Uit het Vlaamse muziekblad "Juke Box" van mei 1959:

Jaak De Voght werd op 22 october 1911 te Berchem (Antwerpen) geboren.
Op 10 april 1924 stond hij voor de eerste keer op het podium en weinig later werd hij beroepstoneelspeler. Dit tegen de goesting van zijn vader.
Vanaf 1931 staat hij, nog steeds als toneelspeler, op de planken van de "Folies Bergère" te Brussel en raakt er vertrouwd met de knepen van de vak.
Tijdens de oorlogsjaren lanceert hij zich in het revue-werk en creëert het onsterfelijke duo
"Mme Priet en Mme Praat" met Mia De Wachter of Lowieke Staal.
Hij wordt de eerste conférencier van het Vlaamse land.

 
Caricatuur J. De Voght

Na de bevrijding komen er de "Welfare tournees". Optredens in Nederland en de opening van zijn eigen kabaret "Uilenspiegel" waar hij tientallen nieuwelingen lanceert: De Woodpeckers, Louis Baret, Staf Parmentier, Gaston Berghmans, De Strangers, De Cordona's, Jenny Lionel, enz.
Er volgen optredens voor "De Gewestelijke Omroep Antwerpen", in de Vlaamse film, voor de Vlaamse TV in "Kop en Staart" en niet te vergeten op de fonoplaat. Midden jaren '50 had hij verschillende successen: De Vogelmarkt, Cactussen... waarvan zijn bekendste "De Kaspische zee" waarmee hij bekend werd in gans Vlaanderen.
Op 8 mei 1959 werd Jaak De Voght te Antwerpen gehuldigd voor zijn 35 jaar op de planken in een grote feestavond in de "Zaal Majestic" in De Carnotstraat.

Op 9 Juni 1979 overleed Jaak De Voght in Antwerpen op 67 jarige leeftijd.
(Met dank aan Theo) 

Echte naam : Charles Van Den Bossche
Geboren in 1929 in Montignies-Sur-Sambre bij Charleroi uit Vlaamse ouders.
Als tiener deelname aan crochetwedstrijden in Charleroi en omstreken en optredens ter gelegenheid van allerlei verenigingsfeestjes.
Eerste optreden voor een groot publiek op achttienjarige leeftijd met Franstalige charmeliedjes onder de artiestennaam Charlie Dan.
Na het vroegtijdig overlijden van zijn vader verhuist Charles met zijn moeder naar Aarschot, waar immers de meeste familie van weduwe Van Den Bossche woont. Daar zingt Charles in zijn vrije tijd als jazz-vocalist met het orkest The Skymasters. Hij treedt ook enkele malen op in de show van de toen debuterende Bobbejaan Schoepen, samen met Annie en Bob Davidse en de getalenteerde zanger/componist/tekstdichter/conferencier Johnny Steggerda. In die periode leert de Franstalige Charles vlot Nederlands zingen en praten.
In 1951 wint hij een zangwedstrijd in Vilvoorde en een engagement bij het orkest van de toen zeer populaire accordeonvirtuoos Bob Artoos. Charles treedt de twee daarop volgende jaren afwisselend op in Mechelen en Vilvoorde.
Legerdienst in 1953 in het militair hospitaal in Berchem. Daar componeert hij zijn eerste liedjes, “Walsherinnering” en “Slechts alleen voor jou”, beiden op tekst van Dries Kallaerts (conferencier/tekstdichte/zanger met wie hij sedert al die jaren bevriend is gebleven).
Na legerdienst start als fulltime Vlaamse zanger in Antwerpen, waar Charles zich dan ook vestigt. Optredens in diverse Antwerps cabarets, zoals in het cabaret van José Morisson (zoon van de destijds gevierde Antwerpse tenor Louis Morisson) en, last but not least, in Taverne Uilenspiegel van Jaak De Vogt. Zodoende eerste plaatopname bij de firma Ronnex   (“Walsherinnering” en “Slechts alleen voor jou”) nog steeds onder de naam Charlie Dan, met begeleiding van het orkest Tony Vess en het gerenommeerde NIR-koor. Twee mooie opnamen die ten onrechte tot op heden nog niet werden heruitgebracht op CD.   
Overstap naar de platenfirma RCA waar hij met producer Jacques Kluger vier Vlaamse covers opneemt (“Ditmaal moet het liefde zijn”, “Zoveel Wind”, “Blauwe Riviera” en het wereldsucces “O Cangaceiro” onder de titel “Gejaagd worden de wolken”) . Dit gebeurt – door toedoen van Kluger – voor de eerste maal (en voortaan) onder de meer Vlaams klinkende artiestennaam Carlo Deman. Het betreft hier vier zeer professionele opnamen met orkest onder leiding van Steve Kirk (Jaap Streefkerk).
Dan komt Carlo in contact met uitgever en vriend Leon Lambrechts. Lambrechts schrijft liedjesteksten, o.a. op muziek van Carlo. In de tweede helft van de jaren 50 neemt Carlo in samenwerking met Lambrechts  platen op bij de firma Decca/Omega in Brussel. Op de plaat wordt Carlo begeleid door diverse orkesten (vooral orkest Jean Van Horen, die ook het pseudoniem Benny Welton gebruikte, orkest Hector Delfosse en orkest Dolf Pelgrim). In die periode worden ook twee duetjes opgenomen met Jenny Verdonck (eveneens onder de vleugels van  Lambrechts) : “Gelukkig verjaardag” en “Wat is er gaande?”. Het is de glorietijd van Carlo’s carrière als Vlaamse zanger: een eigen orkest met zangeres (Mia Ronny), wekelijks een eigen uitzending op de toen zeer populaire zender Radio Luxemburg, een eigen fanclub met clubboekje en jaarlijks groot fanbal, enz…

