Magnolia grandiflora is een grote groenblijvende heester afkomstig uit het zuiden van de VS. De zuiver witte bloemen bloeien midden in de zomer zodat ze niet bevriezen zoals wel eens gebeurt bij hun voorjaarsbloeiende familieleden. Magnolia's behoren tot één van de oudste bloeiende plantenfamilies op aarde. Hun bloemen worden in de natuur bevrucht door bepaalde kevertjes, niet door bijen of hommels. Dat komt omdat er in de beginjaren van de magnolia's nog geen bijen of hommels waren. Er zweefden toen vooral grote libellen en bepaalde kevertjes door het luchtruim. Vogels werden ook pas veel later "uitgevonden". De geurende bloemen van M. grandiflora worden tot 20 cm in diameter, zo groot als ondertasjes! De struik wordt zo'n 25-30m groot in zijn natuurlijke habitat. Hier blijft het wel wat bescheidener. De grote glanzende bladeren blijven het jaar rond aan de heester hangen.
Vroeger werd gezegd dat M. grandiflora het hier in de winter niet kon redden. Dat kan dus wel mits enkele voorzorgen. Zorg dat de plant enigzins beschut staat tegen de oostenwind, een aantal uren zonlicht krijgt en op een niet te zware grondsoort staat. Volgens de literatuur moet er liefst wat kalk in de grond aanwezig zijn maar hier op mijn zure zandgrond gaat het ook goed. De aanzet voor de bloemknoppen van volgend jaar wordt nu al gezet. Met de grote hitte en vooral droogte van vorige zomer zijn er een aantal van verdroogd zodat we dit jaar minder bloemen hebben. We proberen dus dit jaar de plant wat extra water te geven om volgend jaar meer bloemen te hebben. Als tuinier moet je vooruitziend zijn !
Zo stilaan gaat de prairieborder naar zijn hoogtepunt. Verbena bonariensis bloeit al heel de zomer en zal hiermee nog wel een tijd doorgaan. De purperen phlox past daar qua kleur goed bij. En het warme geel van Rudbeckia zorgt voor het nodige vuurwerk. Op de herfstasters is het nog even wachten net als op de sedum maar ondertussen zijn de hommels en bijtjes best tevreden met wat er nu te vinden is. Er zijn ook nog vlinderstruiken en hibiscus voor de fijnproevers die geen nectar van verbena lusten.
We zullen vandaag eens rondkijken voor een koel plekje waar we morgen kunnen wegkruipen als het 35° wordt. Ik heb zo al een idee !
Elk jaar voer ik vanaf het prille voorjaar een oorlogje tegen het leliehaantje. Als je dat even niet doet zijn de gevolgen voor de lelies desastreus: enkel de stengel wordt niet opgevreten door de rode sloeries en hun vettige zwarte larven. Maar als dan ergens in juli de eerste lelies ontluiken zie je dat al die moeite niet voor niets geweest is ! Welke bloem kan zo'n prachtige vormen combineren met zulk kleurenpalet en daar bovenop nog eens een hemels parfum de tuin insturen?
Ik denk dan soms terug aan een zinnetje uit een liedje van wijlen Wim De Craene. In "Tim" zingt hij: "Hier heeft de mens gewonnen", en voor één keer lijkt het ook zo want meestal is de natuur oppermachtig.
En nu een paar dagen genieten van al dat moois. Sorry leliehaantjes maar volgend jaar begint de strijd opnieuw!
Dit fleurig zonnehoedje (Echinaceae) steekt mooi af bij de felgele meisjesogen (Coreopsis verticillata) iets verderop. Beide staan in de prairieborder. Die meisjesogen herinner ik me nog van vroeger in de jaren zestig bij de bomma thuis. Sommigen vinden het misschien een oubollige plant maar ze bloeien makkelijk en lekker lang en ze zijn onverwoestbaar ! Alleen wel graag in de zon a.u.b. ! Er zijn de laatste jaren tal van varianten op deze coreopsis bijgekomen maar die zijn bijlange na niet zo sterk en winterhard als deze !
