit de ochtendzon en het probleem is opgelost.
Camelia japonica heeft ook nog een neefje : Camelia chinensis. Die wordt niet gekweekt voor de bloemen maar wel voor de blaadjes, die worden geplukt, gedroogd en gebruikt als thee !
De vijverborder werd de voorbije jaren meer en meer ingepalmd door Micanthus. Dit siergras waar, op zich, niks mis mee is begon zich een beetje te uitbundig uit te zaaien op allerlei plekken. Gevolg was dat de vijver zelf nog amper zichtbaar was. Daarom werden nu de grove middelen ingezet. Niet alle Miscanthus moet weg maar wel de overgrote meerderheid. Van de oorspronkelijke 5 pollen mogen er 3 blijven. De rest, zo'n 20 stuks, ligt nu in de container. Enkele krijgen een tweede leven in de tuin bij de buren. Wat er allemaal in de plaats komt blijft nog even een mysterie. Een klein tipje: er komen o.a terug enkele siergrassen maar dan een maatje kleiner. Daarbij wordt gedacht aan bvb. Stipa's.
Alle werkzaamheden werden uitgevoerd onder het alziend en goedkeurend oog van de familie Kwak die hier de laatste week bijna constant aanwezig is.
t' Is weer bibberen en beven, en niet alleen van de kou ! De stermagnolia staat op het punt in bloei te gaan. Met het mooie warme weer van de voorbije week zag je de knoppen elke dag zwellen en nu is het zover. Net op het moment dat het kwik hier in de Kempen 's nachts wegduikt naar -5°C. Onze struik zelf is perfect winterhard, de bloemen echter alles behalve ! De foto's zijn van gisteren. Deze morgen was er nog niks van schade te zien maar binnen enkele uren zal dat waarschijnlijk wel zichtbaar worden. De bloemen verwelken en hangen er als slappe bruine schotelvodjes bij.
Het is elk jaar een beetje gokken met een stermagnolia, de laatste jaren ging het goed en nu wordt het bang afwachten. De bloei duurt niet lang, bij optimaal weer zo'n weekje en dan is het gedaan. Maar o zo mooi,...!
Een week geleden zaten ze nog onder sneeuw en ijs. en nu staan ze sinds gisteren in bloei. Deze mini narcisjes zijn er elk jaar wel vroeg bij maar gewoonlijk zie je het aankomen wanneer ze gaan open ploppen. Met de temperaturen van de laatste dagen hebben ze echter hun turbo aangezet en is het ineens heel snel gegaan. Ook de knoppen van allerlei struiken zie je elke dag meer en meer zwellen en het nieuwe blad zal niet lang meer op zich laten wachten.
En zeg nu zelf, wie wordt er niet vrolijk van al die frisse kleurtjes ?
Nu de kappers terug open zijn leek het me een goed moment ook de siergrassen een knipbeurt te geven. De Miscanthus groeit hier zoals onkruid. Daarom gaan we het bestand decimeren. Een drietal pollen mogen blijven. Al de rest vliegt er onherroepelijk uit. Ze worden vervangen door andere, minder invasieve soorten. Op zich is er niks mis met Miscanthus, ik vind ze nog steeds erg mooi. Ze zaaien zich hier overal uit en komen her en der opduiken in de borders. Maar met hun hoogte van meer dan 2 meter zie je al gauw niet meer wat erachter staat. En de tuin begint er al gauw kleiner uit te zien als ze wat te opdringerig worden!
De toverhazelaars (Hamamelis x intermedia) die wij kennen zijn meestal kruisingen tussen de Japanse (H. japonica) en de Chinese (H. mollis) soort. Deze 2 soorten werden voor het eerst met mekaar gekruisd in 1935. Sindsdien zijn er honderden cultivars op de markt gebracht. In België werden door Robert en Jelena de Belder in het arboretum van Kalmthout veel nieuwe cultivars ontwikkeld. Er woedde een strijd tussen de kwekers om de eerste roodbloemige Hamamelis te ontwikkelen. Veel cultivars worden bovendien geënt op de onderstam van de Amerikaanse H. om sneller te groeien.