De jaren 60 betekenen het einde van de meeste Vlaamse zangers die na de oorlog furore maakten (Schoepen trekt zich terug in zijn pretpark, Jean Walter verliest zijn stem en Esterella haar man / ze wordt secretaresse, enz..). De muzikale smaak verandert en nieuwe sterren rijzen aan het Vlaamse schlagerfirmament… Carlo is inmiddels verhuisd naar Brussel. Hij neemt in die periode sporadisch enkele Franstalige singeltjes op totdat in de jaren 70 zijn tweede carriere, ditmaal als Franstalige troubadour/charmezanger, onverwacht een vaart neemt : optredens overal in het Franstalig landsgedeelte en ook in Frankrijk. De langspelers met Franstalig materiaal volgen elkaar op (in totaal verschijnen er 11 LP’s). In de jaren 90 neemt Carlo nog verschillende CD’s op. De laatste in 1996, na al die jaren, weer met Vlaamse nummers (o.a. met enkel prachtige liedjes van zijn goede vriend Dries Kallaerts).
Nu de firma AMC zijn populairste Vlaamse Decca-opnamen terug heeft uitgebracht op CD, hoopt Carlo dat eerlang in de Silver Star serie ook een CD zal verschijnen met zijn mooiste Franstalige titels. Dit als bekroning van de unieke carriere (want zowel Nederlandstalig als Franstalig) van deze Belgische zanger. 
Met dank aan De Blaere Didier voor de info.

Ray werd op 12 november 1917 in het Franse Bois Guillaume geboren als François Victor de Paepe. Zijn vader, een Brusselaar, was samen met zijn moeder tijdens de eerste wereldoorlog naar Frankrijk gevlucht. Na de oorlog keren ze terug naar ons land, en ze sturen de kleine François naar school in de buurt van Mechelen, waar hij ook in een kerkkoor zingt.
Zijn echte carrière begint eerder toevallig wanneer hij eind jaren 40 in de bioscoop zit te genieten van de film 'Je vous aime, chérie'. Vooral de titelsong maakt grote indruk op hem. Na de voorstelling brengt hij samen met zijn vrouw nog een bezoek aan het café van Paul Loos in Vilvoorde. Paul speelt datzelfde liedje op zijn accordeon en Ray begint spontaan mee te zingen. Het aanwezige publiek is daar zo van onder de indruk dat Ray ter plekke besluit om zanger te worden. In 1949 neemt hij in de vermaarde Pleyel-studio in Parijs een eerste singletje op, 'Domino'. 