Zet je schrap want veel groter kan het kleurcontrast niet worden. Het knaloranje van de vuurpijlen contrasteert fel met het donkere blad van de Cotinus die in zijn thuisland (de zuidelijke VS) ook wel de "Smoke Tree" wordt genoemd. Volgens de literatuur groeit Cotinus graag op grond met een hoge pH waarde (alkalisch). Laat je dat echter vooral niet tegenhouden om er toch eentje aan te planten. Hier doen ze het prima op zure zandgrond (Kempen). Veel belangrijker is zon, zon en nog eens zon. En bijna even belangrijk is dat ze 's winters absoluut niet graag met hun voeten in het water staan. Dat geldt ten andere net zo goed voor de vuurpijlen die uit Z-Afrika komen. In de natuur groeien ze dan wel 10.000 km van elkaar verwijderd maar ze hebben dezelfde voorkeuren !
De vuurpijlen zijn bijna uitgebloeid maar de aflossing staat al te wachten : een gele Kniphofia ! Nog een paar keer slapen en 't is zo ver.
Koelreuteria paniculata heeft meerdere Nederlandse namen: lampionboom, blaasjesboom of vernisboom. Ze hadden hem ook hommeltjes- of bijtjesboom kunnen noemen want die komen er met honderden op af als de boom in bloei staat. Het is een kleine elegante, bladverliezende boom met een losse ronde kroon en vaak een gesplitste hoofdstam. Deze boom heeft grote dubbelgeveerde bladeren die groenrood uitlopen, later dofgroen worden en in de herfst weerom een schitterende oranjegele kleur aannemen. Onze blaasjesboom bloeit in juli en augustus uitbundig met gele bloemen in grote bloempluimen. Er zijn ook niet zoveel bomen die midden in de zomer bloeien. Later in de herfst komen er merkwaardige, wat opgeblazen, lampionachtige peulvruchten met zwarte zaden tevoorschijn. Koelreuteria paniculata houdt van een beschutte standplaats in volle zon, gesitueerd op het zuiden of westen. Verder stelt deze kleine boom weinig eisen aan de bodem. Koelreuteria is redelijk winterhard, droogte tolerant en niet gevoelig voor ziektes. Dit exemplaar staat in het nieuwe tuingedeelte reeds zo'n 5 jaar en doet het prima !
Het wordt een dubbeltje op z'n kant. Gaan de witte Agapanthussen nog samen met de witte Phlox in bloei komen? De regen van dinsdag heeft er alleszins niet veel aan bijgedragen. De Agapanthus wacht op nog één of twee mooie zonnige dagen om in bloei te komen terwijl de Phlox zo'n beetje einde bloeitijd is. Door de regen vallen er bovendien al veel Phlox bloemblaadjes af. Nu was die regen wel een zegen voor de rest van de tuin ! Zo zie je maar dat je nooit alles geregeld krijgt zoals je het graag zou hebben. Dat belet niet dat we van de Agapanthus gaan genieten, met of zonder Phlox ernaast !
Sommige kleurcombinaties worden doelbewust gemaakt, andere ontstaan toevallig en deze zijn soms de mooiste. Op bijgaande foto's zie je een stukje van mijn prairieborder. Verbena bonariensis zorgt voor de verbinding. Het purper gaat goed samen met de knaloranje vuurpijlen. Ook de purperen Phloxen passen goed bij de Verbena. Rose Phlox zou hier weliswaar ook goed bij passen maar zou, naar mijn inziens, een minder goede combinatie vormen met de bleekgele daglelies. Nu contrasteert de daglelies zowel met de Phlox als de Verbena. Je moet ook rekening houden dat binnen enkele dagen de geel-oranjekleurige Rudbeckia's open knallen. Deze border mag een beetje pijn doen aan de ogen, dat was de bedoeling van bij het begin.
Maar als iemand anders daar andere ideeën op nahoudt is dat uiteraard geen probleem. Iedereen doet in zijn tuin zijn wat hij of zij leuk vindt. Da's net het verrassende en zorgt ervoor dat er geen twee identieke tuinen zijn. Als iedereen hetzelfde zou mooi vinden wordt het uiteindelijk maar een saaie bedoening !