De toverhazelaar heeft graag wat zon maar halfschaduw wordt ook goed verdragen. Geef ze wel ruimte want de struik groeit vooral in de breedte. Het hoogtepunt van de bloei is nu (januari-februari) maar in december kan je de eerste bloempjes al terugvinden. Die bloempjes zijn perfect aangepast aan wintercondities. Bij vorst krullen ze om en zien eruit als slappe dweiltjes, na het einde van een vorstperiode staan ze vrolijk terug te schitteren !
Je kan er ongeveer een maand lang van genieten. Heerlijk toch !
Judaspenning is een tweejarige plant die soms spontaan in de tuin opduikt. Van april tot in juni bloeit Judaspenning met vele paarse bloempjes. Daarna vormt de plant zaden, deze zien er bijzonder decoratief uit, de zaden zitten namelijk in ronde half-doorzichtige schijfjes. Deze zaaddoosjes blijven heel de zomer en herfst aan de plant zitten. De zaadjes vallen eruit en vormen met wat geluk nieuwe plantjes die pas in het tweede jaar bloeien (te vergelijken met de eveneens tweejarige Digitalis (vingerhoedskruid).
Judaspenning groeit zowat overal behalve in diepe schaduw. De plant mag ook niet te nat staan. Als je deze condities kan geven is het een plantje waar je geen omziens naar hebt en die bijna het hele jaar attractief is. Dat de plant "verhuist" met de jaren moet je er maar bijpakken !
We hebben het al eens over dit boompje gehad in de bloeiperiode maar nu is het weer terug een blikvanger ! In juli bloeit Koelreuteria paniculata met gele bloempjes in grote pluimen. Na de bloei vormt de blaasjesboom lampionachtige vruchten waar een zwart pitje (zaad) in zit. Koelreuteria paniculata stelt een zonnige standplaats en een arme tuingrond op prijs en staat bovendien graag enigzins beschut. Tenzij je echter op de hoogste toppen van onze Ardennen tuiniert is dit boompje wel goed winterhard zonder extra maatregelen !
Koelreuteria paniculata, in het Nederlands ook lampionboom, blaasjesboom of vernisboom genoemd, is een kleine elegante, bladverliezende boom. Dit boompje wordt maximum zo'n 6-7 meter hoog met een losse ronde kroon en vaak een gesplitste hoofdstam. Deze boom heeft grote dubbelgeveerde bladeren die redelijk laat in het voorjaar groenrood uitlopen, later dofgroen worden en in de herfst een schitterende oranjegele kleur aannemen.
Extraatjes zijn de rijkelijke bloei in juli met gele bloemen in grote eindstandige bloempluimen, later in de herfst gevolgd door merkwaardige, rozebruine, wat opgeblazen, lampionachtige peulvruchten met zwarte zaden. De meeste bloeiende bomen doen dit in het voorjaar met kans op vorstschade, midden in de zomer bloeien er weinig andere bomen en dat maakt deze boom tot blikvanger. Ook de bijtjes en de hommels zijn gek op de bloemen !
Kaelreuteria paniculata houdt van een beschutte standplaats in volle zon, gesitueerd op het zuiden of westen. De vernisboom stelt verder weinig eisen aan de bodem. Koelreuteria is redelijk winterhard, en droogte tolerant. Het boompje hier op Bernerhof is zo'n 6 jaar oud. Ze maken ook makkelijk ondergrondse uitlopers, een handige manier om na verloop van tijd meerdere exemplaren te hebben voor dezelfde prijs !
Deze Hebe begint elk jaar te bloeien als al de rest het zo ongeveer voor bekeken houdt. Is dat omdat in Nieuw-Zeeland de zomer nu zo ongeveer gaat beginnen? Of zouden ze daar ook helemaal aan het einde van het seizoen beginnen bloeien? Ik weet het niet maar ik vind het wel leuk als er met de Kerstdagen nog iets staat te bloeien in de voortuin. Er is wel één kanttekening : Hebe is niet echt winterhard! Een paar graadjes vorst kan nog geen kwaad maar veel kouder moet het niet worden. Met wat vliesdoek op de koudste momenten doet dit heestertje het toch al 5 jaar heel behoorlijk.