Het grote succes komt pas wanneer Ray het liedje 'Oh Heideroosje' opneemt in duet met Jetty Gitari, die op 13 augustus 2002 haar 75ste verjaardag vierde. Nadien volgen de hits mekaar snel op: 'Zing signorita, zing voor mij', 'Wat je naam was dat ben ik vergeten', 'Romantica', 'Ce soir', 'Thé dansant', 'Postman Bravissimo' enz. , allemaal meezingers die van hem één van de populairste Vlaamse zangers van de jaren vijftig maken. Op het hoogtepunt van zijn zangcarrière kon hij rekenen op een fanclub van 6000 leden. Zijn vrouw Rooske (mevrouw Rosa-Simonne Vanden Broeck) verzorgde in haar eentje de administratie van de club. Rooske was ook het zakelijk brein achter Ray Franky. Bij Radio Luxemburg heeft hij 5 jaar lang een dagelijkse radiouitzending. Vergeten we daarbij ook de 'Bonte avonden' van Renier Van der Velden in Antwerpen niet, en het kabaret 'Kop en staart' met Joris Collet en Fritz Van Tichelen bij de VRT.
Ray toerde ook veel. Hij trad op tijdens diverse bals, waarbij hij geen genoegen nam met een paar liedjes. Zijn collega's Jean Walter en Will Ferdy herinneren zich nog goed dat hij soms zes uur na mekaar optrad, zonder ook maar een kwartiertje pauze in te lassen. Het spreekt voor zich dat hij bij zaalexploitanten een graag geziene gast was.
In 1959 kreeg Ray als eerste Vlaamse zanger van zijn toenmalige platenfirma een gouden plaat voor zijn 10-jarige carrière. Begin jaren zestig opende hij in de buurt van het Zuidstation in Brussel een eigen café, waar hij heel vaak optrad. Daardoor ging hij tijdens de weekends niet elders in het land zingen en dat heeft zijn populariteit beetje bij beetje doen verwateren. In 1973 verkoopt hij het café en komt er weer tijd vrij om in Vlaanderen te gaan toeren. Eind 1974 viert Ray zijn 25-jarige carrière. Van 1975 tot 1982 is hij werkzaam als postman in Brussel X.
Begin jaren 80 werkt Ray met ongekende ijver aan zijn comeback: hij duikt opnieuw de studio in en neemt tot 1989 allemaal nieuwe liedjes op. Met gepaste trots vertelt hij tijdens interviews over hoe hij de opgang heeft meegemaakt van de 78-toerenplaat, de singeltjes, de elpees en zelfs de cd!
De officiële bekroning komt er wanneer hij Ridder in de Kroonorde wordt voor zijn bewezen diensten aan het Vlaamse lied.
Met zijn gezondheid gaat het echter minder goed. De dokters stellen vast dat hij lijdt aan de ziekte van Parkinson en die maakt hem almaar minder mobiel.
Maar zijn fierheid als artiest is hij nooit verloren. Toen Radio 2 hem in 2000 mocht interviewen naar aanleiding van zijn nominatie met 'Zing signorita, zing voor mij' stond hij er op dat hij ons, al was het dan op zijn ziekbed, gladgeschoren en proper gekamd kon ontvangen. Toen hij vertelde over 'zijn liedjes' straalde hij weer als vroeger, en op momenten dat zijn geheugen hem al eens in de steek liet, was Rooske altijd in de buurt om het verhaal aan te vullen. Dat haar man in 2002 een aparte ereplaats krijgt toegewezen in de Eregalerij van het Vlaamse lied, doet haar veel plezier, en het maakt Ray voor altijd een beetje onsterfelijk.
Ray Franky overleed op 7 juli 2002 in Vilvoorde.

In nummer 6 van de eerste jaargang in het novembernummer 1958 van het maandblad "Magazine voor iedereen en ook voor U" vonden we onderstaand artikel.

Terry Lamo

Vlaanderens jongste chermezangeres
Alom gegeerde platenvedette telt enkel 19 lentes.