Cistus is afkomstig uit het Middellandse Zeegebied en de Canarische eilanden. Het is een struikje waarvan de meeste variëteiten een hoogte kunnen bereiken van 1.5 meter. In totaal bestaan er zo'n 21 geregistreerde soorten. Cistus is wintergroen. De bloemen blijven maar één, hoogstens twee dagen mooi, maar verschijnen in zulke grote aantallen over een periode van enkele weken, dat de relatief korte bloeitijd per bloem niet opvalt. Wat dat betreft zitten ze in hetzelfde straatje als daglelies of Hibiscus. Ook kent een aantal soorten een vrij goede en langdurige nabloei. Bloeikleuren zijn wit, roze en paars. Soms zijn de witte, roze of paarse bloembladen tegen de kroon aan voorzien van een donkere vlek, die rood tot zwart kan zijn. Het zijn warmteminnende planten die een open en zonnige standplaats vereisen. Cistus is echt een aanwinst voor in de tuin. De meeste soorten zijn goed winterhard en hebben geen bescherming nodig in de winter. Cistus doet het goed op moeilijke plekken waar haast geen andere planten willen groeien, met name in hele arme bodems op een erg warme plek.
Belamcanda chinensis is een niet zo bekende plant, ten onrechte want de plant verdient beter. De bloemen zijn oranje-goud-geel met donkere vlekjes en met uitstekende meeldraden. Deze plant wordt ook wel de luipaardbloem genoemd. De bloei valt gewoonlijk in de tweede helft van augustus en vormt daarmee een waardevolle aanvulling op de vaste planten die de latere zomer boeiend en bloeiend houden. Ik denk dan aan Rudbeckia en Echinacea (zonnehoed). Na de bloei krult het bloemetje zich op en ontstaat er een grote groene bol. Daarin worden de bijzondere bessen gevormd. Deze zitten als een trosje bijeen en drukken de bol na verloop van tijd open. Ze zijn glanzend zwart. Ze zijn heel decoratief en blijven erg lang mooi, tot ver in de winter.
Niet alleen zijn deze zaden heel mooi, ze zijn heel makkelijk te oogsten en te zaaien. Dit komt goed uit, want de Belamcanda is niet altijd een lang leven beschoren. Hoewel de plant vorstbestendig is, zal ze een strenge winter bij ons niet makkelijk overleven.
Hoewel het bloempje er heel teer uitziet, vraagt Belamcanda niet veel zorg. Een plaatsje in de zon en een bodem die goed doorlaatbaar is houdt de plant gelukkig. Het loof van Belamcanda chinensis wordt ongeveer 40 cm hoog. De bloemstelen steken daar met hun zestig centimeter mooi boven uit.
De prairieborder begint kleur te bekennen. De daglelies en vuurpijlen (Kniphofia) doen hun best om mooi te zijn. Het donkere blad van Cotinus steekt mooi af tegen het lichte fijne gras.
Het echte hoogtepunt van deze border komt pas in augustus en september als de Rudbeckia's en de zomer- en herfstasters de show stelen. En overal staat Verbena bonariensis tussen als verbindings element. Verbena bloeit maandenlang en is een echte magneet voor bijtjes en vlinders. Eens je éénmaal Verbena hebt raak je het nooit meer kwijt. Het zaait zichzelf vrolijk uit en schiet het jaar erop overal uit. Maar da's niet erg, je trekt gewoon uit wat je niet moet hebben, het blad is makkelijk herkenbaar !
Het enige dat al deze planten gemeen hebben is hun voorliefde voor een zonnig plekje. Ik weet ook wel dat vuurpijlen uit Z-Afrika komen en niet van de prairievlaktes in N-Amerika maar daar lig ik niet wakker van !
Kalimeris zijn aan Asters verwante planten uit Japan. Ze vallen op door hun bossige groeiwijze en bijna onophoudelijke bloei en hebben in tegenstelling tot sommige asters geen last van meeldauw. Ze groeien op elke redelijke tuingrond. Het zijn werkelijk planten zonder fouten of gebreken. Ze bloeien lang, blijven netjes, ziektevrij, vallen niet om en kunnen goed tegen droogte. Het enige dat ze verlangen is een plaatsje in de zon.