Waar dat"Blue" vandaan komt in de naam weet ik ook niet. Dit roosje is mooi rose en bloeit van juni tot Kerstmis als het weer wat mee wil. In augustus is er gewoonlijk een periode waarin het lijkt of de bloei gedaan is. Niets is minder waar: een lichte snoei waarbij alle uitgebloeide bloemetjes wordt weggeknipt doet wonderen. Enkele weken later heeft ons roosje zijn tweede adem gevonden en begint terug vrolijk te bloeien. In het voorjaar als je ziet dat er terug leven in de zaak komt even wat in model brengen en meer is er niet nodig behalve de zon en wat rozenmest. Dit is één van de weinige rozen die het hier al jaren na mekaar goed doet!
Eupatorium rugosum 'Chocolate' is een vrij robuuste, vaste plant met lancetvormige, getande, bruingroene bijna chocoladekleurige bladeren aan paarse stengels. In het Nederlands heet de plant, wit leverkruid of koninginnekruid. Deze eupatorium bloeit van augustus tot september met kleine witte bloemhoofjes gegroepeerd in afgeplatte bloempluimen . Leverkruid houdt van een standplaats in de halfschaduw en doet het goed in iedere voldoende vruchtbare, goed doorlaatbare en vochtige grond , de plant is zeer goed winterhard en trekt vlinders en bijen aan. Hier staat ie sinds een jaar of 2 in de prairieborder. Ik heb de indruk dat de kleur van het blad wat lichter wordt door een teveel aan zon. We gaan er een plekje voor zoeken met iets meer schaduw. Voor de rest is het een probleemloze plant die blijkbaar ook goed tegen de droogte kan.
Bee Proud is een roos met opvallende veelkleurige bloemen. De gesloten knoppen zijn rood, de bloemblaadjes zijn oranje tot zalmroze met een geel hart. Naarmate de bloem ouder wordt komt er meer en meer roze tevoorschijn. De open bloem heeft opvallende meeldraden. De vorm van de bloemblaadjes bezorgt de bloemen een extra fleurig karakter. Bee Proud bloeit een hele zomer lang tot laat in de herfst en is goed ziekteresistent. Hierbij een tip: als je voor nieuwe rozen gaat kijken ga je best nu langs een kweker. De rozen die nu geen sporen van meeldauw of roetdauw hebben zijn goede soorten. Nu zijn er nog steeds kwekers die spuiten tegen alles en nog wat maar het verschil zie je heus wel! De "Bee" in de naam "Bee Proud" verwijst naar de bijzonder aantrekkingskracht die de roos heeft op hommels en bijen. Vooral bij het begin van de bloei zoemen bijen en hommels rond de bloemen. Door de open vorm van de bloemen hebben de hommels en bijen makkelijk toegang tot de bloem!.
Ceanothus, soms ook Amerikaanse sering genoemd, is een sterk groeiende mooie heester. De meeste bloeien in het najaar op een moment dat er weinig andere struiken in bloei staan. Je zet ze best op een beschutte plek in de tuin. Hier in mijn tuin staan ze in de halfschaduw van enkele bomen, ze bloeien dan misschien iets minder rijkelijk maar ze staan wel beter beschut in de winter en da's mooi meegenomen want ze zijn maar twijfelachtig winterhard. Ik heb ze ooit verloren in een strenge winter een tiental jaar geleden maar de huidige exemplaren staan er toch al een paar jaar zonder problemen. In een beschermd stadstuintje of tegen een zuidmuur hebben ze nog meer kans. Je kan ze ook in een pot zetten en 's winters ergens binnenzetten.
Regelmatig snoeien na de bloei verlengt de levensduur van deze planten en doet ze ook rijkelijker bloeien. Er zijn zowel bladhoudende als bladverliezende cultivars te verkrijgen. Bladverliezende soorten kunnen soms wel in zachte winters hun blad behouden, ze moeten dan in het voorjaar gesnoeid worden.
De meest Amerikaanse seringen zijn blauw maar er bestaan ook roze en witte cultivars. Persoonlijk vind ik de blauwe het meest natuurlijk. Je moet ze ook eens van dichtbij bekijken. Elke bloem op zich is een meesterwerkje met hun ver uitstekende meeldraden !
Asters zijn ideaal om kleur in de border te brengen vanaf begin augustus tot de eerste vorst een einde aan het spektakel maakt. Je hebt ze in allerlei kleuren en formaten. Oudere cultivars hadden regelmatig last van meeldauw maar tegenwoordig is dat veel minder het geval.