In de Sleepstraat te Gent in een gezellig keukentje - een oase van adel en goedheid te midden van onze enggeestige moderne wereld - zit uw reporter intiem te praten met de zeer jeugdige charmezangeres Terry Lamo, met haar moeder en haar vader.

Terry Lamo aanschouwde op 2 oktober 1939 het levenslicht en telt nauwelijks negentien lentes. Zij is een meisje met zuiderse huidstint, met hemels schone, fascinerende ogen, en met gitzwarte haren. In de naïeve verwondering die in haar blik openbloeit en aan haar dartele levenslust ontwaart men men nog steeds iets van de candiede frisheid van het kind. Terry Lamo is een bekoorlijke fee, een beeld van reine jeugd en wonderbaarlijke gratie.

Zij is niet alleen mooi, ze is ook gecultiveerd en blijkt in geheel haar gemoedsleven van adel te zijn. En boven alles is ze de artiste die met haar zangtalenten - zelfs toen ze nog een kind was - de massa weet te veroveren.

Terry Lamo was Amper 7 jaar oud toen ze op een crochetwedstrijd als laureate werd uitgeroepen en als beloning een grote pop in ontvangst mocht nemen. Ze debuteerde in de kabaretwereld op veertienjarige leeftijd ter gelegenheid van een liefdadigheidsfeest in de stad Gent. "Ma petite folie" was de song waarmee ze het meest sukses kende.

In 1955 stond ze reeds te Kortrijk in de Volksschouwburg op de planken en haar zangtalenten werden er uitbundig geapplaudisseerd en fel geapprecieerd. Daarna ging Terry op tournee met het welbekende orkest van Firmin Snoeck. Ze leerde even later de zanger André Rolland kennen en deze loodste de zestienjarige artiste binnen bij Decca. Onmiddellijk werd haar stem op de fonoplaat vastgelegd met langs de ene zijde "Mijn keukentje", een liedje van André Rolland zelf en langs de andere kant "Het was mei".

Terry Lamo, de jeugdige zangeres, maakte vlug heel wat vorderingen en werd de uitverkoren vedette van het radioskooporkest van Frank Greven. Zij telde amper zeventien lentes toen haar naam reeds een helle weerklank vond in ons Vlaamse land, en zelfs er buiten.

Het Gentse meisje met de zuiderse huidtint en de gitzwarte haren trad ook reeds op voor de televisie, namelijk in 1956 ter gelegenheid van de wedstrijd "Ontdek de Ster" en in 1957 in een programma voor de jeugd samengesteld door Jan Theys. Verleden zomer ging Terry op tournee met de Welfare in Duitsland en ze oogstte er een daverend sukses bij onze Belgische soldaten.

In 1957 kwam er van haar zoete frivole stem een tweede en ook een derde plaat op de markt. De tweede zwarte schijf had langs de rectozijde "Heel mijn hart" en langs de verso "Verliefd, verloofd en dan getrouwd" en de derde fonoplaat omvatte: "Maar je weet het niet" en "Ach toe". Nu onlangs is er ook een vierde Deccaplaat verschenen met de graaggehoorde innovaties: "Jij bent mijn darling" en "Mijn rechterduim".
Men kan Terry Lamo iedere zondag beluisteren langs radio Luxemburg om 10 u 01 in een programma "'tVergeet-me-nietje" samen met André Rolland, en om 12 u 30 in een programma "Zonnige klanken".

Terry Lamo heeft ons haar jeugdige loopbaan geschetst en wij hebben zorgvuldig alles genoteerd. Nu legt ze even haar jongst verschenen zwarte schijf op de platendraaier, en middelerwijl lacht zij, mild en vol zon.
Daarna wordt het een poosje stil, heimelijk stil. Er is adel in deze stilte.
Na een wijle wagen wij het de stilte te breken.
- "Hebt u bepaalde favorieten in de zangwereld?"
- "Oh ja, Op internationaal gebied Bing Crosby en Ella Fitzgerald, en op nationaal gebied... wacht eens even... ja schrijf maar Bob Benny, Will Tura, Rina Pia en Myriam Powell."
- "Heeft Terry ook hobby's?"
- "En of," zegt ze in de stoeiende toon, "piano spelen en naar de kinema gaan, vooral de kinema want ik ga er reuzegraag naartoe!"