Het bloeiseizoen van de daglelies (Hemerocallis) is begonnen. Op één of andere manier associeer ik dat telkens met het begin van de zomer. We hebben ondertussen de eerste zomeronweders ook al zien passeren. Waar ik woon is het allemaal goed meegevallen, enkel gisterenavond een malse regenbui van enkele uren gehad. Die 5 druppels 's namiddags reken ik niet mee. Prima voor de tuin, het water kreeg de tijd om de grond in te trekken en er is niets omgewaaid !
Terug naar onze daglelies, ze zijn er in ontelbare kleuren en formaten. Zoals de naam al laat vermoeden zijn het geen langbloeiers : één, soms twee dagen en gedaan. Er zijn echter zoveel knoppen aanwezig dat de totale bloeitijd toch oploopt tot enkele weken! De enige voorwaarde die ze stellen is een zonnig plekje. De grondsoort is niet echt belangrijk zolang ze in de winter maar niet te nat staan.
Problemen met ziektes of plaagdieren hebben ze nauwelijks. Leliehaantjes hebben alleen interesse voor echte lelies en niet voor onze daglelies. Soms kunnen ze last hebben van zwarte bladluizen maar die kan je er met een waterstraal grotendeels afspuiten. En onze beste bondgenoten tegen bladluizen zijn de Lieveheersbeestjes maar dat wist je ongetwijfeld al !
Behalve de Gillenia's hadden we donderdag nog wat "gevangen" op onze plantjesjacht. Onlangs had ik het over blauwe bloemen, Wel Geranium "Brookside" komt aardig in de buurt ! Kalimeris is een goeie vervanger voor margrieten. De bloemetjes zijn wat kleiner maar de bloeitijd is langer en op mijn zure zandgrond houden margrieten het maar één of twee jaar uit. Gaura lindheimeri "Siskiyou Pink" is een echte schoonheid. Hou bij Gaura rekening dat dit kortlevende vaste planten zijn en dat je na een jaar of drie op zoek kan naar vervanging. Maar ze zijn wel mooi en om de 3 jaar een drietal planten vervangen kan nog net met mijn pensioentje.
Gisterenavond en vannacht zorgden de weergoden voor een bliksemse show maar we zijn er goed vanaf gekomen. Meer dan een malse (welgekomen) bui was er niet bij. Geen rukwinden of hagelbollen en daar waren we niet kwaad om !
De Turkse lelie (Lilium martagon) dankt zijn naam aan het feit dat de bloemen op een Turkse tulband lijken. De paarsrode bloemen knikken omlaag in juni-juli en de grote, rode meeldraden hangen net zoals de stampers ver buiten de bloemkroon.
Turkse lelie groeit in het wild van West-Portugal via de Middellandse Zee en Klein-Azië tot in Mongolië. Ze houden van kalkrijke bodems, maar gedijen ook op gruis- en kiezelbodems. Je vindt ze in loofbossen en bosranden, maar ook in weiden. In de Alpen kunnen ze tot op 2300 meter groeien. Ze worden als sierplant aangeboden en er bestaan vele cultivars en kruisingen van.
Mogelijk zijn Turkse lelies giftig voor katten. Die kunnen het gif binnenkrijgen met stuifmeel, dat op hun vacht valt en met schoonlikken wordt opgenomen.
Hier groeien ze naast de tuinvijver op een zonnige plek vlakbij de dennenbomen. Hier is de grond dus zuur maar dat schijnt ze niet te deren want ze komen elk jaar uitbundiger terug. Ze oefenen blijkbaar wel een grote aantrekkingskracht uit op de leliehaantjes want zodra de eerste stelen en bladeren bovenkomen moet ik elke dag op jacht naar deze rode sloeries of ik heb geen planten meer over. Als er op een andere lelie één leliehaantje te vinden is dan zijn er op L. martagon minstens 5 actief !