Eén van de betere soorten is "Karl Foerster', genoemd naar de bekende Duitse kweker die veel met o.a. asters en siergrassen is bezig geweest. Dit is een hoge en subtiel lichtpaarse, zeer rijkelijk bloeiende soort. Als het wat meer mag vlammen moet je maar eens naar de 2 volgende foto's kijken. Qua kleur zijn ze bijna identiek maar de eerste soort wordt 1 m hoog en de andere slechts 20cm! Voor elk wat wils dus!
Eén ding hebben ze allemaal gemeen : ze houden van zon, zon, zon !!!
O ja, nog iets ! De hoge soort is heel populair bij de zeldzame kegelbijen. Alhoewel er dus verschillende soorten asters en voorts Heliantus, Sedum, Coreopsis staan, landen die kegelbijen enkel op deze ene soort ! Waarom dat zo is blijft een geheim van moeder natuur !
Ik denk niet dat ik het al ooit heb vermeld maar op Bernerhof wonen tuintrollen. Meestal heb je er niet teveel last van en zie je ze zelfs helemaal niet. Zo af en toe duikt er toch eentje tussen de planten op. zoals deze die de dwergcyclamen aan het bewonderen is. De meeste trollen houden wel van bloemen heb ik geleerd in de loop der jaren. Witte en lila cyclamen staan hier zij aan zij. Bij de purperen soort komen in augustus de bloempjes schijnbaar recht uit de grond, het blad, dat overigens ook mooi is, komt pas later. Het blad van de witte cyclamen is zilverwit en duidelijk groter. Beide soorten groeien liefst ergens in de halfschaduw.
Links achter de cyclamen staat Veratrum niger. Dit is een zeer traaggroeiende plant, je moet 5-6 jaar geduld hebben vooraleer je de plant voor de eerste keer in bloei ziet komen en zelfs daarna slaat ie regelmatig een jaartje over. Alhoewel Veratrum zwaar giftig is belet dat de slakken in het voorjaar niet om de plant massaal te lijf te gaan. De gevolgen zie je op de foto. Alhoewel Bernerhof ecologisch wordt "gerund" maak ik één uitzondering. Zonder (weliswaar ecologische) slakkenkorrel hou ik niks Veratrum of Hosta meer over. Als de slijmerige lievertjes van deze korrel eten kruipen ze ergens onder en verdrogen. Belangrijker is dat een egeltje die zo'n slak wil opeten hier niet van dood gaat. De klassieke slakkenkorrel is wel zwaar giftig voor zoogdieren en bijgevolg ook voor Berners !!!
Terwijl de meeste borders begin september stilaan over hun hoogtepunt zijn gekomen is dit voor de prairieborder hoegenaamd nog niet het geval. De sedum en de herfstasters beginnen er nog maar net aan. Rudbeckia's en zomerasters staan nu op hun mooist en Heliantus (doorlevende zonnebloem) zet ook zijn beste beentje voor. Tel daarbij de siergrassen en de tweede bloei van sommige vuurpijlen op en je weet waaromde tuin momenteel druk bezocht wordt door allerlei fladderende en zoemende nectarliefhebbers. Gisteren heb ik nog een kolibrievlinder gespot die de Verbena had uitgekozen om vanuit de lucht bij te tanken. Het luchtruim boven Bernerhof is drukker bezet dan dat boven Londen Heathrow en hier zijn geen luchtverkeersleiders nodig om alles in goede banen te leiden !
Vandaag de laatste dag van de grote vakantie. Niet dat dit voor mij veel verschil maakt, ik heb het hele jaar grote vakantie maar het jonge volkje zal het morgen geweten hebben. Dit maar om te zeggen dat de herfst stilaan dichterbij komt!
Terwijl sommige borders eind augustus al lang over hun hoogtepunt zijn is het met de prairieborder net andersom. Helenium (doorlevende zonnebloem) staat nu op zijn mooist, de herfstasters en sedum beginnen er nog maar net aan. Ondertussen heeft verbena zijn tweede adem gevonden en doet terug mee tot in oktober. Dat al deze vrolijke kleurtjes fladderaars aantrekt hoeft geen betoog. Dat bewijzen diverse vlinders, bijtjes en hommels elke dag! Twee dagen geleden heb ik nog een heel zeldzame kegelbij gespot. En daar word ik er ook vrolijk van. Da's ook mooi meegenomen, toch ?