Het zijn gezellige uren die wij hebben doorgebracht in de Sleepstraat te Gent. En nu wij huiswaarts stappen, denken wij onwillekeurig terug aan de piepjonge zangvedette Terry Lamo, aan haar talent, aan haar toekomst...

  

  Terry Lamo 17 jaar

Het deemster, vol mysterie, hangt reeds over de stad. En terwijl de meldheid van de neerzijgende avond gaandeweg om ons gemoed een zeer bijzondere stemming weeft, zoeken wij in de fluwelen lucht het geprikkel van de eerste sterren.      J. Van den Bogaerde.

Geboren te Hoboken op 8 september 1931 als Esther Verbeeck.

Zij huwde met ex-voetballer Jos Van Ginderen.
Terry maakte de geboorte van de Vlaamse Televisie mee als lid van het zangkoor "De Gouden Sleutel" o.l.v. Mathieu Deheyder. Zo werd ze ontdekt door Joz. Van Liempt, die haar de presentatie van "Première" toevertrouwde.
In 1954 kreeg Terry haar vuurdoop als omroepster.
In 1961 werd ze aangezocht als "kleutertante".

En ze blijft druk bezig met een volle stem die het zeker niet laat afweten in een volwassen zangprogramma, want de kinderen van toen zijn ondertussen de senioren van vandaag en spreken haar nog altijd aan als "Tante Terry". Begin april 2006 trad de bijna 75-jarige Terry nog op (zie bijgevoegde foto) voor een volle zaal senioren in het Limburgse Herk-de-Stad en bracht evergreens in hun originele versie als: "Top of the world" van de Carpenters.
Normaal heeft ze haar vaste begeleider achter het orgel, maar dit keer zetelde hij voor het eerst achter een pasgestemde vleugelpiano. (Gi)

Na een jarenlang teruggetrokken leven, sinds zijn pensioen in 1979, vernamen we onverwacht het overlijden, op zondag-maandagnacht, 25 april, van een muziekmonument uit Vlaanderen dat wereldgeschiedenis maakte nin de beginperiode van de opbloei van de muziek, radio, TV en Big-Bands.
De André Rieu van de jaren 50-60.



Zondagnacht van 24 op 25 april 2005 overleed Francis Bayetz, beter gekend als Francis Bay. Geboren uit een klein middenstandersgezin te Rijkevorsel in 1914. De muziekmicrobe had hem vlug te pakken, want op 7-jarige leeftijd stond hij reeds als clarinettist op het podium met talrijke orkesten uit de streek. Op zijn veertiende schreef hij zijn eerste composities en gaf gedreven zijn muziekcarrière de goeie plooi met een voorkeur voor het toen zeer populaire Jazz. Later ook wel aangevuld met de populaire dansmuziek. Na de verhuis van zijn ouders naar Mechelen volgde hij er muziekopleiding in het muziekconservatorium, waar hij de eerste prijs behaalde voor clarinet. Later aangevuld met trombone, gitaar en saxofoon. Zijn verdere muziekstudies in Amsterdam zorgde ervoor dat hij in Nederland verbleef om te gaan spelen bij het orkest van Paul Godwin, waar hij zijn eerste grote optredens en ervaring opdeed. Ook maakte hij er nog even deel uit van de toen overbekende "Ramblers". Hij speelde ondermeer ook in de swingbands van Boyd Bachmann en Dick Willebrands en bleef tijdens WO II muzikaal actief bij Belgische en Nederlandse bands en was na de oorlog een van de grondleggers van "The Skymasters". Europese bekendheid verwierf hij met composities voor Nederlandse en Duitse speelfilms. In 1948 startte hij met een eigen orkest om in 1954 de leiding te nemen van het Nationale Radio- en Televisieorkest van de NIR, later BRT. Hiervoor maakte hij producties en composities voor ontelbare programma's.