Na de boompioen enkele weken geleden is het nu aan de pioenrozen om de show te stelen. Ze staan al heel de week te pronken en de zachte regen van donderdag kunnen ze wel smaken. Ik had wel preventief de stengels opgebonden want als de toch wel grote bloemen eenmaal nat worden zijn ze loodzwaar. Vorig jaar nog knakten bijna alle stengels na een zwaar onweer en was de show zo voorbij. Dit jaar gaat het dus merkelijk beter. Het bordertje waar deze pioenen staan is de witte border. Later op het seizoen komen de witte Agapanthussen en Phloxen de show stelen. Ik had ook witte Campanula's staan maar die zijn bijna allemaal verdwenen en om één of andere reden staan er nu vooral blauwe. Die blauwe heb ik er nooit gezet. Zou het kunnen dat dit één of andere mutatie is en dat blauw de "oervorm" was ? Ik weet het niet, als iemand nog zulke ervaring heeft gehad dan hoor ik het graag !
Als wij dan niet naar de Provence kunnen laten we de Provence maar naar hier komen zeker ?
Voor het mooie weer moet je niet speciaal naar het zuiden, het zonnetje is hier de laatste dagen minstens even aangenaam. Slechts een tiental stappen van de achterdeur verwijderd heb ik mijn eigen persoonlijke lavendelveldje. De hommeltjes en bijtjes zijn er gelukkig mee en ik ook ! De lavendel loopt naadloos over in de Salvia nemorosa & Co. Als je deze laatste na de bloei insnoeit krijg je in de nazomer nog een tweede bloei als bonus.
En nu nog een wijntje uit de Rhonevallei erbij en de namiddag of avond is weeral geslaagd !
Als de lente stilaan plaats maakt voor de zomer komen de eerste daglelies tevoorschijn. En geef het nu toe, met zo'n kleurtje kan je niet anders dan vrolijk worden. En alhoewel elke bloem het maar één dag uitzingt maakt de plant genoeg bloemknoppen aan om een tijdje voort te kunnen. En als deze dan toch definitief uitgebloeid is voor dit jaar zijn er nog genoeg andere cultivars die voor een bloemenfestival kunnen zorgen tot een heel eind in augustus.
Veel natuurlijke vijanden hebben de daglelies niet. In hele natte jaren durven de naaktslakken wel eens aan de bloemknoppen peuzelen maar met de droge zomers van de laatste jaren moet ik op Wikipedia gaan kijken om me te herinneren hoe zo'n naaktslak er uit ziet !
Als bonus kunnen daglelies nog eens goed om met de droogte want ze kunnen heel wat vocht bewaren in hun vlezige wortels. Ook een niet te onderschatten voordeel met klimaatverandering in het achterhoofd.
Je kan ze makkelijk vermeerderen door ze te scheuren en terug uit te planten. Je knipt dan best wel 2/3 van het blad weg om verdamping tegen te gaan en hou ze dan een aantal weken redelijk vochtig.
De enige voorwaarde die ze stellen om rijkelijk te bloeien is een dagelijks portie zon van minstens enkele uren, hoe meer hoe liever !
Nog even en de grote vuurwerkshow gaat beginnen. Met het warme weer van de laatst dagen schieten de Kniphofia's de lucht in. Ik overdrijf niet als ik schrijf dat de bloemstengels met 10 cm per dag groeien. Dat wordt een hommelfestijn binnenkort! Alhoewel van origine uit Z-Afrika zijn ze hier toch perfect winterhard. Het feit dat ze ginder op grote hoogte voorkomen zal daar niet vreemd aan zijn.
Het valt me op dat er de laatste dagen weinig vlinders te bespeuren zijn, minder dan pakweg 2 weken geleden. Zou de late nachtvorst van vorige week daar voor iets tussenzitten ?
Laburnum anagyroides (Gouden Regen) is een populaire heester/kleine loofboom. Het grootste deel van het jaar is het een eerder saaie heester behalve dan in de maand mei. Eind mei komen de hangende gele trossen bloemen tevoorschijn die tot 20 cm lang zijn. De bloei van de gouden regen is ongelooflijk mooi en da's dan ook de hoofdreden om er eentje (of meerdere) aan te planten.
Na de bloei verschijnen de giftige peulen. Het is daarom niet aan te raden deze boom te planten in een tuin waar kinderen of honden spelen. Hier op Bernerhof staat hij helemaal achteraan de border waar de honden niet mogen komen.
Ik ben Roger
Ik ben een man en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is jong gepensioneerde.
Ik ben geboren op 29/05/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuinieren, fotografie, zeewateraquarium, modelbouw, ....
Bernerhof