De Hydrangea paniculata (pluimhortensia) behoort tot een zeer grote familie. In de natuur vind je ze terug in China, Taiwan maar ook in Japan. Het zijn meestal grote struiken die in het land van oorsprong , op volwassen leeftijd soms wel tot 6 - 7 m hoog kunnen worden, maar bij ons ruim kleiner blijven. De grootte en breedte hangt ook sterk af van de mate van terugsnoeien !!! Ze groeien tot op 2000m hoogte en zijn zeer goed winterhard.
De bloeiwijze bestaat uit pluimvormige bloemen met witte fertiele binnenbloemen en grotere witte rand-of lokbloemen, in de volksmond vaak 'schapekoppen' genaamd. De breedte van de bloempluimen kan variëren van smal tot zeer breed, naargelang de variëteit, de meeste soorten bloeien vanaf juli, augustus tot in oktober.
Hydrangea paniculata's zijn echte zonnekloppers, ze houden van een zonnige positie met een voldoende vochtige grond in de zomer, maar drogere grond in de winter. In regio's waar het in de winter veel regent is aanplanting op een lichte helling aan te bevelen. Hier in de Kempen doen ze het in de halfschaduw eigenlijk nog beter dan in volle zon omdat de grond dan minder snel uitdroogt!
Pluimhortensia's bloeien op éénjarig hout, dwz. dat je ze in de vroege lente flink kan terugsnoeien zonder daarom aan bloemen in te boeten.
Persoonlijk hou ik vooral van de meer natuurlijk uitziende soorten. Die hebben als voordeel dat ze wind- en stortbuibestendig zijn. Momenteel waait het hier flink maar dat deert ze niet. Ik vrees echter voor de "Annabellen" van de buurvrouw want die worden zo topzwaar na een bui dat de hele boel tegen de grond gaat!
Als je hier niet vrolijk van wordt weet ik het ook niet meer! Rudbeckia, ook wel zonnehoed genoemd, bloeit van eind juli tot ver in oktober. Het is een flamboyante, bladverliezende vaste plant die pollen vormt die elk jaar uitbreiden. Rudbeckia fulgida "Goldsturm" houdt van een standplaats in volle zon of halfschaduw en doet het goed in iedere, gemiddeld vruchtbare, goed doorlaatbare grond. De plant is goed winterhard, redelijk droogtetolerant en lokt bovendien vele vlinders, bijen, hommels en andere insecten.
Tijdens de recente hittegolf gaven de planten meermaals te kennen dorst te hebben. Na een sproeibeurt was hier enkele uren later niets meer van te merken en stond alles weer mooi rechtop. Zelfs de bloemen weten er niet van en staan terug mooi te wezen alsof er niks aan de hand was. Een leuke (onmisbare) plant voor de prairietuin waar je je weinig zorgn moet om maken!
Hibiscus is er in veel soorten, maar slechts enkelen zijn geschikt voor buiten: Hibiscus syriacus is daar de meest bekende van. Hibiscus is al sinds mensenheugenis in cultuur. Door die lange historie is het niet meer te achterhalen waar de bakermat van Hibiscus ligt. Er zijn veel cultivars bekend, enkelvoudige, dubbele, volledig gevulde bloemen en in verschillende kleuren. Hibiscus zie je overal ter wereld. Of het nu de tropen of subtropen of gematigde klimaten betreft. Ze worden gebruikt als solitaire struik: in pot of in volle grond.
Het zijn makkelijke heesters, ze doen het goed in volle zon maar ook in de halfschaduw en bloeien rijkelijk. Elke bloem houdt het maar één of twee dagen uit maar er zijn er zo veel dat het spektakel wekenlang voortgaat. De struik kan na een paar jaar makkelijk 3-4 m hoog worden. Vind je dat teveel kan je ze zonder problemen snoeien in het najaar. Ze komen pas laat in het blad, dikwijls pas in juni maar afhankelijk van de cultivar bloeien ze van juli tot oktober.
Ik ben Roger
Ik ben een man en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is jong gepensioneerde.
Ik ben geboren op 29/05/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuinieren, fotografie, zeewateraquarium, modelbouw, ....
Bernerhof