Voor velen blijft Francis Bay de gekende begeleider van Jo Leemans en haar "Que sera sera" en ook de succesrijke muzikale optedens van Toni Corsari(1955-1964). Vanaf 1954 tot 1964 waren Bay en Leemans bijna dagelijkse gasten op radio en TV, tot Jo in 1964 besloot om uitsluitend voor het scherm te kiezen en zo gingen hun wegen voor altijd uit mekaar. In 1958 won Francis en zijn orkest de "Gouden Gondel" in Venetië. Een wedstrijd voor bigbands. Verder dirigeerde Francis Bay meer dan 10 maal onze eerste generaties Eurovisiesongvertegenwoordigers: Bob Benny (3x), Louis Neefs (2x), Ann Christie, Jacques Raymond (2x), Lily Castel, Nicole en Hugo en tenslotte in 1979 Micha Marah... Canzonissima, de eurovisie-preselecties en De Gouden Zeezwaluw kregen zijn voorkeur. In Amerika, na ontdekking op de wereldtentoonstelling van Brussel in 1958, werd hij in zijn beginperiode omschreven als de "Leader of some of the wildest big band-ensembles of the space age pop era". En dat wil wat zeggen als de Amerikaanse cowboys hem naast een Benny Goodman onder het kleine Jazz-platenlabel "Omega" onderbrachten. Zijn eigentijdse immitaties van hits van Count Basie, Glenn Miller, Tommy Dorsey en vele anderen waren daar niet vreemd aan en zorgden ervoor dat hij op Europees niveau een titelgevecht aanging met Perez Prado als beste bigband.

Oud-muzikant Frans van Dijk omschrijft Francis Bay als "een afstandelijk persoon, zonder vriendschap met zijn muzikanten, een zeer goede en strenge chef en prima muzikant. Na het opdoeken van de BRT-orkesten na Francis Bay was het vlug gedaan met eigen orkesten bij de Nationale Omroep. De radio is niet meer hetzelfde. Een radio zonder bigband is als een voetbalveld zonder gras. Bij de viering van 50 jaar televisie hebben ze een massa oud materiaal afgestoft. Maar iets van Francis Bay heb ik niet gezien. In mijn muziekcarrière hou ik de beste herinneringen aan Francis Bay en heb al de grote artiesten van dichtbij gesproken en gezien. Alle vlaamse artiesten van Jo Leemans, Louis Neefs, Bob Benny en Will Tura tot wereldsterren als Asnavour, Sacha Distel of Becaud uit Franrijk of een onvergetelijke Catarina Valente die mij openlijk, vanaf het podium, de blijde boodschap bracht dat mijn énige dochter geboren was. Want in die tijd was het muziekberoep dag- en nachtwerk en het thuis afwachten een onmogelijkheid. Ook waren wij erbij op het huwelijksfeest van Koning Boudewijn en Koningin Fabiola. Mooi verdeeld over twee zalen. De BRT met Francis Bay en de RTBF met Henri Seegers, waarmee ik toen speelde."

De platenproducties van Francis Bay zijn ontelbaar en op de talrijke nationale en tussen 1959 en 1979 internationale tournees maakten de bigband kennis met de top van de wereldartiesten. Zowel voor zang als instrumentaal werden de bandleden verwend met contacten op wereldniveau. In 1979 ging - moest - Francis Bay op pensioen, wat hij de BRT nooit vergeven heeft en verdween helemaal uit de belangstelling en sloot zich totaal af van zijn vorige bazen en de media, maar kon nu rustig genieten van een overvloed van mooie herinneringen uit een muziekverleden dat voor weinigen is weggelegd, maar voor Vlaanderen een onvergetelijk en onuitwisbaar geschiedenishoofdstuk nalaat. Francis Bay verscheen uitzonderlijk, sinds 1979, nog eens in 2003 op het televisiescherm in het Eén-programma "De rode loper". Martine Preenen bezocht hem voor zijn verjaardag, maar Francis Bay wenste er niet bij te zijn op "50 jaar tv". Van zijn platenproducties herinneren we ons wellicht nog wel: Marianne, Day-O, Tequila, Patricia, Eso es el amor, Tea for two, De hoelahoep song, Vivere, Amapola en duizenden anderen. Zijn Latijnsgetinte LPs zijn gegeerde verzamelitems en prijzen van 100 en meer euro per stuk zijn geen uitzondering.
Francis Bay overleed op 90-jarige leeftijd op 25 april 2005.

Tony Bell

 

De mensen schenen niet genoeg te krijgen van zijn langspeelplaten vol Antwerpse humor en sketschen.
Voor meer dan 200.000 verkochte exemplaren ontving Tony tijdens zijn loopbaan 1 plantina en 3 gouden platen.
Hij werd voor zijn verdiensten aan het cabaret benoemd tot Ridder in de Leopoldsorde, Ridder in de Kroonorde en kreeg het ereteken "Pro Musica".
Deze gepensioneerde toneelspeler kon men in het najaar van 1990 nog aan het werk zien in de Vlaamse komische reeks "Benidorm".
Begin 1993 besliste Tony om niet meer op te treden. Hij was 80 jaar.
Vandaag vernamen we dat Tony Bell op 93-jarige leeftijd overleed. Hij laat ons voldoende humoristische medicatie na met als lijfspreuk: Lachen is gezond en de zorgen zijn voor morgen.
Een muzikaal monument van het eerste uur ging van ons heen met een brede glimlach voor iedereen. (Gi)

Discografie:

Moppen aan de toog (LP)
De moppentapper (LP)
De moppenkoning (LP)
Een avondje bij Tony Bell (LP)
Nog meer moppen aan de toog vol 2 (LP)
Aangebrande hutsemoppen (LP)
De moptimist (LP)
De Mop-pourri (LP)
Tony Bell dan wette 't wel (LP)
Pikant (LP)
Mop-pop-show (LP)
Hoe ouder hoe zotter (LP)
Gij zijt nooit ni te oud om te lachen (LP)

Nog meer moppen aan den toog (CD-1991)
Nog meer moppen aan den toog 2 (CD-1993)

En als het adres nog klopt:

Violetlaan 10,
2980 Halle-Zoersel

Donderdag en vrijdag, 24 op 24 uur, op deze blogradio enkel aandacht aan Tony Bell.

Bob Benny werd geboren op 28 mei 1926 in Sint-Niklaas als Emilius Wagemans en was een Vlaamse zanger en musicalster. Hij is vooral bekend van zijn hit "Waar en wanneer".

Mede door zijn bekendheid van het songfestival kreeg hij optredens in verschillende Europese landen. Hij trad ook zes jaar lang op in Berlijn in de musical Mein Freund Bunburry en de operette Maske in Blau. In Vlaanderen zelf speelde hij een rol in "My Fair Lady". Daarnaast heeft hij ook op cruiseschepen gewerkt. Tot en met 2000 heeft Bob Benny in musicals gespeeld. In Vlaanderen is zijn bekendste rol die van Doolittle in My Fair Lady. In 2001 werd de inmiddels 75-jarige artiest getroffen door een beroerte. Tevens maakte hij dat jaar bekend dat hij homoseksueel is.

Door zijn lange verblijf in het ziekenhuis naar aanleiding van zijn beroerte, kwam Bob Benny in financiële problemen. Op 23 april 2003 werd daarom in Antwerpen een benefietconcert voor hem georganiseerd, zodat hij zijn ziekenhuiskosten kon betalen. Het concert stond in het teken van componist Richards Rodgers. Het werd gepresenteerd door Jo de Poortere en er werden nummer van Rodgers gezongen door bekende Vlaamse musicalsterren.

Sylvain Adriaensens is een Vlaams minderbekend natuurtalent.

 

Met nummers als "Auf der Heide", Ob blond, ob braun, Wolgalied of In Wien hab ich einmal ein Mädl geliebt ging hij de internationale toer op. Met Als ik in mijn tuintje sta, Oh mijn Kempen, Ieder huisje heeft zijn kruisje, Op de purpere hei of Kempen o land van Armand Preud'homme bewees hij dan weer het tegenovergestelde dat zijn kleine Kempenland dichter bij zijn hart ligt dan zo'n grootse carrière laat uitschijnen.
Spijtig dat we van Sylvain Adraensens zo goed als niets kunnen terugvinden in de net-archieven of boeken. Bij wie een uitgebreidere biografie in de schuif ligt is deze site steeds met open brievenbussen bereid je te ontvangen.
Gelukkig hebben we nog een prachtige LP op de kop kunnen tikken, digitaliseren en daardoor 14 nummertjes in onze 78-toerenradio bewaren voor een luisterend oor dat houdt van Vlaamse muziekgeschiedenis. (Gi)

Louis Mestdagh (89) geniet samen met zijn vrouw Jo van een rustige oude dag. In de belangstelling wil hij niet meer. Zelfs zijn zoon Rudolph moest lang aandringen voor hij medewerking kreeg om een documentaire te draaien over het 'verborgen' leven van zijn vader die ooit een bekend zanger, schrijver en cineast was.
Over het 'bewogen leven' van zijn vader wist Rudolph Mestdagh aanvankelijk niets. Toen ze op school een verhaal lazen van pater Mestdagh en de leraar aan Rudolph vroeg of die soms familie was, moest hij het antwoord schuldig blijven. Thuis hing er een gitaar aan de muur, maar Rudolph wist niet waarvoor die gediend had tot er in Humo een stuk verscheen over een Zingende Pater, alias de Troebadoer van het Heilig Hart. In de jaren zestig scoorde die de ene hit na de andere voor platenfirma Decca om dan plots van de scène te verdwijnen. Toen ook bleek dat zijn vader tien documentaire films had gedraaid, wilde Rudolph het hele levensverhaal blootleggen. Maar dat kostte tijd en moeite.

 
Filmer Louis Mestdagh op jongere leeftijd

Louis Mestdagh, geboren in Deinze in 1916 als tweede zoon in een welstellend Oost-Vlaamse familie. Hij studeerde bij de Jezuïeten en wou priester worden. In het begin van de jaren 40 werd Louis naar Amerika gestuurd om zich voor te bereiden op het priesterschap. Zijn boot had een aanvaring met een ander schip. Louis registreerde alles nauwgezet met zijn 16 mm-camera. Het zouden zijn eerste stappen als ciniast worden. Later trok hij als globetrotter-cineast naar Azië. Met een jeep reisde hij door India, van Skri Lanka tot in de Himalaya en terug. Wanneer in de jaren vijftig de beeldbuis zijn intrede deed in de Vlaamse huiskamer, pakte de BRT al op de tweede dag uit met werk van eigen bodem.  


Louis Mestdagh met enkele hoezen bij mijn lievelingshoezen en enkele liedjes op de netradio.

Maar Louis Mestdagh had nog meer verrassingen in petto. Maar kende twee levens.
Eentje van  voor 1966 toen hij jezuïet was. Als de Zingende Pater, of de Troebadoer van het Heilig Hart, bereikte hij in een mum van tijd de eerste plaats in de hitparade.
En eentje na 1966 toen hij op 50-jarige leeftijd verliefd werd op missiezuster Johanna en ze een kind kregen. Louis wilde geen heisa rond zijn uittreden en besliste om zijn carrière op te geven. Voortaan zou hij anonieme tekstschrijver worden voor een medisch magazine.
Dat betekende een radicale breuk want sinds de Tweede Wereldoorlog was Pater Louis een publieke figuur geworden. In de jaren vijftig reisde hij de parochiezalen af met zijn documentaire films over India, de Verenigde Staten en Kongo. Toen hij dat niet meer mocht van zijn orde, ging hij verhalen schrijven. Maar zijn grootste bekendheid verkreeg hij begin jaren zestig met zijn hits onder de naam Troebadoer van het Heilig Hart, een Vlaamse concurrent van Soeur Sourire.
Sterke stof voor een film dus! Rudolph Mestdagh, die zelf ook muziek maakte en schreef, speelde al langer met het idee, maar pas na de opname van zijn eerste langspeelfilm Ellektra en tussen het draaien in van tal van commercials, vond hij de tijd om een vijftig minuten durende documentaire samen te stellen. Na lang zoekwerk kwam filmmateriaal van en over zijn vader weer boven water.
De VRT was van in het begin bereid om te coproduceren. Louis Mestdagh bleek geen onbekende voor de Vlaamse televisie. Op de tweede dag na de start van de NIR in 1953 werd immers al een documentaire van de reizende jezuïet de ether ingestuurd. (Frank Heirman, 13.12.05)